Αφού σήμερα έφερα εις πέρας όλες μου τις υποχρεώσεις από νωρίς και δεν χρειαζόταν να το ξενυχτίσω για να διαβάσω ή να τελειώσω με την γυμναστική μου, αποφάσισα να relaxαρω. Οι επιλογές μου αρχικά ήταν δυο, ή να τελείωνα το πρώτο witcher(είναι ένα βιντεοπαιχνίδι) για να ξεκινήσω επιτέλους το δεύτερο ή που θα έγραφα ένα άρθρο για το blog. Τελικά το τερμάτισμα του witcher ήταν πιο κοντά απ όσο νόμιζα, οπότε θα γράψω και το άρθρο.
Αφορμή για το εν λόγω άρθρο είναι ένα περιστατικό που μου συνέβη προχθές. Μόλις που είχε τελειώσει η πορεία του ΠΑΜΕ εδώ στα Χανιά και είχαμε κάτσει με κάτι συντρόφους να πιούμε καφέ και να μιλήσουμε. Εκεί λοιπόν που καφεδοπίναμε και μιλούσαμε για τι άλλο…; (όχι για γκόμενες) για πολιτική, χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ήταν ένας φίλος μου, νεοφώτιστος «επαναστάτης» αγανακτισμένος, ο οποίος ήταν στην παράλληλη συγκέντρωση που είχε γίνει στην πλατεία αγοράς. Ο φίλος μου αυτός μου τηλεφώνησε για να με επιπλήξει που μετά από την συγκέντρωση του ΠΑΜΕ δεν πήγα και στην δική τους αλλά κατέβηκα απευθείας για καφέ. Πριν προλάβω καλά καλά να του απαντήσω, άρχισε ένα μονόλογο, λες και ήταν ο φορέας της μιας και της μοναδικής αλήθειας, αποκαλώντας με στρατιωτάκι, κολλημένο, εντολοδόχο κλπ…
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να εκνευριστώ και να αρχίσω να του λέω και εγώ παπαριές του στυλ «εσύ μέχρι χθες ψήφιζες Καρατζαφέρη και τώρα μου κάνεις τον επαναστάτη;» και άλλα παρόμοια, μέχρι που τελικά μου έκλεισε το τηλέφωνο.
Παρότι δεν είμαι οργανωμένος στο ΚΚΕ, ακούω, όπως φαντάζομαι και οι υπόλοιποι που πρόσκεινται σε αυτό, συχνά την ατάκα «είσαι στρατιωτάκι», αλλά πρώτη φορά έκατσα να το σκεφτώ και λίγο, μιας και όταν κάποιος κατέληγε να μου το λέει αυτό, το επίπεδο της κουβέντας είχε φτάσει σε τέτοιο «βάθος» που δεν έδινα και μεγάλη σημασία.
Αυτή τη φορά όμως επειδή εκνευρίστηκα έκατσα και το περιεργάστηκα λίγο και αποφάσισα λοιπόν, ότι ναι, ακόμα και αν δεν είναι κάποιος στρατιωτάκι πρέπει να γίνει, αφού στην ουσία αυτή τη στιγμή, και κάθε στιγμή, βρισκόμαστε μέσα σε έναν εν δυνάμει, αλλά ως ένα βαθμό και εν ενεργεία πόλεμο. Ο πόλεμος αυτός αφορά δύο απο την φύση τους προορισμένα να ειναι αντιμαχόμενα στρατόπεδα, εκείνο των εκμεταλλευτών και εκείνο της μερίδας των εκμεταλλευομένων, που αντιστέκονται και θέλουν να αποτινάξουν τον ζυγό. Σε αυτόν τον «σιωπηλό» πόλεμο λοιπόν, οι εκμεταλλευτές έχουν συγκεκριμένη στρατηγική, όπλα, σχέδιο μάχης, στόχους και απολαβές. Οι εκμεταλλευόμενοι το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να οργανωθούν σε ένα κοινό μέτωπο και να τους πολεμήσουν συνειδητά και αποφασιστικά περνώντας στην αντεπίθεση.
Είμαστε λοιπόν στρατιωτάκια ναι(και αυτό αφορά κυρίως τους οργανωμένους στο κόμμα), αλλά παλεύουμε μια δίκαιη μάχη για να χειραφετηθούμε, να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. Είμαστε στρατιωτάκια, αλλά δεν μας υποχρέωσε κανείς να γίνουμε, δεν παλεύουμε τον πόλεμο κανενός έξω και πέρα από εμάς, παλεύουμε το δικό μας πόλεμο, για τα δικά μας δίκαια, για τα δικά μας ιδανικά, και όταν λέω τα δικά μας, εννοώ ολόκληρης της τάξης μας.
Την άλλη φορά λοιπόν που θα με πει κάποιος στρατιωτάκι, θα του απαντήσω ότι ναι, είμαι στρατιωτάκι και είμαι περήφανος για αυτό. Θα του πω επίσης ότι θα έπρεπε να αισθάνεται άσχημα για το γεγονός ότι ενώ εγώ παλεύω έναν πόλεμο που αφορά και τον ίδιο, εκείνος κάθεται και με κοιτά επικριτικά από απόσταση, κρίνοντας και κατακρίνοντας την παραμικρή μου κίνηση, τη δική μου και του κόμματος, που δεν ταιριάζει με την πλαστή του μικροαστική ιδιοσυγκρασία.
Στρατιώτης λοιπόν και αν χρειαστεί θα γίνω και πολεμιστής αλλά ποτέ πιόνι των εχθρών μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου