ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Κανένα μείγμα, ούτε της ΝΔ, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ δε θα φέρει αλλαγή της θέσης του λαού Εκτενή αποσπάσματα από τη χτεσινή ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη Λάρισα

Αποψη της κατάμεστης αίθουσας όπου έγινε χτες η συγκέντρωση στη Λάρισα. Στο βήμα η Αλέκα Παπαρήγα

Στην κατάμεστη αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου στη Λάρισα, μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ξεκινώντας τη διήμερη περιοδεία της στην περιοχή. Μεταξύ άλλων, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε στην ομιλία της:«Η μονομερής διαγραφή του χρέους, ήταν αίτημα του ΚΚΕ. Αναμφισβήτητα όχι μεμονωμένο αίτημα. Γιατί το δεύτερο χαρακτηριστικό της περιόδου που ζούμε, είναι ότι ενώ πριν δέκα χρόνια μεμονωμένα αιτήματα είχαν μια αυτοτελή αξία, - ας πούμε, αύξηση του επιδόματος ανεργίας, δεν ήταν απαραίτητο να βάλεις και την πολιτική καταπολέμησης της ανεργίας, πήγαινες μ' αυτό το αίτημα-, σήμερα τα όποια αιτήματα υπάρχουν, αν δεν ενταχθούν σε μια συνολική στρατηγική διεξόδου, αντιμονοπωλιακή όπως λέμε εμείς, και στο βάθος αντικαπιταλιστική, αυτά τα αιτήματα δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν, ακόμα κι αν το κίνημα έχει μια πολύ μεγάλη έξαρση. Γιατί θα φοβούνται κάθε φορά ότι πρέπει να τα παραχωρήσουν και σε άλλο κλάδο.
Για πάμε τώρα στη Βουλή... Βγαίνει, ας πούμε, ο Καμμένος και λέει "μονομερή διαγραφή του χρέους. Κύριοι δεν σας χρωστάμε, δεν πληρώνουμε". Βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και λέει: "Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους δεν το πληρώνουμε. Αμα είμαστε κυβέρνηση, φέρνουμε ένα άρθρο και αναιρούμε όλες τις τελευταίες αποφάσεις". Λογικά πρέπει να αναιρέσεις όλα τα μνημόνια, γιατί έχει τα μνημόνια του '10, του '11, του '12 κλπ. Ας πούμε ότι αυτό που λέει το εννοεί, δεν έχει παραλείψεις, γιατί λέει τις "τελευταίες αποφάσεις". Και σου λέει ο άλλος, "τέλειωσε το ζήτημα. Κάνουμε εκλογές, ρίχνουμε αυτήν την κυβέρνηση, έρχεται μια άλλη, τα καταργεί όλα αυτά και πάμε πάρα πολύ καλά".

Επαρκεί αυτό που λέμε μονομερής διαγραφή του χρέους; Υπάρχει μονομερής και μονομερής... Π.χ. σήμερα, απ' ό,τι φαίνεται συζητιέται να προστεθεί άλλο ένα 30% στη διαγραφή του χρέους, να διαγράψουν άλλα 80 δισ. Προβληματίζονται και μάλιστα φαίνεται ότι το Γιούρογκρουπ συμφώνησε, μπορεί να μην υπάρξει επίσημη ανακοίνωση. Δεν έχουν συμφωνήσει στο αν θα γίνει με τη μορφή που έγινε η προηγούμενη διαγραφή του χρέους των 100 δισ., ή αν θα γίνει μέσω της αγοράς φτηνών ομολόγων.Προσέξτε, όμως: Αυτή η μονομερής διαγραφή, που δεν είναι στο 100% -είναι συνολικά στο 80%, μαζί με το προηγούμενο κούρεμα κατά 50%- σημαίνει νέα μορφή δανεισμού. Διότι θα σου αγοράσουν ομόλογα σε μια ευτελή τιμή, το χρέος όμως, το οποίο είναι κρατικό χρέος, παραμένει. Σου κάνουν και μια επιμήκυνση, άντε εγώ σου βάζω μέχρι το 2022...
Αλλα να σας πω και το εξής πράγμα: Ποιος θα διαγράψει το χρέος. Οι τράπεζες κάνουν πλειστηριασμούς. Μάλιστα, μέχρι τώρα δίσταζαν να κάνουν πλειστηριασμούς στα σπίτια, γιατί σου λέει "τι να κάνω, τώρα, εγώ ένα σπίτι, μπορεί να έχει χάσει τη αξία του και πού να το πουλήσω". Ομως, τώρα, με βάση τους νέους λογιστικούς κανόνες, τους


συμφέρει να κάνουν πλειστηριασμούς, διότι θα εμφανίσουν το "ενεργητικό" τους, εφόσον θέλουν να κάνουν εξαγορές - συγχωνεύσεις. Θα πούνε, "μου χρωστάει ένα μέρος του ελληνικού λαού από δάνεια, π.χ. 5 δισ., άρα έχω αυτή τη στιγμή ακίνητη περιουσία που κάνει 5 δισ.". Επομένως, μπορεί να βγει στην αγορά να ζητήσει δανεισμό.
Δηλαδή, το σύστημα έχει πολλές εναλλακτικές λύσεις και γίνονται προσαρμογές -μόνο για το λαό δε γίνονται θετικές προσαρμογές- που μπορούν να λύσουν μια σειρά ζητήματα, τα οποία, προσωρινά, είναι αδιέξοδα. Εμείς λέμε το εξής: Βεβαίως μονομερής διαγραφή του χρέους, δεν το δεχόμαστε το χρέος γιατί δεν το δημιούργησε ο λαός. Το δημιούργησαν τα μονοπώλια, οφείλεται στην ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ κι άλλωστε καπιταλιστική ανάπτυξη δίχως δανεισμό δεν υπάρχει. Αλλά από κει και πέρα, από μόνο του η διαγραφή του χρέους θα σε μπάσει σε ένα πολύ μεγαλύτερο κύκλο εκβιασμών. Εκεί να δείτε εκβιασμούς...
Ας πούμε με τη μορφή πλειστηριασμών. Σου λέει: "Κύριε, σου χαρίζω το χρέος, θα μου δώσεις λιμάνια, αεροδρόμια, εκτάσεις γης, θα τα πάρω για ένα κομμάτι ψωμί και δωρεάν". Σου χαρίζει το κράτος το αστικό, το καπιταλιστικό; Μονοπωλιακός όμιλος, να πάει να χάσει; Εμείς λέμε μονομερής διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ και ο λαός στην εξουσία. Γιατί τότε ο λαός δε θα διαγράψει το χρέος μόνο. Θα πάρει στα χέρια του την οικονομία, την περιουσία, θα δώσει μια ανάπτυξη που δεν θα υπηρετεί τα μονοπώλια, αλλά τις λαϊκές ανάγκες.
Θα μου πείτε, μπορεί να γίνει άμεσα η αποδέσμευση, η διαγραφή του χρέους, η κοινωνικοποίηση; Κοιτάξτε να δείτε: Πρέπει να έχεις καθαρό πού πρέπει να πας. Γιατί αν δεν έχεις καθαρό ποιος είναι ο δρόμος διεξόδου, δε θα δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις, δε θ' αποκτήσεις τη δύναμη να το πετύχεις. Και δεν υπάρχουν ενδιάμεσες λύσεις.

Το σύστημα έχει εφεδρείες

Οι μεγάλες εναλλακτικές και εφεδρείες που υπάρχουν στην Ελλάδα, είναι οι εξής: Η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος. Κι αυτή είναι μια εφεδρεία που είναι σε κίνηση στην Ελλάδα. Γιατί, σου λέει, αν δεν μπορώ να διαχειριστώ την κρίση, να πετύχω δηλαδή να ξαναγίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, οι καπιταλιστές να ανακάμψουν, την κερδοφορία, αυτό που έχει σήμερα το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, είναι να κρατήσει το λαό "στον πάγο". Να τσακίσει το κίνημα και να κερδίσει χρόνο, ελπίζοντας ότι θα έρθει η ανάκαμψη έχοντας όμως το κίνημα ηττημένο, διασπασμένο, εξουθενωμένο.
Η ανάκαμψη θα γίνει με το λαό εξαθλιωμένο. Ανάκαμψη δε σημαίνει ότι ο λαός θα ζει καλύτερα. Αυτή είναι η διαφορά του καπιταλισμού σήμερα με τον καπιταλισμό πριν 20 - 30 χρόνια. Η ανάκαμψη θα έρθει με πάμφθηνο τον εργάτη κι εργάτη ηττημένο.
Αρα εμείς αυτή τη στιγμή λέμε το εξής πράγμα: Προέχει η χειραφέτηση του λαού, πριν απ' όλα της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων, που δεν μπορούν να επιβιώσουν ή και "επιβιώνουν" χρεοκοπημένοι. Αν αυτό το κομμάτι του λαού -ή έστω ένα μεγάλο μέρος- δε χειραφετηθεί πολιτικά, τότε ο δρόμος για χειρότερες εξελίξεις είναι ορθάνοιχτος. Ποιο είναι το πρόβλημα που πρέπει να δει: Οτι η κρίση δεν αποκάλυψε μόνο την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά κατέρρευσε όλος αυτός ο μύθος της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ, της "αειφόρου ανάπτυξης", των νέων τεχνολογιών, της σύγκλισης μισθών, τιμών και όλα αυτά, τινάχτηκαν στον αέρα.
Αυτή τη στιγμή δεν είναι υπερβολή όταν λέμε ότι έχουμε δυο πόλους πολιτικούς στην Ελλάδα. Η ΝΔ, η οποία όντως υπηρετεί παραδοσιακά τον σκληρό πυρήνα της αστικής τάξης, που είναι υπέρ της ΕΕ των 27 και της Ευρωζώνης και είναι υπέρ αυτού του μείγματος της πολιτικής που λέει: Πλήρης απελευθέρωση της αγοράς, μείωση του χρέους, αποκρατικοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις κλπ. Αυτό είναι το μείγμα... Και υπάρχει και η άλλη πλευρά, που την εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, και λέει το εξής πράγμα: Ενα τμήμα του κεφαλαίου δεν φοβάται την έξοδο από την Ευρωζώνη και υπάρχει ο πόλος του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζει τμήματα του κεφαλαίου σχετικά πιο αδύναμα και δεύτερον την εξής άποψη: Οτι πρέπει να χαλαρώσει η δημοσιονομική πολιτική και να δοθούν δάνεια -γιατί για δάνεια μιλάει- για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Και είναι αυτό το τμήμα του κεφαλαίου που προσανατολίζεται προς Ρωσία, Κίνα, Ομπάμα κλπ. Δηλαδή, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο ιμπεριαλιστή. Αφού υπάρχουν διαφορές μέσα στην αστική τάξη και σε ένα τμήμα των μεσαίων στρωμάτων, βρίσκουν την αντανάκλαση και στα κόμματα. Κι από αυτήν την άποψη ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται στη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία.

Ανασύνταξη του κινήματος από τα κάτω

Υπάρχει και η προσπάθεια που κάνει το σύστημα, όταν βλέπει πως η ανάκαμψη είναι αργή, θα είναι αναιμική και με το λαό εξαθλιωμένο, να ελέγξει όσο μπορεί περισσότερο το κίνημα. Και ένας από τους παράγοντες ελέγχου του κινήματος, είναι το τσάκισμα του ΚΚΕ και με νόμους και με ιδεολογική πίεση, αλλά όχι μόνο. Ηδη υπάρχει ένας προβληματισμός για αλλαγές στη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος, για μετατροπή των συνδικάτων σε ταμεία αλληλεγγύης κλπ. Αλλαγή της δομής του συνδικαλιστικού κινήματος -όχι ότι αυτή είναι καλή- αλλά δεν μιλάμε για προσαρμογές στις εξελίξεις. Μιλάμε για ένα συνδικαλιστικό κίνημα το οποίο θα οργανώνει φιλανθρωπίες και όχι διεκδικήσεις. Στήριγμα, δηλαδή, αν θέλετε, μια νέα συνδικαλιστική αριστοκρατία.
Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ είναι η εξής: Ανασύνταξη του κινήματος, καταρχήν του εργατικού - συνδικαλιστικού. Και αυτή για να γίνει πρέπει να γίνει από τα κάτω προς τα πάνω. Δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα ο λαός, όταν ένας κλάδος έχει 50.000 εργαζόμενους και συνδικαλίζονται οι 5.000 και πάνε και ψηφίζουν οι 1.000. Ποιοι ψηφίζουν; Τα επιτελεία των κομμάτων. Αυτό δεν είναι πραγματικό κίνημα. Εδώ αυτά μπορούμε να τα βελτιώσουμε, μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα. Εχουμε και δυσκολίες και ευθύνες. Αυτά που μπορούμε να τα κάνουμε, πρέπει να τα κάνουμε.
Δεύτερον, η λαϊκή συμμαχία. Η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, η φτωχή αγροτιά, αυτό το πρόπλασμα που υπάρχει, το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ. Κοινωνική συμμαχία που αγκαλιάζει βεβαίως και μη κομμουνιστές. Αυτή η τόνωση αυτού του κινήματος, αυτού του υποκειμένου, που θα αλλάξει το συσχετισμό δύναμης, θα τον βελτιώσει και θα τον αλλάξει, αυτό είναι ζήτημα που πρέπει να νιώσουμε απολύτως υπεύθυνοι. Καλά κάνουμε κριτική στους οπορτουνιστές, στους ρεφορμιστές, στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, στην εργατική αριστοκρατία. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι γίνεται άλλοθι δικό μας. Κι εδώ βεβαίως δεν θα έχεις αμέσως αποτελέσματα.
Κανένα μείγμα, ούτε της ΝΔ, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα φέρει αλλαγή της θέσης του λαού. Αυτό να είναι καθαρό. Δεν μπορείς να ματαιώσεις τα χειρότερα με ευχές ή μέσω Κοινοβουλίου. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να διαμορφώσεις ένα κίνημα το οποίο φοβίζει τον πολιτικό και τον ταξικό αντίπαλο. Κι αυτό το κίνημα, που μπορεί να φοβίσει και μπορεί να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις, είναι αυτό το κίνημα που διεκδικεί την εξουσία. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν ανοίγει μέτωπα πάλης παντού, με άμεσα καθημερινά προβλήματα. Κατάργηση των μονοπωλίων, ο λαός στην εξουσία. Ολα τα άλλα θα σε οδηγούν σε αυτό το δρόμο που ακολουθείται και σήμερα με διάφορες παραλλαγές, που δεν θα σε σώσουν.

Μπορούμε να σηκώσουμε μεγαλύτερες ευθύνες

Πίστευαν πολλοί ότι το ΚΚΕ, από το 8,5% στο 4,5% δεν θα μπορεί να παίξει κανένα ρόλο μέσα στο κίνημα. Η ήττα η εκλογική επηρεάζει και ψυχολογικά και ένα τμήμα των ψηφοφόρων ενδεχομένως να τους χάσαμε κι εντελώς. Εμείς όμως δεν το βάλαμε κάτω και πρωτοστατούμε στους αγώνες. Βεβαίως, χωρίς αυτήν την ήττα θα ήταν πιο δυναμική η παρέμβασή μας. Εχει δυσκολευτεί και η δουλειά μας μέσα στη Βουλή, ακόμα και σε ένα μέτωπο που δεν είναι το μέτωπο της ανατροπής.
Παρ' όλα αυτά, ποια είναι η δύναμη που μπορεί να οργανώσει; Ψήφους έχουν οι άλλοι, αλλά να οργανώσουν δεν μπορούν. Το ότι το ΚΚΕ μπορεί, ακόμα και με μείωση των δυνάμεων, ακόμα και με μια ήττα εκλογική, παραμένει σταθερή δύναμη, η οποία και πιέζει να γίνονται απεργίες, συνελεύσεις στα εργοστάσια, παντού. Παίζει ρόλο η πίεση του ΚΚΕ, απλώς πιέζεις, δεν μπορείς να ανατρέψεις.
Εχει σημασία να βάζεις εμπόδια στην πολιτική, αλλά πρέπει να έχεις πρόταση εξουσίας. Εδώ συγκρούονται δύο προτάσεις εξουσίας και αν αυτό κατανοηθεί από ανθρώπους που ήδη αγωνίζονται, που είναι ήδη υποψιασμένοι, να είστε βέβαιοι ότι τα επόμενα χρόνια θα δημιουργήσουν ελπίδα για κάτι πολύ καλύτερο. Αλλιώς ο αντίπαλος, είτε λέγεται ΕΕ, είτε κυβέρνηση ΝΔ ή κάποια άλλη, ενώ δεν μπορεί να κάνει ελιγμούς και παραχωρήσεις που έκανε, έχει αρκετά όπλα και εφεδρείες στα χέρια του να τσακίσει το κίνημα. Κι άμα το τσακίσει, θα κερδίσει χρόνο.
Εχουμε τεράστια εμπειρία σαν Κόμμα, μέσα και από αποτυχίες, και αυτό που ξέρουμε πολύ καλά είναι: Δεν θα υποκύψουμε σε καμία πίεση του αντίπαλου. Πρέπει όμως να έχουμε ανοιχτά τα αυτιά μας στο λαό. Ακόμα κι αν μας λέει πράγματα που εμείς δεν συμφωνούμε, πρέπει να σκεφτόμαστε γιατί μας τα λέει και πώς θα τον βοηθήσουμε να τα καταλάβει καλύτερα. Στο λαό να είμαστε ευέλικτοι. Στον αντίπαλο όμως πρέπει να είμαστε βράχος. Μπορούμε να σηκώσουμε μεγαλύτερο βάρος ευθυνών, πρώτοι στον αγώνα, πρώτοι στις θυσίες, πρώτοι στην πειθώ και στο ριζοσπαστισμό».