Αγώνας Δρόμου

Χτυπούν δυνατά, ανοίγουν κεφάλια, χτυπούν δυνατά, οργή, αίμα και πόνος παντού.

Τρέχουν και μπερδεύονται με το πλήθος, βγαίνουν απ το πλήθος, μπαίνουν στο πλήθος, προκαλούν και προκαλούνται, στήνεται η σκηνή. Το πλήθος, η μάζα, ο λαός, ανάμεσα τους θεατές και κομπάρσοι σε μια παράσταση που δεν χειροκροτείται από κανέναν.

Εφέ καπνού ολόγυρα και ήχοι μάχης, όπως μια ταινία που είχες δει καθιστός στο σινεμά μασουλώντας πασατέμπο. Κάτι για μια διάσωση ενός γνωστού στρατιώτη, σε έναν γνωστό πόλεμο με γνωστή κατάληξη.

Τώρα εσύ μπροστά σε στρατιώτη άγνωστο, ή μέσα απ το είδωλο του, αναρωτιέσαι ποιος ο εχθρός και ποιος ο φίλος και ποιόν πόλεμο τελικά πρέπει να δώσεις.

Ωστόσο αυτοί χτυπούν δυνατά και ανοίγουν κεφάλια, φοβούνται  βλέπεις μην ανοίξουν μυαλά, και στρέφουν το βλέμμα μακριά από τον πόλεμο, σε μια στοιχειωμένη μάχη χωρίς τελειωμό, μόνο οργή αίμα και πόνο.

Σήκωσε το κεφάλι και κοίτα μακριά, πέρα από τις σιδερόφρακτες λεγεώνες, πέρα από τους καπνούς, πέρα απ τους χρησμούς και τα μαντεία. Σήκωσε το κεφάλι και σήκωσε το βλέμμα,  ίσως τότε να δεις τη δική μας αλήθεια, τη δική σου, κάνε την αλήθεια κτήμα σου και πάψε πια να είσαι κτήμα δικό τους.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)