Αδηφάγο, λόγω της ίδιας του της φύσης, το μεγάλο κεφάλαιο εντείνει συνεχώς τις προκλήσεις του αυτήν την περίοδο. Η πλουτοκρατία τα θέλει όλα, όπως και πάντοτε, αλλά κρίνει ότι η οικονομική και η πολιτική συγκυρία την ευνοούν περισσότερο από ποτέ για να τα αρπάξει. Να ξεμπερδεύει με τις κατακτήσεις των εργαζομένων, που αναγκάστηκε να τις παραχωρήσει κάτω από την ισχυρή τους πίεση. Να τελειώνει με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τη μόνιμη και σταθερή εργασία, τα ωράρια εργασίας, την ασφαλιστική πρόνοια, τις όποιες παροχές μπορεί να έχουν απομείνει. Το ΙΟΒΕ απέδωσε γλαφυρά, στην τελευταία του έκθεση, τις πολιτικο-οικονομικές επιδιώξεις των κεφαλαιοκρατών, προβάλλοντας ως πρότυπο για την Ελλάδα, την εμπειρία από τη διαχείριση της κρίσης στη Νοτιοανατολική Ασία, εκεί που οι επιπτώσεις «μοιράστηκαν» με «συναινετικές διαδικασίες» ανάμεσα στους «κοινωνικούς εταίρους» και την πολιτεία. Εκεί, δηλαδή, που οι μισθοί και οι συντάξεις έγιναν προνοιακά επιδόματα, που οι εργασιακές σχέσεις προσαρμόστηκαν στις ορέξεις των μεγαλοεπιχειρηματιών, που ο χρόνος εργασίας αυξάνεται στο έπακρο, το ίδιο και η απλήρωτη δουλειά.
Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, σε μια κορύφωση της επιχειρηματικής προκλητικότητας, δήλωσε προχτές, μπροστά σε όλους τους «κοινωνικούς εταίρους», ότι πρέπει το πολιτικό σύστημα να τολμήσει να αποκρατικοποιήσει την οικονομία και την κοινωνία! Να ιδιωτικοποιηθεί κάθε τομέας που μπορεί να δώσει κέρδη και να καταργηθεί κάθε εναπομείνασα εργατική λαϊκή κατάκτηση, ώστε τα πάντα που αφορούν τη ζωή των εργαζομένων να παρέχονται με πληρωμή από το κεφάλαιο, αυτό σημαίνει ιδιωτικοποίηση της κοινωνίας. Ετσι οι εργαζόμενοι θα αποτελούν ολοκληρωτικά το κακοπληρωμένο, υπάκουο και εξαθλιωμένο γρανάζι στη μηχανή των κερδών τους! Το θράσος των μεγαλοεπιχειρηματιών δεν πρέπει να ξαφνιάζει την εργατική τάξη, που έχει και μνήμη και πείρα από τα πεπραγμένα τους. Οι μεγαλοβιομήχανοι ζητούν όλο και περισσότερα, όχι επειδή τους δίνονται λίγα, ειδικά με την ασκούμενη πολιτική της τρόικας και της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου, αλλά επειδή διαρκώς αλλάζουν την αφετηρία των αξιώσεών τους για να κερδίσουν ακόμη περισσότερα. Εχουν κοντή μνήμη με ό,τι τους ευεργετεί και πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι μιας ακόμη παραχώρησης προς όφελός τους, σκούζουν ότι τίποτα δεν προχωρά και ότι σε τίποτα δεν τους ...υπολογίζει το «πολιτικό σύστημα».
Από το Μάαστριχτ και μετά, τα τελευταία περίπου 20 χρόνια, ξεδιπλώνεται μια συστηματική, σταδιακή αποδόμηση των εργατικών κατακτήσεων και θεμελιακών δικαιωμάτων. Χτυπούν τις εργασιακές σχέσεις, τους μισθούς, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, την Υγεία, την Παιδεία, ιδιωτικοποιώντας και εμπορευματοποιώντας τες ολοκληρωτικά. Η κρίση είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία. Και ως αποτέλεσμα, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο εάν χτυπηθούν στη ρίζα τους οι αιτίες της. Είναι καιρός να μπει ένα τέλος σε αυτήν τη διαρκή «αφαίμαξη» της ζωής της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Και πρέπει να αναχαιτίσει την επιθετικότητα του κεφαλαίου και των πολιτικών υπηρετών του, με τον ενιαίο οργανωμένο ταξικό αγώνα των εργατών και των συμμάχων τους κόντρα στην πολιτική των μονοπωλίων. Αγώνα που πρέπει να αποκτά χαρακτηριστικά πολιτικής πάλης σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κοινωνικοποίηση της ιδιοκτησίας των αστών, με λαϊκή εξουσία για λαϊκή οικονομία. «Μέσες» λύσεις δεν υπάρχουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου