Ρεκτιφιέ και πέταμα

    

Το δικό μας χρέος

Το δικό τους το χρέος είναι να φορτώνουν τα χρέη της τάξης των εκμεταλλευτών στις πλάτες του λαού.
Να μηχανεύονται τερτίπια εξαπάτησης, διαστρέβλωσης της αλήθειας, ύβρεις κατά της νοημοσύνης μας, πλύση εγκεφάλου, προπαγανδιστική λοβοτομή, τρομοκρατία, εκβιασμούς.

*

Το δικό τους το χρέος είναι να υπηρετούν την πλουτοκρατία και ταυτόχρονα να δημαγωγούν ότι «συμπονούν» (χτεσινή έκφραση του Ε. Βενιζέλου) τον εργάτη, τον άνεργο, τον αγρότη, τον υπάλληλο, τον συνταξιούχο.

*

Υπερμεγεθυμένες ασημαντότητες του πολιτικού συστήματος, εκπρόσωποι του οικονομικού κατεστημένου, της κεφαλαιοκρατικής απανθρωπιάς, «σοφοί» των μνημονίων, «πρόθυμοι» αυλικοί της «συναίνεσης», μας επιτίθενται μέσα από τα οξυζενέ Μέσα Μαζικής αποχαύνωσης.

*

Μας χλευάζουν.
Είναι κι αυτό μέρος της αποστολής τους.
Μέρος του χρέους τους.

***

Αλλά υπάρχει και το δικό μας το χρέος.

*

Είναι το χρέος απέναντι στους κόπους μας. Στα παιδιά και στους φίλους μας. Στους συνανθρώπους μας. Στους συναδέλφους μας.

*

Είναι το χρέος μας προς όσους μας χτυπούν «φιλικά» στην πλάτη και μας «προτείνουν» να αρνηθούμε την αξιοπρέπειά μας. Το φιλότιμο και τον αυτοσεβασμό μας.

*

Το πραγματικό μας χρέος,
απέναντι στους «σωτήρες» μας αλλά και απέναντι στον εαυτό μας
- πρώτα και κύρια απέναντι στον εαυτό μας -
είναι να σταθούμε όρθιοι. Να δώσουμε τα χέρια. Αλληλέγγυοι. Ενωμένοι. Οργανωμένοι. Ταξικά αταλάντευτοι.

*

Το χρέος μας είναι να θυμώσουμε και να εξοργιστούμε, όχι για να εκτονωθούμε, αλλά για να γίνουμε ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί συναγερμός, σαλπιστές του ξεσηκωμού, πρωταγωνιστές της ζωής μας.

*

Εχουμε χρέος,
στην τιμή μας, στην τάξη μας, στα αδέρφια μας στο εργοστάσιο, στην οικοδομή, στο γραφείο, στο μαγαζί, στο χωράφι, σε κάθε τόπο δουλειάς.

*

Εχουμε χρέος,
στους γέροντες και στους άνεργους συντρόφους μας, να γίνουμε ποτάμι που θα σαρώσει τους δυνάστες του λαού, στους εργασιακούς χώρους, στους δρόμους και στην κάλπη.

*

Εχουμε χρέος,
να δώσουμε νόημα στην αγανάκτηση, να την κάνουμε ηφαίστειο και λάβα μέσα από τη συνειδητή στράτευση στον αγώνα της αντίστασης, της αντεπίθεσης, της ανατροπής.
Στον αγώνα με πυξίδα και νόμο το δίκιο του εργάτη.
Στον αγώνα από τον οποίο έχουμε να χάσουμε μόνο τις αλυσίδες μας.
Στον αγώνα από τον οποίο έχουμε να κερδίσουμε τα πάντα!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ