από redflyplanet
Στο άρθρο του γλόμπιγκ «περί 902» αναπτύχθηκε ένας πολύ ενδιαφέρον διάλογος ο οποίος μπορεί να ξεκίνησε σχετικά με το αν μπορεί μια επιχείρηση μπορεί να δουλέψει κομμουνιστικά εντός του καπιταλισμού επεκτάθηκε σε θέματα τακτικής-στρατηγικής, στην αντίληψη για το σοσιαλισμό, για το σημερινό εργατικό κίνημα και σε μια γενικότερη αντιπαράθεση μεταξύ του μαρξισμού και της λογικής του αναρχισμού. Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη συζήτηση αποτελεί μία από τις πιο ενδιαφέρουσες που διεξαχθεί σε αυτό το blog για αυτό και αποφάσισα να δημοσιεύσω τα δικά μου σχόλια-συμβολή στη συζήτηση- όσο και τα κυριότερα σχόλια αντιλόγου από διάφορους ανώνυμους χρήστες. Επειδή επίσης η όλη συζήτηση έχει περάσει σε νέα ποιότητα πια, και δεν έχει τόσο σχέση με το αρχικό ποστ, προτείνω τη συνέχεια της συζήτησης εδώ. Για όποιον θέλει καλύτερη εικόνα της κουβέντας μπορεί να δει τα σχόλια. Τα σχόλια των ανώνυμων χρηστών είναι με πλάγια στοιχεία και τα δικά μου με κανονικά στοιχεία. Σε μερικά σημεία έχω επεκτείνει λίγο το συλλογισμό μου σε σχέση με την αρχική απάντηση στο blog. Γεια σας, Κατά το "any publicity is good publicity" ασχολήθηκα για 1η φορά με τον κομμουνισμό (ως θεωρία) και με το ΚΚΕ (ως κόμμα) με αφορμή τον ντόρο γύρω από τον 902. Διαβάζω τις τελευταίες μέρες σαν τρελός αλλά έχω πολλά κενά. Μιας και εδώ μοιάζετε νορμάλ αριστεροί, λέω να σας πω τις απορίες μου. Ξεκινάω με τις πιο απλές. α) χρησιμοποιείτε (εννοώ οι ΚΚΕδες) τη λέξη προπαγάνδα ως θετική, ενώ σε όλες τις γλώσσες και όλα τα λεξικά έχει κάργα αρνητική χροιά. Πως γίνεται; Τι ακριβώς εννοείτε όταν το λέτε; β) αν έχω καταλάβει καλά ο σοσιαλισμός δε μπορεί να συνυπάρξει με τον καπιταλισμό. Πχ δε μπορούμε να έχουμε μια σοσιαλιστική εταιρία (πχ 902) μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Κατ' αντιστοιχία δε μπορούμε να έχουμε ένα σοσιαλιστικό κράτος μέσα σε ένα καπιταλιστικό πλανήτη; Δλδ η επανάσταση πρέπει να είναι ταυτόχρονη σε όλη τη γη, ή έστω σε μεγάλο κομμάτι της; γ) είδα ότι ο κομμουνισμός έχει ΑΠΕΙΡΑ παρακλάδια κλπ. Άλλοι γουστάρουν ΕΣΣΔ, άλλοι Κίνα, Κούβα αλλά γενικά παίζει πολύ δράμα στο τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Γενικά υπάρχει τώρα ή στο παρελθόν χώρα με ψιλοαποδεκτό από όλους σοσιαλισμό; Ή αυτό δε γίνεται λόγω του (β) και όλες οι προαναφερθείσες χώρες είναι στη φάση της 'δικτατορίας του προλεταριάτου'; Γενικά δεν έχω καταλάβει αν ο κομμουνισμός / σοσιαλισμός είναι κάτι που έχει πρακτικές εφαρμογές ή είναι μια θεωρία που μένει να δοκιμαστεί μία και καλή σε παγκόσμιο επίπεδο... Περί προπαγάνδας, στο λεξικό του Μπαμπινιώτη δίνει δύο σημασίες μία «με κάθε μέσο συστηματική προσπάθεια μονόπλευρου επηρεασμού της κοινής γνώμης προς ορισμένη κατεύθυνση» και η δεύτερη: «η προσπάθεια διάδοσης των ιδεών ατόμου ή κοινωνικής ομάδας με σκοπό την επικράτηση τους», στην ετυμολογία λέει ότι βγαίνει από το λατινικό propago, που σημαίνει μοσχεύω, εκτείνω, αυξάνω και ότι η λέξη εμφανίστηκε πρώτη φορά στο Congregatio de propaganda fide (σύνοδος προς διάδοση της πίστεως) της καθολικής εκκλησίας που συστάθηκε το 1559, με σκοπό να διαδώσει την πολιτική του ενωτισμού (την Ουνία, δηλαδή την μαχητική διάδοση του καθολικισμού στους ειδωλολατρικούς λαούς αλλά και σε αντιμαχόμενα χριστιανικά δόγματα). Η πρώτη ερμηνεία που δίνει είναι η γνωστή αρνητική που λες που όμως αυτή η ερμηνεία προήλθε λόγω της δράσης του ναζί Γκέμπελς, ως «υπουργού προπαγάνδας» όπου χρησιμοποιούσε κάθε μέσο ακόμα και ψέματα προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους οι ναζί. Προφανώς μέχρι τότε δεν υπήρχε αυτή η ερμηνεία, αλλιώς δεν θα είχαν οι ίδιοι οι ναζί υπουργείο επιφορτισμένο με την προπαγάνδα και με αυτό το όνομα, δηλαδή , «υπουργείο προπαγάνδας». Η δεύτερη σημασία που είναι και η παλιότερη και προφανώς έχει σχέση και με την λογική της μαχητικής διάδοσης, που έκανε τέτοια και η καθολική εκκλησία που πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο, είναι και αυτή που χρησιμοποιούμε εμείς, από παλιά, χωρίς να επηρεαστεί από την καθημερινή έννοια του όρου που είναι αποτέλεσμα όπως είπα πάνω μιας ιστορικής φάσης. Η σκέψη σου είναι πολύ καλή! Στα χρόνια του Μαρξ και του Ένγκελς δηλαδή στον 19ο αιώνα, ο καπιταλισμός είχε ορμητική ανάπτυξη και τότε αυτοί οι δύο θεωρητικοί, λέγανε ότι ο κομμουνισμός, ακόμα και η πρώτη ανώριμη του βαθμίδα θα εφαρμοστεί με μια παγκόσμια επανάσταση. Τα πράγματα όμως άλλαξαν με το νέο αιώνα, ο καπιταλισμός πλέον δεν αναπτυσσόταν καθόλου ομοιόμορφα, αλλά αντιθέτως ιδιαίτερα ανισόμετρα (είναι η περίοδος του ιμπεριαλισμού του σαπίσματος δηλαδή του καπιταλισμού, δεν έχει να κάνει δηλαδή μόνο με τον πόλεμο η χρήση της λέξης ). Έτσι όπως μπορείς να διαπιστώσεις και σήμερα έχουμε χώρες πολύ ανεπτυγμένες καπιταλιστικά και άλλες που είναι υποανάπτυκτες ή τουλάχιστον όχι τόσο ανεπτυγμένες. Σε αυτές τις συνθήκες ο Λένιν, αναπτύσσοντας περαιτέρω τον Μαρξισμό, έφερε τη θεωρία του «αδύναμου κρίκου», ότι η επανάσταση θα ξεσπάσει σε ένα ή ομάδα κρατών που δεν θα είναι της υψηλότερης ανάπτυξης αλλά που θα συσσωρεύουν πολλές αντιθέσεις (πχ ξένη κατοχή, πολλές καθυστερημένες σχέσεις, χαμηλότερη θέση όπως η Ελλάδα σε διεθνή επίπεδο κτλ), αυτή η χώρα ή ομάδα χωρών αποτελούν ένα αδύναμο κρίκο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό σημαίνει ότι μια χώρα ή ομάδα χωρών μπορεί να αποσπαστεί από τον καπιταλισμό αλλά για να νικήσει πραγματικά ο κομμουνισμός ειδικά στην αναπτυγμένη του μορφή, αυτό πρέπει να γίνει σε όλες τις χώρες ή έστω στις πιο σημαντικές. Έτσι η επανάσταση δεν είναι μια απλή πράξη αλλά μια ολόκληρη διαδικασία που θα πάρει πολύ χρόνο για να πραγματοποιηθεί. Το προχώρημα της παγκόσμιας επανάστασης πρέπει αν γίνει σε ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα αλλιώς αναγκάζεσαι σε υποχωρήσεις που οδηγούν πίσω στον καπιταλισμό, πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η Κούβα, που ήδη έχει κάνει κάποιες σημαντικές υποχωρήσεις και ανησυχούμε για το σοσιαλιστικό της μέλλον. Γενικά ο καπιταλισμός για να αναπτυχθεί πρέπει να δημιουργηθεί μια εσωτερική αγορά, που αυτό επιτεύχθηκε σε κάποια χρονική στιγμή με το σχηματισμό των σύγχρονων κρατών. Μέσα στα όρια αυτού του κράτους μπορούμε να ανατρέψουμε την αστική τάξη και να προχωρούμε κομμουνιστικές σχέσεις σιγά σιγά, πάλι βέβαια θα υπάρχει πχ το διεθνές εμπόριο που θα αποτελεί μια πιθανή πηγή διαφθοράς παρότι θα αποτελεί κρατικό μονοπώλιο, για αυτό σκοπός μας είναι και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη
αυτάρκεια της χώρας, όσο η διαδικασία της επανάστασης επεκτείνεται. Όπως φαντάζομαι καταλαβαίνεις από εδώ από αυτή ακριβώς την αργή διαδικασία προκύπτουν και σημαντικά προβλήματα που είχαμε στις χώρες που οικοδόμησαν σοσιαλισμό στον 20ο αιώνα. Βέβαια δεν είναι η μόνη πηγή προβλημάτων αλλά και ο πόλεμος των ντόπιων και εκτός συνόρων καπιταλιστών, η δύναμη της συνήθειας στο λαό κ.α. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι μια έννοια που χρησιμοποίησε ο Μαρξ και δεν έχει αρνητική σημασία αλλά αντιθέτως θετική, γιατί γίνεται σε αντιπαράθεση με τον όρο «δικτατορία της αστικής τάξης» που αναφέρεται στην σημερινή δημοκρατία και σημαίνει ότι οι εργάτες η πλειοψηφία δηλαδή του πληθυσμού είναι αυτοί πια άρχουσα τάξη πάνω στους πρώην καταπιεστές τους αλλά επίσης και πάνω στα σύμμαχα λαϊκά στρώματα, δηλαδή τους μικρομαγαζάτορες, επαγγελματίες και τους μικρούς και μεσαίους αγρότες. Προφανώς πρόκειται για πραγματική διεύρυνση της δημοκρατίας. Παρότι προβλήματα μπορούν να προκύψουν και για τους λόγους που είπα παραπάνω στην άλλη απάντηση. Οι χώρες που αναφέρεις λέγανε ότι ήταν χώρες που είχαν εργατική εξουσία δηλαδή δικτατορία του προλεταριάτου. Γενικά ο σοσιαλισμός έχει κάποιους νόμους που λένε ότι αυτό τραβά προς πιο βαθιά ανάπτυξη δηλαδή τον πλήρως ανεπτυγμένο κομμουνισμό. Πιστεύουμε ότι πιο κοντά από όλους ήταν η Σοβιετική ένωση μέχρι τη δεκαετία του 50, γιατί μετά την πήρε η κάτω βόλτα. Η Κίνα έχει δεξιά στροφή από το 1978 τουλάχιστον και σήμερα δεν είναι σοσιαλιστική χώρα αλλά μια μεγάλη καπιταλιστική δύναμη, μόνο τα σύμβολα μένουν για να την πει κάποιος σοσιαλιστική, ενώ και το ΚΚ της Κίνας είναι ένα Κόμμα που περιέχει μέσα δύο κυβερνητικές κλίκες μία φιλελεύθερη και μία σοσιαλδημοκρατική, δεν αποτελεί λοιπόν ένα κομμουνιστικό επαναστατικό κόμμα. Η Κούβα είπα και παραπάνω ότι ενώ έκανε ηρωική προσπάθεια να προχωρήσει τελικά μάλλον δεν θα τα καταφέρει. Ο επιστημονικός κομμουνισμός των Μαρξ/Ένγκελς δεν είναι μια θεωρία, επεξεργασμένη με το μυαλό, μακριά από την πραγματικότητα, οι δύο αυτοί τύποι δεν σκεφτόταν έτσι, φτάνουν στα συμπεράσματα τους με παρατήρηση και με κριτήριο της αλήθειας της θεωρίας την πράξη. Σήμερα πχ έχουμε κάποιες εμπειρίες από το τι έγινε τον προηγούμενο αιώνα, οπότε και η θεωρία για τους νόμους ανάπτυξης του σοσιαλισμού έχουν επεκταθεί, παρότι και τον προηγούμενο αιώνα ορισμένοι θεωρητικοί βασισμένοι στις εμπειρίες και την θεωρητική κληρονομιά των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν μπόρεσαν να ανοίξουν το δρόμο σε ένα βαθμό. Όπως είπα και παραπάνω εφαρμογή του ανεπτυγμένου κομμουνισμού μπορεί να γίνει μόνο διαπλανητικά ή έστω όταν ο κομμουνισμός επικρατήσει στις κυριότερες χώρες. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι οι έλληνες πρέπει να ξεκάνουμε την ντόπια αστική τάξη, και με αυτό τον τρόπο συμβάλουμε και εμείς στο προχώρημα της επανάστασης σε παγκόσμιο επίπεδο και γιατί όχι να ανοίξουμε το γύρο των νέων επαναστάσεων. Απέναντι σε ένα χειροπιαστό παράδειγμα με σάρκα και οστά παραθέτεις θεωρίες(δεν είχα αναληφθεί ότι ο ιστορικός υλισμός είναι στατικός και οι κοινωνίες βρίσκονται χρονικά στους προηγούμενους αιώνες) με μπόλικη καταστροφολογία του τύπου "θα πέσουν οι πολυεθνικές ακρίδες και θα τους φάνε". Μιράντα Ξαφα από την ανάποδη όμως. Ως τώρα φυσικά καμιά πολυεθνική ή ιμπεριαλιστική ακρίδα δεν έπεσε να τους φάει, και οι εργάτες το όποιο κέρδος συσσωρεύουν το διοχετεύουν στις τοπικές κοινωνίες ,αλλά ασήμαντες λεπτομέρειες. Είναι το λιγότερο γελοίο να εξισώνεις τις εργατικές κολεκτίβες με καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Πρώτη φορά επίσης διαβάζω πως οι εργάτες που εκμεταλλεύονται την δική τους υπεραξία ονομάζονται καπιταλιστές. Νόμιζα ως τώρα αυτή η υπεραξία που γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους καπιταλιστές ήταν η αφορμή για επανάσταση ,αλλά πληροφορήθηκα πως η εκμετάλλευση της εργατικής υπεραξίας από άλλους είναι τελικά καλό πράγμα αρκεί να την εκμεταλλεύεται το κράτος, το οποίο με την σειρά του θα την διοχετεύσει στην πολεμική βιομηχανία, γιατί τι είναι τελικά μια αυτοκρατορία αν δεν είναι πρωτίστως ένας πολεμικός και αυταρχικός μπαμπούλας. Μόλις έμαθα επίσης πως ο κομμουνισμός είναι μια μορφή κοινωνικού κράτους και όχι το κοινωνικοποιημένο κράτος και είναι αδύνατον να εφαρμοστεί αν δεν εφαρμοστεί παγκόσμια. Πολύ ελπιδοφόρα εξέλιξη. Αφού διάβασα και για το χρονικό άλμα από τα σοβιέτ στον Αμπραμοβιτς, την ταύτιση του σταλινισμού με τον σοσιαλισμό και την αναφορά στην σοσιαλιστική Β. Κορέα όπου είναι σεβαστή η επιθυμία του λαού της για ολοήμερο προσκύνημα, μπορώ να σας αφήσω μια για πάντα. Καλή τύχη από εμένα. Η τάση του κεφαλαίου είναι η συγκέντρωση, όσο λειτουργείς εντός του καπιταλιστικού συστήματος όπως αυτές οι επιχειρήσεις πρέπει και εσύ να μπεις στους νόμους του ανταγωνισμού, αλλιώς ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙΣ. Ας υποθέσουμε ότι η επιχείρηση δουλεύει όλα μέλι γάλα τώρα, από που θα βρει τα έσοδα για να κάνει τεχνολογική επέκταση όταν ο ανταγωνισμός θα το επιβάλει; Να το πω πιο απλά ο καπιταλισμός λειτουργεί με την εξής λογική για να υπάρχει ένας πλούσιος ιδιοκτήτης πρέπει αν υπάρχουν αρκετοί φτωχοί που να του παρέχουν αυξημένη υπεραξία ώστε αυτός να μπορεί να επεκταθεί αλλιώς θα πεθάνει ως κεφαλαιοκράτης. Οι συγκεκριμένοι δεν μπορούν να κάνουν ένα μεγάλο καπιταλιστή επειδή προφανώς το εισόδημα του εργοστασίου υποθέτουμε ότι το ισομοιράζονται, τότε πως θα ανανεώσουν τον τεχνολογικό εξοπλισμό, όταν ο ανταγωνιστής τους θα μπορεί να παρέχει το ίδιο προϊόν με αυτούς στη μισή ή και παρακάτω τιμή; Ο οποίος ανταγωνιστής διαθέτει αυτή την ικανότητα επειδή κλέβει τους εργάτες του, λοιπόν οι μόνες διέξοδοι θα είναι ή το κλείσιμο ή η λειτουργία με καπιταλιστική λογική. Και επειδή μιλάς για στατικότατα και διαλεκτική, εσύ σκέφτεσαι τελείως ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ, ότι το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων παγκοσμίως είναι σταθερό ενώ στην πραγματικότητα προχωρά συνεχώς. Η όλη λογική αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ, δεν βλέπεις ότι οι συνεταιρισμοί, οι μικρές βιοτεχνίες που σε πολλά έμοιαζαν με αυτά έκλεισαν ακριβώς για αυτό το λόγο; Και μη σε πάω στα ατελείωτα πειράματα που έδωσε η εμπειρία με Ουτοπίες στο 19ο αιώνα. Στο σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε με δυσκολίες, στρεβλώσεις και αδυναμίες, ως τις μεταρρυθμίσεις του Κοσύγκιν μπορούσε να λειτουργήσει μια επιχείρηση και αν έμπαινε μέσα, αρκεί να κάλυπτε κοινωνικές ανάγκες, οι ζημιές καλυπτόταν από άλλες επιχειρήσεις στον κεντρικό σχεδιασμό. Αντιθέτως μετά το 1965 στην ΕΣΣΔ, δημιουργήθηκε κάτι κοντά στο όνειρο σου, επιχειρήσεις που λειτουργούσαν σχετικά ανεξάρτητα, ιδιοκτησίας της κάθε κολεκτίβας, τα αποτελέσματα γνωστά (παρεμπιπτόντως να πω ότι τα συγκεκριμένα μέτρα χαιρετίστηκαν από τον δυτικό ειδικό τύπο ως επιστροφή στον καπιταλισμό). Πραγματικά είναι περίεργο που στον 21ο αιώνα υπάρχουν ακόμα άτομα που έχουν τέτοιου είδους αντιλήψεις όταν αυτές έχουν καταβαραθρωθεί από την ιστορία εδώ και 150 χρόνια... απλά η αποτυχία στην ΕΣΣΔ, ξαναέβγαλε την κάθε ηττημένη στην πράξη ιδέα, που περνιόταν για σοσιαλιστική στο 19ο αιώνα στο κουρμπέτι. "πληροφορήθηκα πως η εκμετάλλευση της εργατικής υπεραξίας από άλλους είναι τελικά καλό πράγμα αρκεί να την εκμεταλλεύεται το κράτος, το οποίο με την σειρά του θα την διοχετεύσει στην πολεμική βιομηχανία, γιατί τι είναι τελικά μια αυτοκρατορία αν δεν είναι πρωτίστως ένας πολεμικός και αυταρχικός μπαμπούλας." Σχετικά με ζητήματα του κράτους στο σοσιαλισμό, τώρα. Ποιος είπε ότι το κράτος είναι το ίδιο με σήμερα; Άλλη μια ακόμα μεταφυσική θεώρηση (με την έννοια της στατικότητας), Προφανώς η ύπαρξη κράτους δεν ταυτίζεται με την κοινωνία, επειδή υπάρχουν οι πρώην καταπιεστές και οι μικροαστοί, οπότε οι εργάτες που αποτελούν την πλειοψηφία είναι και η άρχουσα τάξη σε αυτή τη μορφή κράτους, όσο οι μικροαστοί καταστρέφονται, προφανώς η ύπαρξη του κράτους αναιρείται αφού σημαίνει κυριαρχία κάποιου πάνω σε άλλο, προφανώς το τέλος των ταξικών διαφορών είναι και το τέλος του κράτους. όσο για τα όπλα κτλ, από τη στιγμή που λέμε ότι αρχικά γίνεται να γίνει επανάσταση ΜΟΝΟ σε μία χώρα ή ομάδα χωρών, προφανώς οι καπιταλιστές δεν θα το αφήσουν έτσι οπότε αναγκαστικά και ΟΧΙ επειδή είναι στη φύση του συγκεκριμένου συστήματος χρειάζεσαι εξοπλισμούς. Θες ιστορικό παράδειγμα; Αν οι σοβιετικοί λέγανε τα δικά σου και μένανε ευχαριστημένοι με τον εξοπλισμό του Α ΠΠ που ήδη διαθέτανε και κάποιες πατέντες του εμφυλίου πολέμου (όπως τα θωρακισμένα τρένα και τις τκατσένκες), πιστεύεις ότι θα επιβίωναν την επίθεση των Ναζί; Μη πω για όλα τα σχέδια που υπήρχαν για επίθεση στην ΕΣΣΔ προπολεμικά από τους δυτικούς, όσο και για το σχέδιο επίθεσης με 50 ατομικές βόμβες πριν η ΕΣΣΔ αποκτήσει τη δική της. Προφανώς αυτό ήταν και ένα μέσο αποδυνάμωσης του σοσιαλισμού. Για τον καπιταλισμό εξοπλισμοί σημαίνει καπιταλιστικά κέρδη (συν πιθανό άνοιγμα νέων αγορών), ενώ για το σοσιαλισμό απώλεια πολύτιμών πόρων για περαιτέρω ανάπτυξη του κομμουνισμού... "Μόλις έμαθα επίσης πως ο κομμουνισμός είναι μια μορφή κοινωνικού κράτους και όχι το κοινωνικοποιημένο κράτος και είναι αδύνατον να εφαρμοστεί αν δεν εφαρμοστεί παγκόσμια. Πολύ ελπιδοφόρα εξέλιξη" Το πρώτο ποιος το είπε; Προφανώς και δεν πρόκειται για μορφή κοινωνικού κράτους, η ανώριμη βαθμίδα περιλαμβάνει κράτος, σου εξήγησα παραπάνω γιατί αλλά ο ανεπτυγμένος κομμουνισμός δεν το περιλαμβάνει γιατί αυτό απονεκρώνεται. Το άλλο είναι κλασική μικροαστική ανυπομονησία, δυστυχώς σε πληροφορώ ότι πχ η επανάσταση στην Ελλάδα δεν θα βελτιώσει άμεσα το βιοτικό επίπεδο και δε θα ζήσουμε στον παράδεισο και μια ματιά στην Κούβα θα σε πείσει. Αν σκεφτείς ότι αυτή τη στιγμή η παραγωγική δομή της χώρας είναι ρημαγμένη, θέλει σίγουρα τουλάχιστον μια πενταετία σκληρής δουλειάς για να αναστηλωθεί η πραγματική οικονομία και μιλώ για τα τρόφιμα (χάλια μαύρα η αγροτική οικονομία), και τη στοιχειώδη μεταποίηση για σύγχρονη βιομηχανική ανάπτυξη (παραγωγή μηχανών εννοώ και κατάλληλου ψηφιακού σύγχρονου εξοπλισμού). Προφανώς και χρειάζεται ένας βαθμός αυτάρκειας από το να εξαρτόμαστε από έξω και να δεχόμαστε πιέσεις στο πολιτικό σκέλος για υποχωρήσεις από τον τελικό μας σκοπό-στόχο. Φυσικά πολλά μπορούν να γίνουν και εντός χώρας αλλά εξήγησα παραπάνω σε άλλα σχόλια πόσο δύσκολο είναι. Ο οπορτουνισμός δεν είναι από την άλλη παρά παραίτηση μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες, υποχώρηση προς την αστική ιδεολογία. Δεν ξέρω αν συνειδητοποιούμε τι άλμα είναι για την ανθρωπότητα ο κομμουνισμός, πάντως δεν έχει να κάνει με μια απλή διαδοχή συστημάτων όπως είδαμε ως τώρα. Με το μόνο που έχει κάποιες ομοιότητες είναι το πέρασμα του ανθρώπου από τον πρωτόγονο κομμουνισμό στην ταξική κοινωνία. Μια πολύ δύσκολη και μακρά περίοδο που ο Μαρξ έλεγε «αποχωρισμός του ανθρώπου από τον ομφάλιο λώρο της φύσης» (δηλαδή ο άνθρωπος σαν διακριτό πια από την υπόλοιπη φύση στοιχείο). "Αφού διάβασα και για το χρονικό άλμα από τα σοβιέτ στον Αμπραμοβιτς, την ταύτιση του σταλινισμού με τον σοσιαλισμό και την αναφορά στην σοσιαλιστική Β. Κορέα όπου είναι σεβαστή η επιθυμία του λαού της για ολοήμερο προσκύνημα" Δυστυχώς όμως η ιστορία αυτό έδειξε, ότι ο Αμπράμοβιτς και οι ανάλογοι δημιουργήθηκαν μέσα από τη μαύρη αγορά που επεκτάθηκε όσο νομιμοποιούνταν οι εμπορευματικές σχέσεις, ενώ την ίδια περίοδο σημείωσαν άνοδο και όλες οι εγωιστικές αντιλήψεις πρακτικές που είχαν εν μέρει περιοριστεί αλλά όχι εξαφανιστεί... σταλινισμός και σοσιαλισμός, λοιπόν νομίζω και εγώ ότι η συγκεκριμένη απάντηση του άλεξ δεν ήταν καλή, αλλά για σκέψου τι θα κάνανε όλοι οι συνεπείς επαναστάτες στη θέση του Στάλιν, με τον οποίο δεν συμφωνώ και σε όλα, έκανε πολύ σοβαρά λάθη που έχω αναφερθεί αλλού σε αυτό το μπλογκ, συν κάποια άλλα πράγματα που δεν μου άρεσαν αλλά αυτό δεν σημαίνει μηδενισμό, επίσης πέρνα μια βόλτα από το φόρουμ να δεις άρθρο που ανέβασα σχετικά με τις πηγές της "αντισταλινικής προπαγάνδας". όσο για τη Βόρειο Κορέα, δεν ξέρουμε και πολλά εκτός αυτά που δείχνουν οι δυτικοί δημοσιογράφοι ή υποθέτουν ή ή. Και όπως είδαμε πρόσφατα και από την περίπτωση της Λιβύης μικρή εμπιστοσύνη πρέπει να έχουμε στα δυτικά ΜΜΕ. Επειδή δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες όπως για την Κίνα, το Βιετνάμ ή την Κούβα σχετικά με την οικονομία της, τις εργασιακές σχέσεις, πως νιώθει ο λαός της και άλλα πολλά και χρήσιμα παρά για την Juche , που σημαίνει για μένα παρερμηνεία του ,μαρξισμού ανάλογη του ,μαοϊσμού δεν μπορώ να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα παρά μια έντονη επιφύλαξη-αίσθηση ότι τα πράγματα πάνε στραβά. Παρόλα αυτά ας είμαστε επιφυλακτικοί με τέτοιες περιπτώσεις γιατί είδαμε πόσοι την πάτησαν με την περίπτωση του δικτάτορα Καντάφι υιοθετώντας τη ΝΑΤΟϊκή προπαγάνδα. "πληροφορήθηκα πως η εκμετάλλευση της εργατικής υπεραξίας από άλλους είναι τελικά καλό πράγμα αρκεί να την εκμεταλλεύεται το κράτος" Ξανά σχετικά με αυτό. Στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό δεν υπάρχει υπεραξία αυτή είναι ειδική μορφή του υπερπροϊόντος στον καπιταλισμό. Αλλά το υπερπροϊόν υπήρχε από τα τέλη της πρωτόγονης κοινωνίας των γενών (που αποτέλεσε και τον κυριότερο λόγο διάλυσης της και ανάπτυξης της ατομικής ιδιοκτησίας), και σε όλη την ταξική κοινωνία, όσο θα υπάρχει και στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Το υπερπροϊόν του εργάτη πως διανέμεται στο πρώτο στάδιο το σοσιαλισμό ή ανώριμο κομμουνισμό; Ένα μέρος πάει για τεχνολογική ανάπτυξη όλης της κοινωνίας που μπορεί μετά να επεκτείνει παραπάνω την κοινωνική ευημερία, ένα άλλο μέρος διανέμεται ως δωρεάν, υγεία, παιδεία, πολιτισμός, αθλητισμός, μετακινήσεις, διακοπές κτλ το μόνο μέρος που ιδιοποιείται ο εργάτης με μορφή μισθού εργασίας είναι αυτό για τις άμεσες προσωπικές του ανάγκες δηλαδή τρόφιμα, ρουχισμό κτλ. Στον ανεπτυγμένο κομμουνισμό που το επίπεδο της τεχνικής είναι τέτοιο που μπορεί να παραχωρηθούν τα πάντα με μορφή κοινωνική η μορφή του μισθού χάνεται και ο καθένας μπορεί να πάρει από τα προϊόντα της κοινωνίας "ανάλογα με τις ανάγκες του" , δηλαδή πλέον χάνεται η έννοια του υπερπροϊόντος ως τέτοιου αφού ταυτίζεται το ατομικό με το κοινωνικό... Αν και χαιρέτησα την συζήτηση ,δε δέχομαι με τίποτα τον χαρακτηρισμό "απολογητής του καπιταλισμού" ,όπως ειπώθηκε παραπάνω. Τι διαλεκτική και πράσινα άλογα , εδώ έχουμε να κάνουμε με το απολυτό "σοσιαλιστικό" μοντέλο της ΕΣΣΔ που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, και όποιος το τολμήσει γίνεται απολογητής του καπιταλισμού και εχθρός της επανάστασης. Κρατήστε την σοσιαλιστική χούντα που ονειρεύεστε για την πάρτη σας και μην απορείτε μετά γιατί η εργατική τάξη δεν ακολουθεί. Ναι αλλά δεν αντιπροτείνεις συγκεκριμένα και με επιχειρηματολογία πως πιστεύεις εσύ ότι θα είναι δρόμος προς τα εκεί; Ε δεν σε είπε και κανένας απολογητή του καπιταλισμού και η φράση του Κόκκινου Δρόμου (σ.σ. δες τη συζήτηση) μάλλον εννοούσε τους αστούς επιστήμονες. Για την ΕΣΣΔ, όπως καταλαβαίνεις ήταν το πράγμα δύσκολο στην οικοδόμηση από την αρχή και κανένας δεν λέει ότι θα ήταν έτσι τα πράγμα σε άλλη χώρα (πχ ο Μαρξ στην εισαγωγή του πρώτου τόμου του κεφαλαίου λέει ότι η επανάσταση στην Ευρώπη θα είναι αλλού πιο βάρβαρη αλλού πιο πολιτισμένη ανάλογα με το επίπεδο πολιτισμού της χώρας και η Ρωσία τότε ήταν η πιο "βάρβαρη" χώρα της Ευρώπης μπροστά μόνο από τα Βαλκάνια), αλλά δεν αμφισβητούμε ότι κάποια πράγματα σε κάποιο χρονικό διάστημα πήγαιναν το δρόμο προς τον κομμουνισμό. Παρότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται κάποιες νομοτέλειες της "σοσιαλιστικής επανάστασης" υπάρχουν και ακόμα περισσότερο είναι πλέον και προϊόν εμπειρίας. Από την άλλη και χωρίς να λέμε ότι οι αστικές επαναστάσεις είναι ίδιες με τις εργατικές, στις αστικές επαναστάσεις παρά τις όποιες διαφορές τους είχαμε μια συγκεκριμένη νομοτέλεια στην κίνηση τους, δες στην μεγάλη Αγγλική επανάσταση του Κρόμγουελ (1642–1651), ο βασιλιάς εκθρονίστηκε, και δόθηκε η μπαγκέτα στους καπιταλιστές στην οικονομία και στην πολιτική με μέτρα ανοίγματος αγοράς και καταστροφής των φεουδαρχικών θεσμών, άσχετα αν μετά η αντίδραση ήρθε σε κάποιο συμβιβασμό και υπάρχουν ακόμα βασιλιάδες-ευγενείς στην Αγγλία, όμως κάτω από τους μεγιστάνες του κεφαλαίου. Το ίδιο και στη Γαλλία τελικά ακόμα και εκεί που ήταν πολύ ριζοσπαστική η επανάσταση είχαμε και εκεί ένα συμβιβασμό μετά την ήττα του Ναπολέοντα ειδικά (που συντηρήθηκε όμως μέχρι το 1848 και την επανάσταση του Φλεβάρη), παρόλα αυτά οι αστοί πήραν την πολιτική και την οικονομική μπαγκέτα αμέσως μετά την περίοδο της τρομοκρατίας (1793-94). Το ίδιο συνέβη και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που έγιναν αστικές επαναστάσεις, αλλά και στη Λατινική Αμερική την ίδια περίοδο... Καταρχήν συγγνώμη αν παρανόησα τον χαρακτηρισμό κάποιου αλλού σχολιαστή, που έκανε γενικότερη αναφορά. Στο συνέδριο του ΚΚ μπορεί να έγινε κριτική στην ΕΣΣΔ ,αλλά όχι στην ουσία της που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα αυταρχικό καθεστώς με ψήγματα κοινωνικού κράτους. Φυσικά άλλες οι ανάγκες της γραφειοκρατίας και άλλες ενός πάμφτωχου γεωργιανού αγρότη. Έτσι δεν είναι; Το μοναδικό σοσιαλιστικό χαρακτηριστικό της ήταν τα σοβιέτ ,τα οποία και πήγαν άκλαυτα από νωρίς, κάνοντας τα τρία από τα τέσσερα συνθετικά της ΕΣΣΔ να μοιάζουν ανέκδοτο. Τα επιχειρήματα που αναφέρετε υπέρ της μπορούν εύκολα να κατατριφθούν. Το κοινωνικό της κράτος και η μηδενική της ανεργία, δεν πιάνει τίποτα μπροστά στις ρεφορμιστικές χώρες που βρίσκονται παραδίπλα δε φράση "θα δουλέψει εκεί που θα τον στείλει ο Κεντρικός Σχεδιασμός", μπορεί εύκολα να παρερμηνευτεί(προσωπικά ανατρίχιασα) αφού φωτογραφίζει οποιοδήποτε δικτατορικό καθεστώς(Η εργασία δεν απελευθέρωνε πάντως μονό στην ναζιστική γερμάνια). Αν ρωτάτε εμένα τι θα ήθελα(αν και είμαι πολιτικά αριστερότερα της αριστεράς) είναι το εξής: Την διάλυση του κόμματος μετά την επανάσταση-όταν και θα έχει επιτελέσει τον κύριο ρόλο του που είναι η οργάνωση της εργατικής τάξης-και η ανάληψη της εξουσίας απ ευθείας από τα εργατικά συμβούλια. Αλλά επειδή ούτε εργατικά συμβούλια(ανάθεμα αν υπάρχει και εργατική τάξη στην Ελλάδα) βλέπω να σχηματίζονται στον ορίζοντα ,ούτε κάποια επαναστατική προεργασία βρίσκεται στα σπάργανα, αλλά ούτε και κάποιο μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι έτοιμο να συσπειρώσει, γι ‘αυτό και θεωρώ τις σταδιακές διεργασίες από κάτω που μπορούν να γίνουν μέσα από την κολεκτιβοποίηση και την συμμετοχή ακόμα και σε συνελεύσεις στις γειτονιές, πολύ σημαντικότερο βήμα από την απότομη κεντρικά σχεδιασμένη μετάβαση στον σοσιαλισμό, που όπως αποδείχτηκε στο παρελθόν κρύβει πολύ αυταρχισμό και μπόλικη αιματοβαμμένη εξουσιομανία. Πιστεύω πως η σοβιετική προσέγγιση που κάνει το ΚΚΕ είναι εντελώς λάθος και σε συνδυασμό με τα τεράστια σφάλματα του προσφάτου παρελθόντος αλλά και του παρόντος, δρουν αποτρεπτικά στην συνείδηση του κόσμου γενικότερα. Όπως είπα πιστεύω, ότι η συγκεκριμένη συζήτηση είναι από τις καλύτερες που έχουν γίνει στο γλόμπιγκ και αυτό επειδή μπαίνουν σε κόντρα δύο λογικές, και μάλιστα με τη δική σου να είναι και η πιο ευρέως αναπαραγόμενη ειδικά μετά το 1991, όταν τελικά ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα ηττήθηκε και άρχισε η συζήτηση για τα αίτια της ήττας, αλλά και η συζήτηση για το τι μέλει γεννέσθαι για το επαναστατικό κίνημα. Ακριβώς στα δύο αυτά ζητήματα βλέπω να επικεντρώνεται και το τελευταίο σχόλιο σου, και έτσι σε αυτά τα δύο ερωτήματα στα οποία πιστεύω ότι σε ένα βαθμό εκφράζεις λογικές απορίες και απόψεις,( ειδικά αν βλέπεις τα πράγματα σχετικά πιο επιφανειακά από την ουσία τους), θα προσπαθήσω να απαντήσω. Λοιπόν για το θέμα της ΕΣΣΔ, εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Πρώτο ότι ο σοσιαλισμός είναι ανώριμος κομμουνισμός, δηλαδή η ύπαρξη του είναι μια συνεχή ανάπτυξη προς την ανώτερη μορφή, που όμως επειδή ακριβώς είναι μια μεταβατική μορφή, δύναται λόγω των στοιχείων του παρελθόντος που διαθέτει να γυρίσει προς τα πίσω, χωρίς εδώ να λαμβάνουμε υπόψη τυχαία γεγονότα. Δεύτερο η ιστορία της ΕΣΣΔ, δεν είναι μια ενιαία διαδικασία, ακριβώς επειδή υπήρχε αυτή η διαπάλη και σταδιακά και ενώ έχουν ηττηθεί ιδεολογικά διάφορες λανθασμένες αντιλήψεις όπως του αυτή Μπουχάριν για παράδειγμα που επέμενε στη διατήρηση των ατομικών παραγωγών στη γεωργία, τελικά η άποψη που φοβήθηκε μπροστά στις δυσκολίες που φάνταζαν πολύ μεγαλύτερες από κάθε προηγούμενη φαντασία σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο επικράτησε, γίνανε υποχωρήσεις σε λογικές ενδυνάμωσης ξανά εμπορευματικών λογικών (εδώ ας έχουμε καθαρό ο καπιταλισμός γεννιέται από την εμπορευματική παραγωγή δεν είναι το ίδιο με αυτή αλλά εμπεριέχει την νέα κοινωνική σχέση δηλαδή την γενίκευση της μισθωτής εργασίας-δηλαδή τη γενίκευση της ύπαρξης της εργατική δύναμη ως εμπόρευμα). Όπως εξήγησα σε προηγούμενα ποστς κράτος υπάρχει στην ανώριμη πρώτη βαθμίδα και εξήγησα και γιατί. Το κράτος τι είναι; Ουσία του είναι ακριβώς η εξουσιαστική σχέση μιας τάξης πάνω σε άλλη, παρότι σαν μηχανισμός υψώθηκε πρώτα πάνω από την κοινωνία προκειμένου να αντιμετωπίζει τα αντιτιθέμενα συμφέροντα της ταξικής κοινωνίας, πάντα βέβαια κατέληγε να είναι το όργανο της άρχουσας τάξης. Μορφές ύπαρξης του κράτους τι είναι; Οι δυνάμεις καταστολής (στρατός κύρια και αστυνομία), η γραφειοκρατία και λοιποί ιδεολογικοί μηχανισμοί. Όπως βλέπουμε λοιπόν η γραφειοκρατία είναι αποτέλεσμα ύπαρξης του κράτους. Στον Μαρξ γενικά βλέπουμε μια σκέψη που περιστρέφεται γύρω από τη σχέση του ατομικού και του συλλογικού, και διαβλέπει ότι στον κομμουνισμό θα έχουμε ξανά σύμφυση αυτών των δύο, πιστεύει ότι στην πρωτόγονη κοινωνία πάλι αυτά ήταν αξεχώριστα περισσότερο όμως ανεπτυγμένο το συλλογικό και λίγο αναπτυγμένο το ατομικό μέσα του. Χαρακτηριστικά αυτό συνέβαινε και στα πλείστα κομμουνιστικά παραδείγματα της ιστορίας που βασιζόταν σε αυτό το πρότυπο και όχι σε αυτά που άρχισαν να διαμορφώνονται πολύ αργότερα στο έδαφος του καπιταλισμού (αλλά επιβιώσεις του είχαμε ακόμα και στις πόλεις της αρχαίας Ελλάδας). Στον κομμουνισμό των ημερών μας προφανώς πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και η πλατιά έκφραση της προσωπικότητας προϊόν της ιστορικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας. Η προσωπικότητα όμως αναδεικνύεται μέσα από την κοινωνία, όσο και αυτή σαν στοιχείο της κοινωνίας, μέρος της, βοηθά με την σειρά της την κοινωνία, αυτό είναι βασικό στοιχείο της κομμουνιστικής ηθικής και φαίνεται να μην το καταλαβαίνεις καθόλου και να σκέφτεσαι με τα «σημερινά» δεδομένα-όπως εξηγώ δεν σημαίνει ισοπέδωση της προσωπικότητας αλλά αντίθετα ανάδειξη της προσωπικότητας μέσα στην κοινωνία. Όσο αυτά δεν γίνονται αντιληπτά και το εγωιστικό συμφέρον είναι πάνω από το κοινωνικό δυστυχώς υπάρχουν εντάσεις. Ποια είναι η βάση αυτών των εντάσεων; Από τη μία «η δύναμη της συνήθειας» ,οι μαρξιστές πιστεύουμε ότι υπάρχει η σχέση της βάσης και του εποικοδομήματος, όπου βάση οι παραγωγικές σχέσεις και εποικοδόμημα οι διάφορες πολιτισμικές, ιδεολογικές κτλ αντιλήψεις μιας κοινωνίας, το εποικοδόμημα έχει μια σχετική ανεξαρτησία σε σχέση με τη βάση παρότι καθορίζετε αποφασιστικά από αυτή και την καθορίζει σε κάποια βαθμό. Γενικά το εποικοδόμημα λόγω αυτής της σχετικής του ανεξαρτησίας και της σχετικά αυτόνομης του πορείας (περιπλεκόμενο και με ενδογενή στοιχεία του), συνήθως δεν προπορεύεται αλλά υπολείπεται της βάσης. Από την άλλη όπως είπαμε παραπάνω ο σοσιαλισμός είναι μια μεταβατική κατάσταση που εμπεριέχει σε ένα βαθμό και σχέσεις παραγωγής του παρελθόντος οι οποίες, αναπαράγουν και το αντίστοιχο εποικοδόμημα. Τέτοιες είναι οι εμπορευματικές σχέσεις, όσο αυτές δεν περιορίζονται αλλά επεκτείνονται αναπαράγουν και πιο καθυστερημένες αντιλήψεις. Ακριβώς για αυτό το λόγο είναι ακόμα αναγκαία η ύπαρξη Κόμματος, δηλαδή πρωτοπορίας, επειδή μπορεί να φτάσαμε στο σοσιαλισμό αλλά όχι στο τέρμα του δρόμου, παρά μόνο στο άνοιγμα του. Όταν δηλαδή το ατομικό συμφέρον θα ταυτίζεται με το κοινωνικό συμφέρον τότε δεν θα είναι αναγκαίο η ύπαρξη κράτους Κόμματος κτλ, δηλαδή θα έχουμε φτάσει στην ανεπτυγμένη μορφή του κομμουνισμού. Φυσικά αυτή η διαδικασία σε μια χώρα μπορεί να προχωρήσει τόσο πιο γρήγορα όσο λιγότερες είναι οι πιο καθυστερημένες σχέσεις, αλλά η επανάσταση γίνεται σε χώρες που έχουν αρκετές τέτοιες καθυστερημένες σχέσεις (εννοώ μπόλικους μικροαστούς, μικρούς αγρότες κτλ), τους λόγους τους εξήγησα αλλού, όμως αυτό το γεγονός κρίνει και το χρόνο που μπορείς να κρατηθείς μέχρι να επικρατήσει παγκόσμια ο κομμουνισμός (απορρίπτοντας και τη θέση του Στάλιν περί κομμουνισμό με κράτος!!!), σε κάποιο σημείο οι αναγκαίες εσωτερικές αλλαγές πρέπει να συμβαδίσουν και σε αλλαγές σε παγκόσμια βάση. Η καθυστερημένη χώρα έχει γενικά πιο πολύ χρόνο, αλλά και μικρότερη βαρύτητα στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Πχ οικοδόμηση του κομμουνισμού στις ΗΠΑ, θα ήθελε εξαιρετικά λίγο χρόνο αλλά και η βαρύτητα των ΗΠΑ, θα ήταν τέτοια που θα επέκτεινε γρηγορότερα την επανάσταση, άσχετα που είναι δύσκολο προς το παρόν κάτι τέτοιο όσο διατηρεί αυτή τη θέση στο καπιταλιστικό σύστημα που της επιτρέπει να εκμεταλλεύεται πολλές χώρες και να «μπουκώνει με χρήμα» τους εργάτες καλλιεργώντας στην καλύτερη ρεφορμιστικές λογικές (βλ. πχ αμερικάνικο όνειρο στις διαδηλώσεις του Ουισκόνσιν πέρσι). Τώρα γι α τα σοβιέτ δεν νομίζω να εκφυλίστηκαν και τόσο γρήγορα, αλλά όντως κάποια φάση είχαν εκφυλιστεί, και ευθύνη για αυτό δεν είχε μόνο ο λαός, αλλά συγκεκριμένες αποφάσεις όσο και η στάση στελεχών, τα οποία δεν λειτουργούσαν καθόλου με κομμουνιστική ηθική ακριβώς επειδή επηρεαζόταν από το παλιό εποικοδόμημα ή το αναγεννώμενο εμπορευματικό αργότερα. Για το δεύτερο θέμα και την αντίληψη της επερχόμενης επανάστασης τώρα, για το Κόμμα και γιατί δεν πρέπει να διαλυθεί σε απάντησα παραπάνω. Επίσης νομίζω ότι τα εργατικά συμβούλια πρέπει να ενδυναμώσουν και να ασκούν πραγματικό έλεγχο και στην πρωτοπορία, να απαιτούν να μάθουν γιατί αυτό και γιατί το άλλο, να ανυψώνονται σταδιακά, στη συνείδηση και στη νοοτροπία. Εδώ έγκειται και μια σοβαρή μας διαφωνία με τους αναρχικούς, στο ότι αυτοί έχουν τεράστια εμπιστοσύνη στο σύγχρονο άνθρωπο, ενώ εμείς όχι. Από εδώ πηγάζει και η αντιπαράθεση σχετικά με το αυθόρμητο και το συνειδητό, την ύπαρξη του κόμματος κτλ Αλλά η ως τώρα εμπειρία δείχνει ότι οι αυθόρμητες μάζες αν δεν προχωρήσουν στο συνειδητό γυρνάν στην αντίδραση και αυτό επειδή υπάρχουν κατά βάση δύο ιδεολογίες στην κοινωνία και στο κίνημα. Και όταν ακολουθείς στο κίνημα την αστική αντίληψη (δηλαδή τις μικροαστικές λογικές) και όχι την κομμουνιστική συμβιβάζεσαι. Φυσικά όπως έδειξε η ιστορία και η κομμουνιστική ιδεολογία δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την ύπαρξη κομμουνιστών κατ’ όνομα-πρέπει και αυτοί να κερδίσουν τον τίτλο τους. Τώρα για την εργατική τάξη, αυτή η συζήτηση έχει ανοίξει από τη δεκαετία του ’60, αν υπάρχει δηλαδή τέτοια τάξη ή όχι. Οι αστοί κοινωνιολόγοι, υποθέσανε την μεταβιομηχανική κοινωνία, που και καλά δεν υπάρχουν πια οι παλιές ταξικές διαφορές, άρα και δεν υπάρχει εργατική τάξη με την παλιά έννοια. Αυτό το στήριζαν στην αλλαγή στην τεχνική που έδιωχνε τα πολλά εργατικά χέρια από τη βιομηχανία που είχαν ταυτίσει με την εργατική τάξη και η μεγάλη ανάπτυξη των υπηρεσιών. Όμως στην πραγματικότητα παρότι ήταν αληθινές αυτές οι εξελίξεις, αυτό δεν σήμανε το τέλος της εργατικής τάξης παρά την αύξηση του εφεδρικού στρατού των ανέργων, που σήμερα επιχειρείται να λυθούν οι πιθανές αρνητικές επιπτώσεις με τις νέες εργασιακές σχέσεις(έχουν και άλλες «χρήσεις» βέβαια οι τελευταίες), αλλά και την όντως γενίκευση, τουλάχιστον στις ανεπτυγμένες χώρες του τομέα των υπηρεσιών, που περιλαμβάνει όμως και μερικούς βιομηχανικούς κλάδους που κακώς τους μετράν για υπηρεσίες οι αστοί, όπως η ενέργεια ή οι τηλεπικοινωνίες. Αλλά και οι εργαζόμενοι στο εμπόριο και στις υπηρεσίες είναι μέρος της εργατικής τάξης, ακριβώς επειδή ούτε διευθυντική θέση στην παραγωγή έχουν και είναι μισθωτοί. Υπάρχει βέβαια το θέμα της παραγωγικής και μη εργασίας, αλλά προφανώς η υπεραξία που παράγεται σημαίνει και μόνο την ύπαρξη εργατικής τάξης, αφού χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε και ο καπιταλισμός. Εδώ πιστεύω ότι η κρίση του συστήματος παρά το τεράστιο βάσανο που προκαλεί στους λαούς όλου του κόσμου μας αποδεικνύει όμως και την κενότητα αυτών των επιχειρημάτων που έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεφτιλιστεί και δεν ακούγονται πια (έχουν πεταχτεί με άλλα πρόσφατα σκουπίδια του τύπου «τέλος της ιστορίας», «πόλεμος πολιτισμών» κτλ). Αρπαγμένοι από αυτές τις εξελίξεις οι οπορτουνιστές ψάχνουν να βρουν το νέο επαναστατικό υποκείμενο που αφού η εργατική τάξη μας τέλειωσε πρέπει να είναι κάπου αλλού. Όλα αυτά ενώ στις χώρες της δυτικής Ευρώπης αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό η εργατική αριστοκρατία και οι μικροαστικές λογικές που μαζί με αυτά αναβιώσανε και την αναρχία σαν ιδεολογία. Οι άνθρωποι αυτοί πια δεν παλεύανε για συνολική ανατροπή αλλά για μια βελτίωση του συστήματος ή τη φυγή στην αυτοδιαχείριση που και αυτή προτάθηκε σαν λύση αντί της επανάστασης, με μικρές νησίδες κομμουνισμού εντός της καπιταλιστικής θάλασσας. Όπως βλέπουμε η αντίληψη αυτή είναι ακόμα ζωντανή και αποδείχθηκε αυτό ακόμα περισσότερο στο χειρισμό των αγανακτισμένων, που για κάποιους έγιναν το νέο επαναστατικό υποκείμενο. Αντιθέτως γιατί από τα κάτω είναι αναγκαία η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος (που δεν θα ασχοληθούμε με τους λόγους που κατάντησε έτσι εδώ); Απλά γιατί καθαρά ταξική εργατικοί αγώνες συνδεμένοι με την ανατροπή του συστήματος μπορούν να προχωρήσουν τη συνείδηση των εργατών. Είναι δύσκολο; Πάρα πολύ, αλλά νομίζω ότι οι επαναστάτες μέσα σε χειρότερες δυσκολίες ακόμα έμαθαν να παλεύουν και όχι να παραιτούνται, γνωρίζοντας ότι κάνουν αυτό που μπορεί να φέρει το σκοπό τους και η παραίτηση αντιθέτως ήταν στοιχείο του οπορτουνισμού, όπως είπα και πριν για την ΕΣΣΔ. Υπάρχουν και άλλες δυσκολίες; Ναι, πχ οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και οι βραχύχρονες συμβάσεις δεν αφήνουν να δουλέψει καλά ένα συνδικάτο, ένας εργαζόμενος αλλάζει συνεχώς δουλειά. Μια λύση είναι τα κλαδικά συνδικάτα που προτείνει το ΠΑΜΕ (πχ μπορεί κάποιος να απολυθεί από ένα εμπορικό κατάστημα αλλά βρίσκοντας δουλειά σε άλλο δεν χάνεται από το συνδικάτο-όπως θα συνέβαινε αν ήταν σε συνδικάτο του καταστήματος), που επίσης σπάνε και τις ρεφορμιστικές λογικές που βάζουν ορισμένοι καλύτερα αμειβόμενοι εργαζόμενοι, μόνιμοι έναντι συμβασιούχους κτλ, αυτό λύνει όλα τα προβλήματα; Όχι υπάρχει κόσμος στις γειτονιές που δεν έχει σχέση με συλλογικές διαδικασίες και τέτοιο κόσμο πρέπει να τον προσεγγίσουμε, εδώ καλές είναι και οι συνελεύσεις γειτονιάς, αν και είναι ακόμα δυσκολότερο να σπάσεις εδώ εγωιστικούς κλειστούς, ατομίστικους τρόπους ζωής που το σύστημα πλασάρει. Πάντως αυτοί οι φορείς από τα κάτω μπορούν να αναπτύξουν σε ένα βαθμό στάσεις προς τη ζωή, όπως ταξική αλληλεγγύη, συναδελφικότητα, αγάπη προς το συνάνθρωπο και μίσος για τους καταπιεστές. Πάντα όμως πρέπει αν συνδέονται με τη λογική της ανατροπής, είναι απαραίτητος όρος για να μην εκφυλιστούν όπως το ΤΕΡΑΣΤΙΟ εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ ή στην Αγγλία και καταλήξουν σε ρεφορμιστικές μικροαστικές λογικές. Όσο για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε με όλα του τα στραβά; Πρέπει να τον μηδενίζουμε; Πιστεύω πως όχι ακριβώς επειδή έδειξε κάποια πράγματα-ότι εργάτες μπορούν χωρίς αφεντικά, ότι μπορούν οι εργάτες να κατακτήσουν τις επιστήμες και τον πολιτισμό σε πραγματικά ευρεία βάση που πουθενά στον καπιταλιστικό κόσμο δεν έγινε δυνατό κ.α. Παλιά πριν από τον Οκτώβρη, λέγανε, αυτά που λένε οι σοσιαλδημοκράτες, (τότε) δεν γίνονται, μετά το 91 το πράγμα άλλαξε στο δεν γίνεται και απόδειξη είναι απέτυχε. Επίσης κατά τη διάρκεια των 72 χρόνων, ενώ είπαμε για τις δυσκολίες κτλ, περνούσαν την εικόνα κομμουνισμός= παράδεισος και αυτό μόνο με παράδεισο δεν μοιάζει, μια σωστή άποψη αλλά αυτοί που το πιστεύανε αυτό πέταξαν όλη την διαλεκτική σκέψη του Μαρξ στα σκουπίδια, με αποτέλεσμα να απογοητεύονται και να ψάχνουν απαντήσεις στην αστική σκέψη ή σε ιδεαλιστικές θεωρίες που έφτιαχναν ιδανικά με το μυαλό τους παρότι εμείς λέμε ότι στην πράξη κατακτά ο άνθρωπος τη γνώση αλλά και εκεί δοκιμάζεται η θεωρία. Εμείς πρέπει να κρατάμε αυτή τη στάση; Η διαφορά της εν λόγω επιχείρησης είναι ότι δεν υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Αυτή είναι και η ουσία δηλαδή της αταξικής κοινωνίας, η κατάργηση της εκμετάλλευσης. Μέσα στην επιχείρηση αυτή δεν υπάρχουν καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής μιας και δεν συσσωρεύει κάποιος κεφάλαιο εις βάρος των υπολοίπων. Ο τρόπος λειτουργίας της είναι σοσιαλιστικός αλλά σαν σύνολο όχι μιας και εξαρτιέται από άλλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις (τροφοδοσία , εξοπλισμός) όπως επίσης το ότι λειτουργεί όχι με σκοπό την παραγωγή αγαθών αλλά με σκοπό το κέρδος. Η διαφορά της λοιπόν με τις υπόλοιπες είναι στις σχέσεις παραγωγής. Ας παραδειγματιστεί λοιπόν ο λαός και ας κάνει αυτό που κάναν και οι εργάτες στην Αργεντινή. Κατάληψη των εργοστασίων και ιδιοποίηση τους για αρχή. Και αν σαν λαός αποφασίσουμε ότι αυτές τις σχέσεις παραγωγής θέλουμε, ας κάνουμε και επανάσταση να τις κρατήσουμε. Έτσι έγιναν και οι αστικές επαναστάσεις. Με αυτές οι αστοί απλά ισχυροποίησαν την θέση τους και επέβαλαν τις σχέσεις παραγωγής που ήδη είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται. Τώρα το ΚΚΕ θέλει ντε και καλά να επιβάλει την άποψή του και νομίζει πως είμαστε όλοι σαν τα μέλη του να ακολουθούμε πιστά σε ότι λέει και να κάνουμε κωλοτούμπες μόλις το ΚΚΕ αποφανθεί πως έχει κάνει λάθος. Δεν πάει έτσι. Η επανάσταση μάγκες δεν είναι υποχρεωτική. Άμα ο λαός θέλει να κάθεται να τον εκμεταλλεύονται και να τον σφαγιάζουν κάθε τρείς και λίγο, με γεια του με χαρά του. Άμα δε θέλει ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Η εξέλιξη προκύπτει ως ανάγκη, διαμέσου της βίας που ασκεί η ίδια η φύση στα έμβια όντα, δεν επιβάλλεται από κανέναν. Το ίδιο θα γίνει, αν γίνει, και για την κοινωνία. Το νέο θα επικρατήσει γιατί θα είναι βιωσιμότερο όχι γιατί θα το επιβάλλει το κόμμα. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι δεν χρειαζόμαστε ένα κόμμα που θα πεί πως θα γίνουν τα πράγματα. Αφέντες έχουμε δεν θέλουμε έναν ακόμα. Το πώς θα γίνουν τα πράγματα θα προκύψει από τις ανάγκες του λαού και από τις ανάγκες επιβίωσης του ανθρώπου σαν είδος. Όσο για τον τελευταίο ανώνυμο σχολιαστή (σ.σ. το παραπάνω σχόλιο έγινε ενώ γραφόταν η απάντηση στον προηγούμενο σχολιαστή)… ότι λες στην πρώτη παράγραφο συμφωνώ μέχρι κεραίας, όντως έτσι είναι. Καταλαβαίνω επίσης ότι η λογική σου είναι η δύναμη του παραδείγματος που έλεγε και ο Μαλατέστα. Να δουν οι εργάτες ότι μπορούν χωρίς αφεντικά και να προχωρήσουν. Εδώ όμως έχουμε διαφωνία, σε τι; Ότι παρότι υπάρχουν προϋποθέσεις για τον κομμουνισμό στο έδαφος του καπιταλισμού αυτός δεν μπορεί να εφαρμοστεί εντός του καπιταλισμού, εξήγησα σε πολλά σχόλια παραπάνω πως μπορεί να γίνει εφαρμογή του. Ενώ είπα ακόμα ότι άλλο αστική επανάσταση και ότι άλλες επαναστάσεις έγιναν στο έδαφος της ταξικής κοινωνίας και άλλο άρση των ταξικών διαφορών. Αυτό κάνει τόσο δύσκολο το σκοπό μας. Έχεις δίκιο ότι έτσι έγινε με τους αστούς αλλά αν ακολουθήσουμε τη σκέψη σου στη λογική της συνέπεια θα δούμε ότι καταλήγει στο ότι αν καταφέρουμε σιγά σιγά να δουλέψουν τέτοια παραδείγματα στον καπιταλισμό μπορούμε αφού πετύχουμε αυτή την πρόοδο να πούμε άντε γεια αφεντικά. Να θυμίσω ότι οι της δεύτερης διεθνούς και ειδικά οι ρεβιζιονιστές του Μπερνστάϊν λέγανε ότι αγώνας να έχουμε κατακτήσεις να καταλαβαίνουν οι εργάτες ότι ζούμε καλύτερα και μια μέρα άντε γεια αφεντικά, δηλαδή εδώ ακριβώς υπάρχει αυτή η σύγκλιση της αναρχίας και του ρεφορμισμού, που υπήρχε και από παλιότερα βέβαια και ρίζα έχει τα πειράματα των ουτοπικών. Εντάξει η κάθε συλλογικότητα θέλει να επιβάλει την άποψη της, γιατί όχι και το ΚΚΕ. Και εσύ μια λογική εκπροσωπείς που θα ήθελες να την επιβάλεις, έτσι δεν είναι; Φυσικά εδώ έχεις ένα δίκιο σχετικά με τη σχέση Κόμματος, δηλαδή πρωτοπορίας και τάξης, αν αυτή διαταραχτεί ή δεν υπάρχει πάπαλα. Δυστυχώς έτσι είναι, και αυτή η σχέση πρέπει αν υπάρχει τόσο στο έδαφος του καπιταλισμού όσο ακόμα περισσότερο στον κομμουνισμό. Για το κόμμα , οι αναρχικοί δεν δέχονται ότι υπάρχει μια επαναστατική πρωτοπορία; Που τη συγκροτούν αυτοί βέβαια και με τη δύναμη του παραδείγματος συνήθως όπως λένε θα τραβήξει και τον υπόλοιπο κόσμο να ξεσηκωθεί. Η διαφορά μας είναι αυτό που είπα σε άλλο σχόλιο σχετικά με την πίστη στον παρόν άνθρωπο, ότι είναι έτοιμος για τον κομμουνισμό (για τους αναρχικούς αρκεί η άρση των εξουσιαστικών σχέσεων που εκπροσωπεί το κράτος για να λειτουργήσει πλήρως ο άνθρωπος όπως αυτός φυσικά μπορεί, η έννοια της αλληλεγγύης που είναι έμφυτη στη φύση κατά τον Κροπότνικ). Φυσικά και η επανάσταση δεν είναι υποχρεωτική όπως πολύ καλά τα λες. Βέβαια κάποιες συνθήκες μπορεί να την επιταχύνουν, χρειάζεται όμως η δράση των επαναστατών για να κατευθύνει τον κόσμο προς τον κομμουνισμό και όχι το πιάσιμο της ουράς του αυθόρμητου που κάνουν οι ρεφορμιστές και οι αναρχικοί και μπορεί να καταλήξει ακόμα και στον φασισμό όπως έδειξαν τα παραδείγματα του μεσοπολέμου (οι φασίστες παρουσίαζαν ένα μικροαστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα με έντονα εθνικιστικά χαρακτηριστικά που ήταν έντονα στις τότε μικροαστικές μάζες της Ευρώπης). «Το νέο θα επικρατήσει γιατί θα είναι βιοσιμότερο όχι γιατί θα το επιβάλλει το κόμμα.» Αυτή η φράση είναι το απόγειου του ρεφορμισμού, πολύ απλά γιατί δέχεσαι μόνο τις αντικειμενικές συνθήκες και όχι τη συνειδητή πολιτική δράση που μπορεί να οδηγήσει προς τα εκεί, αλλά υπάρχει και μια αλήθεια εδώ ότι όντως ο κομμουνισμός είναι ανώτερος από τον καπιταλισμό αυτό που δεν θέλεις να δεχτείς είναι ότι υπάρχει αυτή η μεταβατική βαθμίδα που εκεί συνυπάρχει το σπέρμα που μπορεί να βγάλει τον καπιταλισμό και το νέο που γεννά τον κομμουνισμό και ότι αυτό είναι μια συνεχή κίνηση. Το πρόβλημα είναι ότι το σύστημα αναπαράγει την αλλοτρίωση και από αυτή την αλλοτρίωση δεν μπορούν να φύγουν και πολλοί, αρχικά λίγοι διανοούμενοι που λόγω της απλοποίησης της μορφής εκμετάλλευσης στον καπιταλισμό μπορούν να δουν πιο μπροστά και αναφέρομαι στους Ουτοπικούς πρώτα και μετά στο μαρξισμό και τα άλλα σοσιαλιστικά παρακλάδια. Οι Μαρξιστές είναι και αυτοί που δώσαν τεράστια σημασία να προσανατολίσουν τους εργάτες στην άρση της αλλοτρίωσης-εκμετάλλευσης οι οποίοι εργάτες περιοριζόταν σε απλά οικονομικούς αγώνες, ενάντια στους καπιταλιστές, αυτοί οι εργάτες που πειστήκαν και αγωνίζονται σε αυτό το σκοπό αποτελούν την πρωτοπορία για εμάς, το Κόμμα που παλεύει για την άρση της εκμετάλλευσης. Οι αναρχικοί και στην καλύτερη εκδοχή τους ακόμα τον αναρχοσυνδικαλισμό δεν αναγνώρισαν τη σημασία του καθαρά πολιτικού αγώνα σε σύνδεση με τον οικονομικό και στην αυτόνομη δράση της αποφασισμένης μειοψηφίας (παρότι πιστεύω ότι οι αναρχοσυνδικαλιστές για να μη τους αδικώ ήταν μια ανάσα από το να το πράξουν και πάρα πολλοί πέρασαν αργότερα στο κομμουνιστικό κίνημα τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ισπανία που το ΚΚ αποτελούνταν κυρίως από πρώην αναρχικούς). Όχι τυχαία στο ίδιο επίπεδο έμεναν πάντα και οι ρεφορμιστές για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω. Εξηγεί ή όχι αυτό τα επικοινωνούντα δοχεία μεταξύ όλων αυτών των χώρων;
Στο άρθρο του γλόμπιγκ «περί 902» αναπτύχθηκε ένας πολύ ενδιαφέρον διάλογος ο οποίος μπορεί να ξεκίνησε σχετικά με το αν μπορεί μια επιχείρηση μπορεί να δουλέψει κομμουνιστικά εντός του καπιταλισμού επεκτάθηκε σε θέματα τακτικής-στρατηγικής, στην αντίληψη για το σοσιαλισμό, για το σημερινό εργατικό κίνημα και σε μια γενικότερη αντιπαράθεση μεταξύ του μαρξισμού και της λογικής του αναρχισμού. Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη συζήτηση αποτελεί μία από τις πιο ενδιαφέρουσες που διεξαχθεί σε αυτό το blog για αυτό και αποφάσισα να δημοσιεύσω τα δικά μου σχόλια-συμβολή στη συζήτηση- όσο και τα κυριότερα σχόλια αντιλόγου από διάφορους ανώνυμους χρήστες. Επειδή επίσης η όλη συζήτηση έχει περάσει σε νέα ποιότητα πια, και δεν έχει τόσο σχέση με το αρχικό ποστ, προτείνω τη συνέχεια της συζήτησης εδώ. Για όποιον θέλει καλύτερη εικόνα της κουβέντας μπορεί να δει τα σχόλια. Τα σχόλια των ανώνυμων χρηστών είναι με πλάγια στοιχεία και τα δικά μου με κανονικά στοιχεία. Σε μερικά σημεία έχω επεκτείνει λίγο το συλλογισμό μου σε σχέση με την αρχική απάντηση στο blog. Γεια σας, Κατά το "any publicity is good publicity" ασχολήθηκα για 1η φορά με τον κομμουνισμό (ως θεωρία) και με το ΚΚΕ (ως κόμμα) με αφορμή τον ντόρο γύρω από τον 902. Διαβάζω τις τελευταίες μέρες σαν τρελός αλλά έχω πολλά κενά. Μιας και εδώ μοιάζετε νορμάλ αριστεροί, λέω να σας πω τις απορίες μου. Ξεκινάω με τις πιο απλές. α) χρησιμοποιείτε (εννοώ οι ΚΚΕδες) τη λέξη προπαγάνδα ως θετική, ενώ σε όλες τις γλώσσες και όλα τα λεξικά έχει κάργα αρνητική χροιά. Πως γίνεται; Τι ακριβώς εννοείτε όταν το λέτε; β) αν έχω καταλάβει καλά ο σοσιαλισμός δε μπορεί να συνυπάρξει με τον καπιταλισμό. Πχ δε μπορούμε να έχουμε μια σοσιαλιστική εταιρία (πχ 902) μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Κατ' αντιστοιχία δε μπορούμε να έχουμε ένα σοσιαλιστικό κράτος μέσα σε ένα καπιταλιστικό πλανήτη; Δλδ η επανάσταση πρέπει να είναι ταυτόχρονη σε όλη τη γη, ή έστω σε μεγάλο κομμάτι της; γ) είδα ότι ο κομμουνισμός έχει ΑΠΕΙΡΑ παρακλάδια κλπ. Άλλοι γουστάρουν ΕΣΣΔ, άλλοι Κίνα, Κούβα αλλά γενικά παίζει πολύ δράμα στο τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Γενικά υπάρχει τώρα ή στο παρελθόν χώρα με ψιλοαποδεκτό από όλους σοσιαλισμό; Ή αυτό δε γίνεται λόγω του (β) και όλες οι προαναφερθείσες χώρες είναι στη φάση της 'δικτατορίας του προλεταριάτου'; Γενικά δεν έχω καταλάβει αν ο κομμουνισμός / σοσιαλισμός είναι κάτι που έχει πρακτικές εφαρμογές ή είναι μια θεωρία που μένει να δοκιμαστεί μία και καλή σε παγκόσμιο επίπεδο... Περί προπαγάνδας, στο λεξικό του Μπαμπινιώτη δίνει δύο σημασίες μία «με κάθε μέσο συστηματική προσπάθεια μονόπλευρου επηρεασμού της κοινής γνώμης προς ορισμένη κατεύθυνση» και η δεύτερη: «η προσπάθεια διάδοσης των ιδεών ατόμου ή κοινωνικής ομάδας με σκοπό την επικράτηση τους», στην ετυμολογία λέει ότι βγαίνει από το λατινικό propago, που σημαίνει μοσχεύω, εκτείνω, αυξάνω και ότι η λέξη εμφανίστηκε πρώτη φορά στο Congregatio de propaganda fide (σύνοδος προς διάδοση της πίστεως) της καθολικής εκκλησίας που συστάθηκε το 1559, με σκοπό να διαδώσει την πολιτική του ενωτισμού (την Ουνία, δηλαδή την μαχητική διάδοση του καθολικισμού στους ειδωλολατρικούς λαούς αλλά και σε αντιμαχόμενα χριστιανικά δόγματα). Η πρώτη ερμηνεία που δίνει είναι η γνωστή αρνητική που λες που όμως αυτή η ερμηνεία προήλθε λόγω της δράσης του ναζί Γκέμπελς, ως «υπουργού προπαγάνδας» όπου χρησιμοποιούσε κάθε μέσο ακόμα και ψέματα προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους οι ναζί. Προφανώς μέχρι τότε δεν υπήρχε αυτή η ερμηνεία, αλλιώς δεν θα είχαν οι ίδιοι οι ναζί υπουργείο επιφορτισμένο με την προπαγάνδα και με αυτό το όνομα, δηλαδή , «υπουργείο προπαγάνδας». Η δεύτερη σημασία που είναι και η παλιότερη και προφανώς έχει σχέση και με την λογική της μαχητικής διάδοσης, που έκανε τέτοια και η καθολική εκκλησία που πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο, είναι και αυτή που χρησιμοποιούμε εμείς, από παλιά, χωρίς να επηρεαστεί από την καθημερινή έννοια του όρου που είναι αποτέλεσμα όπως είπα πάνω μιας ιστορικής φάσης. Η σκέψη σου είναι πολύ καλή! Στα χρόνια του Μαρξ και του Ένγκελς δηλαδή στον 19ο αιώνα, ο καπιταλισμός είχε ορμητική ανάπτυξη και τότε αυτοί οι δύο θεωρητικοί, λέγανε ότι ο κομμουνισμός, ακόμα και η πρώτη ανώριμη του βαθμίδα θα εφαρμοστεί με μια παγκόσμια επανάσταση. Τα πράγματα όμως άλλαξαν με το νέο αιώνα, ο καπιταλισμός πλέον δεν αναπτυσσόταν καθόλου ομοιόμορφα, αλλά αντιθέτως ιδιαίτερα ανισόμετρα (είναι η περίοδος του ιμπεριαλισμού του σαπίσματος δηλαδή του καπιταλισμού, δεν έχει να κάνει δηλαδή μόνο με τον πόλεμο η χρήση της λέξης ). Έτσι όπως μπορείς να διαπιστώσεις και σήμερα έχουμε χώρες πολύ ανεπτυγμένες καπιταλιστικά και άλλες που είναι υποανάπτυκτες ή τουλάχιστον όχι τόσο ανεπτυγμένες. Σε αυτές τις συνθήκες ο Λένιν, αναπτύσσοντας περαιτέρω τον Μαρξισμό, έφερε τη θεωρία του «αδύναμου κρίκου», ότι η επανάσταση θα ξεσπάσει σε ένα ή ομάδα κρατών που δεν θα είναι της υψηλότερης ανάπτυξης αλλά που θα συσσωρεύουν πολλές αντιθέσεις (πχ ξένη κατοχή, πολλές καθυστερημένες σχέσεις, χαμηλότερη θέση όπως η Ελλάδα σε διεθνή επίπεδο κτλ), αυτή η χώρα ή ομάδα χωρών αποτελούν ένα αδύναμο κρίκο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό σημαίνει ότι μια χώρα ή ομάδα χωρών μπορεί να αποσπαστεί από τον καπιταλισμό αλλά για να νικήσει πραγματικά ο κομμουνισμός ειδικά στην αναπτυγμένη του μορφή, αυτό πρέπει να γίνει σε όλες τις χώρες ή έστω στις πιο σημαντικές. Έτσι η επανάσταση δεν είναι μια απλή πράξη αλλά μια ολόκληρη διαδικασία που θα πάρει πολύ χρόνο για να πραγματοποιηθεί. Το προχώρημα της παγκόσμιας επανάστασης πρέπει αν γίνει σε ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα αλλιώς αναγκάζεσαι σε υποχωρήσεις που οδηγούν πίσω στον καπιταλισμό, πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η Κούβα, που ήδη έχει κάνει κάποιες σημαντικές υποχωρήσεις και ανησυχούμε για το σοσιαλιστικό της μέλλον. Γενικά ο καπιταλισμός για να αναπτυχθεί πρέπει να δημιουργηθεί μια εσωτερική αγορά, που αυτό επιτεύχθηκε σε κάποια χρονική στιγμή με το σχηματισμό των σύγχρονων κρατών. Μέσα στα όρια αυτού του κράτους μπορούμε να ανατρέψουμε την αστική τάξη και να προχωρούμε κομμουνιστικές σχέσεις σιγά σιγά, πάλι βέβαια θα υπάρχει πχ το διεθνές εμπόριο που θα αποτελεί μια πιθανή πηγή διαφθοράς παρότι θα αποτελεί κρατικό μονοπώλιο, για αυτό σκοπός μας είναι και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη
αυτάρκεια της χώρας, όσο η διαδικασία της επανάστασης επεκτείνεται. Όπως φαντάζομαι καταλαβαίνεις από εδώ από αυτή ακριβώς την αργή διαδικασία προκύπτουν και σημαντικά προβλήματα που είχαμε στις χώρες που οικοδόμησαν σοσιαλισμό στον 20ο αιώνα. Βέβαια δεν είναι η μόνη πηγή προβλημάτων αλλά και ο πόλεμος των ντόπιων και εκτός συνόρων καπιταλιστών, η δύναμη της συνήθειας στο λαό κ.α. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι μια έννοια που χρησιμοποίησε ο Μαρξ και δεν έχει αρνητική σημασία αλλά αντιθέτως θετική, γιατί γίνεται σε αντιπαράθεση με τον όρο «δικτατορία της αστικής τάξης» που αναφέρεται στην σημερινή δημοκρατία και σημαίνει ότι οι εργάτες η πλειοψηφία δηλαδή του πληθυσμού είναι αυτοί πια άρχουσα τάξη πάνω στους πρώην καταπιεστές τους αλλά επίσης και πάνω στα σύμμαχα λαϊκά στρώματα, δηλαδή τους μικρομαγαζάτορες, επαγγελματίες και τους μικρούς και μεσαίους αγρότες. Προφανώς πρόκειται για πραγματική διεύρυνση της δημοκρατίας. Παρότι προβλήματα μπορούν να προκύψουν και για τους λόγους που είπα παραπάνω στην άλλη απάντηση. Οι χώρες που αναφέρεις λέγανε ότι ήταν χώρες που είχαν εργατική εξουσία δηλαδή δικτατορία του προλεταριάτου. Γενικά ο σοσιαλισμός έχει κάποιους νόμους που λένε ότι αυτό τραβά προς πιο βαθιά ανάπτυξη δηλαδή τον πλήρως ανεπτυγμένο κομμουνισμό. Πιστεύουμε ότι πιο κοντά από όλους ήταν η Σοβιετική ένωση μέχρι τη δεκαετία του 50, γιατί μετά την πήρε η κάτω βόλτα. Η Κίνα έχει δεξιά στροφή από το 1978 τουλάχιστον και σήμερα δεν είναι σοσιαλιστική χώρα αλλά μια μεγάλη καπιταλιστική δύναμη, μόνο τα σύμβολα μένουν για να την πει κάποιος σοσιαλιστική, ενώ και το ΚΚ της Κίνας είναι ένα Κόμμα που περιέχει μέσα δύο κυβερνητικές κλίκες μία φιλελεύθερη και μία σοσιαλδημοκρατική, δεν αποτελεί λοιπόν ένα κομμουνιστικό επαναστατικό κόμμα. Η Κούβα είπα και παραπάνω ότι ενώ έκανε ηρωική προσπάθεια να προχωρήσει τελικά μάλλον δεν θα τα καταφέρει. Ο επιστημονικός κομμουνισμός των Μαρξ/Ένγκελς δεν είναι μια θεωρία, επεξεργασμένη με το μυαλό, μακριά από την πραγματικότητα, οι δύο αυτοί τύποι δεν σκεφτόταν έτσι, φτάνουν στα συμπεράσματα τους με παρατήρηση και με κριτήριο της αλήθειας της θεωρίας την πράξη. Σήμερα πχ έχουμε κάποιες εμπειρίες από το τι έγινε τον προηγούμενο αιώνα, οπότε και η θεωρία για τους νόμους ανάπτυξης του σοσιαλισμού έχουν επεκταθεί, παρότι και τον προηγούμενο αιώνα ορισμένοι θεωρητικοί βασισμένοι στις εμπειρίες και την θεωρητική κληρονομιά των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν μπόρεσαν να ανοίξουν το δρόμο σε ένα βαθμό. Όπως είπα και παραπάνω εφαρμογή του ανεπτυγμένου κομμουνισμού μπορεί να γίνει μόνο διαπλανητικά ή έστω όταν ο κομμουνισμός επικρατήσει στις κυριότερες χώρες. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι οι έλληνες πρέπει να ξεκάνουμε την ντόπια αστική τάξη, και με αυτό τον τρόπο συμβάλουμε και εμείς στο προχώρημα της επανάστασης σε παγκόσμιο επίπεδο και γιατί όχι να ανοίξουμε το γύρο των νέων επαναστάσεων. Απέναντι σε ένα χειροπιαστό παράδειγμα με σάρκα και οστά παραθέτεις θεωρίες(δεν είχα αναληφθεί ότι ο ιστορικός υλισμός είναι στατικός και οι κοινωνίες βρίσκονται χρονικά στους προηγούμενους αιώνες) με μπόλικη καταστροφολογία του τύπου "θα πέσουν οι πολυεθνικές ακρίδες και θα τους φάνε". Μιράντα Ξαφα από την ανάποδη όμως. Ως τώρα φυσικά καμιά πολυεθνική ή ιμπεριαλιστική ακρίδα δεν έπεσε να τους φάει, και οι εργάτες το όποιο κέρδος συσσωρεύουν το διοχετεύουν στις τοπικές κοινωνίες ,αλλά ασήμαντες λεπτομέρειες. Είναι το λιγότερο γελοίο να εξισώνεις τις εργατικές κολεκτίβες με καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Πρώτη φορά επίσης διαβάζω πως οι εργάτες που εκμεταλλεύονται την δική τους υπεραξία ονομάζονται καπιταλιστές. Νόμιζα ως τώρα αυτή η υπεραξία που γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους καπιταλιστές ήταν η αφορμή για επανάσταση ,αλλά πληροφορήθηκα πως η εκμετάλλευση της εργατικής υπεραξίας από άλλους είναι τελικά καλό πράγμα αρκεί να την εκμεταλλεύεται το κράτος, το οποίο με την σειρά του θα την διοχετεύσει στην πολεμική βιομηχανία, γιατί τι είναι τελικά μια αυτοκρατορία αν δεν είναι πρωτίστως ένας πολεμικός και αυταρχικός μπαμπούλας. Μόλις έμαθα επίσης πως ο κομμουνισμός είναι μια μορφή κοινωνικού κράτους και όχι το κοινωνικοποιημένο κράτος και είναι αδύνατον να εφαρμοστεί αν δεν εφαρμοστεί παγκόσμια. Πολύ ελπιδοφόρα εξέλιξη. Αφού διάβασα και για το χρονικό άλμα από τα σοβιέτ στον Αμπραμοβιτς, την ταύτιση του σταλινισμού με τον σοσιαλισμό και την αναφορά στην σοσιαλιστική Β. Κορέα όπου είναι σεβαστή η επιθυμία του λαού της για ολοήμερο προσκύνημα, μπορώ να σας αφήσω μια για πάντα. Καλή τύχη από εμένα. Η τάση του κεφαλαίου είναι η συγκέντρωση, όσο λειτουργείς εντός του καπιταλιστικού συστήματος όπως αυτές οι επιχειρήσεις πρέπει και εσύ να μπεις στους νόμους του ανταγωνισμού, αλλιώς ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙΣ. Ας υποθέσουμε ότι η επιχείρηση δουλεύει όλα μέλι γάλα τώρα, από που θα βρει τα έσοδα για να κάνει τεχνολογική επέκταση όταν ο ανταγωνισμός θα το επιβάλει; Να το πω πιο απλά ο καπιταλισμός λειτουργεί με την εξής λογική για να υπάρχει ένας πλούσιος ιδιοκτήτης πρέπει αν υπάρχουν αρκετοί φτωχοί που να του παρέχουν αυξημένη υπεραξία ώστε αυτός να μπορεί να επεκταθεί αλλιώς θα πεθάνει ως κεφαλαιοκράτης. Οι συγκεκριμένοι δεν μπορούν να κάνουν ένα μεγάλο καπιταλιστή επειδή προφανώς το εισόδημα του εργοστασίου υποθέτουμε ότι το ισομοιράζονται, τότε πως θα ανανεώσουν τον τεχνολογικό εξοπλισμό, όταν ο ανταγωνιστής τους θα μπορεί να παρέχει το ίδιο προϊόν με αυτούς στη μισή ή και παρακάτω τιμή; Ο οποίος ανταγωνιστής διαθέτει αυτή την ικανότητα επειδή κλέβει τους εργάτες του, λοιπόν οι μόνες διέξοδοι θα είναι ή το κλείσιμο ή η λειτουργία με καπιταλιστική λογική. Και επειδή μιλάς για στατικότατα και διαλεκτική, εσύ σκέφτεσαι τελείως ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ, ότι το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων παγκοσμίως είναι σταθερό ενώ στην πραγματικότητα προχωρά συνεχώς. Η όλη λογική αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ, δεν βλέπεις ότι οι συνεταιρισμοί, οι μικρές βιοτεχνίες που σε πολλά έμοιαζαν με αυτά έκλεισαν ακριβώς για αυτό το λόγο; Και μη σε πάω στα ατελείωτα πειράματα που έδωσε η εμπειρία με Ουτοπίες στο 19ο αιώνα. Στο σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε με δυσκολίες, στρεβλώσεις και αδυναμίες, ως τις μεταρρυθμίσεις του Κοσύγκιν μπορούσε να λειτουργήσει μια επιχείρηση και αν έμπαινε μέσα, αρκεί να κάλυπτε κοινωνικές ανάγκες, οι ζημιές καλυπτόταν από άλλες επιχειρήσεις στον κεντρικό σχεδιασμό. Αντιθέτως μετά το 1965 στην ΕΣΣΔ, δημιουργήθηκε κάτι κοντά στο όνειρο σου, επιχειρήσεις που λειτουργούσαν σχετικά ανεξάρτητα, ιδιοκτησίας της κάθε κολεκτίβας, τα αποτελέσματα γνωστά (παρεμπιπτόντως να πω ότι τα συγκεκριμένα μέτρα χαιρετίστηκαν από τον δυτικό ειδικό τύπο ως επιστροφή στον καπιταλισμό). Πραγματικά είναι περίεργο που στον 21ο αιώνα υπάρχουν ακόμα άτομα που έχουν τέτοιου είδους αντιλήψεις όταν αυτές έχουν καταβαραθρωθεί από την ιστορία εδώ και 150 χρόνια... απλά η αποτυχία στην ΕΣΣΔ, ξαναέβγαλε την κάθε ηττημένη στην πράξη ιδέα, που περνιόταν για σοσιαλιστική στο 19ο αιώνα στο κουρμπέτι. "πληροφορήθηκα πως η εκμετάλλευση της εργατικής υπεραξίας από άλλους είναι τελικά καλό πράγμα αρκεί να την εκμεταλλεύεται το κράτος, το οποίο με την σειρά του θα την διοχετεύσει στην πολεμική βιομηχανία, γιατί τι είναι τελικά μια αυτοκρατορία αν δεν είναι πρωτίστως ένας πολεμικός και αυταρχικός μπαμπούλας." Σχετικά με ζητήματα του κράτους στο σοσιαλισμό, τώρα. Ποιος είπε ότι το κράτος είναι το ίδιο με σήμερα; Άλλη μια ακόμα μεταφυσική θεώρηση (με την έννοια της στατικότητας), Προφανώς η ύπαρξη κράτους δεν ταυτίζεται με την κοινωνία, επειδή υπάρχουν οι πρώην καταπιεστές και οι μικροαστοί, οπότε οι εργάτες που αποτελούν την πλειοψηφία είναι και η άρχουσα τάξη σε αυτή τη μορφή κράτους, όσο οι μικροαστοί καταστρέφονται, προφανώς η ύπαρξη του κράτους αναιρείται αφού σημαίνει κυριαρχία κάποιου πάνω σε άλλο, προφανώς το τέλος των ταξικών διαφορών είναι και το τέλος του κράτους. όσο για τα όπλα κτλ, από τη στιγμή που λέμε ότι αρχικά γίνεται να γίνει επανάσταση ΜΟΝΟ σε μία χώρα ή ομάδα χωρών, προφανώς οι καπιταλιστές δεν θα το αφήσουν έτσι οπότε αναγκαστικά και ΟΧΙ επειδή είναι στη φύση του συγκεκριμένου συστήματος χρειάζεσαι εξοπλισμούς. Θες ιστορικό παράδειγμα; Αν οι σοβιετικοί λέγανε τα δικά σου και μένανε ευχαριστημένοι με τον εξοπλισμό του Α ΠΠ που ήδη διαθέτανε και κάποιες πατέντες του εμφυλίου πολέμου (όπως τα θωρακισμένα τρένα και τις τκατσένκες), πιστεύεις ότι θα επιβίωναν την επίθεση των Ναζί; Μη πω για όλα τα σχέδια που υπήρχαν για επίθεση στην ΕΣΣΔ προπολεμικά από τους δυτικούς, όσο και για το σχέδιο επίθεσης με 50 ατομικές βόμβες πριν η ΕΣΣΔ αποκτήσει τη δική της. Προφανώς αυτό ήταν και ένα μέσο αποδυνάμωσης του σοσιαλισμού. Για τον καπιταλισμό εξοπλισμοί σημαίνει καπιταλιστικά κέρδη (συν πιθανό άνοιγμα νέων αγορών), ενώ για το σοσιαλισμό απώλεια πολύτιμών πόρων για περαιτέρω ανάπτυξη του κομμουνισμού... "Μόλις έμαθα επίσης πως ο κομμουνισμός είναι μια μορφή κοινωνικού κράτους και όχι το κοινωνικοποιημένο κράτος και είναι αδύνατον να εφαρμοστεί αν δεν εφαρμοστεί παγκόσμια. Πολύ ελπιδοφόρα εξέλιξη" Το πρώτο ποιος το είπε; Προφανώς και δεν πρόκειται για μορφή κοινωνικού κράτους, η ανώριμη βαθμίδα περιλαμβάνει κράτος, σου εξήγησα παραπάνω γιατί αλλά ο ανεπτυγμένος κομμουνισμός δεν το περιλαμβάνει γιατί αυτό απονεκρώνεται. Το άλλο είναι κλασική μικροαστική ανυπομονησία, δυστυχώς σε πληροφορώ ότι πχ η επανάσταση στην Ελλάδα δεν θα βελτιώσει άμεσα το βιοτικό επίπεδο και δε θα ζήσουμε στον παράδεισο και μια ματιά στην Κούβα θα σε πείσει. Αν σκεφτείς ότι αυτή τη στιγμή η παραγωγική δομή της χώρας είναι ρημαγμένη, θέλει σίγουρα τουλάχιστον μια πενταετία σκληρής δουλειάς για να αναστηλωθεί η πραγματική οικονομία και μιλώ για τα τρόφιμα (χάλια μαύρα η αγροτική οικονομία), και τη στοιχειώδη μεταποίηση για σύγχρονη βιομηχανική ανάπτυξη (παραγωγή μηχανών εννοώ και κατάλληλου ψηφιακού σύγχρονου εξοπλισμού). Προφανώς και χρειάζεται ένας βαθμός αυτάρκειας από το να εξαρτόμαστε από έξω και να δεχόμαστε πιέσεις στο πολιτικό σκέλος για υποχωρήσεις από τον τελικό μας σκοπό-στόχο. Φυσικά πολλά μπορούν να γίνουν και εντός χώρας αλλά εξήγησα παραπάνω σε άλλα σχόλια πόσο δύσκολο είναι. Ο οπορτουνισμός δεν είναι από την άλλη παρά παραίτηση μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες, υποχώρηση προς την αστική ιδεολογία. Δεν ξέρω αν συνειδητοποιούμε τι άλμα είναι για την ανθρωπότητα ο κομμουνισμός, πάντως δεν έχει να κάνει με μια απλή διαδοχή συστημάτων όπως είδαμε ως τώρα. Με το μόνο που έχει κάποιες ομοιότητες είναι το πέρασμα του ανθρώπου από τον πρωτόγονο κομμουνισμό στην ταξική κοινωνία. Μια πολύ δύσκολη και μακρά περίοδο που ο Μαρξ έλεγε «αποχωρισμός του ανθρώπου από τον ομφάλιο λώρο της φύσης» (δηλαδή ο άνθρωπος σαν διακριτό πια από την υπόλοιπη φύση στοιχείο). "Αφού διάβασα και για το χρονικό άλμα από τα σοβιέτ στον Αμπραμοβιτς, την ταύτιση του σταλινισμού με τον σοσιαλισμό και την αναφορά στην σοσιαλιστική Β. Κορέα όπου είναι σεβαστή η επιθυμία του λαού της για ολοήμερο προσκύνημα" Δυστυχώς όμως η ιστορία αυτό έδειξε, ότι ο Αμπράμοβιτς και οι ανάλογοι δημιουργήθηκαν μέσα από τη μαύρη αγορά που επεκτάθηκε όσο νομιμοποιούνταν οι εμπορευματικές σχέσεις, ενώ την ίδια περίοδο σημείωσαν άνοδο και όλες οι εγωιστικές αντιλήψεις πρακτικές που είχαν εν μέρει περιοριστεί αλλά όχι εξαφανιστεί... σταλινισμός και σοσιαλισμός, λοιπόν νομίζω και εγώ ότι η συγκεκριμένη απάντηση του άλεξ δεν ήταν καλή, αλλά για σκέψου τι θα κάνανε όλοι οι συνεπείς επαναστάτες στη θέση του Στάλιν, με τον οποίο δεν συμφωνώ και σε όλα, έκανε πολύ σοβαρά λάθη που έχω αναφερθεί αλλού σε αυτό το μπλογκ, συν κάποια άλλα πράγματα που δεν μου άρεσαν αλλά αυτό δεν σημαίνει μηδενισμό, επίσης πέρνα μια βόλτα από το φόρουμ να δεις άρθρο που ανέβασα σχετικά με τις πηγές της "αντισταλινικής προπαγάνδας". όσο για τη Βόρειο Κορέα, δεν ξέρουμε και πολλά εκτός αυτά που δείχνουν οι δυτικοί δημοσιογράφοι ή υποθέτουν ή ή. Και όπως είδαμε πρόσφατα και από την περίπτωση της Λιβύης μικρή εμπιστοσύνη πρέπει να έχουμε στα δυτικά ΜΜΕ. Επειδή δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες όπως για την Κίνα, το Βιετνάμ ή την Κούβα σχετικά με την οικονομία της, τις εργασιακές σχέσεις, πως νιώθει ο λαός της και άλλα πολλά και χρήσιμα παρά για την Juche , που σημαίνει για μένα παρερμηνεία του ,μαρξισμού ανάλογη του ,μαοϊσμού δεν μπορώ να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα παρά μια έντονη επιφύλαξη-αίσθηση ότι τα πράγματα πάνε στραβά. Παρόλα αυτά ας είμαστε επιφυλακτικοί με τέτοιες περιπτώσεις γιατί είδαμε πόσοι την πάτησαν με την περίπτωση του δικτάτορα Καντάφι υιοθετώντας τη ΝΑΤΟϊκή προπαγάνδα. "πληροφορήθηκα πως η εκμετάλλευση της εργατικής υπεραξίας από άλλους είναι τελικά καλό πράγμα αρκεί να την εκμεταλλεύεται το κράτος" Ξανά σχετικά με αυτό. Στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό δεν υπάρχει υπεραξία αυτή είναι ειδική μορφή του υπερπροϊόντος στον καπιταλισμό. Αλλά το υπερπροϊόν υπήρχε από τα τέλη της πρωτόγονης κοινωνίας των γενών (που αποτέλεσε και τον κυριότερο λόγο διάλυσης της και ανάπτυξης της ατομικής ιδιοκτησίας), και σε όλη την ταξική κοινωνία, όσο θα υπάρχει και στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Το υπερπροϊόν του εργάτη πως διανέμεται στο πρώτο στάδιο το σοσιαλισμό ή ανώριμο κομμουνισμό; Ένα μέρος πάει για τεχνολογική ανάπτυξη όλης της κοινωνίας που μπορεί μετά να επεκτείνει παραπάνω την κοινωνική ευημερία, ένα άλλο μέρος διανέμεται ως δωρεάν, υγεία, παιδεία, πολιτισμός, αθλητισμός, μετακινήσεις, διακοπές κτλ το μόνο μέρος που ιδιοποιείται ο εργάτης με μορφή μισθού εργασίας είναι αυτό για τις άμεσες προσωπικές του ανάγκες δηλαδή τρόφιμα, ρουχισμό κτλ. Στον ανεπτυγμένο κομμουνισμό που το επίπεδο της τεχνικής είναι τέτοιο που μπορεί να παραχωρηθούν τα πάντα με μορφή κοινωνική η μορφή του μισθού χάνεται και ο καθένας μπορεί να πάρει από τα προϊόντα της κοινωνίας "ανάλογα με τις ανάγκες του" , δηλαδή πλέον χάνεται η έννοια του υπερπροϊόντος ως τέτοιου αφού ταυτίζεται το ατομικό με το κοινωνικό... Αν και χαιρέτησα την συζήτηση ,δε δέχομαι με τίποτα τον χαρακτηρισμό "απολογητής του καπιταλισμού" ,όπως ειπώθηκε παραπάνω. Τι διαλεκτική και πράσινα άλογα , εδώ έχουμε να κάνουμε με το απολυτό "σοσιαλιστικό" μοντέλο της ΕΣΣΔ που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, και όποιος το τολμήσει γίνεται απολογητής του καπιταλισμού και εχθρός της επανάστασης. Κρατήστε την σοσιαλιστική χούντα που ονειρεύεστε για την πάρτη σας και μην απορείτε μετά γιατί η εργατική τάξη δεν ακολουθεί. Ναι αλλά δεν αντιπροτείνεις συγκεκριμένα και με επιχειρηματολογία πως πιστεύεις εσύ ότι θα είναι δρόμος προς τα εκεί; Ε δεν σε είπε και κανένας απολογητή του καπιταλισμού και η φράση του Κόκκινου Δρόμου (σ.σ. δες τη συζήτηση) μάλλον εννοούσε τους αστούς επιστήμονες. Για την ΕΣΣΔ, όπως καταλαβαίνεις ήταν το πράγμα δύσκολο στην οικοδόμηση από την αρχή και κανένας δεν λέει ότι θα ήταν έτσι τα πράγμα σε άλλη χώρα (πχ ο Μαρξ στην εισαγωγή του πρώτου τόμου του κεφαλαίου λέει ότι η επανάσταση στην Ευρώπη θα είναι αλλού πιο βάρβαρη αλλού πιο πολιτισμένη ανάλογα με το επίπεδο πολιτισμού της χώρας και η Ρωσία τότε ήταν η πιο "βάρβαρη" χώρα της Ευρώπης μπροστά μόνο από τα Βαλκάνια), αλλά δεν αμφισβητούμε ότι κάποια πράγματα σε κάποιο χρονικό διάστημα πήγαιναν το δρόμο προς τον κομμουνισμό. Παρότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται κάποιες νομοτέλειες της "σοσιαλιστικής επανάστασης" υπάρχουν και ακόμα περισσότερο είναι πλέον και προϊόν εμπειρίας. Από την άλλη και χωρίς να λέμε ότι οι αστικές επαναστάσεις είναι ίδιες με τις εργατικές, στις αστικές επαναστάσεις παρά τις όποιες διαφορές τους είχαμε μια συγκεκριμένη νομοτέλεια στην κίνηση τους, δες στην μεγάλη Αγγλική επανάσταση του Κρόμγουελ (1642–1651), ο βασιλιάς εκθρονίστηκε, και δόθηκε η μπαγκέτα στους καπιταλιστές στην οικονομία και στην πολιτική με μέτρα ανοίγματος αγοράς και καταστροφής των φεουδαρχικών θεσμών, άσχετα αν μετά η αντίδραση ήρθε σε κάποιο συμβιβασμό και υπάρχουν ακόμα βασιλιάδες-ευγενείς στην Αγγλία, όμως κάτω από τους μεγιστάνες του κεφαλαίου. Το ίδιο και στη Γαλλία τελικά ακόμα και εκεί που ήταν πολύ ριζοσπαστική η επανάσταση είχαμε και εκεί ένα συμβιβασμό μετά την ήττα του Ναπολέοντα ειδικά (που συντηρήθηκε όμως μέχρι το 1848 και την επανάσταση του Φλεβάρη), παρόλα αυτά οι αστοί πήραν την πολιτική και την οικονομική μπαγκέτα αμέσως μετά την περίοδο της τρομοκρατίας (1793-94). Το ίδιο συνέβη και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που έγιναν αστικές επαναστάσεις, αλλά και στη Λατινική Αμερική την ίδια περίοδο... Καταρχήν συγγνώμη αν παρανόησα τον χαρακτηρισμό κάποιου αλλού σχολιαστή, που έκανε γενικότερη αναφορά. Στο συνέδριο του ΚΚ μπορεί να έγινε κριτική στην ΕΣΣΔ ,αλλά όχι στην ουσία της που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα αυταρχικό καθεστώς με ψήγματα κοινωνικού κράτους. Φυσικά άλλες οι ανάγκες της γραφειοκρατίας και άλλες ενός πάμφτωχου γεωργιανού αγρότη. Έτσι δεν είναι; Το μοναδικό σοσιαλιστικό χαρακτηριστικό της ήταν τα σοβιέτ ,τα οποία και πήγαν άκλαυτα από νωρίς, κάνοντας τα τρία από τα τέσσερα συνθετικά της ΕΣΣΔ να μοιάζουν ανέκδοτο. Τα επιχειρήματα που αναφέρετε υπέρ της μπορούν εύκολα να κατατριφθούν. Το κοινωνικό της κράτος και η μηδενική της ανεργία, δεν πιάνει τίποτα μπροστά στις ρεφορμιστικές χώρες που βρίσκονται παραδίπλα δε φράση "θα δουλέψει εκεί που θα τον στείλει ο Κεντρικός Σχεδιασμός", μπορεί εύκολα να παρερμηνευτεί(προσωπικά ανατρίχιασα) αφού φωτογραφίζει οποιοδήποτε δικτατορικό καθεστώς(Η εργασία δεν απελευθέρωνε πάντως μονό στην ναζιστική γερμάνια). Αν ρωτάτε εμένα τι θα ήθελα(αν και είμαι πολιτικά αριστερότερα της αριστεράς) είναι το εξής: Την διάλυση του κόμματος μετά την επανάσταση-όταν και θα έχει επιτελέσει τον κύριο ρόλο του που είναι η οργάνωση της εργατικής τάξης-και η ανάληψη της εξουσίας απ ευθείας από τα εργατικά συμβούλια. Αλλά επειδή ούτε εργατικά συμβούλια(ανάθεμα αν υπάρχει και εργατική τάξη στην Ελλάδα) βλέπω να σχηματίζονται στον ορίζοντα ,ούτε κάποια επαναστατική προεργασία βρίσκεται στα σπάργανα, αλλά ούτε και κάποιο μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι έτοιμο να συσπειρώσει, γι ‘αυτό και θεωρώ τις σταδιακές διεργασίες από κάτω που μπορούν να γίνουν μέσα από την κολεκτιβοποίηση και την συμμετοχή ακόμα και σε συνελεύσεις στις γειτονιές, πολύ σημαντικότερο βήμα από την απότομη κεντρικά σχεδιασμένη μετάβαση στον σοσιαλισμό, που όπως αποδείχτηκε στο παρελθόν κρύβει πολύ αυταρχισμό και μπόλικη αιματοβαμμένη εξουσιομανία. Πιστεύω πως η σοβιετική προσέγγιση που κάνει το ΚΚΕ είναι εντελώς λάθος και σε συνδυασμό με τα τεράστια σφάλματα του προσφάτου παρελθόντος αλλά και του παρόντος, δρουν αποτρεπτικά στην συνείδηση του κόσμου γενικότερα. Όπως είπα πιστεύω, ότι η συγκεκριμένη συζήτηση είναι από τις καλύτερες που έχουν γίνει στο γλόμπιγκ και αυτό επειδή μπαίνουν σε κόντρα δύο λογικές, και μάλιστα με τη δική σου να είναι και η πιο ευρέως αναπαραγόμενη ειδικά μετά το 1991, όταν τελικά ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα ηττήθηκε και άρχισε η συζήτηση για τα αίτια της ήττας, αλλά και η συζήτηση για το τι μέλει γεννέσθαι για το επαναστατικό κίνημα. Ακριβώς στα δύο αυτά ζητήματα βλέπω να επικεντρώνεται και το τελευταίο σχόλιο σου, και έτσι σε αυτά τα δύο ερωτήματα στα οποία πιστεύω ότι σε ένα βαθμό εκφράζεις λογικές απορίες και απόψεις,( ειδικά αν βλέπεις τα πράγματα σχετικά πιο επιφανειακά από την ουσία τους), θα προσπαθήσω να απαντήσω. Λοιπόν για το θέμα της ΕΣΣΔ, εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Πρώτο ότι ο σοσιαλισμός είναι ανώριμος κομμουνισμός, δηλαδή η ύπαρξη του είναι μια συνεχή ανάπτυξη προς την ανώτερη μορφή, που όμως επειδή ακριβώς είναι μια μεταβατική μορφή, δύναται λόγω των στοιχείων του παρελθόντος που διαθέτει να γυρίσει προς τα πίσω, χωρίς εδώ να λαμβάνουμε υπόψη τυχαία γεγονότα. Δεύτερο η ιστορία της ΕΣΣΔ, δεν είναι μια ενιαία διαδικασία, ακριβώς επειδή υπήρχε αυτή η διαπάλη και σταδιακά και ενώ έχουν ηττηθεί ιδεολογικά διάφορες λανθασμένες αντιλήψεις όπως του αυτή Μπουχάριν για παράδειγμα που επέμενε στη διατήρηση των ατομικών παραγωγών στη γεωργία, τελικά η άποψη που φοβήθηκε μπροστά στις δυσκολίες που φάνταζαν πολύ μεγαλύτερες από κάθε προηγούμενη φαντασία σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο επικράτησε, γίνανε υποχωρήσεις σε λογικές ενδυνάμωσης ξανά εμπορευματικών λογικών (εδώ ας έχουμε καθαρό ο καπιταλισμός γεννιέται από την εμπορευματική παραγωγή δεν είναι το ίδιο με αυτή αλλά εμπεριέχει την νέα κοινωνική σχέση δηλαδή την γενίκευση της μισθωτής εργασίας-δηλαδή τη γενίκευση της ύπαρξης της εργατική δύναμη ως εμπόρευμα). Όπως εξήγησα σε προηγούμενα ποστς κράτος υπάρχει στην ανώριμη πρώτη βαθμίδα και εξήγησα και γιατί. Το κράτος τι είναι; Ουσία του είναι ακριβώς η εξουσιαστική σχέση μιας τάξης πάνω σε άλλη, παρότι σαν μηχανισμός υψώθηκε πρώτα πάνω από την κοινωνία προκειμένου να αντιμετωπίζει τα αντιτιθέμενα συμφέροντα της ταξικής κοινωνίας, πάντα βέβαια κατέληγε να είναι το όργανο της άρχουσας τάξης. Μορφές ύπαρξης του κράτους τι είναι; Οι δυνάμεις καταστολής (στρατός κύρια και αστυνομία), η γραφειοκρατία και λοιποί ιδεολογικοί μηχανισμοί. Όπως βλέπουμε λοιπόν η γραφειοκρατία είναι αποτέλεσμα ύπαρξης του κράτους. Στον Μαρξ γενικά βλέπουμε μια σκέψη που περιστρέφεται γύρω από τη σχέση του ατομικού και του συλλογικού, και διαβλέπει ότι στον κομμουνισμό θα έχουμε ξανά σύμφυση αυτών των δύο, πιστεύει ότι στην πρωτόγονη κοινωνία πάλι αυτά ήταν αξεχώριστα περισσότερο όμως ανεπτυγμένο το συλλογικό και λίγο αναπτυγμένο το ατομικό μέσα του. Χαρακτηριστικά αυτό συνέβαινε και στα πλείστα κομμουνιστικά παραδείγματα της ιστορίας που βασιζόταν σε αυτό το πρότυπο και όχι σε αυτά που άρχισαν να διαμορφώνονται πολύ αργότερα στο έδαφος του καπιταλισμού (αλλά επιβιώσεις του είχαμε ακόμα και στις πόλεις της αρχαίας Ελλάδας). Στον κομμουνισμό των ημερών μας προφανώς πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και η πλατιά έκφραση της προσωπικότητας προϊόν της ιστορικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας. Η προσωπικότητα όμως αναδεικνύεται μέσα από την κοινωνία, όσο και αυτή σαν στοιχείο της κοινωνίας, μέρος της, βοηθά με την σειρά της την κοινωνία, αυτό είναι βασικό στοιχείο της κομμουνιστικής ηθικής και φαίνεται να μην το καταλαβαίνεις καθόλου και να σκέφτεσαι με τα «σημερινά» δεδομένα-όπως εξηγώ δεν σημαίνει ισοπέδωση της προσωπικότητας αλλά αντίθετα ανάδειξη της προσωπικότητας μέσα στην κοινωνία. Όσο αυτά δεν γίνονται αντιληπτά και το εγωιστικό συμφέρον είναι πάνω από το κοινωνικό δυστυχώς υπάρχουν εντάσεις. Ποια είναι η βάση αυτών των εντάσεων; Από τη μία «η δύναμη της συνήθειας» ,οι μαρξιστές πιστεύουμε ότι υπάρχει η σχέση της βάσης και του εποικοδομήματος, όπου βάση οι παραγωγικές σχέσεις και εποικοδόμημα οι διάφορες πολιτισμικές, ιδεολογικές κτλ αντιλήψεις μιας κοινωνίας, το εποικοδόμημα έχει μια σχετική ανεξαρτησία σε σχέση με τη βάση παρότι καθορίζετε αποφασιστικά από αυτή και την καθορίζει σε κάποια βαθμό. Γενικά το εποικοδόμημα λόγω αυτής της σχετικής του ανεξαρτησίας και της σχετικά αυτόνομης του πορείας (περιπλεκόμενο και με ενδογενή στοιχεία του), συνήθως δεν προπορεύεται αλλά υπολείπεται της βάσης. Από την άλλη όπως είπαμε παραπάνω ο σοσιαλισμός είναι μια μεταβατική κατάσταση που εμπεριέχει σε ένα βαθμό και σχέσεις παραγωγής του παρελθόντος οι οποίες, αναπαράγουν και το αντίστοιχο εποικοδόμημα. Τέτοιες είναι οι εμπορευματικές σχέσεις, όσο αυτές δεν περιορίζονται αλλά επεκτείνονται αναπαράγουν και πιο καθυστερημένες αντιλήψεις. Ακριβώς για αυτό το λόγο είναι ακόμα αναγκαία η ύπαρξη Κόμματος, δηλαδή πρωτοπορίας, επειδή μπορεί να φτάσαμε στο σοσιαλισμό αλλά όχι στο τέρμα του δρόμου, παρά μόνο στο άνοιγμα του. Όταν δηλαδή το ατομικό συμφέρον θα ταυτίζεται με το κοινωνικό συμφέρον τότε δεν θα είναι αναγκαίο η ύπαρξη κράτους Κόμματος κτλ, δηλαδή θα έχουμε φτάσει στην ανεπτυγμένη μορφή του κομμουνισμού. Φυσικά αυτή η διαδικασία σε μια χώρα μπορεί να προχωρήσει τόσο πιο γρήγορα όσο λιγότερες είναι οι πιο καθυστερημένες σχέσεις, αλλά η επανάσταση γίνεται σε χώρες που έχουν αρκετές τέτοιες καθυστερημένες σχέσεις (εννοώ μπόλικους μικροαστούς, μικρούς αγρότες κτλ), τους λόγους τους εξήγησα αλλού, όμως αυτό το γεγονός κρίνει και το χρόνο που μπορείς να κρατηθείς μέχρι να επικρατήσει παγκόσμια ο κομμουνισμός (απορρίπτοντας και τη θέση του Στάλιν περί κομμουνισμό με κράτος!!!), σε κάποιο σημείο οι αναγκαίες εσωτερικές αλλαγές πρέπει να συμβαδίσουν και σε αλλαγές σε παγκόσμια βάση. Η καθυστερημένη χώρα έχει γενικά πιο πολύ χρόνο, αλλά και μικρότερη βαρύτητα στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Πχ οικοδόμηση του κομμουνισμού στις ΗΠΑ, θα ήθελε εξαιρετικά λίγο χρόνο αλλά και η βαρύτητα των ΗΠΑ, θα ήταν τέτοια που θα επέκτεινε γρηγορότερα την επανάσταση, άσχετα που είναι δύσκολο προς το παρόν κάτι τέτοιο όσο διατηρεί αυτή τη θέση στο καπιταλιστικό σύστημα που της επιτρέπει να εκμεταλλεύεται πολλές χώρες και να «μπουκώνει με χρήμα» τους εργάτες καλλιεργώντας στην καλύτερη ρεφορμιστικές λογικές (βλ. πχ αμερικάνικο όνειρο στις διαδηλώσεις του Ουισκόνσιν πέρσι). Τώρα γι α τα σοβιέτ δεν νομίζω να εκφυλίστηκαν και τόσο γρήγορα, αλλά όντως κάποια φάση είχαν εκφυλιστεί, και ευθύνη για αυτό δεν είχε μόνο ο λαός, αλλά συγκεκριμένες αποφάσεις όσο και η στάση στελεχών, τα οποία δεν λειτουργούσαν καθόλου με κομμουνιστική ηθική ακριβώς επειδή επηρεαζόταν από το παλιό εποικοδόμημα ή το αναγεννώμενο εμπορευματικό αργότερα. Για το δεύτερο θέμα και την αντίληψη της επερχόμενης επανάστασης τώρα, για το Κόμμα και γιατί δεν πρέπει να διαλυθεί σε απάντησα παραπάνω. Επίσης νομίζω ότι τα εργατικά συμβούλια πρέπει να ενδυναμώσουν και να ασκούν πραγματικό έλεγχο και στην πρωτοπορία, να απαιτούν να μάθουν γιατί αυτό και γιατί το άλλο, να ανυψώνονται σταδιακά, στη συνείδηση και στη νοοτροπία. Εδώ έγκειται και μια σοβαρή μας διαφωνία με τους αναρχικούς, στο ότι αυτοί έχουν τεράστια εμπιστοσύνη στο σύγχρονο άνθρωπο, ενώ εμείς όχι. Από εδώ πηγάζει και η αντιπαράθεση σχετικά με το αυθόρμητο και το συνειδητό, την ύπαρξη του κόμματος κτλ Αλλά η ως τώρα εμπειρία δείχνει ότι οι αυθόρμητες μάζες αν δεν προχωρήσουν στο συνειδητό γυρνάν στην αντίδραση και αυτό επειδή υπάρχουν κατά βάση δύο ιδεολογίες στην κοινωνία και στο κίνημα. Και όταν ακολουθείς στο κίνημα την αστική αντίληψη (δηλαδή τις μικροαστικές λογικές) και όχι την κομμουνιστική συμβιβάζεσαι. Φυσικά όπως έδειξε η ιστορία και η κομμουνιστική ιδεολογία δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την ύπαρξη κομμουνιστών κατ’ όνομα-πρέπει και αυτοί να κερδίσουν τον τίτλο τους. Τώρα για την εργατική τάξη, αυτή η συζήτηση έχει ανοίξει από τη δεκαετία του ’60, αν υπάρχει δηλαδή τέτοια τάξη ή όχι. Οι αστοί κοινωνιολόγοι, υποθέσανε την μεταβιομηχανική κοινωνία, που και καλά δεν υπάρχουν πια οι παλιές ταξικές διαφορές, άρα και δεν υπάρχει εργατική τάξη με την παλιά έννοια. Αυτό το στήριζαν στην αλλαγή στην τεχνική που έδιωχνε τα πολλά εργατικά χέρια από τη βιομηχανία που είχαν ταυτίσει με την εργατική τάξη και η μεγάλη ανάπτυξη των υπηρεσιών. Όμως στην πραγματικότητα παρότι ήταν αληθινές αυτές οι εξελίξεις, αυτό δεν σήμανε το τέλος της εργατικής τάξης παρά την αύξηση του εφεδρικού στρατού των ανέργων, που σήμερα επιχειρείται να λυθούν οι πιθανές αρνητικές επιπτώσεις με τις νέες εργασιακές σχέσεις(έχουν και άλλες «χρήσεις» βέβαια οι τελευταίες), αλλά και την όντως γενίκευση, τουλάχιστον στις ανεπτυγμένες χώρες του τομέα των υπηρεσιών, που περιλαμβάνει όμως και μερικούς βιομηχανικούς κλάδους που κακώς τους μετράν για υπηρεσίες οι αστοί, όπως η ενέργεια ή οι τηλεπικοινωνίες. Αλλά και οι εργαζόμενοι στο εμπόριο και στις υπηρεσίες είναι μέρος της εργατικής τάξης, ακριβώς επειδή ούτε διευθυντική θέση στην παραγωγή έχουν και είναι μισθωτοί. Υπάρχει βέβαια το θέμα της παραγωγικής και μη εργασίας, αλλά προφανώς η υπεραξία που παράγεται σημαίνει και μόνο την ύπαρξη εργατικής τάξης, αφού χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε και ο καπιταλισμός. Εδώ πιστεύω ότι η κρίση του συστήματος παρά το τεράστιο βάσανο που προκαλεί στους λαούς όλου του κόσμου μας αποδεικνύει όμως και την κενότητα αυτών των επιχειρημάτων που έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεφτιλιστεί και δεν ακούγονται πια (έχουν πεταχτεί με άλλα πρόσφατα σκουπίδια του τύπου «τέλος της ιστορίας», «πόλεμος πολιτισμών» κτλ). Αρπαγμένοι από αυτές τις εξελίξεις οι οπορτουνιστές ψάχνουν να βρουν το νέο επαναστατικό υποκείμενο που αφού η εργατική τάξη μας τέλειωσε πρέπει να είναι κάπου αλλού. Όλα αυτά ενώ στις χώρες της δυτικής Ευρώπης αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό η εργατική αριστοκρατία και οι μικροαστικές λογικές που μαζί με αυτά αναβιώσανε και την αναρχία σαν ιδεολογία. Οι άνθρωποι αυτοί πια δεν παλεύανε για συνολική ανατροπή αλλά για μια βελτίωση του συστήματος ή τη φυγή στην αυτοδιαχείριση που και αυτή προτάθηκε σαν λύση αντί της επανάστασης, με μικρές νησίδες κομμουνισμού εντός της καπιταλιστικής θάλασσας. Όπως βλέπουμε η αντίληψη αυτή είναι ακόμα ζωντανή και αποδείχθηκε αυτό ακόμα περισσότερο στο χειρισμό των αγανακτισμένων, που για κάποιους έγιναν το νέο επαναστατικό υποκείμενο. Αντιθέτως γιατί από τα κάτω είναι αναγκαία η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος (που δεν θα ασχοληθούμε με τους λόγους που κατάντησε έτσι εδώ); Απλά γιατί καθαρά ταξική εργατικοί αγώνες συνδεμένοι με την ανατροπή του συστήματος μπορούν να προχωρήσουν τη συνείδηση των εργατών. Είναι δύσκολο; Πάρα πολύ, αλλά νομίζω ότι οι επαναστάτες μέσα σε χειρότερες δυσκολίες ακόμα έμαθαν να παλεύουν και όχι να παραιτούνται, γνωρίζοντας ότι κάνουν αυτό που μπορεί να φέρει το σκοπό τους και η παραίτηση αντιθέτως ήταν στοιχείο του οπορτουνισμού, όπως είπα και πριν για την ΕΣΣΔ. Υπάρχουν και άλλες δυσκολίες; Ναι, πχ οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και οι βραχύχρονες συμβάσεις δεν αφήνουν να δουλέψει καλά ένα συνδικάτο, ένας εργαζόμενος αλλάζει συνεχώς δουλειά. Μια λύση είναι τα κλαδικά συνδικάτα που προτείνει το ΠΑΜΕ (πχ μπορεί κάποιος να απολυθεί από ένα εμπορικό κατάστημα αλλά βρίσκοντας δουλειά σε άλλο δεν χάνεται από το συνδικάτο-όπως θα συνέβαινε αν ήταν σε συνδικάτο του καταστήματος), που επίσης σπάνε και τις ρεφορμιστικές λογικές που βάζουν ορισμένοι καλύτερα αμειβόμενοι εργαζόμενοι, μόνιμοι έναντι συμβασιούχους κτλ, αυτό λύνει όλα τα προβλήματα; Όχι υπάρχει κόσμος στις γειτονιές που δεν έχει σχέση με συλλογικές διαδικασίες και τέτοιο κόσμο πρέπει να τον προσεγγίσουμε, εδώ καλές είναι και οι συνελεύσεις γειτονιάς, αν και είναι ακόμα δυσκολότερο να σπάσεις εδώ εγωιστικούς κλειστούς, ατομίστικους τρόπους ζωής που το σύστημα πλασάρει. Πάντως αυτοί οι φορείς από τα κάτω μπορούν να αναπτύξουν σε ένα βαθμό στάσεις προς τη ζωή, όπως ταξική αλληλεγγύη, συναδελφικότητα, αγάπη προς το συνάνθρωπο και μίσος για τους καταπιεστές. Πάντα όμως πρέπει αν συνδέονται με τη λογική της ανατροπής, είναι απαραίτητος όρος για να μην εκφυλιστούν όπως το ΤΕΡΑΣΤΙΟ εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ ή στην Αγγλία και καταλήξουν σε ρεφορμιστικές μικροαστικές λογικές. Όσο για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε με όλα του τα στραβά; Πρέπει να τον μηδενίζουμε; Πιστεύω πως όχι ακριβώς επειδή έδειξε κάποια πράγματα-ότι εργάτες μπορούν χωρίς αφεντικά, ότι μπορούν οι εργάτες να κατακτήσουν τις επιστήμες και τον πολιτισμό σε πραγματικά ευρεία βάση που πουθενά στον καπιταλιστικό κόσμο δεν έγινε δυνατό κ.α. Παλιά πριν από τον Οκτώβρη, λέγανε, αυτά που λένε οι σοσιαλδημοκράτες, (τότε) δεν γίνονται, μετά το 91 το πράγμα άλλαξε στο δεν γίνεται και απόδειξη είναι απέτυχε. Επίσης κατά τη διάρκεια των 72 χρόνων, ενώ είπαμε για τις δυσκολίες κτλ, περνούσαν την εικόνα κομμουνισμός= παράδεισος και αυτό μόνο με παράδεισο δεν μοιάζει, μια σωστή άποψη αλλά αυτοί που το πιστεύανε αυτό πέταξαν όλη την διαλεκτική σκέψη του Μαρξ στα σκουπίδια, με αποτέλεσμα να απογοητεύονται και να ψάχνουν απαντήσεις στην αστική σκέψη ή σε ιδεαλιστικές θεωρίες που έφτιαχναν ιδανικά με το μυαλό τους παρότι εμείς λέμε ότι στην πράξη κατακτά ο άνθρωπος τη γνώση αλλά και εκεί δοκιμάζεται η θεωρία. Εμείς πρέπει να κρατάμε αυτή τη στάση; Η διαφορά της εν λόγω επιχείρησης είναι ότι δεν υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Αυτή είναι και η ουσία δηλαδή της αταξικής κοινωνίας, η κατάργηση της εκμετάλλευσης. Μέσα στην επιχείρηση αυτή δεν υπάρχουν καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής μιας και δεν συσσωρεύει κάποιος κεφάλαιο εις βάρος των υπολοίπων. Ο τρόπος λειτουργίας της είναι σοσιαλιστικός αλλά σαν σύνολο όχι μιας και εξαρτιέται από άλλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις (τροφοδοσία , εξοπλισμός) όπως επίσης το ότι λειτουργεί όχι με σκοπό την παραγωγή αγαθών αλλά με σκοπό το κέρδος. Η διαφορά της λοιπόν με τις υπόλοιπες είναι στις σχέσεις παραγωγής. Ας παραδειγματιστεί λοιπόν ο λαός και ας κάνει αυτό που κάναν και οι εργάτες στην Αργεντινή. Κατάληψη των εργοστασίων και ιδιοποίηση τους για αρχή. Και αν σαν λαός αποφασίσουμε ότι αυτές τις σχέσεις παραγωγής θέλουμε, ας κάνουμε και επανάσταση να τις κρατήσουμε. Έτσι έγιναν και οι αστικές επαναστάσεις. Με αυτές οι αστοί απλά ισχυροποίησαν την θέση τους και επέβαλαν τις σχέσεις παραγωγής που ήδη είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται. Τώρα το ΚΚΕ θέλει ντε και καλά να επιβάλει την άποψή του και νομίζει πως είμαστε όλοι σαν τα μέλη του να ακολουθούμε πιστά σε ότι λέει και να κάνουμε κωλοτούμπες μόλις το ΚΚΕ αποφανθεί πως έχει κάνει λάθος. Δεν πάει έτσι. Η επανάσταση μάγκες δεν είναι υποχρεωτική. Άμα ο λαός θέλει να κάθεται να τον εκμεταλλεύονται και να τον σφαγιάζουν κάθε τρείς και λίγο, με γεια του με χαρά του. Άμα δε θέλει ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Η εξέλιξη προκύπτει ως ανάγκη, διαμέσου της βίας που ασκεί η ίδια η φύση στα έμβια όντα, δεν επιβάλλεται από κανέναν. Το ίδιο θα γίνει, αν γίνει, και για την κοινωνία. Το νέο θα επικρατήσει γιατί θα είναι βιωσιμότερο όχι γιατί θα το επιβάλλει το κόμμα. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι δεν χρειαζόμαστε ένα κόμμα που θα πεί πως θα γίνουν τα πράγματα. Αφέντες έχουμε δεν θέλουμε έναν ακόμα. Το πώς θα γίνουν τα πράγματα θα προκύψει από τις ανάγκες του λαού και από τις ανάγκες επιβίωσης του ανθρώπου σαν είδος. Όσο για τον τελευταίο ανώνυμο σχολιαστή (σ.σ. το παραπάνω σχόλιο έγινε ενώ γραφόταν η απάντηση στον προηγούμενο σχολιαστή)… ότι λες στην πρώτη παράγραφο συμφωνώ μέχρι κεραίας, όντως έτσι είναι. Καταλαβαίνω επίσης ότι η λογική σου είναι η δύναμη του παραδείγματος που έλεγε και ο Μαλατέστα. Να δουν οι εργάτες ότι μπορούν χωρίς αφεντικά και να προχωρήσουν. Εδώ όμως έχουμε διαφωνία, σε τι; Ότι παρότι υπάρχουν προϋποθέσεις για τον κομμουνισμό στο έδαφος του καπιταλισμού αυτός δεν μπορεί να εφαρμοστεί εντός του καπιταλισμού, εξήγησα σε πολλά σχόλια παραπάνω πως μπορεί να γίνει εφαρμογή του. Ενώ είπα ακόμα ότι άλλο αστική επανάσταση και ότι άλλες επαναστάσεις έγιναν στο έδαφος της ταξικής κοινωνίας και άλλο άρση των ταξικών διαφορών. Αυτό κάνει τόσο δύσκολο το σκοπό μας. Έχεις δίκιο ότι έτσι έγινε με τους αστούς αλλά αν ακολουθήσουμε τη σκέψη σου στη λογική της συνέπεια θα δούμε ότι καταλήγει στο ότι αν καταφέρουμε σιγά σιγά να δουλέψουν τέτοια παραδείγματα στον καπιταλισμό μπορούμε αφού πετύχουμε αυτή την πρόοδο να πούμε άντε γεια αφεντικά. Να θυμίσω ότι οι της δεύτερης διεθνούς και ειδικά οι ρεβιζιονιστές του Μπερνστάϊν λέγανε ότι αγώνας να έχουμε κατακτήσεις να καταλαβαίνουν οι εργάτες ότι ζούμε καλύτερα και μια μέρα άντε γεια αφεντικά, δηλαδή εδώ ακριβώς υπάρχει αυτή η σύγκλιση της αναρχίας και του ρεφορμισμού, που υπήρχε και από παλιότερα βέβαια και ρίζα έχει τα πειράματα των ουτοπικών. Εντάξει η κάθε συλλογικότητα θέλει να επιβάλει την άποψη της, γιατί όχι και το ΚΚΕ. Και εσύ μια λογική εκπροσωπείς που θα ήθελες να την επιβάλεις, έτσι δεν είναι; Φυσικά εδώ έχεις ένα δίκιο σχετικά με τη σχέση Κόμματος, δηλαδή πρωτοπορίας και τάξης, αν αυτή διαταραχτεί ή δεν υπάρχει πάπαλα. Δυστυχώς έτσι είναι, και αυτή η σχέση πρέπει αν υπάρχει τόσο στο έδαφος του καπιταλισμού όσο ακόμα περισσότερο στον κομμουνισμό. Για το κόμμα , οι αναρχικοί δεν δέχονται ότι υπάρχει μια επαναστατική πρωτοπορία; Που τη συγκροτούν αυτοί βέβαια και με τη δύναμη του παραδείγματος συνήθως όπως λένε θα τραβήξει και τον υπόλοιπο κόσμο να ξεσηκωθεί. Η διαφορά μας είναι αυτό που είπα σε άλλο σχόλιο σχετικά με την πίστη στον παρόν άνθρωπο, ότι είναι έτοιμος για τον κομμουνισμό (για τους αναρχικούς αρκεί η άρση των εξουσιαστικών σχέσεων που εκπροσωπεί το κράτος για να λειτουργήσει πλήρως ο άνθρωπος όπως αυτός φυσικά μπορεί, η έννοια της αλληλεγγύης που είναι έμφυτη στη φύση κατά τον Κροπότνικ). Φυσικά και η επανάσταση δεν είναι υποχρεωτική όπως πολύ καλά τα λες. Βέβαια κάποιες συνθήκες μπορεί να την επιταχύνουν, χρειάζεται όμως η δράση των επαναστατών για να κατευθύνει τον κόσμο προς τον κομμουνισμό και όχι το πιάσιμο της ουράς του αυθόρμητου που κάνουν οι ρεφορμιστές και οι αναρχικοί και μπορεί να καταλήξει ακόμα και στον φασισμό όπως έδειξαν τα παραδείγματα του μεσοπολέμου (οι φασίστες παρουσίαζαν ένα μικροαστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα με έντονα εθνικιστικά χαρακτηριστικά που ήταν έντονα στις τότε μικροαστικές μάζες της Ευρώπης). «Το νέο θα επικρατήσει γιατί θα είναι βιοσιμότερο όχι γιατί θα το επιβάλλει το κόμμα.» Αυτή η φράση είναι το απόγειου του ρεφορμισμού, πολύ απλά γιατί δέχεσαι μόνο τις αντικειμενικές συνθήκες και όχι τη συνειδητή πολιτική δράση που μπορεί να οδηγήσει προς τα εκεί, αλλά υπάρχει και μια αλήθεια εδώ ότι όντως ο κομμουνισμός είναι ανώτερος από τον καπιταλισμό αυτό που δεν θέλεις να δεχτείς είναι ότι υπάρχει αυτή η μεταβατική βαθμίδα που εκεί συνυπάρχει το σπέρμα που μπορεί να βγάλει τον καπιταλισμό και το νέο που γεννά τον κομμουνισμό και ότι αυτό είναι μια συνεχή κίνηση. Το πρόβλημα είναι ότι το σύστημα αναπαράγει την αλλοτρίωση και από αυτή την αλλοτρίωση δεν μπορούν να φύγουν και πολλοί, αρχικά λίγοι διανοούμενοι που λόγω της απλοποίησης της μορφής εκμετάλλευσης στον καπιταλισμό μπορούν να δουν πιο μπροστά και αναφέρομαι στους Ουτοπικούς πρώτα και μετά στο μαρξισμό και τα άλλα σοσιαλιστικά παρακλάδια. Οι Μαρξιστές είναι και αυτοί που δώσαν τεράστια σημασία να προσανατολίσουν τους εργάτες στην άρση της αλλοτρίωσης-εκμετάλλευσης οι οποίοι εργάτες περιοριζόταν σε απλά οικονομικούς αγώνες, ενάντια στους καπιταλιστές, αυτοί οι εργάτες που πειστήκαν και αγωνίζονται σε αυτό το σκοπό αποτελούν την πρωτοπορία για εμάς, το Κόμμα που παλεύει για την άρση της εκμετάλλευσης. Οι αναρχικοί και στην καλύτερη εκδοχή τους ακόμα τον αναρχοσυνδικαλισμό δεν αναγνώρισαν τη σημασία του καθαρά πολιτικού αγώνα σε σύνδεση με τον οικονομικό και στην αυτόνομη δράση της αποφασισμένης μειοψηφίας (παρότι πιστεύω ότι οι αναρχοσυνδικαλιστές για να μη τους αδικώ ήταν μια ανάσα από το να το πράξουν και πάρα πολλοί πέρασαν αργότερα στο κομμουνιστικό κίνημα τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ισπανία που το ΚΚ αποτελούνταν κυρίως από πρώην αναρχικούς). Όχι τυχαία στο ίδιο επίπεδο έμεναν πάντα και οι ρεφορμιστές για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω. Εξηγεί ή όχι αυτό τα επικοινωνούντα δοχεία μεταξύ όλων αυτών των χώρων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου