Γιατί επιμένουν στα εργασιακά;

Είναι γεγονός ότι η συζήτηση για τα αντεργατικά μέτρα τα οποία έχει αποφασίσει η κυβέρνηση να προωθήσει, βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής και μάλιστα με επιμονή από κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ενωση και κεφάλαιο για τη νομοθέτηση και εφαρμογή τους. Μαζί βεβαίως με τις ιδιωτικοποιήσεις. Γιατί αυτή η επιμονή στις λεγόμενες αναδιαρθρώσεις όπως τις ονομάζουν, λέγοντας ταυτόχρονα ότι μ' αυτές θα υπάρξει έξοδος από την κρίση και ανάπτυξη, θα σωθεί η οικονομία; Η καπιταλιστική οικονομία, δηλαδή το κεφάλαιο, οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

***

Ας δούμε τα μέτρα: Νομοθέτηση από την κυβέρνηση ενός ελάχιστου μισθού, κάτω και απ' αυτόν των 586 ευρώ μεικτά, που σημαίνει κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης (ΕΓΣΣΕ). Κατάργηση του επιδόματος των τριετιών, του επιδόματος γάμου, που ανοίγουν το δρόμο για κατάργηση και αποψίλωση από κάθε άλλο εργατικό δικαίωμα που κατοχυρώνεται στη Σύμβαση (άδειες κ.λπ.). Ο εργαζόμενος θα πληρώνεται μόνο με τον ελάχιστο μισθό. Να παρθεί υπόψη ότι η ΕΓΣΣΕ είναι μπούσουλας και για τις κλαδικές, επομένως συμβάλλει και για το τσεκούρωμα μισθών και άλλων δικαιωμάτων των κλαδικών συμβάσεων. Ας μην ξεχνάμε την απαίτηση του ΣΕΒ για μείωση του μέσου μισθού. Νέα μείωση του ποσού της αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης και του χρόνου προειδοποίησης για απόλυση από τους 6 στους τρεις μήνες που σημαίνει επίσης αποζημίωση


στο 50% αυτής της ήδη μειωμένης. Ετσι ανοίγει ο δρόμος να απολύουν εργάτες που έχουν πολλά χρόνια στη δουλειά, με μεγάλους μισθούς και να προσλαμβάνουν εργάτες νέους με τους μισθούς εξαθλίωσης, των 400 και 500 ευρώ. Ας μην ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας είναι των νέων. Μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, που σημαίνει νέο χτύπημα στα έσοδά τους άρα και νέες μεγάλες μειώσεις στις συντάξεις, ενώ οι όποιες παροχές σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, υπηρεσίες πρόνοιας, εργατική κατοικία και συντάξεις έχουν μείνει, αυτομάτως γκρεμίζονται. Από τα παραπάνω μέτρα οι μεγαλοεπιχειρηματίες πληρώνουν πολύ λιγότερο κεφάλαιο για τους εργαζόμενους, άρα έχουν πολύ μεγαλύτερα κέρδη. Επιτυγχάνεται αυτό που λέμε «μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης», οι καπιταλιστές έχουν πάμφθηνους εργάτες.

***

Αφήνουν ελεύθερο χρόνο στον εργαζόμενο 11 ώρες το 24ωρο, που σημαίνει ότι όλος ο υπόλοιπος ημερήσιος χρόνος είναι στη διάθεση της επιχείρησης, άρα εργάσιμος και συνοδεύεται και από την κατάργηση των περιορισμών μεταξύ πρωινής και απογευματινής βάρδιας με δυνατότητα διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου ακόμη και για μια μέρα. Επιβάλλουν, επομένως, 6ήμερη εργασία για 13 ώρες δουλειάς τη μέρα, δηλαδή 78 ώρες δουλειά τη βδομάδα χωρίς πληρωμή υπερωριών. Ενώ ο ίδιος εργαζόμενος μπορεί να δουλεύει και στις δυο βάρδιες, για 13 ώρες, με κατανομή του ωραρίου όπως βολεύει την επιχείρηση, χωρίς πληρωμή υπερωριών. Εδώ εφαρμόζεται ο ενεργός-ανενεργός χρόνος, δηλαδή στις 13 ώρες δουλειάς θα θεωρεί ο εργοδότης ότι ο εργάτης δουλεύει μόνο 8 ώρες σπαστά, ή και μόνο 7 ώρες κ.ο.κ. Γι' αυτές τις ώρες θα τον πληρώνει. Τις υπόλοιπες θα τον έχει τάχα στο χώρο δουλειάς και θα ισχυρίζεται ότι δε δουλεύει. Με αυτές τις ρυθμίσεις έχουμε αύξηση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου με αύξηση της απλήρωτης δουλειάς. Αρα ένταση της εκμετάλλευσης.
Επομένως όλα τα παραπάνω μέτρα μειώνουν την πληρωμή των εργατών από τους μεγαλοεπιχειρηματίες και έτσι αυξάνονται τα κέρδη. Οι ιδιωτικοποιήσεις σημαίνουν παράδοση στους καπιταλιστές κερδοφόρων τομέων οικονομίας, κρατικής ιδιοκτησίας (ενέργεια, νερό, λιμάνια, γι' αυτό εκθειάζουν την κινεζική ΚΟΣΚΟ, αεροδρόμια, μεταφορές όπως ο σιδηρόδρομος, κρατική γη), μάλιστα με ελάχιστο κόστος για να κάνουν επενδύσεις.

***

Διάφορα αστικά επιτελεία, η αστική προπαγάνδα, προβάλλουν τελευταία ολοένα και περισσότερο την αναγκαιότητα σχεδίου και πολιτικής από την κυβέρνηση, για την ανάπτυξη. Των μεγαλοεπιχειρηματιών, της καπιταλιστικής οικονομίας. Προαπαιτούμενο βάζουν τη γοργή εφαρμογή των παραπάνω αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Που αντισταθμίζουν την πτώση των κερδών του κεφαλαίου λόγω οικονομικής κρίσης, αφού με φθηνότερους εργάτες κερδίζουν περισσότερα, ενώ σε συνθήκες ανάκαμψης με δεδομένο ότι αυτά τα αντεργατικά μέτρα θα είναι μόνιμα, θα αυξάνουν πολύ περισσότερο και πιο γοργά τα κέρδη τους. Με τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων και γης κρατικής ιδιοκτησίας, θα βρουν διέξοδο να επενδύσουν τα αδιάθετα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, που τώρα λόγω κρίσης δεν τα επενδύουν. Ετσι, συμβάλλουν ώστε η αναπόφευκτη καταστροφή ενός τμήματος του κεφαλαίου λόγω κρίσης να είναι η μικρότερη δυνατή, δηλαδή ενισχύουν το κεφάλαιο, καταστρέφοντας εργατική δύναμη, με τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την ανεργία. Επενδύσεις για να κάνουν οι καπιταλιστές, προϋπόθεση είναι η κατάργηση κάθε κατάκτησης της εργατικής τάξης και οι ιδιωτικοποιήσεις. Γι' αυτό και καμιά πολιτική διαχείρισης δεν μπορεί να αναχαιτίσει αυτή την τάση της επιβολής των αντεργατικών μέτρων. Χρειάζεται ρωμαλέο εργατικό λαϊκό κίνημα, λαϊκή συμμαχία, που θα αντιπαλεύει τα μονοπώλια σε κατεύθυνση ρήξης, ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας τους, αποδέσμευσης από την ΕΕ και κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.

Ι.