Κάτω από άλλες συνθήκες, κάποιες σελίδες του αστικού Τύπου δε θα έκαναν ούτε για να τυλίγουν ψάρια στη Λαϊκή. Πρόκειται, όμως, για σελίδες που περιέχουν τα κύρια άρθρα των εφημερίδων ή άρθρα επιφανών εκπροσώπων της αστικής τάξης. Και άρα χρειάζονται κάποιας προσοχής. Κάτι θέλουν να πουν...
Η «Καθημερινή», για παράδειγμα, με το χτεσινό κύριο άρθρο της, δείχνει ποιον πρέπει να βλέπουμε σαν εχθρό (υπάλληλους του Δημοσίου και συνταξιούχους), όπως δείχνει και ποιοι πρέπει να εξεγερθούν ενάντια σ' αυτόν τον εχθρό (κάποια «μεσαία τάξη»).Πιο ακριβής στους προσδιορισμούς, η Ν. Τζαβέλα του ΛΑ.Ο.Σ., στον «Ελεύθερο Τύπο», βλέπει να διπλασιάζονται αυτοί που βγαίνουν στο δρόμο με αίτημα την «απελευθέρωση της οικονομίας από τα σοβιετικού τύπου δεσμά»!
Και για να μην αφήσει αμφιβολία ως προς το τι εννοεί, καταγγέλλει ότι αυτοί που κρατούν τη χώρα σ' αυτά τα δεσμά είναι οι ίδιοι οι σημερινοί υπουργοί για τους οποίους προτείνει - ή αξιώνει; - να αντικατασταθούν από ένα «δυνατό κυβερνητικό σχήμα». Ποιοι θα είναι σ' αυτό το σχήμα; Ανθρωποι, «που να διαθέτουν τόσο την ικανότητα όσο και την αποφασιστικότητα να φέρουν σε πέρας το έργο», εξηγεί το κύριο άρθρο στο «Εθνος».
Γιατί να γίνει αυτό; Για να πειστεί η «κοινή γνώμη ότι τα λάθη και οι υστερήσεις (...) δεν πρόκειται να επαναληφθούν». Δηλαδή, για να εφαρμοστεί ακόμα πιο αποφασιστικά η ήδη εφαρμοζόμενη πολιτική.
Μάλιστα... Ας συμπληρώσουμε λίγο ακόμα την εικόνα: Σύμφωνα με τους «Νιου Γιορκ Τάιμς», ο «αγανακτισμένος» οικονομολόγος Βαρουφάκης πριν κατέβει στην «πλατεία» να
εξηγήσει πώς θα γίνει ανθρώπινο το Μνημόνιο, είχε παρουσιάσει την πρότασή του στον ίδιο τον πρωθυπουργό (ως σύμβουλός του), αλλά αντιστάθηκε ο Παπακωνσταντίνου κι έτσι η πρόταση έμεινε στα χαρτιά. Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά. Μια νέα ελπίδα έχει εμφανιστεί στο στερέωμα. Οπως μας πληροφορούν «Τα Νέα», πρόκειται για την κυρία Ωρελί Τρουβέ, του γνωστού κινήματος ATTAC, μέλη του οποίου μετέχουν ως αγανακτισμένοι και στη δική μας πλατεία. Η κυρία, λοιπόν, θέλει να αναλάβει το ΔΝΤ ώστε αυτό να μην είναι στα χέρια του «καζινο-καπιταλισμού» (που λέει κι ο Λαφαζάνης...), αλλά να δουλεύει για τον κανονικό καπιταλισμό! Τόμπολα.
Η κατάσταση δεν είναι για γέλια. Το μόνο που χωρίζει αυτές τις απόψεις είναι το ...ύψος της πλατείας. Οι πρώτες εκφράζουν τους οργανωτές της «πάνω πλατείας» και οι δεύτερες τους οργανωτές της «κάτω πλατείας». Στις οποίες πλατείες η μπαγκέτα που συντονίζει όλη την ορχήστρα έχει επιβάλει ένα ενιαίο ακόρντο: «Εξω τα κόμματα και τα συνδικάτα». Ποια κόμματα, ποια συνδικάτα; Στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι εκεί, της ΝΔ είναι εκεί, του ΣΥΝ είναι εκεί και του ΛΑ.Ο.Σ. είναι εκεί, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ επίσης εκεί. Είναι εκεί και συντονίζουν όλοι όσοι έχουν αγωνία μην και παρεκτραπεί η λαϊκή αγανάκτηση. «Εξω το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα», θέλει να πει ο μαέστρος, αλλά είναι ντροπαλός.
***
Ντροπαλός είναι και ο Παπανδρέου. Που αντί να πει χτες ότι το νέο Μνημόνιο κόβει μισθούς και συντάξεις, προβλέπει απολύσεις, δήλωσε κομψά ότι «στο σχέδιο περιλαμβάνονται μεγάλες αλλαγές». Δεν υιοθέτησε ακριβώς τη φράση της Τζαβέλα (των δυνάμεων, δηλαδή, που εκφράζει...), αρκέστηκε να πει πως με το νέο Μνημόνιο θα υπάρξει «απελευθέρωση των υγειών δυνάμεων» (αυτών που η Τζαβέλα εκτιμά πως καταπιέζονται από τα σοβιετικά δεσμά), «θα υπερβούμε τα κομματικά τείχη», θα υπάρξουν «αποφάσεις να σπάνε αντιστάσεις».
Είναι προφανές πώς ο πρωθυπουργός εννοεί την κάθε του λέξη. Οπως δήλωσε - επαναλαμβάνοντας το σύνθημα μεγάλης τράπεζας «μαζί μπορούμε» - «ξέρω πολύ καλά τις δυσκολίες, την αγωνία της εργατικής οικογένειας».
***
Ας επανέλθουμε, λοιπόν, στην εκτίμηση για το περιεχόμενο των σελίδων του αστικού Τύπου, που αναπαράγουν σε ολόκληρα σεντόνια την προαναφερόμενη «φιλολογία».
Κι αφού την πετάξουμε στα σκουπίδια, ας κρατήσουμε αυτό που μένει: Ενα νέτο σκέτο εκβιασμό προς την εργατική τάξη για να δεχτεί ότι έχει ευθύνη για το χρέος κι ότι πρέπει να πληρώσει γι' αυτό.
***
Είναι η ώρα που επιβάλλεται να μπει τέλος σε κάθε αυταπάτη, να υπάρξει απόλυτη άρνηση υποταγής στον εκβιασμό. Να αφυπνιστεί η λαϊκή συνείδηση με μόνο οδηγό το δικό της συμφέρον. Με γνώση ότι το πρόβλημα που έχουν οι καπιταλιστές, καθώς δεν μπορούν να φέρουν βόλτα την κρίση του συστήματός τους, είναι παράλληλα και η ευκαιρία για την εργατική τάξη να οξύνει την κατάσταση, κι αντί να έχει οδηγό το φόβο, να εμπιστευτεί τη δύναμή της ξέροντας πως ο αντίπαλος δεν είναι ανίκητος, ο αντίπαλος δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς υποταγμένους εργάτες.
Είναι η ώρα το βαπόρι ν' αλλάξει ρότα. Πετώντας τη σαβούρα στη θάλασσα με καπετάνιο αυτόν που «χωρίς εσένα προπέλα δεν γυρνά».
Είναι η ώρα που ο μπούσουλας της μάχης για τα καθημερινά πρέπει να αρχίσει να δείχνει την κατεύθυνση που αντιστοιχεί στο κεντρικό πεδίο της αντιπαράθεσης, στη μάχη για την εξουσία. Σ' αυτό καλεί το ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου