Το πραγματικό δίλημμα για το λαό

Οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και τα παζάρια μεταξύ των αστικών κομμάτων μέσα στο πλαίσιο των διερευνητικών εντολών, είναι μια διαδικασία μακρυά από το λαό και τις ανάγκες του. Πόσο μάλλον, που είτε παζαρεύοντας για «να τα βρούνε» κάποια από τα κόμματα στο σχηματισμό κυβέρνησης, είτε μιλώντας δημόσια με το βλέμμα στραμμένο σε νέες κάλπες, τα αστικά κόμματα βάζουν στο τραπέζι ή αξιοποιούν παλιά και νέα διλήμματα, προκειμένου να εγκλωβίσουν το λαό. Γιατί τον θέλουν υποταγμένο το λαό. Αν σχηματίσουν κυβέρνηση, τον θέλουν υποταγμένο να ελπίζει ότι ένας καλύτερος διαπραγματευτής θα τον σώσει σε βάθος χρόνου, ενώ αν ξαναπάμε σε εκλογές τον θέλουν εγκλωβισμένο στη λογική «να ψηφίσω να βγει μια κυβέρνηση γιατί χανόμαστε»! Και σ' αυτήν την κοροϊδία των διερευνητικών έπαιξαν όλα τα κόμματα είτε πήραν, είτε δεν πήραν εντολή. Ολα πλην του ΚΚΕ που με συνέπεια στην πολιτική του, όπως είπε και προεκλογικά, δε 

 

συμμετέχει σε κυβερνητικά παιχνίδια στο αστικό πολιτικό σύστημα, αφού αυτά εγκλωβίζουν το λαό στην αστική πολιτική. Και δεν παζαρεύει πόσο σκόντο θα κάνει από αυτή του την αταλάντευτη θέση μαζί με το λαό, προκειμένου να βρει ένα μίνιμουμ στο οποίο θα συμφωνήσει η ΝΔ, ή το ΠΑΣΟΚ, ή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Καμμένος κ.ο.κ.

Το ΚΚΕ λέει ξεκάθαρα ότι το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα μένει ο λαός μας υποταγμένος στην αστική εξουσία και στην ΕΕ, στην πολιτική τους, που όποια διαχείριση κι αν έχει, πες την αριστερή, πες τη σοσιαλδημοκρατική, πες την φιλελεύθερη κ.τ.λ. διαρκώς τσακίζει λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα ή αν θα επιλέξει ο λαός μας αποδέσμευση από την ΕΕ και τσάκισμα των μονοπωλίων.

Κάθε άλλο δίλημμα από αυτά που πλασάρονται στους διαξιφισμούς μεταξύ των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων είναι ψευτοδίλημμα που δεν πρέπει να πιάσει τόπο. Δεν πρέπει π.χ. να πιάνει το δίλημμα ευρώ ή δραχμή στον εργαζόμενο, όταν και έτσι κι αλλιώς το πορτοφόλι του είναι άδειο. Δεν αφορά το λαό το δίλημμα λιτότητα ή χαλάρωση, γιατί αυτό εκφράζει μόνο τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε μερίδες του κεφαλαίου, καθώς άλλα τμήματα του κεφαλαίου κερδίζουν στη μια περίπτωση κι άλλα στην άλλη. Είναι κάλπικο το δίλημμα «μνημόνια» - «αντιμνημόνιο» γιατί και οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί δηλώνουν υποταγή στις συνθήκες της ΕΕ, εξειδίκευση των οποίων είναι τα μέτρα του μνημονίου. Δεν πρέπει να πιάσει το δίλημμα «αριστερά - δεξιά» ή «κεντροαριστερά - κεντροδεξιά», γιατί και αυτά αφορούν απλά διαφορετικές μορφές καπιταλιστικής διαχείρισης δοκιμασμένες και στη χώρα μας και σε άλλες χώρες της ΕΕ, που καμιά ανακούφιση δεν έφεραν στο λαό, αλλά συνέχισαν πανομοιότυπες πολιτικές ενίσχυσης του κεφαλαίου, τσακίσματος των λαϊκών στρωμάτων, συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και σφαγιασμούς λαών...

Κάθε εργάτης, αυτοαπασχολούμενος, φτωχός αγρότης, κάθε νέος και κάθε γυναίκα που προέρχεται και ανήκει στα λαϊκά στρώματα έχει δικαίωμα και ευκαιρία να διεκδικεί όλα όσα του ανήκουν, να διεκδικεί αγωνιστικά ζωή ολόκληρη κι όχι με τις στερήσεις που του επιβάλλει η ΕΕ και τα κόμματά της. Γι' αυτό έχει σημασία να διεκδικήσει αυτή τη λύση, συστρατευόμενος στον αγώνα για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή ολόκληρου του χρέους, που δεν το δημιούργησε ο λαός, αλλά όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι τον βάζουν να το πληρώσει.