Πού το πάνε;

Πού το πάνε δηλαδή; Ν' αρχίσουν να μετράνε κουφάρια αρρώστων και ανήμπορων μπροστά στα νοσοκομεία, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν για να περάσουν το κατώφλι τους; Ο λόγος για την τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, για την οποία πια η ανθρώπινη ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας «αρνητικός συντελεστής» στις διαπραγματεύσεις για την τρόικα. Αλλιώς δεν εξηγείται η απόφαση να κλείσει πριν μια βδομάδα το ένα από τα δύο δημόσια τμήματα κυστικής ίνωσης του Νοσοκομείου «Σωτηρία» και να στείλει πάνω από 200 ανθρώπους με τη σπάνια ασθένεια να τους παρακολουθεί ένας γιατρός, ένα δίωρο τη βδομάδα. Δεν εξηγούνται οι χτεσινές αποφάσεις για ολοσχερή κατεδάφιση στην κυριολεξία του ΕΟΠΥΥ και γδάρσιμο των αγροτών με υπερδιπλασιασμό των εισφορών Υγείας. Και δε σημαίνει τίποτε άλλο η απόφαση να χτυπήσουν τα ΜΑΤ τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους έξω από τη Βουλή, την ώρα που διεκδικούσαν τα επιδόματά τους, την ίδια τους την επιβίωση στην πραγματικότητα. Ενα άλλο τεράστιο κεφάλαιο είναι οι άνεργοι - ανασφάλιστοι. Οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι είναι 1.168.761, αλλά σίγουρα είναι παραπάνω. Ενα διαρκώς αυξανόμενο τμήμα του πληθυσμού έχει ήδη χάσει ή γρήγορα θα χάσει κάθε ασφαλιστικό δικαίωμα, λόγω μακροχρόνιας ανεργίας ή επειδή δεν 

 

μπορεί να καταβάλλει τις εισφορές στον κλάδο Υγείας (σ.σ. όπως το 40% των ΕΒΕ), ενώ όσοι χρωστάνε σε ασφαλιστικά ταμεία και εφορία δεν παίρνουν φορολογική ενημερότητα, συνεπώς ούτε βιβλιάριο απορίας.

 

Η ολοένα αυξανόμενη εμπορευματοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας είναι αποτέλεσμα μιας ταξικής αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά παρουσιάζεται από την κυβέρνηση και την ΕΕ ότι καλύπτει τις ανάγκες. Ταυτόχρονα, υποστηρίζοντας την καπιταλιστική ανάπτυξη, ενισχύει τους επιχειρηματικούς ομίλους ώστε να υπάρξει «ανάπτυξη», «ανταγωνιστικότητα» κ.λπ. Οι αιματηρές περικοπές σε Υγεία - Πρόνοια στοχεύουν στα εξής: Να «απελευθερωθεί» κι άλλο ο τομέας της Υγείας για τους επιχειρηματικούς ομίλους που θέλουν να επενδύσουν σε αυτό το κερδοφόρο πεδίο, άρα να υποβαθμιστεί περισσότερο το δημόσιο σύστημα. Να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες για την Υγεία και η κρατική ευθύνη για υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας που παρέχονται χωρίς ανταποδοτική βάση, ώστε περισσότερο κρατικό χρήμα να πηγαίνει στους διάφορους μεγαλοεπιχειρηματίες - και στο χώρο της Υγείας. Να μειωθεί το «μη μισθολογικό κόστος» (εισφορές, μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, αποζημιώσεις για εργατικά ατυχήματα, ασθένειες κ.λπ.) για τους εργοδότες.

 

Το ερώτημα είναι ποιος μπορεί να θέσει ένα τέρμα στη δολοφονική πολιτική. Αν όχι ο οργανωμένος λαός, τότε ποιος; Κάποια κυβέρνηση; Και τι θα κάνει με τους επιχειρηματίες και την ΕΕ αυτή η κυβέρνηση; Ο λαός πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Και χρειάζεται κοινός αγώνας των υγειονομικών με όλους τους εργαζόμενους, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους συνταξιούχους, τους ανασφάλιστους, τους νέους, κόντρα στην πολιτική που συνθλίβει τη ζωή τους, που τους αφήνει χωρίς παροχές υπηρεσιών Υγείας αν δεν έχουν - που δεν έχουν - να πληρώσουν αδρά, για να κερδοφορεί το κεφάλαιο, κόντρα στην πολιτική που διαχειρίζεται την κρίση σε όφελός του. Μόνο έτσι μπορούν να εμποδίσουν μέτρα, να επιβάλουν το δίκιο τους.