Το «όχι» που θα πιάσει τόπο

Την προπαγάνδα του φόβου και του φρονηματισμού επιστρατεύει η κυβέρνηση σε Ελλάδα και Κύπρο, μετά την απόφαση της κυπριακής Βουλής να απορρίψει το αρχικό σχέδιο του Γιούρογκρουπ για τις τράπεζες και τα όσα ακολούθησαν. Οπως ισχυρίζονται, όποιος πάει κόντρα στις συλλογικές αποφάσεις της Ευρωένωσης, το πληρώνει με σκληρότερα μέτρα. Αρα, λένε, εναλλακτική στο πλαίσιο αυτού του συστήματος δεν υπάρχει και το καλύτερο που έχει να κάνει ένας λαός είναι να δέχεται αδιαμαρτύρητα όσα του ετοιμάζουν. Πράγματι, το «όχι» της κυπριακής Βουλής είναι διδακτικό για τον κυπριακό και τους άλλους λαούς στα κράτη μέλη της Ευρωένωσης, που βλέπουν το ένα μετά το άλλο τα δικαιώματά τους να εξαϋλώνονται, όχι όμως από τη σκοπιά που το παρουσιάζουν οι αστικές δυνάμεις.

 

Τι δε λένε; Οτι ανεξάρτητα από τους ρυθμούς και τη μεθόδευση, η αναδιάρθρωση και συρρίκνωση του κυπριακού τραπεζικού τομέα ήταν προσυμφωνημένη ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους εταίρους της. Στο πλαίσιο αυτής της αναδιάρθρωσης, μέρος της συνολικής διαχείρισης της κρίσης, η καταστροφή κεφαλαίου είναι δεδομένη για μερίδες της πλουτοκρατίας. Το ίδιο έγινε και στην Ελλάδα με το PSI, όπου επιπλέον «κουρεύτηκαν» τα αποθεματικά των Ταμείων και οι αποταμιεύσεις των μικροομολογιούχων. Το ίδιο ισχύει και με τα μέτρα που περιέχονται στο επικείμενο μνημόνιο, το 

 

οποίο συμπεριλήφθηκε στην απόφαση του Γιούρογκρουπ. Οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, οι ανατροπές στο Ασφαλιστικό και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι προσυμφωνημένες. Είναι στρατηγική της ΕΕ και δεν επιβάλλονται σαν «τιμωρία» στον κυπριακό λαό, όπως προσπαθούν να τον πείσουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Κύπρο.

 

Αρα, όσοι λένε ότι με την αποδοχή της πρώτης απόφασης οι επόμενες κινήσεις κυβέρνησης και τρόικας θα ήταν λιγότερο επώδυνες για τα λαϊκά στρώματα, κοροϊδεύουν το λαό και θέλουν να τον κοιμίσουν. Η πραγματικότητα είναι ότι το «όχι» των κομμάτων στην Κύπρο, καμιά σχέση δεν είχε με το «όχι» του λαού. Το αστικό πολιτικό σύστημα στην Κύπρο προσδοκούσε λιγότερο επώδυνες λύσεις για το τραπεζικό σύστημα και τους άλλους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους με την αναζήτηση χρημάτων από εναλλακτικές πηγές - ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία, ακόμα και με παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Την ίδια ώρα, όλα τα κόμματα αποδέχονταν σαν δεδομένο το ευρωπαϊκό πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης, αφού στην Κύπρο δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που να βάζουν ζήτημα αποδέσμευσης από την ΕΕ, πολύ περισσότερο με ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.

 

Ποιο είναι το δίδαγμα που πρέπει να βγάλουν οι λαοί από την Κύπρο; Οτι στο έδαφος της αστικής διαχείρισης της κρίσης, καμιά μανούβρα, καμιά διαπραγμάτευση και καμιά συμμαχία με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή δεν μπορεί να δώσει αποτέλεσμα υπέρ του λαού. Για να πιάσει τόπο ένα «όχι», πρέπει να ειπωθεί με τη στεντόρεια φωνή ενός λαού που αρνείται να θυσιαστεί για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση. Πρέπει να έχει περιεχόμενο ενάντια στην ΕΕ και τα μονοπώλιά της, να ακυρώνει ελιγμούς των αστών και τερτίπια του τύπου «έξω από το ευρώ, αλλά μέσα στην ΕΕ», αυταπάτες και κοροϊδία για καλύτερη διαπραγμάτευση. Το «όχι» που μπορεί να βγάλει νικητή το λαό θα είναι γέννημα της πάλης του για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.