Πόλεμος στη στρατηγική τους

Οι αποφάσεις για αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία που πήραν ΕΕ και Ευρωζώνη στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, κάθε άλλο παρά ισχυροποιούν το καπιταλιστικό οικοδόμημα, που τρίζει από τους ανταγωνισμούς και τα αδιέξοδα της αστικής διαχείρισης της κρίσης. Πολύ περισσότερο, είναι αποφάσεις που δεν πρόκειται να ξεκολλήσουν το κεφάλαιο απο το βούρκο της ύφεσης και να αποτρέψουν μελλοντικές κρίσεις, όπως προπαγανδίζουν τα αστικά επιτελεία. Τα αυστηρότερα κριτήρια στη μέτρηση των ελλειμμάτων και του χρέους, είναι δεδομένο ότι δε θα οδηγήσουν στη μείωσή τους. Η κρίση είναι καπιταλιστική, εδράζεται στην οικονομία και όχι στο χρέος και το ξεπέρασμά της απαιτεί την υποτίμηση μέρος του συσσωρευμένου κεφαλαίου.

Στη βάση αυτή αναπτύσσονται οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε κράτη - μέλη και μερίδες της πλουτοκρατίας, ακόμα και μέσα στο ίδιο κράτος. Οι φυγόκεντρες τάσεις ενισχύθηκαν στην ΕΕ μετά τη Σύνοδο κορυφής, καθώς κάθε αστική κυβέρνηση προσπαθεί να διασφαλίσει τα συμφέροντα των δικών της μονοπωλιακών ομίλων στον ανταγωνισμό για το ποιος θα βρεθεί σε καλύτερη θέση στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης. Το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας είναι χαρακτηριστικό, όπως και οι αντιθέσεις ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, που οξύνονται, παρά την επιφανειακή σύμπλευση και νηνεμία. Οι αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου δίνουν τα εργαλεία για την αποπομπή χωρών από την ΕΕ. Η κρίση είναι βαθιά, θα μεγαλώσει και άλλο και μαζί της οι τριγμοί στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία και συνολικά στο αστικό σύστημα. Τι παρουσιάζουν όλοι σαν «διέξοδο»; Τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας για να έρθει ανάπτυξη.

Ανεξάρτητα από την ορολογία που χρησιμοποιούν, σ' αυτό συμφωνούν και στην Ελλάδα όλα τα αστικά και οπορτουνίστικα κόμματα. Τι λένε επί της ουσίας; Οτι χρειάζονται «αναπτυξιακά» μέτρα που θα τονώσουν τις επενδύσεις. Δηλαδή, χρειάζεται να υποτιμηθεί και άλλο η εργατική δύναμη, για να γίνει πιο αποδοτική για το κεφάλαιο η επένδυση των συσσωρευμένων κεφαλαίων του στη φάση της ανάκαμψης. Αυτό πιπιλίζουν όσοι ζητάνε μέτρα για παραπέρα τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων, ή του ασφαλιστικού, με παράλληλη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, παράγοντες που σχετίζονται με το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος» και επιδεινώνουν τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Για ανάπτυξη μιλάει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με άλλη πολιτική εντός της ΕΕ και της ευρωζώνης. Δηλαδή, δεν αμφισβητεί τα μονοπώλια. Αντικειμενικά η στρατηγική του υπονομεύει τον αγώνα για τα εργατικά δικαιώματα, αν και εμφανίζεται στα λόγια σαν υπερασπιστής τους.

Μόνο το ΚΚΕ λέει ότι συμφέρον των εργαζόμενων και του λαού είναι να οργανωθεί πρώτα απ' όλα στον τόπο της παραγωγής, για να αποκρούσει τα χειρότερα, παλεύοντας όχι για να την ανάκαμψη των καπιταλιστών από την κρίση, όπως τον καλούν να κάνει αστοί και οπορτουνιστές, αλλά για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, την οργάνωση της λαϊκής οικονομίας από μια νέα, λαϊκή εξουσία. Ο λαός υποφέρει στην κρίση και θα υποφέρει ακόμα περισσότερο αν το κεφάλαιο περάσει σε ανάπτυξη, με τσακισμένο μέχρι και το τελευταίο ίχνος από τα εργατικά δικαιώματα. Διέξοδος για το λαό υπάρχει. Συμπόρευση με το ΚΚΕ και καταδίκη όχι μόνο των κομμάτων που υπηρετούν ή στηρίζουν το κεφάλαιο, αλλά πόλεμος στη στρατηγική τους, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης.