Η επόμενη μέρα

Η δήθεν επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου που υποτίθεται θα λυτρώσει τους εργαζόμενους άρχισε να γίνεται τροποποίηση του μνημονίου, έτσι το προβάλλουν κάποιες πολιτικές δυνάμεις και μαζί τους ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να προσαρμόσουν την προπαγάνδα τους σε επίπεδα που να φαντάζουν πιο... ρεαλιστικά. Σε αυτά τα πλαίσια προτείνουν στους εργαζόμενους σημείο συμφωνίας το... «δεν θα παρθούν πρόσθετα μέτρα». Για να αντιμετωπίσουν, δηλαδή, το γκρέμισμα του μύθου της δήθεν επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, σερβίρουν, τη μη λήψη πρόσθετων μέτρων. Και πρόκειται για έωλη υπόσχεση, αφού...

Πρώτον: Είναι λάθος σκοπιμότητας και προσπάθεια αποπροσανατολισμού να ταυτίζει κάποιος τα 

 

μέτρα που έχουν σχεδιαστεί για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου με το μνημόνιο και μόνο. Το μνημόνιο σίγουρα αποτελεί μια καλή θωράκιση των κεφαλαιοκρατών για την υλοποίηση ενός ολόκληρου προγράμματος στήριξης του κεφαλαίου και εξασφάλισης της κερδοφορίας του στις σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του συστήματος, όμως πίσω από το μνημόνιο βρίσκεται... «ολόκληρο πρόγραμμα». Οι ρίζες του ξεκινούν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ενώ οι στρατηγικής σημασίας στοχεύσεις του κεφαλαίου ενσωματώνονται ακόμα και στα κείμενα που αφορούν τη στρατηγικής της ΕΕ για το 2020. Μ' άλλα λόγια, είτε με μνημόνιο, είτε χωρίς αυτό, ο κορμός των αντιλαϊκών πολιτικών που περιέχονται και στα κείμενα του μνημονίου, είναι πολιτικές και μέτρα που αφορούν τους συνολικούς σχεδιασμούς της οικονομικής ολιγαρχίας.

Δεύτερον: Μετά από δυόμισι χρόνια απροκάλυπτου ταξικού πολέμου, που έχει ισοπεδώσει τα λαϊκά νοικοκυριά, αποτελεί κοροϊδία να εμφανίζονται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί και αριστεροί, αλλά ζητούν από τους εργαζόμενους να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι ...«δεν θα παρθούν πρόσθετα μέτρα». Και ας προσπεράσουμε ότι με τον τρόπο αυτό στραπατσάρουν τη λαϊκή απαίτηση για ακύρωση κάθε αντιλαϊκού μέτρου των τελευταίων χρόνων για ικανοποίηση όλων των αναγκών τους. Τι θα πει όμως, δε θα παρθούν καινούρια μέτρα; Το 1,5 εκατομμύρια άνεργοι τι θα κάνουν; Οσοι αμείβονται με 400 και 500 ευρώ πώς θα ζήσουν; Οι οικογένειες που έχουν αποκλειστεί από τις δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες υγείας πού θα αναζητήσουν γιατρεία; Τι θα γίνει με τα εργοστάσια, που εξαιτίας της φιλομονοπωλιακής πολιτικής μετατρέπονται σε κουφάρια; 'Η με την καλλιεργήσιμη γη που την καταστρέφουν για να φτιάξουν τα κάτοπτρα της ηλιακής κερδοφορίας του κεφαλαίου; 'Η, τι θα κάνουν με τη δημόσια περιουσία, που την ορέγεται μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματιών;

Η επομένη των εκλογών για τους εργαζόμενους θα είναι μια εξίσου σκληρή μέρα. Ολα τα προβλήματα και αυτά που γεννά η κρίση και τα άλλα που προκύπτουν στην πορεία, καθώς οι καπιταλιστές πασχίζουν να γλυτώσουν τα κεφάλια τους, θα ορθώνονται απειλητικά μπροστά μας, ενώ αυτοί που σήμερα παριστάνουν ότι «σκίζουν τη γάτα», θα μετρούν (άρχισαν ήδη να το κάνουν) τη διαφορά ανάμεσα στο ...«επιθυμητό» και το «εφικτό». Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια και δεσμεύσεις φραστικές. Το 'χει αποδείξει η ζωή. Οι μόνοι που θα αποδειχθούν πάλι δίπλα στους εργαζομένους, οι μόνοι που θα συνεχίσουν αγόγγυστα την πάλη για την αποτροπή της νέας λαίλαπας θα είναι οι κομμουνιστές. Γι΄αυτό, και το ΚΚΕ πρέπει να βγει ενισχυμένο στη Βουλή. Ωστε κοινοβουλευτικά ακόμα πιο δυνατό να συνεχίσει τους αγώνες για μια άλλη κοινωνία.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ