Τα παρατράγουδα της «Πλατείας» (αναδημοσίευση)

(αναδημοσιεύεται από το blog "Aριστερά και Πολιτική" 

http://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/05/blog-post_31.html. Μια αρκετά ενδιαφέρουσα προσέγγιση από κάποιον που ήταν μέσα στα πράγματα στην Αθήνα)

Τις πρώτες ημέρες των κινητοποιήσεων των «αγανακτισμένων πολιτών» η λεγόμενη «Αμεσοδημοκρατική Συνέλευση» στο Σύνταγμα έψαχνε τη ταυτότητά της. Τι είναι, τι θέλει και πως θα το πετύχει. Οι εσωτερικές αναζητήσεις και ομφαλοσκοπήσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη παρότι ο κόσμος καίγονταν για ένα πολιτικό λόγο, ένα στόχο, μια δράση.

 

Μετά από πολλές συζητήσεις χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, φάνηκε την Κυριακή, 29/5/2011, ότι κάτι καλό αρχίζει να κινείται. Ο πολιτικός λόγος ξεπρόβαλε από πολλούς ομιλητές, κάποια θέματα και αιτήματα τέθηκαν, κάποιες πολιτικές προτάσεις κατατέθηκαν. Όλα έδειχναν ότι μπήκε το νερό στο αυλάκι και θα γεννηθεί κάτι νέο.

 

Η ζυγαριά της Συνέλευσης άρχισε να γέρνει θετικά σε μια πρώτη σειρά συνεκτικών προοδευτικών αποφάσεων με αναφορά στην αντίθεση των συγκεντρωμένων στο μνημόνιο, στην κυβέρνηση, στην τρόικα, στο χρέος, στην ΕΕ, στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας κλπ. Παράλληλα διατυπώνονταν θετικές προτάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την εθνικοποίηση μεγάλων μονάδων και τραπεζών, την αλλαγή του πολιτικού συστήματος στην κατεύθυνση του λαϊκού ελέγχου του κοινοβουλίου, στην προώθηση του εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις και στην επαναφορά τουλάχιστον των καταπατημένων εργατικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Αυτά τα απλά και κοινά για όλο το λαό αιτήματα, δεν μπήκαν σε μια σειρά, δεν αποτέλεσαν την διακήρυξη-ταυτότητα και τον πόλο συγκέντρωσης των δυνάμεων της πλατείας και δεν μπήκαν φυσικά σε καμιά παραπέρα επεξεργασία, παρότι θεωρητικά συγκροτήθηκαν κάθε είδους ομάδες μελέτης. Αντίθετα αντί για πρόγραμμα και δράση τα κενά γέμιζαν με βερμπαλισμό και ατελείωτες συζητήσεις ανούσιων λεπτομερειών και ενημερώσεων. Η δράση και η πολιτική αντικαταστάθηκαν από τα λόγια.


Απογοήτευση και παρατράγουδα

Η απογοήτευση από αυτή την εξέλιξη φάνηκε την Δευτέρα, 30/5/2011. Το μοτίβο της ομφαλοσκόπησης βέβαια και πάλι κυριάρχησε με άσκοπες αναλύσεις για τον ρόλο της περιφρούρησης, τη λειτουργία των θεματικών ομάδων και το ρόλου της Συνέλευσης με μπόλικη περιαυτολογία για τη σπουδαία αποστολή της και το ρόλο της πλατείας.

Ένας αφανής εκνευρισμός από τη συνεχιζόμενη κατανάλωση χρόνου χωρίς χειροπιαστά αποτελέσματα διαπερνούσε τη Συνέλευση. Απότοκος αυτού του εκνευρισμού ήταν και διάφορα παρατράγουδα που συνέβησαν την Δευτέρα στο περιθώριο αλλά και στο κέντρο των εργασιών της Συνέλευσης.

Μερικά από αυτά τα παρατράγουδα τα σημειώνω με λύπη, δεδομένου ότι έρχονται σε πλήρη αντίθεση με μια συνέλευση που μιλάει για άμεση δημοκρατία. Λύπη επίσης γιατί τείνει να ανατρέψει τη θετική εξέλιξη που δημιουργήθηκε τη προηγούμενη.

- Μια ομιλήτρια που δήλωσε Αγγελική, Καθηγήτρια λυκείου, έθεσε στη συνέλευση την αντίφαση λόγων και έργων τονίζοντας: «πως είναι δυνατόν να καλούμε τους εργαζόμενους και τους απεργούς να καταλήξουν στη πλατεία για να τους υποστηρίξουμε και ταυτόχρονα να απαγορεύουμε στα συνδικάτα τους που κηρύττουν της απεργία, την είσοδο;» Η απάντηση ήταν ένα παρατεταμένο «ουουουου»!

- Μια φράση ομιλήτριας ότι πρέπει να υιοθετήσουμε πως «η ΕΕ δεν είναι η λύση στο πρόβλημα αλλά είναι το πρόβλημα», συνάντησε και αυτό την παγερή άρνηση.

- Στην κάτω είσοδο της πλατείας, άνθρωποι της περιφρούρησης της Συνέλευσης απαγόρευσαν σε μια ομάδα της «Εργατικής Αλληλεγγύης» να εισέλθει με τα διακριτικά της. Είπαν: «Έξω τα κόμματα»! Επικαλέσθηκαν ότι αυτό ήταν απόφαση της Συνέλευσης! Σε παρατήρηση ότι δεν μπορεί να έχει ένα τέτοιο παράλογο δικαίωμα η Συνέλευση σε όλη τη πλατεία, ισχυριστήκαν ότι είναι «επιθυμία του λαού» της πλατείας! Ήταν λυπηρό να βλέπεις νέους ανθρώπους, φοιτητές, να προσπαθούν να θεμελιώσουν και θεωρητικά(!) το δικαίωμά της Συνέλευσης να αποφασίζει απαγορεύσεις και να τις επιβάλλει σε άλλους. Πριν ακόμη γεννηθεί άρχισε τις αυταρχικές εφαρμογές!

Σε όλους τους τόνους μέσα και έξω από τη Συνέλευση τονίζονταν με ζωηρά χειροκροτήματα το «πολύπτυχο» απαγορεύσεων στη πλατεία:

- Έξω τα κόμματα,
- Έξω οι κομματικές ιδεολογίες, 
- Έξω τα συνδικάτα,
- Έξω οι φασίστες,

- Έξω τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

 

Φυσικά ανατριχιάζει κανείς με την εξομοίωση και ισοπέδωση των δημοκρατικών κομμάτων και των συνδικάτων με τους φασίστες! Είναι προφανές ότι κάποιοι εκεί επιχειρούν απαράδεκτες απαγορεύσεις με αδιαφανείς ιδεολογικές προεκτάσεις, στο όνομα της ιδιοκτησιακής περιφρούρησης της πλατείας. Κάποιος πρέπει να τους πει ότι τους κανόνες απαγορεύσεων που επέβαλε η άρχουσα τάξη με τα κανάλια της στη κινητοποίηση, πριν ακόμη ξεκινήσει, θα πρέπει να τους κάνουν οι συγκεντρωμένοι κουρελόχαρτο. Δεν τους έκαναν όμως ακόμη, αντίθετα τους εφαρμόζουν πιστά!

Η απαγόρευση των μέσων μαζικής ενημέρωσης πήρε ένα μέρος των συζητήσεων της Συνέλευσης πάνω σε ένα παραπλανητικό σκεπτικό αντίθεσης στην εξουσία των μίντια προκαλώντας κατάπληξη! Αν αναλογιστεί κανείς ότι η πρώτη ενέργεια των φοιτητών του Πολυτεχνείου στην εξέγερση του ’73 ήταν να κατασκευάσουν, με ηρωισμό, ραδιοσταθμό ενημέρωσης του λαού και κάνει τις συγκρίσεις, θα απογοητευθεί.

Δεν αντέχει σε καμιά λογική, άνθρωποι που 37 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο, αυτοπαρουσιάζονται ως πρωτοπόροι του διαδικτύου και της ηλεκτρονικής να λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις.

Όλοι ξέρουν τον βρώμικο ρόλο των καναλιών αλλά δεν είναι λόγος απαγόρευσης αυτός. Και αν θα έπρεπε να απαγορευθούν για οποιοδήποτε σοβαρό λόγο, οι νέοι αυτοί που μιλάνε συνεχώς για νέες τεχνολογίες, θα έπρεπε ήδη να είχαν στήσει το δικό τους τηλεοπτικό-ηλεκτρονικό δίκτυο απευθείας μετάδοσης και πληροφόρησης του λαού.

- Μια ανακοίνωση - αίτημα των απεργών εργαζόμενων του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα» να κατέβουν στη πλατεία και να τους διατεθεί τραπεζάκι, συνάντησε περιέργως τη «μούγκα» της Συνέλευσης. Ούτε ένα «ναι»!

- Κάποιος ομιλητής που χειροκροτήθηκε, ζήτησε να καλέσουν εργαζόμενους που απεργούν και να καταθέσουν στη Συνέλευση τα αιτήματά τους και κατόπιν η Συνέλευση να τα προωθήσει στη Βουλή! Ενώ η αμεσοδημοκρατία στήνεται υποτίθεται στη βάση της άρνησης της «αντιπροσώπευσης», τώρα αντιφάσκοντας με τον εαυτό της, αποδέχτηκε να «αντιπροσωπεύσει» τους εργαζόμενους.

- Μέσα στις συζητήσεις του περίγυρου της Συνέλευσης ακούγονταν από διάφορους συμμετέχοντες «να καταργηθούν ο συνδικαλισμός και τα συνδικάτα γιατί οι συνδικαλιστές και τα συνδικάτα είναι διεφθαρμένα και κομματικοποιημένα»! Σε παρατήρηση να καλέσουν να πάνε να γραφτούν μαζικά όλοι οι εργαζόμενοι στα συνδικάτα για να ανατρέψουν και αλλάξουν τους συσχετισμούς, εκδιώκωντας τους ξεπουλημένους, ανταπαντήθηκε ότι αυτό είναι "αδύνατο" (;) γιατί «τα κρατάνε» τα κόμματα. Ούτε λίγο ούτε πολύ για χάρη κάποιων ξεπουλημένων συνδικαλιστών απαιτούν να καταργηθεί ο συνδικαλισμός που είναι ένα από τα βασικά εργασιακά, συνταγματικά και δημοκρατικά δικαιώματα και το μόνο εργαλείο υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων! Σε ερώτηση με τι θα αντικατασταθούν, απαντήθηκε «με αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις του λαού σε κάθε γειτονιά όπως αυτή»! Τα σχόλια περιττεύουν.

- Τέλος, παγωμάρα έπεσε όταν ακούστηκε η έκκληση κάποιου ομιλητή να μη προκληθεί με λάθος πράξεις η εισβολή της αστυνομίας στη Συνέλευση. Όλοι νόμισαν ότι μιλούσε για προβοκάτορες και θερμόαιμους αλλά αυτός διευκρίνισε ότι «κάποιοι εδώ κάνουν χρήση χασίς»!

Αυτές οι εξελίξεις υπονομεύουν τον ρόλο που φιλοδοξεί να παίξει η πλατεία σαν κέντρο προβολής και προώθησης της λαϊκής αντίθεσης στα σκληρά μέτρα που επιβάλει η κυβέρνηση.

Δεν είναι παράξενο σε ένα νεαρό κίνημα να συμβαίνουν «παρατράγουδα». Το θέμα δεν είναι απλά αυτό. Το θέμα είναι τι γίνεται όταν αυτά προέρχονται από σχεδιασμένες άνωθεν και έξωθεν ενέργειες και τα αποδέχονται ακρίτως οι μέσα. Δεν είναι μόνο λάθος αλλά ένα επικίνδυνο λάθος. Αν σε κάτι κριθεί, στις επόμενες ημέρες, το κίνημα αυτό, θα είναι η ικανότητά του να απαλλαγεί από τις ξένες προς τη δημοκρατία αυταρχικές επιβολές και η αποκατάσταση μιας υγείας και δυναμικής με γνήσιο λαϊκό περιεχόμενο.

Αν η Συνέλευση δεν δρομολογήσει διαδικασίες γρήγορης μετεξέλιξής της σε φορέα με λαϊκή ταυτότητα, πρόγραμμα και στόχους θα αυτοκαταναλωθεί και σταδιακά θα φυλλορροήσει προς μεγάλη χαρά των αντιπάλων της και κυρίως αυτών που της έθεσαν τους κανόνες οι οποίοι το οδηγούν στην αυτοκαταστροφή.

Η αισιοδοξία πάντως δεν έχει χαθεί για μια μαχητική δράση της πλατείας, σύμφωνη με τα αιτήματα του λαού.


symastev (blog "Αριστερά και Πολιτική)

Αναρτήθηκε από Αλέξανδρος Δελάρζ