Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Τη διαφορά για το λαό στις εκλογές θα την κάνει το ποσοστό του ΚΚΕ


Αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε χτεσινή μαζική συγκέντρωση της Αχτίδας Χρηματοπιστωτικού της ΚΟ Αττικής του Κόμματος
Στιγμιότυπο της χτεσινής συγκέντρωσης
Σε συγκέντρωση της Αχτίδας Χρηματοπιστωτικού της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ μίλησε χτες βράδυ η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα, στην κατάμεστη αίθουσα του ξενοδοχείου «Stanley». Την εκδήλωση άνοιξε η Εφη Χαλιού, μέλος του Γραφείου της Αχτίδας, πρόεδρος του κλαδικού σωματείου και μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων στην Εθνική Τράπεζα. Στην ομιλία της, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημείωσε μεταξύ άλλων:«Για άλλη μια φορά, θα τονίσουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι μέχρι την παραμονή που θα ανοίξουν οι κάλπες, να δώσουμε τη μάχη, ταυτόχρονα και την εκλογική, που έχει βεβαίως τις ιδιαίτερες απαιτήσεις της, αλλά και τη μάχη της ανάπτυξης των αγώνων, με όλες τις δυνατές μορφές που θα πάρουν αυτοί οι αγώνες. Κι αυτό γιατί η προεκλογική περίοδος δεν πρόκειται να αναστείλει κανένα απ' τα μέτρα τα οποία έχουν αποφασιστεί. Εχετε κι εσείς ακούσει ότι η εντολή που δίνεται στην κυβέρνηση, είναι να μην αφήσει ούτε μια μέρα χαμένη που να μην υλοποιήσει μέτρα που έχει αποφασίσει και μέτρα που πρόκειται να πάρουν στο επόμενο διάστημα.
Το θέμα για τις κλαδικές συμβάσεις είναι κρίσιμο. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πολλές συμβάσεις - μιλάω τώρα γενικότερα και για τον χώρο της βιομηχανίας κ.λπ. - έχουν προ πολλού εκπέσει, γιατί τα τελευταία χρόνια οι βιομήχανοι δεν καθόντουσαν σε συζητήσεις για να υπάρξει κάποια διαπραγμάτευση, κι έτσι η "μετενέργεια" - όπως τη λένε - έχει παρέλθει. Αλλες συμβάσεις λήγουν, άλλες είναι μέσα στη "μετενέργεια".


Μέχρι τις 14 Μαΐου λήγει η προθεσμία και είναι σίγουρος ο κίνδυνος να υπογραφούν συμβάσεις - όπου υπογραφούν, γιατί βεβαίως δεν υπάρχει διάθεση να υπογραφούν - αλλά όπου υπογραφούν συμβάσεις να είναι πολύ κάτω αυτών που ισχύουν. Και το να πάμε στο καθεστώς των ατομικών συμβάσεων, επίσης είναι σίγουρο. Και καταλαβαίνετε ότι η μάχη πια κυριολεκτικά δίνεται τόπο τον τόπο δουλειάς.Διότι, αν για παράδειγμα η εργοδοσία του χώρου σας δεν κάτσει έστω και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ανεξάρτητα απ' τις διαθέσεις της, ο χρόνος θα κυλήσει και μετά πάει όπου θέλει. Κι αν πάμε πια στην επιχειρησιακή σύμβαση, με τους καινούργιους νόμους που ισχύουν και κυρίως με τον ατομικό εκβιασμό, ξέρουμε πολύ καλά ότι ο εργαζόμενος μόνος του, ξεμοναχιασμένος, θα χάσει τα πάντα.
Εχει μπει, ξέρετε, το όριο του κατώτατου μισθού, 511 ευρώ για τους παλιούς και 430 τόσο για τους


νέους. Δεν είναι τυχαίο ότι παραμονές των εκλογών, βγαίνουν οι διάφοροι, η ΕΚΤ, η τρόικα - η τρόικα δεν είναι κάτι το αφηρημένο, δεν είναι μια αντιπροσωπεία ανθρώπων, είναι ΔΝΤ, Κομισιόν και ΕΚΤ - και καθημερινά λένε ότι στην Ελλάδα παραμένουν υψηλοί οι μισθοί. Και η σύγκριση που γίνεται είναι ακριβώς με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Κροατία, την Εσθονία κ.λπ. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει προεκλογικά και δεν υπάρχει καμία απάντηση, ούτε απ' τη ΝΔ, ούτε απ' το ΠΑΣΟΚ. Αρα μέχρι τις 14 Μαΐου τα πράγματα είναι κρίσιμα.
Σήμερα έλεγαν ότι οι εκλογές θα γίνουν στο πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου. Επομένως, καμία εφησύχαση. Και θέλει δράση καθημερινή. Εσείς ξέρετε πώς να εξειδικεύσετε στο δικό σας χώρο τη δράση από τα κάτω. Από τα κάτω δε σημαίνει ο καθένας μόνος του, αλλά αν από τα κάτω δεν ζωντανέψει η κατάσταση...
Υπάρχουν κι άλλα ζητήματα. Οπως ξέρετε, τα ΔΣ των τραπεζών θεωρούν ότι δεν έχει εξειδικευτεί το PSI, ότι δεν έχουν πάει ακόμα λεπτομέρειες και θέλουν την εξειδίκευση κατά τράπεζα. Ποιος ξέρει τι σκέφτονται σ' αυτό το διάστημα. Ενώ έχει γίνει η ανταλλαγή, αυτό είναι το «παράπονό» τους. Και κυρίως στρέφουν την προσοχή τους στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που σημαίνει ότι θα είναι και ένας πρόσθετος εκβιασμός για το χώρο των εργαζομένων στις τράπεζες.
Κοροϊδία η «αναδιαπραγμάτευση»
Αλλο ζήτημα: Οι τράπεζες δεν μπορούν να μείνουν όπως είναι τώρα, είναι φανερό - δεν λέω ότι αυτό θα γίνει προεκλογικά - πρέπει να υπάρξουν εξαγορές, συγχωνεύσεις, συγκεντροποίηση. Πριν μερικά χρόνια, δεν θυμάμαι αν ήταν ο πρόεδρος της τράπεζας Πειραιώς, ο κ. Σάλλας, είχε πει ότι 2,5 τράπεζες πρέπει να υπάρχουν στην Ελλάδα.
Το ότι απέτυχε η συνένωση της Γιούρομπανκ με την Αλφα, δεν είμαι βέβαιη ότι μπορούμε να πούμε ότι απέτυχε. Πριν το κούρεμα θεωρήθηκε πρόωρο να γίνει τελικά η συμφωνία, γιατί ήθελαν να δουν ποιο είναι το πραγματικό κεφάλαιο της κάθε τράπεζας για να κάνουν τα δικά τους ισοδύναμα. Αν οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί είναι οξυμένοι, είναι πολύ πιθανόν να κυνηγήσουν συγχώνευση ή να εξαγοραστούν από γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές τράπεζες.
Επομένως, τους τραπεζοϋπάλληλους τους περιμένει οπωσδήποτε μείωση των τραπεζικών καταστημάτων, δεν είναι εύκολο να μείνουν τόσα πολλά καταστήματα. Μείωση των θέσεων εργασίας. Βλέπετε το "ταμπού" της μονιμότητας έχει φύγει κ.λπ. Οι μειώσεις μισθών είναι σίγουρες, οι αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων είναι επίσης σίγουρο, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών της εργοδοσίας είναι επίσης σίγουρη και η άνοδος των ορίων συνταξιοδότησης. Τον Ιούνη θα περάσουν ανάλογα μέτρα.
Και γενικά, η ρότα είναι μέχρι το 2042. Η ίδια η δανειακή σύμβαση που έχουν υπογράψει προβλέπει συνεχή αναθεώρηση και επικαιροποίηση, προσέξτε, απ' την πλευρά της τρόικας, της Κομισιόν, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Υπάρχει σαφής δέσμευση. Κι αν θέλετε, μας κάνει εντύπωση, γιατί αυτό - θα σας το πω ειλικρινά, έχω διαβάσει τις ομιλίες όλων των στελεχών των κομμάτων, αυτές που περνάνε στα σάιτ -, αυτό που εμείς το λέμε πάρα πολύ σθεναρά, δεν το αναφέρουν. Δηλαδή τι; Απαγορεύεται η αναδιαπραγμάτευση από πλευράς ελληνικής.
Ακόμα κι αν, όχι αν έχεις αλλαγή κυβέρνησης, ακόμα κι αν υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις ή γενικότερες νομοθετικές ρυθμίσεις, δεν μπορεί η ελληνική πλευρά να αναθεωρήσει τη συνθήκη. Εάν προχωρήσει σε αναθεώρηση της συνθήκης ή αν δεν υλοποιήσει κατά γράμμα όσα λέει η συνθήκη, τότε σταματά η χρηματοδότηση, που βεβαίως δεν πάει για το λαό, πάει για τις επιχειρήσεις, τις τράπεζες, το κεφάλαιο. Οχι μόνο σταματάει, αλλά πρέπει να γυρίσει πίσω η ελληνική πλευρά, το ελληνικό κράτος, όσα έχει πάρει συν τους κανονικούς τόκους , συν τόκους υπερημερίας. Κι αν όλα αυτά δεν φτάνουν, υπάρχει το δικαίωμα της κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων.
Και μάλιστα, σ' αυτά μπαίνει και η ιδιωτική ακίνητη περιουσία. Οταν λέω ιδιωτική, υπάρχει η δημόσια - δημόσια ιδιοκτησία, αλλά υπάρχει και η δημόσια - ιδιωτική που μπορεί να πουληθεί, συν ο ορυκτός πλούτος, όλα αυτά. Σας το λέω ειλικρινά, έχουμε διαβάσει τι λένε οι ομιλητές πέρα απ' τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο και τον Παπαδήμο. Δεν περίμενα να τα αποκαλύψουν αυτά, αλλά ακόμα κι απ' τα άλλα κόμματα, την κ. Κατσέλη, τον κ. Τσίπρα, τον κ. Κουβέλη, τον κ. Καμμένο, τον Καρατζαφέρη, αυτό δεν αναλύεται στο λαό.
Την ίδια ώρα που λένε καταλύθηκε η εθνική μας κυριαρχία, η εθνική ανεξαρτησία, αυτό το συγκεκριμένο πού είναι; Μάλιστα, αρχικά είχαν πει ότι στην ελληνική μετάφραση είχε παραλειφθεί αυτό το σημείο, αλλά αυτό υπάρχει. Γιατί δεν αναλύεται; Εμείς το έχουμε καθαρό. Διότι ο καθένας με τη σημαία του, με αποχρώσεις μεταξύ τους - δεν ισοπεδώνω τα λεγόμενά τους -, θεωρούν ότι μπορεί να προκύψει μια κυβέρνηση απ' τις εκλογές ικανή να διαπραγματευτεί τη συνθήκη.
Τι διακυβεύεται στις εκλογές;
Εμείς ακριβώς, ανεξάρτητα απ' τις εκλογές, αλλά και στις εκλογές, βάζουμε αυτό το ζήτημα, ότι συγκρούονται οι δύο δρόμοι ανάπτυξης: Ο καπιταλιστικός δρόμος, είτε είναι σε ταχύρρυθμη ανάπτυξη, είτε είναι σε ύφεση, είτε είναι σε αδύναμη αναζωογόνηση. Απ' την άλλη μεριά, δεν μπορούμε να βάλουμε αυτόματα ένα δρόμο ανάπτυξης, αλλά μιλάμε για τη διαμόρφωση του μετώπου της εργατικής τάξης, του λαϊκού μετώπου, της λαϊκής συμμαχίας, του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου, όπως θέλει κανείς μπορεί να το πει, που οδηγεί τα πράγματα στην αντεπίθεση, στην αποτροπή όσο γίνεται χειρότερων, αλλά με όρους οξυμένης ταξικής σύγκρουσης. Και τέλος, βεβαίως, κατευθύνεται στην πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.
Θέλω να σταθώ στο εξής, είναι θέμα που εμείς εκλογικά το βάζουμε στο επίκεντρο, το βάζει και ο αντίπαλος. Για παράδειγμα, λένε ότι σ' αυτές τις εκλογές τι διακυβεύεται; Με την Ευρώπη και το ευρώ ή με το χάος; Με την Ευρώπη και το ευρώ ή με την κοινωνική εξέγερση, την πτώχευση και την επανάσταση; Αυτό το θέμα μπαίνει. Κοιτάξτε να δείτε, μπαίνει τρομοκρατικά, να τρομοκρατήσει το λαό. Στο βάθος, όμως, δείχνει ότι αντικειμενικά έχει υπόσταση αυτό το ζήτημα.
Να το ξεκαθαρίσουμε, εμείς δε θεωρούμε ότι οι εκλογές συνδέονται άμεσα με την εργατική λαϊκή εξουσία. Ούτε η ταξική πάλη έχει φτάσει έτσι, ούτε η αναμέτρηση είναι έτσι, αλλά κι αν φοβούνταν ότι θα χάσουν με τις εκλογές την εξουσία, δεν θα τις έκαναν τις εκλογές, κάτι άλλο θα έκαναν. Θα είχαν ενωθεί όλοι, θα είχαν βρει τρόπο. Είναι άλλο πράγμα ότι λέμε προβληματιστείτε πάνω σ' αυτό το ζήτημα, ψηφίστε πολλοί περισσότεροι το ΚΚΕ, ακριβώς γιατί λέει την εργατική λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία, αλλά στο κάτω κάτω κάλπη είναι αυτή, ψήφος, μορφή πάλης είναι.
Κι αν δεν συμφωνείς μέχρι εκεί μαζί μας, μπορείς να μας ψηφίσεις για πολλά άλλα, που ξέρεις ότι αξίζει να μας ψηφίσεις. Σε προειδοποιήσαμε, παλέψαμε, έχουμε συνέπεια, έχουμε μαχητικότητα, έχουμε διεκδικήσεις που απηχούν τα συμφέροντά σου, δε λέμε άλλα τη μια μέρα άλλα την άλλη, δε συμβιβαζόμαστε, δε θα συμβιβαστούμε κλπ. Δε θα πάρουμε την ψήφο σου, ούτε θα τη θεωρήσουμε κομμουνιστική, αν δεν είσαι.
Αλλά από την άλλη μεριά, μπορείς να υπολογίζεις σε εμάς. Είμαστε εγγύηση. Σε αυτές τις εκλογές, η διαφορά θα είναι αυτή, το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ. Και όχι τυχαία, λέω το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ, γιατί ιδεολογικά και πολιτικά μπορεί να μη συμφωνούν όλοι μαζί μας.
Επομένως, το βάζουν οι ίδιοι αυτό το πράγμα, που σημαίνει ότι παρά το γεγονός ότι το κίνημα στην Ελλάδα είναι κατώτερο των αναγκών, είναι σημαντικά ανώτερο από ό,τι είναι σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Και εδώ δεν είναι άσχετος ο ρόλος του ΚΚΕ. Παρ' όλα αυτά, η ζωή και η δράση του Κόμματος φέρνει στην επιφάνεια αυτό το θέμα. Οπωσδήποτε, όσο πηγαίνουμε στις εκλογές θα βάζουν το ζήτημα ότι κινδυνεύουμε να γίνουμε ακυβέρνητη πολιτεία και σαν ακυβέρνητη πολιτεία θα χάσουμε ό,τι συμφωνήθηκε, θα πέσουμε στην πτώχευση, θα γυρίσουμε στη δραχμή και όλα αυτά τα γνωστά.
'Η γίνεται συζήτηση τι είδους κυβέρνηση θα είναι αυτή. Η αστική τάξη της χώρας μας και τα κόμματα δεν είναι ενιαία. Και απλώς σε παρένθεση βάζω ότι σε συνθήκες κρίσης φαίνονται ακόμα πιο καθαρά οι εσωτερικές διαφορές της κυρίαρχης τάξης της χώρας μας και οι διαφορές εντός της ΕΕ, οι ανταγωνισμοί κλπ. Σαφώς προτιμούν - η αστική τάξη της χώρας ή το μεγαλύτερο μέρος - μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Εχουν φτάσει να φοβούνται αν μπορεί να σχηματιστεί μια τέτοια κυβέρνηση. Καλό είναι που φοβούνται και αυτό. Ο λαός δεν πρέπει να φοβηθεί.
Αδύναμη κυβέρνηση - ισχυρό ΚΚΕ
Εμείς λέμε καθαρά στο λαό: Οσο πιο αδύναμη και ασταθής είναι η κυβέρνηση, κερδίζεις χρόνο για να αντεπιτεθείς. Μια κυβέρνηση που είναι σταθερή, κυβερνά αποτελεσματικά όπως λένε, αυτή δε θα αφήσει τίποτα όρθιο. Επομένως, ο λαός πρέπει να ξεπεράσει το φόβο ότι ψηφίζω για μια σταθερή κυβέρνηση. Οχι. Ψηφίζεις, αφού δεν μπορείς να βγάλεις λαϊκή κυβέρνηση, εμπόδισέ την να έχει τα χέρια της λυμένα. Δεν αρκεί αυτό, αλλά είναι κάτι το διαφορετικό. Είναι πιο λυμένα τα δικά σου χέρια και μάλιστα με πιο ισχυρό ΚΚΕ.
Τώρα υπάρχουν και δυνάμεις που λένε ότι για πρώτη φορά στις εκλογές μπορεί να γίνει μια κυβέρνηση προοδευτικών δυνάμεων, της αριστεράς κλπ. Δε θα σταθώ τώρα στα δημοσκοπικά στοιχεία και στα αριθμητικά. Μπορεί να γίνουν πολλοί συνδυασμοί. Και οι πολλοί συνδυασμοί για μια κυβέρνηση, μπορεί να γίνουν ακριβώς διότι τους χωρίζουν επιμέρους διαφορές, έχουν διαφορές, και τους ενώνουν οι αντιφάσεις τους, μπορώ να πω. Παρότι είναι διαφορετικές οι αντιφάσεις του ενός και του άλλου.
Σαφώς δε θα ήθελε η αστική τάξη της χώρας, ούτε η ΕΕ μια κυβέρνηση, ας πούμε, που δε θα είχε κορμό τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ. Ενδεχομένως να μη θέλουν και αυτοδύναμη κυβέρνηση, στην ΕΕ δεν τη θέλουν. Γιατί σου λέει, ακόμα και αν έχει αυτοδυναμία, ο άλλος θα κάνει την αντιπολίτευση και τι θα γίνει; Σαν αντιπολίτευση θα κάνει τους ελιγμούς. Δε θέλουν. Σε τελευταία ανάλυση, δυστυχώς έχουν εναλλακτικά σενάρια να φτιάξουν μια κυβέρνηση η οποία, αν δεν είναι 100% της αρεσκείας τους, τους δίνει την ανάσα να ανασυντάξουν το αστικό πολιτικό σύστημα πιο καθαρά όπως το θέλουν.
Σε αυτό το πλαίσιο, εμείς κατατάσσουμε τα νέα κόμματα που προέκυψαν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ -να μην κάνω αναλυτική κριτική για το καθένα, «Δημοκρατική Συμμαχία», Καμμένος, κλπ., Καρατζαφέρης, γνωστός, ξέρετε τις θέσεις μας. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε επίσης τη ΔΗΜΑΡ, που προέκυψε από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, που στο εσωτερικό του έχει διαφορετικές απόψεις -αν και είναι στην ίδια ραχοκοκαλιά- αλλά έχει διαφορετικές απόψεις. Από το έξοδο από την ευρωζώνη, μέχρι και την πιο ρητή διαβεβαίωση διαπραγμάτευση εντός της ευρωζώνης και του ευρώ.
Και μόνο το γεγονός, διαπραγμάτευση εντός της ευρωζώνης και εντός του ευρώ, ακυρώνει αυτό που λέμε το αντίβαρο στο κίνημα, τη δυνατότητα να συμβάλεις στην ανάπτυξη του κινήματος, τη διεκδίκηση. Και όταν δεν μπορείς ως κυβέρνηση, αυτή είναι η δική μας θέση, να παίξεις ρόλο ως κυβερνητικό κόμμα, δεν μπορείς να παίξεις κανένα ρόλο -και δεν μπορείς να παίξεις ρόλο μέσα στις σημερινές συνθήκες- για το λαό είσαι πολύ πιο χρήσιμος σαν βασική πολιτική δύναμη στην αντιπολίτευση.
Η θέση λοιπόν η δική μας είναι αυτή ακριβώς. Οτι από τις εκλογές πρέπει να προκύψει αδύναμη κυβέρνηση, ή για να πάμε ανάποδα, ισχυρό ΚΚΕ, τόσο ισχυρό, όσο αδύναμη κυβέρνηση. Από την άλλη μέρα από τις εκλογές, ανάλογα και με τα αποτελέσματα, ή θα νιώσουν δυνατοί και θα πάρουν τα μέτρα μια και έξω και όσο γίνεται πιο γρήγορα ή θα δυσκολευτούν. Προσθέτουμε το εξής πράγμα: Ο λαός πρέπει να ξεμπλέξει και από ορισμένα πράγματα, τα οποία τώρα πια είναι εντελώς φανερά. Δηλαδή, για την εξαθλίωση, σχετική ή απόλυτη του λαού, για τη σχετική ή απόλυτη επιδείνωση του βιοτικού του επιπέδου, δε φταίει το χρέος.
Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτε, να βγάλει την Ελλάδα απ' την κρίση, αναδιανομή πλούτου -δεν λέμε να πάρει σοσιαλιστικά μέτρα, μέτρα σοσιαλισμού, αλλά να κάνει αναδιανομή κτλ.- αν δεν έχει στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας. Αν δεν έχει στα χέρια της τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τον ορυκτό πλούτο, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, το τραπεζικό σύστημα κτλ. Διότι θα αποφασίζεις στο Κοινοβούλιο, αλλά την ευθύνη πού θα επενδύσω, πώς θα επενδύσω και τι θα κάνω, και τι αυξήσεις θα δώσω, θα την έχουν τα μονοπώλια, οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Πώς θα σχεδιάσεις παραγωγικές επενδύσεις σε συνδυασμό με την απασχόληση και όχι με μισθούς των 500 και των 400 ευρώ; Πώς θα δώσεις προτεραιότητα στην ανάπτυξη; Θα φυτεύεις φωτοβολταϊκά στα χωράφια που μπορούν να παράγουν προϊόντα να τρώμε; Θα απαγορεύσεις τις εισαγωγές προϊόντων που μπορούμε να παράγουμε; Δε γίνεται διαφορετικά. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι λοχαγός δίχως λόχο.
Η κρίση είναι του καπιταλισμού
Οσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, γίνεται η ενοχοποίηση του τραπεζικού συστήματος στην κρίση. Ξέρετε πάρα πολύ καλά, εμείς είμαστε με τους τραπεζοϋπάλληλους, με αυτούς που δουλεύουνε στις εταιρείες τις ασφαλιστικές, με αυτούς που δουλεύουνε σε αυτές τις εταιρείες που μας παίρνουνε τηλέφωνο και μας τρελαίνουμε, ας πούμε, αν ξεχάσαμε να πληρώσουμε, ή επειδή χρωστάμε 18 ευρώ. Αλλά αυτό που έφερε το σύστημα, κούρεμα, ανακεφαλαίωση τραπεζών, είναι πολύ πιο συνεπές με το καπιταλιστικό σύστημα.
Διάβαζα προχτές για «χειραφέτηση απ' τις τράπεζες». Πώς θα χειραφετηθείς; Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ζήσει δίχως το τραπεζικό σύστημα, είναι το κυκλοφορικό του σύστημα. Η καρδιά του είναι η υπεραξία. Αλλά οι τράπεζες δε γίνανε ούτε για να βοηθήσουν τους μικρομεσαίους, ούτε για να παίρνουμε εμείς στεγαστικά δάνεια. Θα έλεγα, παρεμπιπτόντως είναι και αυτό. Μη φανταστούμε ότι πλουτίζουν οι τράπεζες απ' τα δικά μας στεγαστικά δάνεια. Βεβαίως κερδίζουν, αλλά δεν πλουτίζουν.
Οι τράπεζες ήταν τα πρώτα ιδρύματα του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Πριν καλά καλά γίνει και μονοπωλιακός καπιταλισμός, ιδρύθηκαν οι τράπεζες. Οι τράπεζες είναι αυτές που συγκεντρώνουν το λιμνάζον χρήμα που βγαίνει απ' την παραγωγή βεβαίως, δανείζουν καπιταλιστές, γιατί κανένας καπιταλιστής δε βάζει όλα του τα χρήματα στην παραγωγή, στη διεύρυνση της καπιταλιστικής παραγωγής. Και βεβαίως, οι τράπεζες έχουν τη δυνατότητα να κερδοσκοπούν αγοράζοντας χαρτιά, ομόλογα, μετοχές κτλ.
Αλλά οι τράπεζες δεν έχουν επενδύσει στη βιομηχανία; Αυτός διαχωρισμός του τραπεζικού συστήματος, από τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές είναι πλαστός. Μερικά ονόματα μόνο να θυμηθούμε, Λάτσης και άλλοι, καταλαβαίνουμε. Βέβαια, δημιουργείται ακριβώς πλασματικό κεφάλαιο. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, που ανακάλυψαν το πλασματικό.
Ο Μαρξ το είχε περιγράψει στην εποχή του, που δεν είχε βεβαίως το ύψος που έχει σήμερα. Μπορεί να εκδηλώνεται η κρίση στο τραπεζικό σύστημα, αλλά η κρίση εκφράζεται στον παραγωγικό τομέα. Στις ΗΠΑ, λένε, εκεί φταίνε τα δομημένα ομόλογα που πήγανε στις κατασκευές. Εντάξει, εκδηλώνεται η κρίση πια στις τράπεζες, αλλά είναι της καπιταλιστικής παραγωγής, όπως τον 19ο αιώνα, διαβάζουμε για εμπορικές κρίσεις, κρίση του σιταριού κ.ά. αλλά ήταν κρίσεις του καπιταλισμού.
Επομένως, εφόσον η κρίση είναι καπιταλιστική, εφόσον σήμερα ο καπιταλισμός είναι γερασμένο σύστημα, ιδιαίτερα ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός και ο αμερικάνικος, σε σύγκριση με τον ανερχόμενο καπιταλισμό της Κίνας, της Ασίας κτλ., αυτός ο καπιταλισμός δεν έχει τη δυνατότητα της διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής, δεν έχει τη δυνατότητα να έχει τα κέρδη που έβγαζε. Αρα, περνάει στην πλήρη αντίδραση.
Και εδώ απελευθερώνονται ακόμα περισσότερο οι ενδοκαπιταλιστικές, ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι εσωτερικές διαφοροποιήσεις συμφερόντων μέσα στην ίδια την αστική τάξη. Και αυτά που ζούμε τώρα, να φεύγουν τώρα από τη ΝΔ και να κάνουν κόμματα και απ' το ΠΑΣΟΚ, είναι ο απόηχος αυτής της νέας κατάστασης που περνάει η καπιταλιστική οικονομία και έχει αντίκρυσμα στο πολιτικό της σύστημα.
Εμείς λέμε εργατική - λαϊκή εξουσία
Αντικειμενικά λοιπόν, στην εκλογική μάχη, το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική, ανεξαρτήτως διαφωνιών γύρω απ' το θέμα πώς θα είναι ο σοσιαλισμός κτλ., αλλά μπορεί να είναι και μερικότερο κριτήριο, με όρους βεβαίως σαφούς εναντίωσης προς τα μονοπώλια και τις επιλογές της ΕΕ. Με όρους πιο κόμμα μπορεί να συμβάλλει στο δυνάμωμα του κινήματος.
Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι για τελευταία φορά. Οι διαφορά μας απ' τα άλλα κόμματα είναι και πάνω σε ένα πολύ βασικό θέμα. Λένε οι άλλοι, κυβέρνηση της αριστεράς, κυβέρνηση κεντροαριστεράς, κυβέρνηση κεντροδεξιάς, δε λένε εξουσία της Αριστεράς, αν και τώρα τελευταία μας μιμούνται και πετάνε προεκλογικά.
Εμείς δε λέμε κυβέρνηση ΚΚΕ, ούτε εξουσία ΚΚΕ. Εμείς λέμε εργατική - λαϊκή εξουσία. Αν θέλετε αντλώντας τις θετικές αλλά και τις αρνητικές εμπειρίες από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Λέμε αυτό, η εργατική τάξη θα έχει την εξουσία. Δε θα είναι εξουσία του ΚΚΕ. Αυτό δε σημαίνει ότι το ΚΚΕ θα είναι κάπου έξω απ' την εργατική τάξη, είναι το πρωτοπόρο τμήμα της. Αλλά ακριβώς, μόνο όταν μιλάς για εργατική εξουσία, όπου βεβαίως εκφράζονται και οι σύμμαχοί της με τη μορφή παραγωγικών συνεταιρισμών κλπ., αυτό μπορεί να διασφαλίσει αυτό που λέμε τον άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Η διαφορά είναι στο εξής: Οτι παλεύουν για μία κυβερνητική αλλαγή στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας, ενώ εμείς παλεύουμε για να αλλάξει χέρια η εξουσία, δηλαδή να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου