Ο
τίτλος του άρθρου δεν είναι παραπλανητικός. Κάθε λέξη έχει την σημασία
της. Η “σημερινή βαρβαρότητα” δεν χωρά ιδιαίτερη επεξήγηση. Την ζούμε.
Είναι τα νέα μέτρα που έχουν ήδη αποφασιστεί (παρά τις όψιμες και
υποκριτικές “διαφωνίες” κυβέρνησης-Τρόϊκα) και βρίσκονται προ των πυλών.
Είναι η βαθιά λιτότητα στην οποία βυθίζονται οι λαοί της Ισπανίας και
της Πορτογαλίας που εξεγείρονται, είναι οι αντεργατικοί νόμοι που – με
πρόσχημα την “δημοσιονομική προσαρμογή” - περνούν σε όλη την Ευρώπη,
συμπεριλαμβανομένου του ευρωπαϊκού βορρά. Από που λοιπόν “πηγάζουν” όλα
αυτά τα μέτρα που κατακρημνίζουν μισθούς και συντάξεις, που συντρίβουν
εργατικά δικαιώματα δεκαετιών, που ιδιωτικοποιούν ακόμη και το οξυγόνο
που αναπνέουμε, που προωθούν την μερική απασχόληση, που φορτώνουν φόρους
και χαράτσια στα νοικοκυριά ενώ απαλλάσουν το μεγάλο βιομηχανικό και
εφοπλιστικό κεφάλαιο;
Η
σημερινή πολιτική – τα Μνημόνια και τα μέτρα που αυτά επιβάλλουν – δεν
προήλθαν από “παρθενογέννεση”. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος
ασφαλώς συνέβαλε στην επίσπευση τους και αποτέλεσε το βολικό πρόσχημα
για την επιβολή τους. Ο “προάγγελος” όμως της σημερινής πολιτικής
εντοπίζεται στην υπογραφή της περίφημης συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
στον Φλεβάρη του 1992, στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας. Τότε μπήκαν τα
θεμέλια της βαρβαρότητας. Τότε που δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία,
Γαλλία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Ιταλία, Βρετανία,
