Η πρόκληση του ΣΕΒ

Η προχτεσινή παρέμβαση του ΣΕΒ για τους μισθούς και τις Συλλογικές Συμβάσεις δεν είναι μόνο υποκριτική, είναι κυρίως, και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο, μια σχεδιασμένη προσπάθεια να κατοχυρώσει τα ταξικά συμφέροντα της μεγάλης εργοδοσίας και να ετοιμάσει το έδαφος για τη μετεκλογική επίθεση του κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων.

Οι στοχεύσεις του είναι συγκεκριμένες: Μείωση του μη μισθολογικού κόστους, δηλαδή των εργοδοτικών εισφορών και της φορολογίας των επιχειρήσεων, που οι βιομήχανοι θεωρούν ως «εμπόδια στην ανταγωνιστικότητα» και στη μεγέθυνση της «επιχειρηματικότητας». Και εδώ οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα, όταν από τα προεκλογικά μπαλκόνια ακούνε για την «ανάπτυξη», για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας που έχει ανάγκη η


χώρα. Γιατί οι έννοιες αυτές και τα μέσα που θα υλοποιηθούν θα σημάνουν νέο οδοστρωτήρα για τα εργατικά δικαιώματα, τους μισθούς και τις συντάξεις, λιγότερους πόρους για την Υγεία και την Παιδεία.

Ταυτόχρονα, ο ΣΕΒ επιδιώκει μείωση του μέσου «κόστους» εργασίας (δεν είναι κόστος η εργασία, αυτή παράγει τον πλούτο) και κυρίως των Συμβάσεων που βρίσκονται τουλάχιστον 20% πάνω από το επίπεδο της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, τις οποίες μάλιστα προκλητικά αποκαλεί «ευγενείς». Στην πραγματικότητα οι βιομήχανοι αξιώνουν μειώσεις σε όλες τις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές Συμβάσεις, αφού σχεδόν όλες βρίσκονται πάνω απ' αυτό το όριο. Αρα, ο ΣΕΒ όχι μόνο δεν υπαναχωρεί, όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν τα αστικά ΜΜΕ, αλλά μένει με αμείλικτη σταθερότητα στις θέσεις του. Εχοντας ενισχύσει το οπλοστάσιό του με τους γνωστούς αντεργατικούς νόμους, προχωρά σε νέα επίθεση για μετά τις εκλογές.

Για να εξυπηρετηθούν ακριβώς αυτοί οι στρατηγικοί στόχοι, ο ΣΕΒ με τη διαμεσολάβηση του υπουργείου Εργασίας, αλλά και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, επιχειρεί να στήσει νέο γύρο «διαλόγου των κοινωνικών εταίρων». Γιατί γνωρίζει ότι η παραπέρα υλοποίηση των επιδιώξεών του έχει ανάγκη από την περίφημη «εργασιακή ειρήνη». Ξέρει καλά ότι αυτά μπορούν να γίνουν πράξη σε επιχειρήσεις που έχει επιβληθεί «άκρα του τάφου σιωπή» και όχι σε επιχειρήσεις που βρίσκονται σε αγωνιστικό αναβρασμό. Εξ ου και οι προτάσεις του για να επανεξεταστούν ορισμένοι όροι. Μόνο που την ώρα που τα προτείνει στα χαρτιά, την ίδια στιγμή, με την ίδια κυνικότητα οι βιομήχανοι πετσοκόβουν τους μισθούς των εργατών. Και απέναντι σε αυτή την επιχείρηση παραπλάνησης των εργαζομένων, την καλλιέργεια κλίματος συνδιαλλαγής και «ταξικής συνεργασίας» η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έσπευσε για άλλη μια φορά να δώσει χέρι βοήθειας στους εργοδότες, δηλώνοντας συμμετοχή στο διάλογο - απάτη. Και καμία σημασία δεν έχει αν αυτός ο διάλογος γίνει μόνο με τους εργοδότες ή και με τη συμμετοχή της κυβέρνησης μέσα από τα «θεσμικά όργανα» - όπως προτείνει η ΓΣΕΕ -, αφού η επιδίωξη είναι ίδια: Η εξουδετέρωση του εργατικού κινήματος.

Γι' αυτό οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να δείξουν την παραμικρή αναμονή, αλλά από σήμερα να οργανώσουν την πάλη τους με άμεσο στόχο την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων και του εργατικού εισοδήματος. Να μη δώσουν ούτε ένα λεπτό περιθώριο στους δικολάβους της ταξικής συνεργασίας. Σε συμπαράταξη με το ΠΑΜΕ, να βγούνε μπροστά και να αποτρέψουν τη νέα επίθεση. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να βάλουν εμπόδια στα χειρότερα και να «πνεύσει άνεμος» αισιοδοξίας στο εργατικό κίνημα