Το σύστημα δεν καταλαβαίνει από αγανάκτηση γενικά. Είναι ήδη αρκετά αγανακτισμένοι οι τραπεζίτες, αλλά για άλλους λόγους απ' αυτούς που ο κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο.
Το σύστημα ξέρει πως το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης στα δύσκολα είναι ενωμένο γύρω από τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί.
Το σύστημα είναι στοχοπροσηλωμένο: Να εφαρμοστεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις.
Το σύστημα είναι σε πίεση, αλλά έχει πάντα έτοιμη και μια λύση προς το συμφέρον του.
***
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους διαδηλωτές στο Σύνταγμα;
Καμία, σε πρώτο επίπεδο.
Εκτός ίσως από το γεγονός ότι ένα μέρος όσων διαδηλώνουν είναι χτεσινοί ψηφοφόροι τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ. Ανθρωποι που είδαν τη γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια τους κι άρχισαν να μαθαίνουν με πικρό τρόπο τι σημαίνει να μην έχεις αύριο.
Κυνηγώντας το κέρδος για μια ακόμα φορά οι καπιταλιστές εμφανίζονται σα να πούλησαν το σχοινί που θα κρεμάσει τους ίδιους. Θα ήταν ωραίο να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι.
Τα δύσκολα ακόμα τώρα αρχίζουν. Η επιμονή με την οποία τα συγκροτήματα του αστικού Τύπου υμνούν το «ακομμάτιστο» δεν είναι για καλό. Η επιμονή με την οποία οι οργανωτές παίζουν αυτό το παιχνίδι επίσης δεν είναι για καλό.
***
Αλίμονο σ' όποιον νιώθει καλά όταν τον χαϊδεύουν στην πλάτη επειδή πήγε στις 6 το απόγευμα στην πλατεία.
Επιβάλλεται να γυρίσει να δει ποιο είναι το χέρι που του χτυπά την πλάτη.
Είναι το ίδιο χέρι που τον μετράει σαν κόστος το πρωί στο έμπα της δουλειάς.
Είναι το ίδιο χέρι που κρατά το γκλομπ όταν και αν τολμήσει να απεργήσει.
Είναι το ίδιο χέρι που κόβει το επίδομα της ανεργίας.
Είναι το ίδιο χέρι που κόβει τη σύνταξη.
Είναι το χέρι που κρατά αμόρφωτα τα παιδιά της εργατικής τάξης.
Είναι το ίδιο χέρι που άμα δεν το ακριβοπληρώσεις δεν έχεις γιατρειά.
***
Παράξενοι καιροί; Διόλου παράξενοι. Η αστική τάξη είναι έμπειρη. Εχει διδαχτεί, έχει βγάλει συμπεράσματα και πριν πεινάσει μαγειρεύει. Εχει φροντίσει καιρό πριν να κάνει κιμά το μυαλό των ανθρώπων, να ξεχνούν σε μισό λεπτό τι διάβασαν στην προηγούμενη σελίδα της εφημερίδας του αφεντικού τους, να θεωρούν πως ο δυνάστης τους είναι και φιλάνθρωπος.
***
Δύσκολοι καιροί, είναι αλήθεια. Ναι, δεν αλλάζουν οι συνειδήσεις σε μια στιγμή. Αλλά δεν αλλάζουν καθόλου οι συνειδήσεις που δεν κάνουν ένα βήμα. Με το χωροφύλακα παρέα δεν πας για δημοκρατία. Με την αλυσίδα στο πόδι δεν είσαι ελεύθερος. Με τον καπιταλιστή να σε πληρώνει 580 ευρώ για να βγάλει αυτός μερικά εκατομμύρια δεν υπάρχει ισότητα.
***
Δες: Αυτό που αξιοποιήθηκε σαν ο μέγιστος εκβιασμός, η απειλή χρεοκοπίας, εξαφανίστηκε. Τώρα όλοι τους βεβαιώνουν πως δεν υπάρχει πρόβλημα. Πόσο χρήμα παίχτηκε σ' αυτόν τον τζόγο; Ποιος θυμάται πόσες περιουσίες άλλαξαν χέρια την εποχή του Χρηματιστηρίου μέσα σε λίγα λεπτά;
Αλλος κόσμος, ο δικός τους.
***
Το βράδυ της Κυριακής στο Πέραμα δεν υπήρχαν αγανακτισμένοι. Ηταν, όμως, αποφασισμένοι ν' αλλάξουνε τον κόσμο. Κανένας τους δεν είχε καταθέσεις. Κανένας τους δεν είχε μεροκάματο. Αντε ορισμένοι να κάνουνε ένα μεροκάματο το μήνα. Μαζί τους κάτι καλλιτέχνες. Που πήγαν στη Ζώνη να ζωγραφίσουν, να σμιλέψουν, να τραγουδήσουν από και γι' αυτούς που παράγουν τον πλούτο όλο, γι' αυτούς που δεν τους ανήκει τίποτα, και που όμως πρέπει να τα πάρουν όλα.
Αλλος κόσμος ο δικός μας.
***
Αν το ζήτημα είναι πάντα όχι απλά να περιγραφεί ο κόσμος, αλλά να αλλάξει, τότε είναι κρίσιμη η απάντηση στο ποιος περιγράφει, ποια αλλαγή, έστω και θολά. Ετσι θα υπάρχει άμεση απάντηση στους πονηρούς που λένε «μη ζητάτε από το κίνημα να έχει και στόχους». Βολική εκδοχή: «Ασε τον κόσμο να φωνάζει, πού θα πάει θα κουραστεί».
Ε, πρέπει να διαψευστούν όσοι ελπίζουν στην κούραση. Και υπάρχει κατά τη γνώμη μας ένας τρόπος: Η οργάνωση, η οργάνωση, η οργάνωση. Οχι για το φύλο των αγγέλων, αλλά για την ανατροπή της αιτίας.
Αυτό που φοβάται η αστική τάξη αυτό πρέπει και να συμβεί. Ασφαλώς πολλοί άνθρωποι στην πλατεία δεν συμμερίζονται ακόμα τις αγωνίες του ανθρώπου στο εργοστάσιο (όσο κι αν το παρουσιάζουν κάποιοι σαν παράξενο, υπάρχουν ακόμα κατά χιλιάδες εργάτες στα εργοστάσια, στα λατομεία, στα εμπορομάγαζα, στα μαγειρεία, στα ξενοδοχεία, παντού όπου η αντιπαράθεση για την κλεμμένη υπεραξία είναι κυρίαρχη).
Αργά ή γρήγορα, όμως, η ρημάδα η πραγματικότητα χτυπά και την πόρτα όσων είχαν μάθει να ξεχωρίζουν το χώρο της δουλειάς από το χώρο της πολιτικής.
Οταν στο «Πράκτικερ» ο μισθός έχει πέσει ήδη στα 580 ευρώ, αυτό αφορά και τους ανθρώπους στην πλατεία. Για όποιον έχει πράγματι αγωνία για το μέλλον, ιδού ο αντίπαλος, ιδού ο αγώνας.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου