Στο οβελιστήριον η Ελλάς

Σαν βγείς στον πηγαιμό για το σουβλάκι*...

Εχθές το βράδυ μετά το σχόλασμα από την δουλεία και όντας πεινασμένος και μονίμως λαίμαργος ανηφόρησα προς το πλησιέστερο(και καλύτερο) συνοικιακό οβελιστήριο προκειμένου να διαχειριστώ τις επείγουσες υποθέσεις του στομαχιού μου.

Ο σουβλατζής που με αποκαλεί  «Πάτερ» λόγω του μακριού μαλλιού και της περιστασιακής γενειάδας μου, καθόταν και έπινε μια μπυρίτσα και κάλεσε και εμένα να του κάνω παρέα μέχρι να φουμάρει ένα τσιγάρο, ή πιο σωστά μια από εκείνες τις καινούριες τις πίπες υδρατμού που έχουν γίνει μόδα τελευταία σε όλους όσους θέλουν να περιορίσουν το πατροπαράδοτο φράξιμο των πνευμόνων τους.

Άνοιξε μια ακόμα μπύρα για να πιω και εγώ, και όπως καταλαβαίνετε η κουβέντα δεν άργησε να πάει στα πολιτικά. Ξεκινήσαμε όπως ήταν φυσικό από την αύξηση του ΦΠΑ στους χώρους εστίασης ενω σύντομα άρχισαν να συμμετέχουν στην συζήτηση και δυο τύποι από το παραδίπλα τραπέζι, και εκεί άρχισε το καλό, η επίρριψη ευθυνών για την κρίση και την κατάντια της ελληνικής οικονομίας. Αρχικά για όλα έφταιγαν οι δημόσιοι υπάλληλοι που τους κρατάνε τόσα χρόνια και δεν τους απολύουν. Οι τύποι από το διπλανό τραπέζι ήταν κατηγορηματικοί και σχεδόν δεν θα κατάφερνα να μιλήσω αν δεν χρειαζόταν να κάνουν διάλειμμα για να μασήσουν, αν και πάλι έχω την εντύπωση ότι έδιναν
περισσότερη σημασία στο φαί παρά σε εκείνα που τους έλεγα τα οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορούσαν με τίποτα να χωνέψουν. Την σειρά πήραν οι «ξένοι», εκείνοι που σέρνουν μαζί τους όλες τις αρρώστιες του σύμπαντος, από χολέρα μέχρι οσφιοκαμψία, και οι άλλοι που βγάζουν τσουβαλιές το συνάλλαγμα από την χώρα με αποτέλεσμα να βουλιάζουν την τοπική οικονομία.

Στο σημείο εκείνο άρχισα να τους κάνω μια υπερανάλυση για το πώς πολλές καπιταλιστικές χώρες βάσισαν την ανάπτυξη τους στην είσοδο εργατών μεταναστών, για το γεγονός ότι τα χρήματα που παίρνουν τα επιστρέφουν με το παραπάνω σε μορφή έργου δια της εργασίας τους και ότι αν θέλουν να βρουν ενόχους για το ποιοι εξάγουν το χρήμα από την χώρα καλύτερα θα έκαναν να κοίταζαν προς την μεριά των τραπεζών και των πολυεθνικών. Είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα, προσπαθούσα να διαπιστώσω αν τους θάμπωσα με αυτά που τους είπα ή αν δεν καταλάβαιναν τίποτα, και πάνω που ήμουν έτοιμος να αποφανθώ το δεύτερο, παρατήρησα ότι μπάνιζαν δυο διερχόμενα γκομενάκια(με το συμπάθιο στις φεμινίστριες αλλά δεν θα αυτολογοκριθώJ) γύρω στα 20 χρόνια 

 

μικρότερα από αυτούς, που σημαίνει ότι βρισκόταν στην κατάλληλη ηλικία για εμένα, όμως στην μέση μιας πολιτικής συζήτησης, έστω και αυτού του επιπέδου, δεν αφήνουμε το γάμο να πάμε για πουρνάρια. Όσο εγώ συνέχιζα λοιπόν τον μονόλογό μου, εκείνοι μουρμούριζαν κάτι για τα κορίτσια, μέχρι που σταμάτησα να προσπαθώ να τους εξηγήσω και περίμενα να βγούν απο το οπτικό μας πεδίο.

Έριξα μια ματιά στον σουβλατζή που ωστόσο είχε αποσυρθεί για να μου φτιάξει τα σουβλάκια αλλά δεν τα είχε έτοιμα ακόμα, οπότε γέμισα το ποτήρι με λίγη ακόμα μπύρα και ετοιμάστηκα για τον επόμενο γύρο(γύρο συνομιλιών όχι κρέατος).

Με το που συνήλθαν άρχισαν να κατηγορούν το ΠΑΣΟΚ, όχι επειδή έχει πάρει τα χειρότερα αντιλαϊκά μέτρα από την εποχή του Λουδοβίκου, αλλά ακριβώς για το αντίθετο, επειδή υποτίθεται κωλυσιεργεί με αποτέλεσμα η τρόικα να μην μας αφήνει στην ησυχία μας και να μας έχει γίνει στενός κορσές. Επειδή είμαι αρκετά ξεροκέφαλος αποφάσισα να μην τα παρατήσω και άρχισα να τους εξηγώ πως όλα αυτά τα μέτρα που παίρνονται δεν παίρνονται για να σωθεί ο λαός αλλά για να γίνει η εργατική τάξη της χώρας μας υποχείριο των διεθνών καπιταλιστικών συμφερόντων(βέβαια τους το είπα πιο αναλυτικά και με πιο απλά λόγια και όχι με τον κομμουνιστικό τρόπο που χρησιμοποίησα στο κείμενο). Μια φορά αγύριστο κεφάλι εγώ, δυο φορές εκείνοι(ήταν και περισσότεροι βλέπετε) , άρχισαν να μου αναφέρουν διάφορες χώρες, κυρίως της Ασίας, που όπως τους είχε διαβεβαιώσει ένας φίλος τους οικονομολόγος(μάλλον τον Βενιζέλο θα ρωτήσανε), έκαναν ακριβώς ότι και εμείς και τώρα έχουν θετικούς δείκτες ανάπτυξης. Αφού τους ανέφερα ότι τα μεροκάματα εκεί δεν σε φτάνουν ούτε για να αγοράσεις σαρδέλα και ότι οι πατεράδες βγάζουν τις κόρες τους στο σφυρί, και αφού συμφώνησαν τουλάχιστον σε αυτό, απαιτούσαν από εμένα να παραδεχθώ ότι και εμείς παραήμασταν καλομαθημένοι(ξέρετε τα γνωστά, αλλάζουμε αυτοκίνητο κάθε 2 μήνες και έχουμε από 7 σπίτια ο καθ ένας).

Ευτυχώς πάνω εκεί τα σουβλάκια είχαν ετοιμαστεί και απέφυγα να επιλέξω έναν από τους δυο μοναδικούς δρόμους που υπάρχουν διαθέσιμοι σε αυτές τις περιπτώσεις, δηλαδή είτε να τσακωθώ, είτε να αρχίσω να τους δουλεύω ψιλό γαζί.

Ανέβηκα στην μηχανή, τους καληνύχτισα και κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου κατά-απογοητευμένος από την πλήρη απουσία κριτικής και αναλυτικής σκέψης και από το αμάσητο χώνεμα των όσων ακούνε αριστερά και δεξιά(αλλά κυρίως δεξιά) από τα διάφορα ΜΜΕ οι κατά τα άλλα συμπαθείς συμπολίτες μου. Δυστυχώς, μέρα με την μέρα διαπιστώνω ότι αν περιμένουμε πρώτα ο κόσμος να αλλάξει μυαλά και ύστερα να ορμήξουμε στους καπιταλιστές θα χρειαστεί να περιμένουμε για πολύ καιρό. Γνωρίζω βέβαια ότι συγκεκριμένες καταστάσεις πυροδοτούνται από συγκεκριμένα γεγονότα κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, αλλά θα ήθελα να παρατηρούσα γύρω μου και μια παραπάνω αφύπνιση, έτσι ώστε όταν θα έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα της επανάστασης και της οικοδόμησης να είναι περισσότεροι εκείνοι που ξέρουν τι κάνουν και το κάνουν συνειδητά , παρά να ακολουθούν απλά σαν κοπάδι εκείνον που σηκώνει ψηλά την σημαία λες και είναι πρόβατα.

Τουλάχιστον τα σουβλάκια τα ευχαριστήθηκα παρακολουθώντας μια καλή ταινία…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)