Η θέση του ΚΚΕ απέναντι στο λεγόμενο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα κυβέρνησης - τρόικας
Η εισηγητική ομιλία
«Η δική μας κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της Ελλάδας, των εργατοϋπαλλήλων, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, αυτών που έχουν μικρομάγαζα, της φτωχής αγροτιάς και δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στις νέες ηλικίες και στις γυναίκες. Καταλαβαίνετε ότι μας χωρίζει χάος από την κόκκινη γραμμή που έχει χαράξει ο πρωθυπουργός και λίγο πολύ υποστηρίζουν και τα άλλα κόμματα «για τη σωτηρία γενικά της Ελλάδας». Στην πραγματικότητα αυτό μεταφράζεται σε μια προσπάθεια τα δικαιώματα των εργαζομένων να φτάσουν κυριολεκτικά στον πάτο, αν και δεν υπάρχει πάτος σ' αυτά, για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος επενδύσεων από τα λιμνάζοντα, τα συσσωρευμένα κεφάλαια που υπάρχουν. Ένας νέος γύρος επενδύσεων με πολύ λιγότερο εργατικό δυναμικό, με εφεδρικό στρατό ανέργων που θα πιέζουν τα μεροκάματα προς τα κάτω, με εργασιακές σχέσεις, ας το πούμε, ενός σύγχρονου μεσαίωνα.
Χρόνια τώρα, την περίοδο που οι ρυθμοί της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα ήταν αυξημένοι, καλλιέργησαν αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι απ' αυτή την ανάπτυξη κάτι θα κερδίσουν και αυτοί. Έπεισαν ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων να πιστεύουν στην ΟΝΕ, στη σύγκλιση των μισθών, μεροκαμάτων, στη σύγκλιση επιπέδου με το ενιαίο ευρώ. Την ίδια ώρα, αυτό πια είναι ένα πιο μακροχρόνιο ζήτημα, έκαναν ορισμένες ανεβασμένες σχετικά παροχές, κατώτερες από τα δικαιώματα, αλλά ανεβασμένες, σε εργαζομένους στο δημόσιο τομέα, στις ΔΕΚΟ ή ορισμένες μικροπαραχωρήσεις σε κάποιους κλάδους εργαζομένων. Έτσι πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα μαξιλάρι ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας, στο αστικό πολιτικό σύστημα και στο εργατικό κίνημα και πέτυχαν να κρατήσουν μακριά τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα απ' τους εργαζόμενους του ιδιωτικού.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν αντέχουν ούτε αυτές τις παροχές για την ενσωμάτωση των εργαζομένων. Χρησιμοποιούνται λοιπόν δύο βασικά επιχειρήματα. Το ένα είναι η ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία πέρα απ' τους μηχανισμούς καταστολής που είναι η εξής: Ή δέχεστε να τα χάσετε όλα ή δεν θα πάρουν την α, β, γ, δ δόση. Επομένως θα γίνει στάση πληρωμών, δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Μα τα χρήματα των πακέτων δεν δίνονται στην Ελλάδα ούτε για τους μισθούς, ούτε για τις συντάξεις, ούτε πήγαν εκεί. Δίνονται για να εξασφαλιστούν οι πιστωτές και να εξασφαλιστεί η ελευθερία δράσης του κεφαλαίου.
Το δεύτερο είναι η προκλητική περιφρόνηση προς όλους εκείνους που συνέδραμαν με την ψήφο τους, στην εναλλαγή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Στο κέντρο τώρα της επίθεσης, μιας βρώμικης επίθεσης, βρίσκονται οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, οι έκτακτοι, οι λεγόμενοι ρουσφετολογημένοι, ενώ ό,τι έκαναν γι' αυτούς το έκαναν ακριβώς για να τους προσφέρουν ασφάλεια με αντάλλαγμα την ψήφο και τώρα τους προσβάλλουν και τους θεωρούν ενόχους για την κρίση. Την ίδια στιγμή μάλιστα, μαζί και τα διάφορα παπαγαλάκια, υποκρίνονται ότι δεν μπορεί υπάλληλοι του δημοσίου και των ΔΕΚΟ να θέλουν να έχουν καλύτερους μισθούς και περισσότερες κοινωνικές παροχές, όταν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα υποφέρουν. Τα λένε αυτοί που έχουν δώσει τα πάντα στους βιομήχανους, στους εφοπλιστές, στους μεγαλεμπόρους και στους τραπεζίτες για να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους και τώρα εμφανίζονται τάχα οπαδοί των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Είναι μια σύγχρονη μέθοδος να κρατήσουν διασπασμένους τους εργατοϋπαλλήλους μεταξύ τους και με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Την ίδια ώρα τα άλλα λαϊκά στρώματα τα ενοχοποιούν για μπαταχτζήδες, λένε ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Αν τα λέμε όλα αυτά, είναι γιατί τώρα πια πραγματικά πρέπει το εργατικό κίνημα, το κίνημα της αγροτιάς, των αυτοαπασχολουμένων, να χαράξει τη δική του κόκκινη γραμμή. Αν δεν το κάνει, ο κατήφορος θα είναι ταχύτατος. Εμείς λέμε καθαρά, απέναντι στο λαό δεν στέκεται μόνο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προηγούμενα της ΝΔ, ούτε καν το μνημόνιο μόνο. Απέναντί του έχει τη δικτατορία των μονοπωλίων, του κεφαλαίου. Και μάλιστα με τις πλάτες της συμμετοχής και της ενσωμάτωσης στην ΕΕ.
Απορρίπτουμε τη θέση κομμάτων της αντιπολίτευσης και μάλιστα ορισμένων που σηκώνουν και την παντιέρα της αριστεράς που λένε ότι το μνημόνιο απέτυχε. Γιατί απέτυχε το μνημόνιο; Πέτυχε πάρα πολύ. Με την έννοια ότι ο κύριος στόχος του ήταν η αφαίρεση κατακτήσεων των εργαζομένων, η αντιδραστική ανατροπή σε όλο το σύστημα μισθών, μεροκαμάτων, εργασιακών σχέσεων. Το μνημόνιο ήταν η πρώτη φάση αυτής της επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων και της βοήθειας προς το μεγάλο κεφάλαιο, και θα έρθει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φάση, αν δεν τους ανακόψουμε.
Απορρίπτουμε την υποκριτική κριτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης - μάλλον δεν είναι υποκριτική, τους συμφέρει - να λένε ότι η κυβέρνηση είναι «νωθρή», «δεν τρέχει γρήγορα», ότι «υπάρχουν διαφωνίες μέσα στην κυβέρνηση και γι' αυτό δεν προχωρούν τα μέτρα» ή ότι «η κυβέρνηση δεν λέει την αλήθεια και λέει ψέματα». Όλα αυτά τα λένε για να κρύψουν την ουσία, ότι η πολιτική που ακολουθείται σήμερα έχει στρατηγικό στόχο, ότι προωθείται ταχύτατα - βεβαίως εκεί που παρεμβαίνουν οι εργαζόμενοι μπαίνουν και εμπόδια.
Εμείς δεν θέλουμε μια κυβέρνηση που δουλεύει γρήγορα, που δεν έχει διαφωνίες, που δεν είναι νωθρή. Το αντίθετο. Αν αυτά τα χαρακτηριστικά τα έχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εμείς επιδιώκουμε με τον λαϊκό αγώνα να τα αξιοποιήσουμε, να κερδίσει χρόνο ο λαός για να μην έρθουν τα χειρότερα.
Βρισκόμαστε σε μια φάση όπου συζητιέται, και εδώ υπάρχει και ο τσακωμός, ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα υποστεί κάποιες ζημιές και αυτή η συζήτηση αναπαράγεται στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ. Εμείς έχουμε καταθέσει χρόνια τώρα αλλά και εκσυγχρονισμένη πρόσφατα την πολιτική πρόταση διεξόδου απ' την κρίση. Ξεκινάει από την αντεπίθεση, τον αγώνα και καταλήγει βεβαίως στη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας απ' την πλευρά του ενιαίου μετώπου της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν υπάρχει άλλη προοπτική. Μας ενδιαφέρει, οι εργαζόμενοι να ανασάνουν όσο γίνεται πιο γρήγορα και να μην χαθούν, είτε με τη μορφή των ιδιωτικοποιήσεων είτε με τη μορφή της συρρίκνωσης είτε του κλεισίματος, αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει η χώρα. Το ζήτημα της εργατικής λαϊκής εξουσίας και της αποδέσμευσης από την ΕΕ πρέπει να ανέβει στις σημαίες των εργαζομένων και να υπάρξει στρατηγικά μελετημένος αγώνας γι αυτό το στόχο. Όμως, άμεσα χρειάζεται με μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες και με οργάνωση όλων των εργαζομένων από τα κάτω να πεταχτούν κυριολεκτικά έξω από τα όργανα του συνδικαλιστικού και γενικότερα του μαζικού κινήματος όλες εκείνες οι παρατάξεις και ηγεσίες που έβαλαν πλάτες να περάσει αυτή η πολιτική, υποστηρίζοντας την κύρια γραμμή και κάνοντας φραστική αντιπολίτευση στα επιμέρους. Να πεταχτούν εκείνοι που δεν έχουν τα κότσια και το σθένος να παλέψουν.
Για μας η βάση του κινήματος, η δική μας, αν θέλετε, πλατεία που επιδιώκει το ΚΚΕ είναι κάθε τόπος δουλειάς και γραφείο, το κάθε σχολείο, πανεπιστήμιο και ΤΕΙ και πάνω απ' όλα οι τόποι δουλειάς. Εκεί κρίνεται η μάχη, γιατί απέναντί σου δεν έχεις τον τάδε ή τον δείνα πολιτευτή ή υπουργό αλλά έχεις άμεσα αυτόν που εξυπηρετεί η κυβέρνηση, τον βιομήχανο, τον εφοπλιστή, τον μεγαλέμπορο. Εκεί κρίνεται ο αγώνας, πρώτα στους τόπους δουλειάς. Οι πλατείες της Ελλάδας πρέπει να γεμίσουν κυριολεκτικά από τον αγώνα που έχει σαν αφετηρία τον τόπο δουλειάς και τον κλάδο. Κι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μας κι από όλους εκείνους που υπόσχονται εύκολα ξεσπάσματα και κινήματα. Το κίνημα δεν είναι κάτι αφηρημένο, αν χάσεις τη μάχη μέσα στον τόπο δουλειάς έχεις χάσει και στον δρόμο και στην πλατεία και στην γειτονιά.
Αναμφισβήτητα ξέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού είναι αγανακτισμένο, οργισμένο και θυμωμένο και καλά κάνει και είναι. Μάλιστα περισσότερο είναι αυτοί που πίστεψαν στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, αυτοί αισθάνονται προδομένοι. Εμείς δεν αισθανόμαστε καθόλου προδομένοι. Δεν μας πρόδωσε κανείς διότι δεν περιμέναμε να ικανοποιήσουν τα λαϊκά συμφέροντα. Η αγανάκτηση όμως και η οργή πρέπει να μετατραπούν σε έναν αγώνα συνειδητό, που απελευθερώνει τη λαϊκή πρωτοβουλία και αυτενέργεια, έχει πολυμορφία αλλά συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση, εναντίον της δικτατορίας των μονοπωλίων, της πολιτικής τους εξουσίας. Διαφορετικά, ξεσπάσματα θα υπάρχουν αλλά αυτά τα ξεσπάσματα, χωρίς επί της ουσίας αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική πολιτική κατεύθυνση, θα οδηγήσουν στην αναποτελεσματικότητα και στην απογοήτευση. Εμείς χαιρετίζουμε κάθε αγώνα, όταν είναι αυθόρμητος - υπάρχουν και αυθόρμητοι αγώνες που αναπτύσσονται ακριβώς γιατί υπάρχουν οι συνειδητά οργανωμένοι αγώνες - αλλά εμείς δε θέλουμε την άλλη μέρα από τους αγώνες η σκυτάλη να φύγει από τον Παπανδρέου και να πάει στο Σαμαρά, όπως έγινε τώρα με τις τοπικές εκλογές της Ισπανίας που από τον Θαπατέρο πήγε στο Λαϊκό Κόμμα.
Επομένως, αγώνας, κίνημα, ενότητα από τα κάτω, κοινή δράση, αλλά με πολιτική κατεύθυνση που έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων υπέρ της λαϊκής εργατικής εξουσίας».
Η συζήτηση με τους δημοσιογράφους
Δημοσιογράφος: Πως ερμηνεύετε το γεγονός ότι την ώρα που υπάρχουν μειώσεις μισθών, συντάξεων, αυξάνεται η ανεργία, ανοίγει η συζήτηση για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της παρακολουθεί με μία απάθεια τα γεγονότα;
Αλέκα Παπαρήγα: «Δε θα συμφωνήσω ότι υπάρχει απάθεια. Και δε θα συμφωνήσω ότι δεν υπάρχει σοβαρός προβληματισμός που σε πολλά ζητήματα βρίσκει σημεία επαφής μαζί μας. Πρέπει να σας πω ότι πολλοί εργαζόμενοι, πολύ περισσότεροι - και ίσως και εμείς δεν το έχουμε πιάσει πάρα πολύ αυτό το θέμα σε βάθος - θεωρούν ότι το ΚΚΕ πολύ έγκαιρα τους είχε προειδοποιήσει και σε πολλά πράγματα σκέφτονται σαν κι εμάς, χωρίς όμως να έχουν ολοκληρώσει την πολιτική επιλογή και στο ζήτημα της εξουσίας. Σας είπα, αυτοί που θα αντιδράσουν ακόμα πιο πολύ είναι αυτοί που αισθάνονται προδομένοι γιατί πίστεψαν σε κάποιους οι οποίοι τους κορόιδεψαν και μάλιστα απροκάλυπτα.
Για να δούμε όμως. Μια απεργία σε έναν τόπο δουλειάς, σε ένα εργοστάσιο και να έχει συμμετοχή 20%, 30% κι 40% είναι ένα μεγάλο βήμα. Γιατί ο απεργός «παίζει τη δουλειά του». Ας μην κοιτάμε λοιπόν αυτά που λένε τα «παπαγαλάκια» που βγαίνουν στην τηλεόραση και λένε ότι ο ελληνικός λαός δεν αντιδρά. Θέλει κάποιο χρόνο να ξεπεράσει το φόβο της άμεσης απόλυσης και να καταλάβει ότι δε λύνεται το πρόβλημά του, γιατί σήμερα μπορεί να μην απολυθεί αν δεν απεργήσει, αλλά αύριο θα απολυθεί ανεξάρτητα αν είναι ή όχι απεργός.
Επομένως, ξαναλέμε, είναι θύματα πλάνης και αυταπατών, σήμερα είναι στόχος μιας τρομερής ιδεολογικής τρομοκρατίας. Γι' αυτό από την πλευρά του πολιτικού συστήματος είναι καρφί το ΚΚΕ. Γιατί ακριβώς το ΚΚΕ συμβάλλει στο να σπάσει αυτή η ιδεολογική τρομοκρατία».
Δημοσιογράφος:Προκάλεσε σίγουρα εντύπωση, ουσιαστικά πολιτική και επικοινωνιακή, η άρνησή σας να συναντηθείτε με τον πρωθυπουργό. Είμαι σίγουρος όμως ότι και τις προηγούμενες φορές είχατε διαφωνήσει κάθετα, όπως λέτε και εσείς η ίδια, με τον πρωθυπουργό. Τι ήταν αυτό που αυτή τη φορά έκανε τη μέγιστη διαφορά ώστε το ΚΚΕ να μην παραβρεθεί στη συνάντηση;
Αλέκα Παπαρήγα: «Εύλογη ερώτηση. Εμείς δεν είχαμε κανένα φόβο μήπως πηγαίνοντας θεωρηθεί ότι συναινούμε ή θα χρησιμοποιήσει την επίσκεψή μας ο πρωθυπουργός. Νομίζω ότι δεν ήταν αυτό το ζήτημα.
Επομένως, η δική μας σκέψη δεν ήταν επικοινωνιακού χαρακτήρα. Θέλαμε ακριβώς να πούμε στον ελληνικό λαό ότι ένα χρόνο και μετά το μνημόνιο και σε μια στιγμή που ανεβαίνει στο ζενίθ το τρομοκρατικό δίλημμα «ή τα χάνετε όλα ή χάνεται η Ελλάδα», θέλαμε αυτή τη στιγμή ακριβώς και με αυτή τη στάση μας να δείξουμε στον ελληνικό λαό ότι «τέρμα, μην κοιτάς τι λένε οι επάνω, ό,τι κι αν λένε είναι σε βάρος σου, πάρε την υπόθεση στα χέρια σου». Αυτόν τον τρόπο βρήκαμε. Δεν είχαμε το κόμπλεξ - άλλοι έχουν το κόμπλεξ της παρεξήγησης. Και γενικά όπως ξέρετε, μερικοί λένε ότι δεν τα καταφέρνουμε επικοινωνιακά, εγώ θα έλεγα ότι δεν ξεκινάμε από το επικοινωνιακό. Δεν ξέρω, μπορεί να θεωρείται και ελάττωμα αυτό, εμείς δεν το νομίζουμε ότι είναι ελάττωμα».
Δημοσιογράφος:Κυρία Παπαρήγα έχουν ασκηθεί το τελευταίο διάστημα πιέσεις από την ΕΕ στη ΝΔ να συναινέσει. Θέλω να μου πείτε την εκτίμησή σας, αν θεωρείτε ότι υπάρχει περίπτωση από την αυριανή συνάντηση να προκύψει μια συναίνεση και αν δεν προκύψει συναίνεση, πόσο πιθανό θεωρείτε το ενδεχόμενο να προχωρήσουμε σε εκλογές;
Αλέκα Παπαρήγα: «Το θέμα δεν είναι αν θα προχωρήσει η συναίνεση, γιατί τα δυο κόμματα έχουν την ίδια πολιτική και με αυτήν την έννοια συναινούν. Το κερασάκι τώρα στην τούρτα της συναίνεσης είναι ποιος θα είναι ο επικεφαλής της διαδικασίας της συναίνεσης. Και, κοιτάξτε, ανάμεσα στο πεδίο της οικονομίας και της πολιτικής, ενώ υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στα δυο κόμματα ή ανάμεσα στους επιχειρηματίες και τα δικά τους κόμματα, παρεμβαίνει και το στοιχείο του κομματικού ανταγωνισμού. Επομένως, δεν μπορώ να προεξοφλήσω τι θα κάνει ο κύριος Σαμαράς, δηλαδή, αν θα πει ότι σταματάω την αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ και βαδίζουμε χέρι χέρι. Νομίζω ότι το παιχνίδι θα συνεχίσει να παίζεται και μαζί και χώρια για την πρωτιά.
Τώρα για τις εκλογές. Είναι πολύ πιθανό να γίνουν εκλογές. Διότι είναι πιθανό να πιστεύουν ότι μετά τις εκλογές θα είναι πιο εύκολη η συναίνεση. Οι εκλογές είναι μια ευκαιρία για το λαό και δεν πρέπει να είναι χαμένη όπως ήταν το 2009 και το 2010. Δεν πρέπει να ασχοληθεί καθόλου με το ποιο κόμμα θα είναι πρώτο ή δεύτερο, ή τι κυβέρνηση θα γίνει. Πρέπει να ασχοληθεί με το εξής: Πώς θα μεταφραστεί η αντίθεσή του σε αυτήν την πολιτική και πού θα εμπιστευτεί τη δύναμή του. Και να το πούμε καθαρά: Δίχως συμπόρευση με το ΚΚΕ και αυτών που έχουν κάποιες διαφορές μαζί μας, το κίνημα δεν μπορεί να έχει την πρέπουσα αγωνιστικότητα».
Δημοσιογράφος: Έτσι όπως διαβάζετε το πολιτικό τοπίο και τη διάθεση των ανθρώπων που συναντάτε, αν πάμε σε πρόωρες εκλογές θα υποχωρήσει ο ρυθμός υλοποίησης της πολιτικής της ΕΕ και των μονοπωλίων;
Αλέκα Παπαρήγα: «Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε προγνωστικά διότι εδώ παρεμβαίνει ο λαός, είμαστε όμως υποχρεωμένοι, εφόσον γίνουν εκλογές και θα γίνουν και αν δεν γίνουν τώρα κάποια στιγμή θα γίνουν, να αξιοποιηθεί και αυτό το μετερίζι.
Μου έκανε εντύπωση αυτές τις μέρες έχουν βγει εφημερίδες οι οποίες υποστηρίζουν το ΠΑΣΟΚ, ή εν πάση περιπτώσει υποστηρίζουν και τη συναίνεση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ακόμα και τηλεοπτικοί σταθμοί που όταν δουν το πανό του ΠΑΜΕ τους πιάνει σύγκρυο και πρέπει να τους δώσεις καρδιοτονωτικό και εκθειάζουν το κίνημα στην Ισπανία. Και λένε: Θα ‘χουμε κοινωνική έκρηξη στην Ελλάδα, αλλά αυτή θα είναι αδιαμεσολάβητη».
Βλέπετε λοιπόν ότι ετοιμάζονται και για την περίπτωση που ο λαός αντιδράσει, αλλά ένα πράγμα τους ενδιαφέρει: Αυτή την αντίδραση να μπορούν να τη βάλουν το χέρι.
Εμείς πιστεύουμε ότι αργά ή γρήγορα ο λαός θα αντιδράσει όπως πρέπει. Και δεν θέλουμε να χαθεί χρόνος. Αν θες να κερδίσεις τον πόλεμο πρέπει να κερδίζεις επιμέρους μάχες και οι εκλογές μια επιμέρους μάχη είναι».
Δημοσιογράφος: Κα Παπαρήγα μιλήσατε για πρόταση διεξόδου, που θα διεκδικήσει την πολιτική εξουσία και επανειλημμένα σας έχω ακούσει να εκφράζετε επιφυλάξεις για το κατά πόσο μπορούν να αποσπαστούν κατακτήσεις στο έδαφος αυτού του συστήματος. Θα ήθελα να σας ρωτήσω χωρίς μικρά ρήγματα, πως είναι δυνατόν να έρθει η μεγάλη ρήξη, έτσι όπως περιγράφετε την λαϊκή εξουσία;
Αλ. Παπαρήγα: «Η πρόοδος είναι θέμα συσχετισμού δύναμης, δεν μπορεί να ξέρεις κάθε φορά πως διαμορφώνεται ο συσχετισμός δύναμης. Εξαρτάται σε ποια φάση είσαι. Ποιο είναι το μικρό ή το μεγάλο ρήγμα; Δεν μπορείς να τα προκαθορίσεις αυτά.
Π.χ. τι είναι μικρό ρήγμα; Εγώ θα έλεγα μικρό ρήγμα είναι σχετικά να υπάρχει όσο γίνεται μια πιο γρήγορη αλλαγή στο συσχετισμό δύναμης στο κίνημα. Γιατί πως θα αλλάξεις τη γενική κατάσταση όταν παραμένει αυτός ο συσχετισμός; Δηλαδή στους κλάδους, στους τόπους δουλειάς, οι εργαζόμενοι να οργανωθούν στα σωματεία να γίνονται μαζικές διαδικασίες. Ξέρετε στις σημερινές συνθήκες όταν γίνεται μία επίθεση κατά κράτος και όταν πια η δικτατορία του κεφαλαίου δεν είναι διατεθειμένη να κάνει ορισμένες παραχωρήσεις, που τις έκανε παλιότερα προκειμένου να εξαγοράσει, μπορεί να παλεύεις για ένα διάστημα και να μην έχεις μικρά ρήγματα, αλλά αυτή η πάλη να οδηγήσει σε πιο μεγάλα στην πορεία. Μακάρι να έχεις και μικρά, δεν σνομπάρουμε. Γιατί εδώ μιλάμε για πόνο και για πάθος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Βεβαίως επιμέρους ρήγματα μπορεί να έχεις. Το θέμα είναι αν αυτά γίνουν αυτοσκοπός, το σύστημα είναι αρκετά δυνατό για να ξαναγεμίσει αυτά τα ρήγματα.
Εμείς παλεύουμε μακάρι να συγκρατήσουμε καταρχήν τον κατήφορο, αλλά δεν μπορούμε να βάλουμε σινικά τείχη «τώρα παλεύουμε για να συγκρατήσουμε τον κατήφορο και αύριο θ' αρχίσουμε τον ανήφορο». Όταν οι μάζες μπουν μπροστά τότε μπορεί να βρεθείς και μπροστά σε έκπληξη. Πρέπει να βγάλει από πάνω του τον φόβο ο κόσμος. Γιατί του λένε αν δεν ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα καταστρέφεται η Ελλάδα... Αν δεν φύγει από αυτό τον φόβο δεν μπορείς να έχεις κανένα ρήγμα».
Δημοσιογράφος: Ένα σχόλιό σας για τις Κυπριακές εκλογές...
Αλέκα Παπαρήγα: «Να σας πω την αλήθεια δεν έχω μελετήσει αναλυτικά τα αποτελέσματα. Τώρα όμως τα μαζεύουμε τα αποτελέσματα και θα μιλήσουμε και με τους συντρόφους μας εκεί.
Καταρχήν πρέπει να πω το ΑΚΕΛ παρότι ήρθε δεύτερο ανέβηκε. Δεν ξέρω σε ψήφους, ειλικρινά το λέω. Κοιτάξτε να δείτε οπωσδήποτε είναι αρνητικό ότι πρώτο κόμμα έρχεται ο Δημοκρατικός Συναγερμός δεν σκοπεύω να έχω μία διαφορετική θέση. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο αρνητικά γιατί και οι άλλες δυνάμεις κινούνται σε μία κατεύθυνση να δημιουργηθεί ένα ενιαίο μέτωπο κατά του ΑΚΕΛ. Και η σκοπιά από την οποία παλεύουν το ΑΚΕΛ, δεν είναι βεβαίως μια σκοπιά ριζοσπαστική, προοδευτική. Και νομίζω ότι τους ενδιαφέρουν ταυτόχρονα δύο πράγματα. Το ένα είναι να προχωρήσουν οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο εσωτερικό της Κύπρου όσο γίνεται πιο γρήγορα. Και το δεύτερο ενδεχομένως ενδιαφέρον τους είναι να επιβάλουν μία άδικη λύση στο Κυπριακό και μετά να τα φορτώσουν στο ΑΚΕΛ. Να επιβάλουν με τη δική τους δύναμη μία συμβιβαστική και άδικη λύση και μετά να αποδώσουν ευθύνες στο ΑΚΕΛ, αλλά ταυτόχρονα διατηρούμε την πίστη μας, την αισιοδοξία μας ότι αυτά τα σχέδια μπορούν να αποτραπούν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου