Με αφορμή την «Κατσέλης»

rizospastis.gr

Λίγες μέρες αφότου ο όμιλος Δαυίδ έβαλε λουκέτο στην εταιρεία «Nutriart» («Κατσέλης», «Αλλατίνη», «Πλάζα»), ως βασική αιτία της συγκεκριμένης ενέργειας προβλήθηκε σε μερίδα των αστικών ΜΜΕ η αργοπορία έγκρισης δανειοδότησης της εταιρείας από τράπεζες για να προχωρήσει πρόγραμμα αναδιάρθρωσής της. Στην ίδια ρότα, κατά την επίσκεψή του στους εργαζόμενους, ο Αλ. Τσίπρας αφού κατακεραύνωσε τον μεγαλοεπιχειρηματία ότι αφήνει 500 οικογένειες στο δρόμο «με τη δικαιολογία ότι δεν μπορεί να κάνει έναν διακανονισμό με τις τράπεζες, προκειμένου να συνεχίσει μια ιστορική επιχείρηση», κατέληξε να δηλώνει: «Η εταιρεία πρέπει να επαναλειτουργήσει. Είναι υποχρέωση των τραπεζών που έχουν χρηματοδοτηθεί αδρά από τον ελληνικό λαό με δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Μέρος, έστω μικρό, αυτών των χρημάτων που παίρνουν για να σταθούν να το δώσουν στην πραγματική οικονομία. Είναι υποχρέωσή τους παραγωγικές επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας να τις κρατήσουν ανοιχτές». Και κάλεσε την εργοδοσία «να ενδιαφερθεί» και αυτή αλλά και «οι τράπεζες να δώσουν κάτι για να διατηρηθεί μια στοιχειώδης συνοχή στην παραγωγική διαδικασία και στην πραγματική οικονομία». Ενώ σε άλλο σημείο της ομιλίας του είπε: «Να είναι βέβαιοι, γιατί μας παρακολουθούν τώρα και η διοίκηση του εργοστασίου σας, αλλά και οι πραγματικοί κυβερνήτες αυτού του τόπου που είναι τραπεζίτες, ότι δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί (...) Τα χρήματα για να διατηρηθεί η συστημική τράπεζα Eurobank,


 στην οποία έγινε πρόεδρος μόλις απέλυσε 500 εργαζόμενους και μετέφερε την έδρα της COCA-COLA 3E στο εξωτερικό ο κ. Δαυίδ, είναι χρήματα του ελληνικού λαού. Εμείς λέμε ότι θα λογοδοτήσουν κάποια στιγμή».

***

Εμμέσως πλην σαφώς ο Αλ. Τσίπρας προσπάθησε να δώσει διέξοδο στους εργαζόμενους, λέγοντάς τους ότι πρέπει και η εργοδοσία να ζητήσει και οι τράπεζες να δώσουν δάνειο για να λειτουργήσει η επιχείρηση. Βεβαίως, δε θα μπορούσε ο Αλ. Τσίπρας στο πλαίσιο της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ να δώσει διαφορετική διέξοδο. Σε μια επιχείρηση που παράγει βασικά το διαφόρων ειδών ψωμί και άλλα τέτοια παρασκευάσματα, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και οξύτατου ανταγωνισμού αφού υπάρχουν και άλλες τέτοιες επιχειρήσεις παραγωγής των ίδιων ακριβώς εμπορευμάτων.
Αλλωστε, η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, άρα και των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Βεβαίως, κάνει το διαχωρισμό ανάμεσα στις τράπεζες και τους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στη βιομηχανία, αναπαράγοντας τη χιλιοειπωμένη του προπαγάνδα ότι η κυβέρνηση ενισχύει τις τράπεζες και όχι την παραγωγή (πραγματική οικονομία τη λέει). Παραπλανά συγκαλύπτοντας αφενός ότι και η οικονομική κρίση στην παραγωγή εκδηλώνεται, επομένως μπορεί να φτάνει έναν ιδιοκτήτη επιχειρηματικού ομίλου να κλείνει την επιχείρηση είτε γιατί έχει ζημιές, είτε γιατί δεν του δίνει τα προσδοκώμενα κέρδη (ο όμιλος Δαυίδ έχει τέτοια προϊστορία και με άλλες επιχειρήσεις του, όπως και κάθε καπιταλιστής δηλαδή), αφετέρου το γεγονός ότι οι τράπεζες έχουν άμεση σχέση με την παραγωγή και συνδέονται με διάφορα νήματα, αφού αυτές τις δανειοδοτούν για να κάνουν ή να επεκτείνουν τις επενδύσεις τους. Και η σχέση του Δαυίδ με τη Eurobank αυτό δείχνει. Αλλά όταν έχεις στρατηγική ενίσχυσης των μονοπωλίων, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, τέτοια λες στους εργαζόμενους, χειραγωγώντας τους στους επιχειρηματικούς ομίλους και στο σύστημά τους.
Δε θα περίμενε κανείς, επομένως, από τον Αλ. Τσίπρα να διαφωτίσει τους εργαζόμενους στην «Κατσέλης» ότι υπάρχει οικονομική κρίση και ανταγωνισμός, που ωθεί στο κλείσιμο επιχειρήσεων, άρα οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν σε ρότα ενάντια στους επιχειρηματικούς ομίλους. Ούτε να τους πει ότι οι καπιταλιστές όταν οι επιχειρήσεις τους δεν τους δίνουν τα προσδοκώμενα κέρδη τις κλείνουν και αλλάζουν τομείς οικονομικής δράσης για μεγαλύτερα κέρδη. Και μάλιστα σε μια επιχείρηση που παράγει βασικό είδος διατροφής, που συνδέεται και με την αγροτική παραγωγή (π.χ., στάρι).

***

Το παράδειγμα της «Κατσέλης» δείχνει για μια ακόμη φορά πως χρειάζεται άλλη οργάνωση της παραγωγής. Πως μια τέτοια επιχείρηση χρειάζεται στο λαό. Αλλά χωρίς καπιταλιστές ιδιοκτήτες. Δηλαδή, με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Που θα παράγει όχι ως ξεχωριστή επιχείρηση σε ανταγωνισμό με τις άλλες ομοειδείς ή τους παραγωγούς του σταριού και του αλευριού, όπως στον καπιταλισμό, γεγονός που οδηγεί σε κρίσεις, ή κλείσιμο επιχειρήσεων λόγω μειωμένων κερδών, ή και συρρίκνωση αγροτικής παραγωγής, αλλά ως ένας τομέας παραγωγής που όλες του οι επιχειρήσεις θα παράγουν από κοινού με βάση τις κοινωνικές ανάγκες για όλη την κοινωνία, σε άμεση σχέση και συνεργασία με τους παραγωγούς σταριού και αλευριού σε όφελος όλων, και αυτά θα καθορίζονται από τον κεντρικό σχεδιασμό. Ετσι, δε θα κλείνουν επιχειρήσεις, αλλά θα αναπτύσσονται όσο θα αναπτύσσεται η κοινωνία και οι ανάγκες της και οι εργαζόμενοι θα έχουν μόνιμη, σταθερή δουλειά με όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα.

Β. Ι.