Καλώς ήρθατε στο 1848!

Αναρτήθηκε από τον/την a8lios στο Ιουνίου 20, 2011

Καλώς ορίσατε στο σωτήριο έτος του Κυρίου 1848!

Γιατί; Θα εξηγηθώ.

1η αφορμή για ετούτο το ποστ στάθηκε η αγορά και ανάγνωση του βιβλίου “Κείμενα για την οικονομία και την πολιτική” που εξέδωσσε η Σύγχρονη Εποχή προ Μηνών. Πρόκειται για μια συλλογή επίκαιρων -κατά τον εκδότη- κειμένων του Friedrich Engels.

Το πρώτο εξ’ αυτών έχει τίτλο: Ανασκόπηση (Μάης-Οκτώβρης 1850). Πρόκειται για μια έρευνα επί των οικονομικών εξελίξεων της δεκαετίας του 1840. Αυτές οι οικονομικές εξελίξεις, κατά τους Μάρξ-Ενγκελς, αποτελούσαν την βάση πάνω στην οποία εξελίχθηκαν οι μεγάλες επαναστάσεις του 1848 (το οποίο έτος είχε περάσει στην τότε εποχή με την ονομασία “Άνοιξη των λαών της Ευρώπης”).

Η όλη διαδικασία της Κρίσης, όπως περιγράφεται σε αυτό το κείμενο, μου φάνηκε φοβερά όμοια με ό,τι ζήσαμε κι εμείς τα τελευταία χρόνια.

Η Κρίση που περιγράφει ο Ένγκελς ξεκίνησε μέσω επενδυτικών “φουσκών” στις ΗΠΑ, στον τομέα των σιδηροδρόμων. Όταν “έσκασε” μεταφέρθηκε στις τράπεζες, με τις μεγαλύτερες της εποχής να βρίσκονται στη Μεγάλη Βρετανία. Από αυτές πέρασε έπειτα στην “πραγματική οικονομία”, άμεσα σε αυτή της Μεγάλης Βρετανίας και με διαφορά φάσης στην “πραγματική οικονομία” όλης της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Το εντυπωσιακότερο ίσως όμως είναι το παρακάτω απόσπασμα, όπου ο Ένγκελς κάνει μια κλασική μαρξιστική ανάλυση:

Αποστομωτική απάντηση σε όσους μιλούσαν περί καζινοκαπιταλισμού, “golden boys” κ.ά., τζογαδόρων και λαμογιών που τα φάγανε, 160 και βάλε χρόνια πριν…

2η αφορμή ήταν οι παρατηρήσεις ( 1 , 2 ) που έκανα περνώντας διάφορες μέρες από το Σύνταγμα και

παρακολουθώντας την Λαϊκή Συνέλευση Συντάγματος.

3η αφορμή στάθηκε το διάβασμα στο blog του radical desire του άρθρου Η πείρα του 1848-1851, από το δεύτερο κεφάλαιο του “κράτος και επανάσταση” του Λένιν. Εκεί ξεχωρίζω το παρακάτω απόσπασμα:

… «Τέλος, η κοινοβουλευτική δημοκρατία στην πάλη της ενάντια στην επανάσταση βρέθηκε στην ανάγκη, μαζί με τα καταπιεστικά μέτρα, να ενισχύσει τους πόρους και το συγκεντρωτισμό της κυβερνητικής εξουσίας. Όλες οι ανατροπές τελειοποιούσαν αυτή τη μηχανή αντί να την τσακίσουν» (η υπογράμμιση είναι δι κή μας). «Τα κόμματα, που αγωνίζονταν διαδοχικά για την εξουσία, θεωρούσαν την απόχτηση αυτού του τεράστιου κρατικού οικοδομήματος σαν την κυριότερη λεία του νικητή» («Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», σελ. 98 – 99, 4η έκδ., Αμβούργο, 1907).

Με τον περίφημο αυτό συλλογισμό ο μαρξισμός κάνει ένα τεράστιο βήμα προς τα μπρος σε σύγκριση με το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Εκεί το ζήτημα του κράτους τίθεται ακόμα άκρως αφηρημένα, με τις πιο γενικές έννοιες και εκφράσεις. Εδώ το ζήτημα τίθεται συγκεκριμένα, και το συμπέρασμα που βγαίνει είναι εξαιρετικά ακριβολογημένο, καθορισμένο, πραχτικά χειροπιαστό: όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις τελειοποιούσαν την κρατική, μηχανή, ενώ πρέπει να σπάσει, να τσακιστεί.

Όλα αυτά με έκαναν το Σαββατοκύριακο που ανέβηκα στα πατρικά εδάφη να ξαναπιάσω και να διαβάσω το έργο το Μάρξ “Η 18η μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη”. Εκεί λοιπόν ξεχώρισα το απόσπασμα:

Αυτή ήταν η 4η αφορμή.

5η και τελευταία που αναφέρω στάθηκε η κουβέντα στα πάτρια εδάφη με τον πολύ καλό μου φίλο Μήτσο. Ο Μήτσος σπουδαγμένος, με πανεπιστημιακό πτυχίο και master, συνομίλικος, μικροαστός και από καταγωγή και από τωρινή θέση, προοδευτικός άνθρωπος με την ευρεία έννοια, επέμενε πως η κρίση που βιώνει η χώρα είναι πρωτίστως πολιτική και έπειτα οικονομική. Μισεί το τωρινό πολιτικό σύστημα. Είχε ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και στήριζε με ελπίδες τον ΓΑΠ, με το σκεπτικό πως αυτός θα κατάφερνε βαθειές εκσυγχρονιστικές αλλαγές σε αυτό (το πολιτικό σύστημα), πως θα ανέτρεπε όλη αυτή τη μπόχα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ της μεταπολίτευσης, πως θα ήταν η αφορμή, η μεταβατική περίοδος για να πάμε σε ένα πολιτικό σύστημα αμεσοδημοκρατικό, συμμετοχικό, που θα σου έδινε όρεξη να ασχοληθείς με αυτό, γιατί έτσι θα ήξερες πως μπορείς να βελτιώσεις την κατάσταση της χώρας. Ονειρευόταν και μια αλλαγή της Ε.Ε. σε παρόμοια κατεύθυνση.

Ο Μήτσος λοιπόν καιγόταν να μάθει για τους αγανακτησμένους. (Προφανώς) απογοητευμένος από τον ΓΑΠ, θεωρούσε πως αυτοί ως κίνημα μπορούν να οδηγήσουν σε μια τέτοια τομή τη χώρα. Στο τέλος της μεταπολίτευσης, σε μια δημοκρατία που θα ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο της λέξης.

Τέρμα οι εισαγωγές.

Ας δούμε επιτέλους, τί ακριβώς συνέβη το 1848 στη Γαλλία;

Μέχρι και το 1848 στη Γαλλία υπήρχε βασιλευόμενη αστική δημοκρατία, με περιορισμένα εκλογικά και πολιτικά δικαιώματα. Το 1848, λόγω της καπιταλιστικής κρίσης που αγκαλιάζει τη χώρα, δημιουργείται επαναστατική κατάσταση. Το φλεβάρη του 1848 ξεσπά επανάσταση την οποία στηρίζουν όλα τα κόμματα και όλες οι τάξεις. Στόχος τους; Συγκρότηση εθνοσυνέλευσης που θα δημιουργήσει ένα νέο Σύνταγμα εξ’ αρχής. Αυτό θα προβλέπει δικαίωμα ψήφου για όλους, θα προβλέπει το δικαίωμα όλων στην εργασία κ.ά.

Η επανάσταση νικά. Σχηματίζεται κυβέρνηση από όλα τα κόμματα, από όλες τις τάξεις, με σκοπό να οδηγήσει σε συντακτική εθνοσυνέλευση. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, διαφαίνεται πως οι υπόλοιποι “σύμμαχοι” ενώνονται ενάντια στην εργατική τάξη και την πολιτική της έκφραση, τους σοσιαλδημοκράτες. Οι “κοινές θέσεις” ερμηνεύονται εναντίον της εργατικής τάξης, οι εκπρόσωποί της παραμερίζονται όλο και περισσότερο.

Η εργατική τάξη τελικά αντιδρά ένοπλα, προσπαθώντας να διαλύσει τη συντακτική συνέλευση και να πάρει αυτή την εξουσία τον Ιούνη του 1848. Τέσσερις μέρες, από τις 23 έως τις 26 Ιούνη, γίνονται λυσσασμένες οδομαχίες. Από το ένα μέρος πολεμούσαν 40-45 χιλιάδες εργάτες, και από το άλλο τα κυβερνητικά στρατεύματα, η κινητή φρουρά και σώματα της εθνοφρουράς, που η συνολική τους δύναμη έφτανε τις 250.000 άνδρες. Η εργατική τάξη αποτυγχάνει. Απέναντι στο ενωμένο “κόμμα της τάξεως” δεν είχε ελπίδες.

Τί ακολουθεί; Άμεσα, αυτό που περιγράφεται από τον Μάρξ στο αφιέρωμα του Ριζοσπάστη της Κυριακής 19/6/2011 στον Γαλλικό Ιούνη του 1848:

Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για τη σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς – τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες, τους μικρεμπόρους, πραματευτάδες, επαγγελματίες κ.λπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για ν’ αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί. Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκονταν οι πελάτες κι οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι όταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!

Διάσωση της ιδιοκτησίας! Ομως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο όπου τρώγανε, ούτε το κρεβάτι όπου κοιμούνταν ανήκαν πια σ’ αυτούς. Απ’ αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί αυτή η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που είχε εμπιστευθεί σ’ αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πούληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε δώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ’ αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης!Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη.

Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι τσακίζοντας τους εργάτες παραδώσανε τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχτηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη.
Η ονομαστική ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απείραχτη τόσο καιρό, όσο χρειαζόταν για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης, εν ονόματι της ιδιοκτησίας. Τώρα που είχε ξεκαθαριστεί ο μεγάλος λογαριασμός με το προλεταριάτο, μπορούσε να ξαναξεκαθαριστεί κι ο μικρός λογαριασμός με τον μπακάλη. Στο Παρίσι, το συνολικό ποσό των γραμματίων που εκκρεμούσε η πληρωμή τους ήταν πάνω από 21 εκατομμύρια φράγκα, στις επαρχίες πάνω από 11 εκατομμύρια. Οι ιδιοκτήτες άνω των 7.000 εμπορικών επιχειρήσεων του Παρισιού δεν είχαν πληρώσει το νοίκι τους από το Φλεβάρη.

Μακροπρόθεσμα, αυτό που αναφέρεται στο (4). “Το κόμμα της τάξεως”, που ήταν ο ενιαίος συνασπισμός όλων των πολιτικών εκφάνσεων και τάσεων της εποχής ενάντια στην εργατική τάξη και τους σοσιαλδημοκράτες, σταδιακά ξεφορτώνεται ένα ένα τα πιο δημοκρατικά κομμάτια του. Η εθνοσυνέλευση γίνεται μήνα με το μήνα συντηρητικότερη, η “δημοκρατία” βασίζεται συνεχώς και μόνο στο στρατό, τον οποίο αγκαρεύει για να “κανονίζει” όσους “την απειλούν”, ώσπου ο ίδιος ο στρατός δεν έχει πλέον κανέναν λόγο να μην έχει αυτός ΚΑΙ την πολιτική εξουσία. Και έτσι καταλήγουμε από μια “προοδευτική” επανάσταση το 1848 σε ένα πραξικόπημα το 1851.

Όμορφα.

Τί σημαίνουν όμως όλα αυτά για το σήμερα;

Ας εξετάσουμε λίγο καλύτερα, πού οφείλονταν η τραγωδία της εργατικής τάξης στη Γαλλία το 1848;

Τί μας λέει ο Μάρξ στο (4);

Η γαλλική επανάσταση είχε μια ανοδική γραμμή, γιατί καθένα από τα “κόμματα” στηρίζεται σε ένα προοδευτικότερο. Έτσι, μόλις το καθένα οδηγήσει την επανάσταση αρκετά μακριά, παραμερίζεται από τον τολμηρότερο (και ριζοσπαστικότερο) σύμμαχο που ακολουθεί.

Αντίθετα, στην επανάσταση του 1848, κατά Μάρξ, “το προλεταριακό κόμμα εμφανίζεται σαν ένα εξάρτημα του μικροαστικού δημοκρατικού κόμματος”.(Α)

Αυτή είναι η αιτία, η ρίζα της αποτυχίας της επανάστασης του 1848.

Η μία.

Για την δεύτερη μας μιλά ο Λένιν (παραπέμποντας και στον Μάρξ) στο (3):

 ”οι επαναστάσεις τελειοποιούσαν την κρατική μηχανή, ενώ πρέπει να σπάσει, να τσακιστεί”. (Β)

Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας.

Έχουμε ένα κίνημα που αναπτύσσεται, για το οποίο γίνονται καθημερινά άπειρες κουβέντες. Το κίνημα των “αγανακτισμένων”. Έχουμε επίσης αρκετές συζητήσεις γύρω από το τί πρέπει να κάνει “η αριστερά” σε σχέση με το κίνημα αυτό. Έχουμε, τέλος, διάφορες εκφάνσεις της “αριστεράς” να κατηγορούν το μαζικότερο και, κρίνοντας από τις ταξικές μάχες που έχει δώσει το τελευταίο 20μηνο, μαχητικότερο κομμάτι της, το ΠΑΜΕ με πυρήνα του το ΚΚΕ, όσον αφορά τη στάση αυτών απέναντι στο “νέο κίνημα”.

Ας δούμε λοιπόν, κατάματα, τί ζητάει, εν γένει, το “κίνημα των αγανακτησμένων”;

Όσοι έχουμε περάσει από εκεί το ξέρουμε πολύ καλά. Για τους υπόλοιπους, οι δημοσκοπήσεις του Βήματος και της Public Issue το επιβεβαιώνουν.

1) Είναι ένα κίνημα που στηρίζεται από όλες τις τάξεις. Από όλο το πολιτικό φάσμα. Συμμετέχει από τον κολλητό του αφεντικού μου, μόνιμου κατοίκου Εκάλης που κανονικά δε κατεβαίνει κάτω από Κηφισιά, μέχρι τον άνεργο του Περάματος. Στηρίζεται από τον τέως Βασιλιά μέχρι και από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση.

2) Η πλειοψηφία του κόσμου, πέραν της αγανάκτησης για την οικονομική τους κατάσταση που χειροτερεύει και της άρνησης να παρθούν περισσότερα εισπρακτικά μέτρα, κάθε άλλο παρά είναι έξω από τη λογική πως “πρέπει να κάνουμε θυσίες για να βγούμε από την κρίση, γιατί όλοι εμείς και η νοοτροπία μας μας φτάσαμε εδώ”. Αυτή είναι η κυρίαρχη λογική θα έλεγα.

3) Κυριαρχεί επίσης το ιδεολόγημα πως πρόκειται για έναν “εθνοαπελευθερωτικό αγώνα”.

4) Απαιτούν “άμεση, πραγματική δημοκρατία”, με αρκετές ομάδες τις πάνω πλατείας να μιλούν για συνταγματική εθνοσυνέλευση, αρκετούς ακαδημαϊκούς αυτό να συγκεκριμμενοποιούν περαιτέρω, καθώς και την κάτω πλατεία να διοργανώνει ημερίδες περί “άμεσης δημοκρατίας” τύπου αρχαίας Αθήνας (και πολλά άλλα φυσικά).

5) Απορρίπτονται οι κινηματικές δομές που ουσιαστικά έχουν εκπορεύσει από το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα. Προτάσσονται οι “ανοιχτές” Γενικές Συνελεύσεις, δίχως απαρτίες ή ό,τιδήποτε άλλο, οι “ανοιχτές” θεματικές επιτροπές κτλ.

Νομίζω πως δεν θα πέσει κανένας από τα σύννεφα αν χαρακτηρίσω ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ αυτό το κίνημα, βάσει των παραπάνω, μικροαστικό (το εξήγησαν κι άλλοι πολύ καλά άλλωστε).

Το ενδιαφέρον όμως δεν είναι αυτό. Το ενδιαφέρον είναι τί στάση πρέπει να κρατήσουν/κρατούν απέναντι σε αυτό το κίνημα οι δυνάμεις που, όπως δηλώνουν οι ίδιες, επιδιώκουν μέσα από την κρίση την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Οι “σοσιαλδημοκράτες” της εποχής μας δηλαδή.

Ας δούμε κάποιες περιπτώσεις:

Έχουμε λόγου χάρη ακόμη και συγκεκριμένη “Πρόταση ριζικής αναθεώρησης του Συντάγματος με σκοπό την Άμεση και Πραγματική/Ουσιαστική Δημοκρατία” που διατυπώθηκε από συνταγματολόγο του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουμε χτεσινό άρθρο από τον πνευματικό ηγέτη της ΚΟΕ, τον κ. Ρούντι Ρινάλντι, όπου αναφέρει:

“Η εν γένει Αριστερά βρίσκεται σε σχέση «αχταρμά» και σε διάκριση με το κίνημα της πλατείας. Το κίνημα συγκροτείται σε μια ορισμένη σχέση με την Αριστερά όπου την περιλαμβάνει λίγο, αλλά αυτή τελεί πάντα σε ανταγωνισμό ιδεών, οραμάτων, πρακτικών και αντιλήψεων με αυτό. Θέλει να υπογραμμίσει την ιδιαιτερότητά της με γενικόλογο και χοντροκομμένο τρόπο. Για παράδειγμα, σχεδόν όλα τα κόμματα και συσπειρώσεις της Αριστεράς (μέχρι και η Αναρχία) συμπίπτουν στο σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» κ.λπ., ενώ ομάδες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διακρίθηκαν στην τελευταία συγκέντρωση με το σύνθημα «Τέρμα πια με τις αυταπάτες ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες» (-δικιά μου σημείωση- νομίζω είναι περιττό να αναφέρουμε από ποιό κομμάτι της αριστεράς προήλθαν ακόμη και αυτά τα συνθήματα…). Κι αυτά μπροστά στο Σύνταγμα, τη Βουλή, όταν όλος ο λαός ενώνονταν στο σύνθημα «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω»… Στο εξής πρέπει να καταλάβει η Αριστερά ότι είναι υποχρεωμένη να λειτουργήσει υπό συνθήκες λαϊκού κινήματος, ως Αριστερά του λαϊκού κινήματος και να πάψει να ταυτίζει τον εαυτό της με το λαϊκό κίνημα ή να νομίζει ότι μονοπωλεί την αντίσταση και την πάλη. Για να λειτουργήσει κανείς ως Αριστερά, θα έπρεπε πρωτίστως να δηλώσει μέρος του μαζικού κινήματος, οργανικό στοιχείο του και να λεπτύνει, να φινίρει τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς απέναντι στο κίνημα, τα όρια της ιδεολογικής αυτονομίας της.”

Κάλεσμα λοιπόν για πλήρη ομογενοποίηση της αριστεράς με τους “αγανακτισμένους” από την Κομμουνιστική -μη το ξεχνάμε- Οργάνωση Ελλάδας.

Έχουμε και την περίπτωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μπορεί να μην έχει πέσει, από άποψη διακηρύξεων, ακόμα τόσο βαθιά σε αυτό το κίνημα όσο οι παραπάνω, αλλά κινείται σαφέστατα, ειδικά μπροστά στην τελευταία απεργία, προς αυτή την κατεύθυνση (ή αν θέλετε δέστε το άρθρο του Π. Παπακωνσταντίνου και τα σημεία περί “τέλους της μεταπολίτευσης”, ή την εξέλιξη -που δε διαψεύστηκε- σε ΕΛΜΕ της Αθήνας).

Δεν έχουν τόσο σημασία οι λεπτομέρειες στα παραπάνω. Σημασία έχει να σκεφτούμε, σε γενικές γραμμές, αν ισχύει η παρατήρηση (Α) του Μάρξ όσον αφορά αυτές τις οργανώσεις/κόμματα, όσον αφορά την παρουσία της εργατικής τάξης μέσα στο κίνημα των “αγανακτισμένων”.

Πιστεύω κάθε άνθρωπος που θέλει να σκέφτεται αντικειμενικά/με καθαρό μυαλό, καταλαβαίνει πως ο θείος Κάρολος είναι σαν να μιλάει για τους αγανακτισμένους του σήμερα, όταν λέει πως “το προλεταριακό κόμμα εμφανίζεται σαν ένα εξάρτημα του μικροαστικού δημοκρατικού κόμματος” (όπου κόμμα βάλτε κίνημα)!

Ας σκεφτούμε τώρα για μια στιγμή και το ΚΚΕ να προσχωρεί σε αυτό το κίνημα. Ας σκεφτούμε και το ΠΑΜΕ, που όπως έδειξε η απεργία της Τετάρτης συνεχίζει να κινητοποιεί όσο κόσμο αγανακτισμένοι και λοιπές συνδικαλιστικές δυνάμεις μαζί, να “λεπταίνει τα ιδεολογικά του όρια” απένταντι στο μικροαστικό κίνημα των αγανακτισμένων.

Αναμφισβήτητα, το κίνημα αυτό πιθανότατα θα νικούσε.

Πιθανότατα άμεσα θα κατακτούσε τους μικροαστικούς στόχους του.

Επιτρέψτε μου ένα ερώτημα όμως:

Μετά, τί άλλο θα έμενε;

Τί άλλο θα έμενε σε ένα κίνημα, που οι στόχοι του εκφράζουν μια συμμαχία όλων των τάξεων, όλων των πολιτικών χώρων;

Θα σας πω τί.

Ό,τι απέμεινε και στο κίνημα το 1848. Η υποχώρηση. Η άμεση και συνεχής υποχώρηση.

Η υποβάθμιση, εφ’ όσον είμαστε ακόμη εντός των ορίων της αστικής εξουσίας -που ποτέ δεν αμφισβητήθηκε-, των πιο ριζοσπαστικών φωνών και αιτημάτων.

Η συσπείρωση των δυνάμεων εκείνων, που νιώθουν ταξικά να απειλούνται από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία, η οποία θα ξεκινήσει 1000 φορές πρωτού η ριζοσπαστική πτέρυγα το πάρει χαμπάρι, έτσι όπως θα χαίρεται για την κοινή νίκη όλων.

Το αλύπητο ξέσκισμα κάθε προσπάθεια των ριζοσπαστικών στοιχείων να ηγεμονεύσουν σε αυτή τη συμμαχία.

Ας δούμε επιπλέον και τις τελευταίες εξελίξεις, υπό το πρίσμα των παραπάνω; Εγώ λέω να τις δούμε!

Οι αγανακτισμένοι ζητούν δημοψηφίσματα, εκδημοκρατισμό, τέρμα σε “βουλευτικά προνόμια”, διαφάνεια, ισονομία, νέο σύνταγμα.

Ο πρωθυπουργός τους το προσφέρει απλόχερα!

Δεν είναι μόνο ζήτημα εντυπώσεων. Καταλάβετέ το. Είναι ζήτημα ουσίας!

Ο ΓΑΠ ξέρει πολύ καλά τί κάνει!!!

Διαβάστε τον Ιουλιάνοφ στο (Β).

α) Η κρατική μηχανή είναι όργανο καταπίεσης, όσο ζούμε στον καπιταλισμό όργανο ΔΙΚΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ, και η βελτίωσή, η “τελειοποίησή του” το βελτιώνει ΩΣ ΤΕΤΟΙΟ. Επομένως, τουλάχιστον σε περίοδο κρίσης, σε περίοδο κοντά σε μια επαναστατική κατάσταση, το να υποστηρίζεις/υιοθετείς θέσεις για τη βελτίωση-”τελειοποίησή” του, είναι αυτοκτονικό. Άρα, κάθε μέτρο που θα περιλαμβάνει ένα δημοψήφισμα για “θεσμικη θωράκιση της δημοκρατίας” θα γυρίσει άμεσα μπούμερνγκ στο εργατικό κίνημα, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του και, όσον αφορά πολιτικές δυνάνεις, θα χρησιμοποιηθεί κύρια ενάντια στο ΚΚΕ.

β) Ο ΓΑΠ προσφέρει μια “νίκη” στο κίνημα των “αγανακτισμένων”. Νίκη που προήλθε από ένα φιλήσυχο κίνημα που περνά τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ του στις πλατείες. Ταυτόχρονα, όπου κάνει την εμφάνισή του το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, έχουμε μπάχαλα, ταραχές, προβλήματα. Ναι, η “νέα μορφή κινήματος” πλασάρεται δίχως φόβο στη συνείδηση του λαού.

γ) Όποιος εναντιωθεί έπειτα στα αποτελέσματά του θα εναντιώνεται στην ΑΜΕΣΗ θέληση “του κυρίαρχου λαού” και θα τσακίζεται αναλόγως. Επιπλέον, όσοι το ψήφισαν θα συσπειρωθούν γύρω από αυτόν που θα πάει να το εφαρμόσει, κόντρα στους παραβάτες. Το “ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ” θα είναι γεγονός.

Φυσικά, αυτό είναι ένα σενάριο, υπάρχουν κι άλλα. Κι εγώ το παραπάνω δεν το είχα στο μυαλό μου σαν κυρίαρχο, ακόμα δεν είμαι σίγουρος πως το έχω.

Ακόμα πιστεύω πως οι “αγανακτισμένοι” μπορούν να πετύχουν πολύ μεγαλύτερες/εντυπωσιακότερες ανατροπές από αυτό το δημοψήφισμα.

Αλλά η ουσία παραμένει η ίδια, για κάθε επαναστάτη.

Ευθυγράμμιση με το κίνημα αυτό σημαίνει μελλοντική καταδίκη του σκοπού μας.

Αντίθετα, στόχος πρέπει να είναι το άλλο σενάριο του θείου Κάρολου. Το σενάριο της γαλλικής επανάστασης, το σενάριο ενός κινήματος, μιας επανάστασης με συνεχή ανοδική γραμμή. Ένα σενάριο σαν το παλιό, καλό κρασί.

Πώς εξασφαλίζεται όμως αυτό το σενάριο στη σημερινή πραγματικότητα;

Εξασφαλίζεται, καλώντας τους μικροαστούς να συμμετέχουν στο κίνημα ΩΣ ΣΥΜΜΑΧΟΙ (και όχι ως πρωτοπορία) του εργατικού κινήματος, να πείθονται ΑΥΤΟΙ από την ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ιδεολογία, να ταιριάζουν ΑΥΤΟΙ στις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ μορφές οργάνωσης, όχι το αντίθετο.

Και πρακτικά, ως προς το σημερινό κίνημα των αγανακτισμένων;

Εξασφαλίζεται πρώτα απ’ όλα με ένα ενιαίο ιδεολογικοπολιτικά και αποφασισμένο ως προς το σκοπό του ταξικό εργατικό κίνημα.

Εξασφαλίζεται έπειτα με την ολόπλευρη, καλά επεξεργασμένη, χτυπητή/αποδεικτική, κατανοητή, όχι γενικόλογη, ούτε αφ’ υψηλού κριτική απέναντι στο κίνημα των αγανακτισμένων.

Στο βαθμό που η κριτική μας δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, σε αυτό το βαθμό δε θα πετυχαίνει και το σκοπό της.

Από την άλλη, όσοι αυτή την διαστεβλώνουν, προσπαθώντας να δείξουν πως είμαστε απέναντι σε αυτό το κίνημα, προσφέρουν πολύ άσχημες υπηρεσίες στο εργατικό κίνημα. Ας προβληματιστούνε, ας προβληματιστούνε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, για ποιό λόγο ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ προσπαθούν να κάνουν και τα ΜΜΕ και όλες οι αστικές δυνάμεις.

Εξασφαλίζεται, τέλος, με την δημοκρατικότατη αντιμετώπιση, με το πλήρες δικαίωμα κριτικής και αντιπαράθεσης, καθενός, ατόμου ή οργανωμένης ομάδας, που αποφασίζει συνειδητά να συστρατευθεί με το ταξικό εργατικό κίνημα.

Όχι, δεν είμαστε απέναντι από αυτό το κίνημα που υπάρχει στις πλατείες της χώρας. Δε θα μπορούσαμε να είμαστε.

Το αποδεικνύουμε καθημερινά όταν συνομιλούμε μαζί του, το αποδεικνύουμε όταν κινητοποιούμαστε και συνεχώς συναντιόμαστε, με δική μας πρωτοβουλία, μαζί του. Αντικειμενικά, με την ευρεία έννοια, είμαστε μέρη του ίδιου κινήματος.

Είμαστε όμως εκείνοι που σε κάθε του βήμα του επισημαίνουμε τα στραβά του.

Είμαστε εκείνοι συνεχώς του επισημαίνουμε ποιά είναι τα όριά του, όσο βαδίζει μόνο.

Είμαστε εκείνοι που καθημερινά του αποκαλύπτουμε ποιοί πάνε να το χρησιμοποιήσουνε και ΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ (βλέπε απόσπασμα από το Ριζοσπάστη).

Είμαστε εκείνοι που όχι απλά μπορούμε, αλλά έχουμε υποχρέωση, έχουμε σαν ιστορική μας αποστολή, να συνεχίσουμε από εκεί που αυτό θα σταματήσει.

Γι αυτό υπάρχουμε.

Μέχρι τη νίκη!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟhttp://mygranma.wordpress.com