Πολύπλευρη επίθεση, ταξική απάντηση

Οποτε κι αν στηθούν ξανά οι κάλπες πρέπει να επιβεβαιώσουν την απόφαση λαϊκών δυνάμεων να καταδικάσουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και τα συμπληρώματά τους.
Με ισχυρό ΚΚΕ, με ισχυρή λαϊκή συμμαχία, για τη λαϊκή εξουσία.
Εχει περάσει πια ο καιρός που διάφοροι επέτρεπαν στον εαυτό τους την πολυτέλεια ενώ τους έφτυναν αυτοί, να ρωτάνε αν βρέχει.

***

Η προσπάθεια της ΝΔ να αποστασιοποιηθεί από μια πολιτική που στηρίζει με τα μπούνια, πρέπει να πέσει στο κενό.
Τα λαϊκά στρώματα έχουν αρκετή πείρα πια για να κατανοούν ότι οι «διαφοροποιήσεις» τέτοιου είδους έχουν στόχο έναν νέο εγκλωβισμό για την στήριξη της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.
Η κάλπη, όποτε κι αν στηθεί, πρέπει να δικαιώσει τη θυμωμένη κοινωνία και όχι την εκτόνωσή της. Κι αυτό σημαίνει αναγκαστικά ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ για ακόμα καλύτερη οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης.

***

Αυτοί που έχουν πει - γράψει και υπογράψει, δεκάδες αναλύσεις για την αντιπαραγωγικότητα των Ελλήνων εργαζομένων, χτες δήλωναν διαμαρτυρόμενοι γιατί ένας Τσέχος είπε πως εδώ πίνουμε ούζα κι εκεί δουλεύουν. Οι δικοί μας θυμήθηκαν αίφνης ότι όλες οι μετρήσεις φέρνουν τους Ελληνες πιο ψηλά σε παραγωγικότητα κι απ' αυτούς τους Γερμανούς. Οταν η συζήτηση θα αφορά ξανά τους μισθούς, τότε οι ίδιοι θα αναλύσουν πώς οι τεμπέληδες εργαζόμενοι δεν πρέπει να πληρώνονται.
Είναι πολλές οι αντιφάσεις στην αστική προπαγάνδα. Εχουν όμως έναν κοινό παρονομαστή: Την κάθε φορά στοχοπροσηλωμένη στήριξη της ίδιας πολιτικής. Αυτής που στηρίζει μια μερίδα του κεφαλαίου στον ανταγωνισμό του με άλλα κεφάλαια και κοινό θύμα πάντα την εργατική τάξη.
Κανένας από τους εργαζόμενους δεν πρέπει να ξεχνιέται και να νιώθει καλά όταν πρόσκαιρα του χαϊδεύουν τα αυτιά ότι είναι παραγωγικός. Είναι για να τον κάνουν σύμμαχό τους. Στην Τσεχία και εδώ ο αντίπαλος είναι οι καπιταλιστές ως τάξη. Και ως τάξη στη Τσεχία και εδώ, πρέπει να αντιμετωπίζονται. Για να μην καταντήσουμε «Τσέχοι», οφείλουμε να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού το εργατικό κίνημα, τις κατακτήσεις του, τον προσανατολισμό του.
Για να μη φτάσουμε να χειροκροτούμε ένα κίνημα μαϊμού, σαν αυτό που προβλήθηκε χτες από την «Αυγή», ως ένα κίνημα που - όπως γράφουν - «δεν έχει όνειρα για ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα», παλεύει για την «αγάπη του για το σαλόνι» και έχει σημαία του την «ατομική πραγμάτωση».

***

Κοντολογής: Η επίθεση είναι πολύπλευρη. Είναι ιδεολογική στο έπακρο και πολυεπίπεδη. Γεγονός που αναδεικνύει σε μοναδικό και αναντικατάστατο το ρόλο του εργατικού Τύπου, του «Ριζοσπάστη» στο προκείμενο.
Για κάθε θέμα της επικαιρότητας ο αστικός Τύπος χτυπάει με όρους βαριού πυροβολικού. Ενώ κόβουν μισθούς από το σύνολο των εργαζομένων, μιλάνε για αδικία σε βάρος των εργατών του ιδιωτικού τομέα και δείχνουν ως φταίχτες τους εργαζόμενους στο δημόσιο. Ενώ καταφανώς καταδικάζουν ανθρώπους σε φτώχεια, μιλάνε για απόδοση δικαίου.

***

Την ώρα που τα εξάστηλα πανηγύριζαν για αύξηση του τουρισμού, αυτοί που υποτίθεται ότι κέρδιζαν, οι μαγαζάτορες, είχαν άλλη γνώμη: «ποιος τουρισμός; 150 πούλμαν φεύγανε από τον Πειραιά κι ούτε ένας τουρίστας δεν έμενε στον Πειραιά. Βγαίναν και ξαναμπαίναν στα πλοία. 50% κάτω ο τζίρος, στηριζόμαστε στους συνταξιούχους και τους μεσαίους, όταν δεν έχουν αυτοί, κλείνουμε εμείς», έλεγε ο εκπρόσωπος των εστιατόρων σ' ένα κανάλι.
Απλά πράγματα. Η πολιτική που προσπαθεί να στρέψει τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη (τους εστιάτορες ενάντια στους ναυτικούς απεργούς, ή στους απεργούς του επισιτισμού) πολύ γρήγορα αναδεικνύεται σε πολιτική υπό την οποία οι μεγάλοι μεγαλώνουν και οι μικροί χάνονται. Ας το σκεφτούν καλύτερα οι μικροί το πώς θα παλέψουν μαζί με τους εργαζόμενους για άλλη πολιτική. Πραγματικά άλλη πολιτική.
Ασχετο: ψάχνοντας φρέσκιες πληροφορίες για ένα σύντομο ταξίδι στα βουνά που αγαπάμε, πέσαμε πάνω στο «σντουπ»: «να ξέρουν αυτοί που πετάνε τα γιαούρτια και τα αυγά, να είναι βέβαιοι, ότι έχουν την απόλυτη έγκριση των ηρώων του Γράμμου» (είπε ο μητροπολίτης Δρυινουπόλεως και Κονίτσης Ανδρέας μιλώντας προχτές στη Βούρμπιανη). Μέχρι τώρα μας έλεγαν ότι ο αστικός στρατός στον Γράμμο πολέμησε για εθνικά ιδεώδη. Για γιαούρτια κι αυγά, πρώτη φορά λένε. Η ξεφτίλα τους ήταν απόλυτη και τότε και σήμερα.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ