Δύο δρόμοι υπάρχουν

Τι ανέδειξε η προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή της Πρότασης Νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, των εφαρμοστικών νόμων και των μεσοπρόθεσμων; Οτι στην πολιτική και στο κίνημα συγκρούονται δύο γραμμές, στη βάση του δρόμου ανάπτυξης που υπηρετεί και προτείνει το κάθε κόμμα, η κάθε δύναμη. Το γεγονός ότι τα αυτοαποκαλούμενα «αντιμνημονιακά» κόμματα δήλωσαν στη συζήτηση ότι συμφωνούν γενικά με την Πρόταση Νόμου του ΚΚΕ - με δεδομένο μάλιστα ότι αυτή δεν μπαίνει σε ψηφοφορία, λόγω της απαράδεκτης ερμηνείας του Συντάγματος - είναι κενό γράμμα για το λαό, που πρέπει να στρέψει το ενδιαφέρον του στην επιχειρηματολογία την οποία ανέπτυξαν.

Ξεχωριστή μνεία χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιχείρησε να παρουσιάσει την Πρόταση Νόμου σαν προσπάθεια του ΚΚΕ να ανοίξει «διάλογο» με τα λεγόμενα «αντιμνημονιακά» κόμματα, στην προοπτική μάλιστα της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι βουλευτές του κατηγόρησαν ακόμα το ΚΚΕ ότι με την πρόταση για λαϊκή εξουσία τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό, ενώ κατέθεσαν την αντίθεσή τους στη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων. Την ίδια ώρα, βέβαια, έλεγαν ότι συμφωνούν με την Πρόταση Νόμου του ΚΚΕ (!) η οποία - όπως είπαν - θα μπορούσε να είχε ήδη υλοποιηθεί, αν στις προηγούμενες εκλογές είχε γίνει μια κυβέρνηση της αριστεράς, όπως διακήρυττε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια να κοροϊδέψουν το λαό βγάζει μάτι.

Το ΚΚΕ λέει μονομερή κατάργηση όλων των συμφωνιών που υπογράφτηκαν με τους δανειστές - εταίρους της ντόπιας αστικής τάξης, γεγονός που αντικειμενικά οδηγεί σε ρήξη με την ΕΕ. Το ΚΚΕ έχει ολοκληρωμένη πρόταση για το μετά την κατάργηση των μνημονίων. Μιλάει για αποδέσμευση 

 

από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και μονομερή διαγραφή του χρέους. Οι αντικειμενικές συνθήκες για να γίνει αυτό στην Ελλάδα είναι υπερώριμες, αρκεί ο λαός να το αποφασίσει και να το επιβάλει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει ενάντια στα μνημόνια - τα οποία αποσυνδέει από τη γενικότερη στρατηγική της ΕΕ - και ζητάει επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων, στο πλαίσιο μιας νέας συμφωνίας με την ΕΕ για την «ανασυγκρότηση» της ελληνικής (καπιταλιστικής) οικονομίας, με άλλο μείγμα διαχείρισης. Δε θέλει μονομερή διαγραφή του χρέους, δε θέλει αποδέσμευση από την ΕΕ, αλλά συνεννόηση μαζί της.

Το σημαντικότερο, δε θέλει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αλλά ενίσχυση των καπιταλιστών με χρήμα, για να κάνουν επενδύσεις και να έρθει ανάπτυξη. Η πρότασή του οδηγεί αναπόφευκτα σε νέα μέτρα και βάσανα για το λαό, τα συμφέροντα του οποίου είναι ασυμβίβαστα με αυτά των καπιταλιστών, που ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει σαν κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης. Η στρατηγική αυτή αντικειμενικά υπηρετεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όπως και των αστικών κομμάτων. Στον αντίποδα όλων αυτών βρίσκεται το ΚΚΕ. Η Πρόταση Νόμου του Κόμματος και οι στόχοι πάλης που προβάλλει, αν γίνουν υπόθεση του κινήματος, μπορεί να δώσουν ώθηση στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών αγώνων. Να συμβάλουν στο δυνάμωμα της πάλης για αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.