Με ενδιαφέρον
παρακολουθούμε τις όλο και πιο συχνά εμφανιζόμενες αναλύσεις στον
αστικό Τύπο που μαρτυρούν πως όσο κι αν δουλεύει ο εργάτης, η ανισοτιμία
στη σχέση του με τον καπιταλιστή μεγαλώνει. Οι καπιταλιστές κερδίζουν
όλο και περισσότερα, οι εργάτες αγκομαχούν για όλο και λιγότερα.
Η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην εξάλειψη των σχέσεων παραγωγής που μετατρέπουν την κοινωνική εργασία σε ιδιωτική περιουσία. Λύση που σημαίνει πως πρέπει να φύγει από τη μέση ο παράγοντας κεφάλαιο και η αναγκαστική τάση του να μεγεθύνεται με τον αποκλειστικό τρόπο που μπορεί αυτό να συμβεί, δηλαδή από την όλο και πιο άγρια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Αυτή τη λύση, ενώ ορθώνεται μπροστά τους, αποφεύγουν να ομολογήσουν οι αστοί αναλυτές, αρκούμενοι σε χριστιανικού τύπου διαπιστώσεις για την αδικία. Η συνείδηση της εργατικής τάξης, όμως, είναι ήδη πολύ μετά από αυτή τη διαπίστωση.
Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είναι εξαιρετικά εκρηκτική. Μόνο που αυτές δε χωράνε πια στις σημερινές σχέσεις παραγωγής. Αυτό είναι που οδηγεί στην ανάγκη ανατροπής και
αντικατάστασης από ένα ανώτερο σύστημα. Κι αυτό έχει όνομα. Το γνωρίζουν οι καπιταλιστές και οι αναλυτές τους. Η μάχη μπροστά θα δίνεται όλο και περισσότερο ακριβώς σ' αυτό το πεδίο. Γι' αυτό και θα οξύνεται η προπαγάνδα που θα προσπαθεί να πείσει ότι είναι μάταιη η στροφή των εργατών προς τους κομμουνιστές.
Χτες το βράδυ η ΝΕΤ έδωσε ένα τέτοιο δείγμα. Από ένα «υψηλού επιπέδου» φιλμάκι από εκείνα που προωθούν το ξαναγράψιμο της Ιστορίας μάθαμε για την υπόσχεση του Τζερζίνσκι «να σπείρει κόκκινο τρόμο». Την «πίστη του Λένιν στη δικτατορία», την «επανάσταση αγροτών και εργατών που καταστάλθηκε από τον Λένιν», αλλά και για «την εγκατάλειψη από τον Λένιν του κομμουνιστικού συστήματος». Σντουπ!
Εβγαζε, όμως, και μια πίκρα το φιλμάκι: «Οι μπολσεβίκοι όμως έλεγχαν την πολιτική εξουσία», διαπίστωσε με πίκρα ο αφηγητής.
Αυτό, ακριβώς, ότι οι μπολσεβίκοι είχαν την εξουσία είναι κάτι που δεν έχουν χωνέψει ακόμα οι αστοί. Εβδομήντα χρόνια σοβιετικής εξουσίας, εβδομήντα χρόνια εργατικής εξουσίας με τα όποια προβλήματα και λάθη της, είναι γεγονός πως στέρησαν από τους καπιταλιστές τεράστια ποσά. Η ύπαρξη του πρώτου εργατικού κράτους μπόλιασε το εργατικό κίνημα όλης της Γης με ιδέες που έγιναν πράξεις, που ακόμα κι αν δεν κατέληγαν σε νίκη του προλεταριάτου, δημιουργούσαν πρόβλημα στην ανεμπόδιστη αύξηση των καπιταλιστικών κερδών.
Με την επικράτηση της αντεπανάστασης οι καπιταλιστές ξεχύθηκαν σε ένα ξέφρενο κυνήγι κέρδους. Πάτησαν και στη βάση που τους πρόσφεραν διαφόρων τύπων οπορτουνιστές. Αλλά ακόμα κι έτσι το σύστημα δεν μπορεί να εκτιναχτεί μπροστά. Πάνω που χάρηκε τη νίκη του, βυθίστηκε πάλι σε κρίση. Οι αναλύσεις τους για το πρόβλημα ποικίλλουν ανάλογα με τα ειδικά συμφέροντα αυτής ή της άλλης ομάδας καπιταλιστών.
Παράδειγμα: Πάνω που πας να πιστέψεις ότι «χάλασε» και η Κίνα, διαβάζεις την είδηση για τη «Φορντ» και προσγειώνεσαι. Η ανάλυση στην «Καθημερινή» αφορά στο συμφέρον κάποιων καπιταλιστών να παράγουν στις ΗΠΑ. Το επόμενο αφορά στο συμφέρον άλλου μονοπωλίου να παράγει στην Κίνα.
Η παρακολούθηση τέτοιων ειδήσεων έχει ενδιαφέρον για το εργατικό κίνημα. Οπως και η καταγραφή των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και έξω και εδώ. Παράδειγμα: Μια κόντρα Βαρδινογιάννη - Αλαφούζου έχει ενδιαφέρον για τις τάσεις στο στρατόπεδο των ντόπιων καπιταλιστών. Σε καμία περίπτωση, όμως, το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να επιλέγει καπιταλιστή. Με αυτό σαν δεδομένο, ο Μανδραβέλης που για λογαριασμό του Αλαφούζου παραπονέθηκε χτες γιατί ο «Ριζοσπάστης» δεν ασχολήθηκε με την αντιπαράθεση της Τράπεζας Πειραιώς με το αλαφουζέικο θα μείνει με το παράπονο. Δικά τους τα γένια και τα χτένια. Δική μας η πάλη για να φύγουν απ' τη μέση όλα μαζί τα παράσιτα. Οσο για το σοσιαλισμό για τον οποίο από σήμερα κλαίει ο Μανδραβέλης ότι δε θα έχει αστικές εφημερίδες, ε, ναι, αφού δε θα υπάρχει αστική τάξη δε θα υπάρχουν και οι εφημερίδες της. Ας αρχίσει να συνηθίζει στην ιδέα.
Σημείωση: Συνειδητά δεν αναφερόμαστε και σήμερα στην αυτοκτονία του 77χρονου. Η σπουδή με την οποία ο αστικός Τύπος έσπευσε να υμνήσει την πράξη σαν κορυφαία πολιτική επιλογή τα λέει όλα. Θα 'θελε η αστική τάξη να βλέπει τους εργάτες να αυτοκτονούν. Κι ακόμα καλύτερα θα 'θελε να τους δει να εξεγείρονται τυφλά και να τσακίζονται από την κρατική καταστολή.
Ελα, όμως, που το εργατικό - λαϊκό κίνημα έχει πείρα μακρόχρονη. Κι επιλέγει αυτό το πώς θα οργανώσει την πάλη του έτσι που να υπηρετείται όσο το δυνατόν καλύτερα η στρατηγική του. Που σημαίνει δράση και ξανά δράση για την οργάνωση των εργατών στους χώρους δουλειάς. Δράση για λαϊκή συσπείρωση στις γειτονιές, στα χωριά. Οργάνωση του λαϊκού μετώπου έτσι που η διεκδίκηση της εξουσίας να γίνει και πράξη.
Ως τότε θα είμαστε υποχρεωμένοι να διαβάζουμε σεντόνια σαν κι αυτό χτες στην «Καθημερινή» όπου ο Γκίζι του Τσίπρα εξηγούσε γιατί πρέπει να σωθούν οι τράπεζες και να βλέπουμε εκπομπές όπως αυτή στη ΝΕΤ.
Ψυχραιμία και δουλειά άνθρωπο τον άνθρωπο. Ενα ευρώ για το ΚΚΕ από το στέρημα του εργάτη τέτοιες μέρες είναι πραγματικό καρφί για τον καπιταλισμό. Πόσο μάλλον η οργάνωση του εργάτη έτσι που να πάρει ο ίδιος την εξουσία στα χέρια του...
Η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην εξάλειψη των σχέσεων παραγωγής που μετατρέπουν την κοινωνική εργασία σε ιδιωτική περιουσία. Λύση που σημαίνει πως πρέπει να φύγει από τη μέση ο παράγοντας κεφάλαιο και η αναγκαστική τάση του να μεγεθύνεται με τον αποκλειστικό τρόπο που μπορεί αυτό να συμβεί, δηλαδή από την όλο και πιο άγρια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Αυτή τη λύση, ενώ ορθώνεται μπροστά τους, αποφεύγουν να ομολογήσουν οι αστοί αναλυτές, αρκούμενοι σε χριστιανικού τύπου διαπιστώσεις για την αδικία. Η συνείδηση της εργατικής τάξης, όμως, είναι ήδη πολύ μετά από αυτή τη διαπίστωση.
Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είναι εξαιρετικά εκρηκτική. Μόνο που αυτές δε χωράνε πια στις σημερινές σχέσεις παραγωγής. Αυτό είναι που οδηγεί στην ανάγκη ανατροπής και
αντικατάστασης από ένα ανώτερο σύστημα. Κι αυτό έχει όνομα. Το γνωρίζουν οι καπιταλιστές και οι αναλυτές τους. Η μάχη μπροστά θα δίνεται όλο και περισσότερο ακριβώς σ' αυτό το πεδίο. Γι' αυτό και θα οξύνεται η προπαγάνδα που θα προσπαθεί να πείσει ότι είναι μάταιη η στροφή των εργατών προς τους κομμουνιστές.
Χτες το βράδυ η ΝΕΤ έδωσε ένα τέτοιο δείγμα. Από ένα «υψηλού επιπέδου» φιλμάκι από εκείνα που προωθούν το ξαναγράψιμο της Ιστορίας μάθαμε για την υπόσχεση του Τζερζίνσκι «να σπείρει κόκκινο τρόμο». Την «πίστη του Λένιν στη δικτατορία», την «επανάσταση αγροτών και εργατών που καταστάλθηκε από τον Λένιν», αλλά και για «την εγκατάλειψη από τον Λένιν του κομμουνιστικού συστήματος». Σντουπ!
Εβγαζε, όμως, και μια πίκρα το φιλμάκι: «Οι μπολσεβίκοι όμως έλεγχαν την πολιτική εξουσία», διαπίστωσε με πίκρα ο αφηγητής.
Αυτό, ακριβώς, ότι οι μπολσεβίκοι είχαν την εξουσία είναι κάτι που δεν έχουν χωνέψει ακόμα οι αστοί. Εβδομήντα χρόνια σοβιετικής εξουσίας, εβδομήντα χρόνια εργατικής εξουσίας με τα όποια προβλήματα και λάθη της, είναι γεγονός πως στέρησαν από τους καπιταλιστές τεράστια ποσά. Η ύπαρξη του πρώτου εργατικού κράτους μπόλιασε το εργατικό κίνημα όλης της Γης με ιδέες που έγιναν πράξεις, που ακόμα κι αν δεν κατέληγαν σε νίκη του προλεταριάτου, δημιουργούσαν πρόβλημα στην ανεμπόδιστη αύξηση των καπιταλιστικών κερδών.
Με την επικράτηση της αντεπανάστασης οι καπιταλιστές ξεχύθηκαν σε ένα ξέφρενο κυνήγι κέρδους. Πάτησαν και στη βάση που τους πρόσφεραν διαφόρων τύπων οπορτουνιστές. Αλλά ακόμα κι έτσι το σύστημα δεν μπορεί να εκτιναχτεί μπροστά. Πάνω που χάρηκε τη νίκη του, βυθίστηκε πάλι σε κρίση. Οι αναλύσεις τους για το πρόβλημα ποικίλλουν ανάλογα με τα ειδικά συμφέροντα αυτής ή της άλλης ομάδας καπιταλιστών.
Παράδειγμα: Πάνω που πας να πιστέψεις ότι «χάλασε» και η Κίνα, διαβάζεις την είδηση για τη «Φορντ» και προσγειώνεσαι. Η ανάλυση στην «Καθημερινή» αφορά στο συμφέρον κάποιων καπιταλιστών να παράγουν στις ΗΠΑ. Το επόμενο αφορά στο συμφέρον άλλου μονοπωλίου να παράγει στην Κίνα.
Η παρακολούθηση τέτοιων ειδήσεων έχει ενδιαφέρον για το εργατικό κίνημα. Οπως και η καταγραφή των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και έξω και εδώ. Παράδειγμα: Μια κόντρα Βαρδινογιάννη - Αλαφούζου έχει ενδιαφέρον για τις τάσεις στο στρατόπεδο των ντόπιων καπιταλιστών. Σε καμία περίπτωση, όμως, το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να επιλέγει καπιταλιστή. Με αυτό σαν δεδομένο, ο Μανδραβέλης που για λογαριασμό του Αλαφούζου παραπονέθηκε χτες γιατί ο «Ριζοσπάστης» δεν ασχολήθηκε με την αντιπαράθεση της Τράπεζας Πειραιώς με το αλαφουζέικο θα μείνει με το παράπονο. Δικά τους τα γένια και τα χτένια. Δική μας η πάλη για να φύγουν απ' τη μέση όλα μαζί τα παράσιτα. Οσο για το σοσιαλισμό για τον οποίο από σήμερα κλαίει ο Μανδραβέλης ότι δε θα έχει αστικές εφημερίδες, ε, ναι, αφού δε θα υπάρχει αστική τάξη δε θα υπάρχουν και οι εφημερίδες της. Ας αρχίσει να συνηθίζει στην ιδέα.
Σημείωση: Συνειδητά δεν αναφερόμαστε και σήμερα στην αυτοκτονία του 77χρονου. Η σπουδή με την οποία ο αστικός Τύπος έσπευσε να υμνήσει την πράξη σαν κορυφαία πολιτική επιλογή τα λέει όλα. Θα 'θελε η αστική τάξη να βλέπει τους εργάτες να αυτοκτονούν. Κι ακόμα καλύτερα θα 'θελε να τους δει να εξεγείρονται τυφλά και να τσακίζονται από την κρατική καταστολή.
Ελα, όμως, που το εργατικό - λαϊκό κίνημα έχει πείρα μακρόχρονη. Κι επιλέγει αυτό το πώς θα οργανώσει την πάλη του έτσι που να υπηρετείται όσο το δυνατόν καλύτερα η στρατηγική του. Που σημαίνει δράση και ξανά δράση για την οργάνωση των εργατών στους χώρους δουλειάς. Δράση για λαϊκή συσπείρωση στις γειτονιές, στα χωριά. Οργάνωση του λαϊκού μετώπου έτσι που η διεκδίκηση της εξουσίας να γίνει και πράξη.
Ως τότε θα είμαστε υποχρεωμένοι να διαβάζουμε σεντόνια σαν κι αυτό χτες στην «Καθημερινή» όπου ο Γκίζι του Τσίπρα εξηγούσε γιατί πρέπει να σωθούν οι τράπεζες και να βλέπουμε εκπομπές όπως αυτή στη ΝΕΤ.
Ψυχραιμία και δουλειά άνθρωπο τον άνθρωπο. Ενα ευρώ για το ΚΚΕ από το στέρημα του εργάτη τέτοιες μέρες είναι πραγματικό καρφί για τον καπιταλισμό. Πόσο μάλλον η οργάνωση του εργάτη έτσι που να πάρει ο ίδιος την εξουσία στα χέρια του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου