Αναδημοσιευση απο CROUSMA«Ο Περσέας χρειαζόταν μια κουκούλα από σύννεφο για να κυνηγάει τα τέρατα. Εμείς κατεβάζουμε την κουκούλα βαθιά και σκεπάζουμε μάτια και αφτιά, για να μπορούμε ν’ αρνιόμαστε την ύπαρξη των τεράτων».*
«Όπως ξέρει κάθε γνώστης της ανθρώπινης φύσης» οι άνθρωποι που βρίσκονται σε «φιλελεύθερη σχέση εξάρτησης» προς τους «περιουσιακά ανεξάρτητους ανθρώπους», όπως ονομάτιζε τον 18ο αιώνα, τους ανθρώπους της τάξης του, τους σφετεριστές, δηλαδή, του ανθρώπινου μόχθου, ο σερ Φ. Μ. Ήντεν, είναι, εξ αιτίας αυτής ακριβώς της “φιλελεύθερης” σχέσης εξάρτησης, ευάλωτοι στις απειλές και εύπιστοι στα ψέματα της τάξης των “περιουσιακά” ανεξάρτητων ανθρώπων και των πολιτικών εκπροσώπων τους.
Και αυτό, η κυρίαρχη τάξη των εκμεταλλευτών, στις ειδυλλιακές εποχές της καπιταλιστικής ανθοφορίας, το πετυχαίνει από την μια, κρατώντας τον λαό, με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, με τον μυστικισμό και την πορνεία, στην πολιτική καθυστέρηση, κολακεύοντας αυτή την πολιτική του καθυστέρηση, με την προκλητικά λαϊκίστικη προπαγάνδα της, και από την άλλη, σε πολιτική καταστολή, με τη χρησιμοποίηση, όποτε χρειαστεί, των καταπιεστικών μηχανισμών του κράτους, δηλαδή με την κρατική βία και τρομοκρατία.
Κάθε καλοπροαίρετα σκεπτόμενος άνθρωπος, μπορεί χωρίς την παραμικρή δυσκολία να κατανοήσει, να αποδεχτεί, την τεράστια δυσκολία που αντιμετωπίζει διαχρονικά, η σοσιαλιστική διανόηση και η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, στη προσπάθειά της να επαναστατικοποιήσει την σκέψη και την δράση των εργαζομένων, ώστε να γίνει δυνατή, από την πλευρά των εργαζομένων, η συνειδητοποίηση της ταξικής τους θέσης και δύναμης, καθώς και το ιστορικό χρέος της τάξης τους.
Προκειμένου να αντιμετωπίσει την πολιτική καθυστέρηση της εποχής του, - τηρουμένων των
Κάθε καλοπροαίρετα σκεπτόμενος άνθρωπος, μπορεί χωρίς την παραμικρή δυσκολία να κατανοήσει, να αποδεχτεί, την τεράστια δυσκολία που αντιμετωπίζει διαχρονικά, η σοσιαλιστική διανόηση και η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, στη προσπάθειά της να επαναστατικοποιήσει την σκέψη και την δράση των εργαζομένων, ώστε να γίνει δυνατή, από την πλευρά των εργαζομένων, η συνειδητοποίηση της ταξικής τους θέσης και δύναμης, καθώς και το ιστορικό χρέος της τάξης τους.
Προκειμένου να αντιμετωπίσει την πολιτική καθυστέρηση της εποχής του, - τηρουμένων των
αναλογιών, αντίστοιχη και στην δική μας εποχή - ο Β. Ι. Λένιν, καλούσε από το 1894 τη σοσιαλιστική διανόηση «να βάλει τέλος στις αυταπάτες και να αναζητήσει στήριγμα στην πραγματική και όχι στην επιθυμητή κοινωνική εξέλιξη, στις πραγματικές και όχι στις ενδεχόμενες κοινωνικοοικονομικές σχέσεις».
«Η θεωρητική δράση της σοσιαλιστικής διανόησης, έλεγε, πρέπει… να αποκαλύψει αυτό τον ανταγωνισμό (των παραγωγικών σχέσεων) παντού όπου είναι σκεπασμένος με την πολιτική ιστορία, με τις ιδιομορφίες του νομικού καθεστώτος, με τις θεωρητικές προλήψεις που έχουν επικρατήσει. Πρέπει να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας μας, σαν καθορισμένου συστήματος σχέσεων παραγωγής, να δείξει τον αναγκαίο χαρακτήρα της εκμετάλλευσης και της απαλλοτρίωσης των εργαζομένων μέσα σ’ αυτό το σύστημα, να δείξει τη διέξοδο εκείνη απ’ αυτό το καθεστώς, την οποία υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη»**
Κι αν οι αστοί οικονομολόγοι και οι κάθε λογής απολογητές της τάξης των εκμεταλλευτών λένε, ότι αυτά πια είναι ξεπερασμένα, το μόνο που φανερώνουν, είναι ακριβώς, η χειραγώγηση και η εξάρτηση τους από τον "μπεζαχτά" της αστικής τάξης. Ότι είναι, οι υποβολείς των ψεμάτων, των ανοησιών και του διαχρονικού λαϊκισμού της αστικής προπαγάνδας. (Είδαμε και σήμερα τις συναινετικές γελοιότητες των εκπροσώπων της πανικόβλητης τάξης των πλουτοκρατών. Σε λίγο θα τις αναπαράγουν στο τετράγωνο τα αστικά ΜΜΕ, "παλιά μας τέχνη κόσκινο").
Όταν ο Λένιν μιλάει για «τη διέξοδο εκείνη απ’ αυτό το (καπιταλιστικό) καθεστώς, την οποία υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη» πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι, σε τελευταία ανάλυση, αναφέρεται στην ταξική πάλη, πιο συγκεκριμένα στην «επαναστατική πρακτική δράση». Την ανειρήνευτη ταξική πάλη, μέχρι την τελική ανατροπή του εκμεταλλευτικού οικονομικού συστήματος και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Και κανείς πραγματικά ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα έβαζε σε δοκιμασία την νοημοσύνη του, υποστηρίζοντας ότι, από την στιγμή που πραγματοποιήθηκε η πρώτη επανάσταση, το ανθρώπινο γένος απόχτησε επαναστατική αταβιστική μνήμη. Αντίθετα, η ζωή έχει δείξει ότι, την κάθε ιστορική εποχή, οι λαοί είναι υποχρεωμένοι, μέσα από βάσανα και θυσίες, να μετασχηματίζουν το κοινωνικό τους ε ί ν α ι, με την επαναστατική πρακτική τους δ ρ ά σ η .
Εδώ βρισκόμαστε και πάλι σήμερα. Και όσοι πιστεύουν, συνήθως οι μικροαστοί φιλάνθρωποι και οι εκπρόσωποί τους, (οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη) φιλόζωοι και περιβαλλοντολόγοι (το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη), αλλά και γενικά, καλοπροαίρετοι άνθρωποι οι οποίοι συνθλίβονται από το εκμεταλλευτικό σύστημα και θλίβονται, όταν βρίσκονται κατά πρόσωπο με την κοινωνική αδικία, ότι είναι δυνατόν οι κοινωνίες να μετασχηματισθούν με τον «από μηχανής θεό», ή ακόμα πιο τραβηγμένα, με την συγκατάβαση και παραίτηση των εκμεταλλευτών, προφανώς, θάλεγα επιεικώς, αυταπατώνται.
«Ο Περσέας χρειαζόταν μια κουκούλα από σύννεφο για να κυνηγάει τα τέρατα. Εμείς κατεβάζουμε την κουκούλα βαθιά και σκεπάζουμε μάτια και αφτιά, για να μπορούμε ν’ αρνιόμαστε την ύπαρξη των τεράτων».
Πως φτάσαμε όμως στην “εποχή των τεράτων”;
Συνεχίζεται…
«Η θεωρητική δράση της σοσιαλιστικής διανόησης, έλεγε, πρέπει… να αποκαλύψει αυτό τον ανταγωνισμό (των παραγωγικών σχέσεων) παντού όπου είναι σκεπασμένος με την πολιτική ιστορία, με τις ιδιομορφίες του νομικού καθεστώτος, με τις θεωρητικές προλήψεις που έχουν επικρατήσει. Πρέπει να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας μας, σαν καθορισμένου συστήματος σχέσεων παραγωγής, να δείξει τον αναγκαίο χαρακτήρα της εκμετάλλευσης και της απαλλοτρίωσης των εργαζομένων μέσα σ’ αυτό το σύστημα, να δείξει τη διέξοδο εκείνη απ’ αυτό το καθεστώς, την οποία υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη»**
Κι αν οι αστοί οικονομολόγοι και οι κάθε λογής απολογητές της τάξης των εκμεταλλευτών λένε, ότι αυτά πια είναι ξεπερασμένα, το μόνο που φανερώνουν, είναι ακριβώς, η χειραγώγηση και η εξάρτηση τους από τον "μπεζαχτά" της αστικής τάξης. Ότι είναι, οι υποβολείς των ψεμάτων, των ανοησιών και του διαχρονικού λαϊκισμού της αστικής προπαγάνδας. (Είδαμε και σήμερα τις συναινετικές γελοιότητες των εκπροσώπων της πανικόβλητης τάξης των πλουτοκρατών. Σε λίγο θα τις αναπαράγουν στο τετράγωνο τα αστικά ΜΜΕ, "παλιά μας τέχνη κόσκινο").
Όταν ο Λένιν μιλάει για «τη διέξοδο εκείνη απ’ αυτό το (καπιταλιστικό) καθεστώς, την οποία υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη» πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι, σε τελευταία ανάλυση, αναφέρεται στην ταξική πάλη, πιο συγκεκριμένα στην «επαναστατική πρακτική δράση». Την ανειρήνευτη ταξική πάλη, μέχρι την τελική ανατροπή του εκμεταλλευτικού οικονομικού συστήματος και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Και κανείς πραγματικά ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα έβαζε σε δοκιμασία την νοημοσύνη του, υποστηρίζοντας ότι, από την στιγμή που πραγματοποιήθηκε η πρώτη επανάσταση, το ανθρώπινο γένος απόχτησε επαναστατική αταβιστική μνήμη. Αντίθετα, η ζωή έχει δείξει ότι, την κάθε ιστορική εποχή, οι λαοί είναι υποχρεωμένοι, μέσα από βάσανα και θυσίες, να μετασχηματίζουν το κοινωνικό τους ε ί ν α ι, με την επαναστατική πρακτική τους δ ρ ά σ η .
Εδώ βρισκόμαστε και πάλι σήμερα. Και όσοι πιστεύουν, συνήθως οι μικροαστοί φιλάνθρωποι και οι εκπρόσωποί τους, (οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη) φιλόζωοι και περιβαλλοντολόγοι (το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη), αλλά και γενικά, καλοπροαίρετοι άνθρωποι οι οποίοι συνθλίβονται από το εκμεταλλευτικό σύστημα και θλίβονται, όταν βρίσκονται κατά πρόσωπο με την κοινωνική αδικία, ότι είναι δυνατόν οι κοινωνίες να μετασχηματισθούν με τον «από μηχανής θεό», ή ακόμα πιο τραβηγμένα, με την συγκατάβαση και παραίτηση των εκμεταλλευτών, προφανώς, θάλεγα επιεικώς, αυταπατώνται.
«Ο Περσέας χρειαζόταν μια κουκούλα από σύννεφο για να κυνηγάει τα τέρατα. Εμείς κατεβάζουμε την κουκούλα βαθιά και σκεπάζουμε μάτια και αφτιά, για να μπορούμε ν’ αρνιόμαστε την ύπαρξη των τεράτων».
Πως φτάσαμε όμως στην “εποχή των τεράτων”;
Συνεχίζεται…
*Καρλ Μαρξ, “Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ”, τόμος Ι, σελ. 15.
**Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, 5η ρωσ. εκδ., τόμος 1ος, σελ.307, γράφτηκε το 1894.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου