Αυτοί στο θέατρο κι εμείς τη δουλειά μας

Μέρα συγκρότησης της νέας κυβέρνησης η χτεσινή, ελπίζαμε ότι θα χαλαρώσουμε λίγο με τα ιλαρά που συμβαίνουν συνήθως τέτοιες μέρες.
Μας προσγείωσε - τουλάχιστον το προσπάθησε - με τρομώδη φωνή η εκφωνήτρια στο Μεγάλο Κανάλι που ανήγγειλε ότι «στην κρισιμότερη στιγμή για την Ελλάδα αναλαμβάνει καθήκοντα η κυβέρνηση».
Κάλμα παιδιά, μερικά κουστούμια αλλάξανε θέση στις υπουργικές καρέκλες.

***

Αναγνωρίζουμε ότι για την αστική τάξη έχει σημασία η όλη εξέλιξη. Γι' αυτό, εξάλλου, και την τρομώδη αναγγελία την έκανε το κανάλι που ως χτες υποστήριζε μια άλλη κυβέρνηση, αλλά καθώς προέχει το κοινό συμφέρον της αστικής τάξης «και οι θεοί πείθονται» να υπηρετήσουν μια άλλη κυβέρνηση, εξάλλου μόνο το χρώμα στη σημαία άλλαξε.

***

Το γεγονός είναι ένα: Η αστική τάξη έκανε ένα βήμα μπροστά. Εχει την κυβέρνησή της. Εχει και την αντιπολίτευση που ταιριάζει σ' αυτή την κυβέρνηση έτσι που να μην καταγράφονται κλυδωνισμοί στο σκάφος.
Η αστική τάξη έχει ακόμα δρόμο μέχρι να ολοκληρώσει την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, έτσι που αυτό να αντιστοιχεί ακριβώς στη διασφάλιση των συμφερόντων της, αλλά είναι σε καλό δρόμο.
Ο λαός έκανε ένα βήμα πίσω, γεγονός που ο Πρετεντέρης το εντοπίζει ως πρόβλημα χορευτικής κίνησης. Του αναγνωρίζουμε ότι είναι λεπτή ψυχή και ως εκ τούτου μπορεί να βλέπει τα πράγματα με


 τέτοιο πρίσμα. Για το λαό το πρόβλημα παραμένει: Η αστική τάξη εδραιώνει την κυριαρχία της τόσο και όσο οι καθυστερήσεις στην ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος της επιτρέπουν.

***

Σε μας, πάντως, για κάποιον παράξενο λόγο, βλέποντας τις εικόνες στην τηλεόραση για την αλλαγή της κυβερνητικής φρουράς, ήρθε στο νου το ανατριχιαστικό «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;»...
Βέβαια, από μια σκοπιά έχει και την πλάκα του το όλο σκηνικό. Μια μέρα να κάνεις υπουργό έναν και γίνεται χαμός. Οικογένεια, φίλοι, γειτονιά, χωριά, ομοϊδεάτες, ξεχνάνε τα πάντα, φοράνε τα καλά τους και τρέχουν για τη φωτογραφία της μιας μέρας.
Εντάξει, έτσι είναι το παιχνίδι. Το καταγράφουμε μόνο για το αστείο του πράγματος που έρχεται να καλύψει το τραγικό:
Την εικόνα στο Πεδίον του Αρεως, όπου ο Καμίνης επέλεξε να ξεφτιλίσει μερικές χιλιάδες ανθρώπους, να τους αναγκάσει να σταθούν στην ουρά μπροστά στις κάμερες για να κάνει αυτός το κομμάτι του ως φιλάνθρωπος την ώρα που με το άλλο χέρι υπέγραφε νέα επεισόδια αυταρχισμού. Τουλάχιστον ο Τζουλιάνι - πρώην δήμαρχος Νέας Υόρκης και ίνδαλμα του Καμίνη - δεν παρίστανε τον φιλάνθρωπο. Εκείνος έκανε πράξη κατευθείαν ότι το παιδί που σπάζει ένα τζάμι πάει φυλακή για μεταπτυχιακό.

***

Στο στρατόπεδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης φρόντισαν να εξαφανιστούν οι δηλώσεις Κοτσακά (παρουσιάστηκαν αναλυτικά στο χτεσινό «Ριζοσπάστη»). Ας μας συγχωρήσουν, δεν συμφωνούμε με την εκτίμησή τους ότι είναι άνευ ουσίας. Μερικοί ψάχνουν ακόμα να βρούνε τι είναι αυτό που εκτίναξε τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο αρμόδιος επί χρόνια για τα οργανωτικά του ΠΑΣΟΚ κ. Κοτσακάς εξηγεί πώς ακριβώς έγινε η οργανωμένη μετακίνηση ψηφοφόρων έτσι που να διασφαλιστεί η συνέχεια της σοσιαλδημοκρατίας που ως ΠΑΣΟΚ είχε ήδη ξεφτιλιστεί στη λαϊκή συνείδηση. Λέει με απλά λόγια ότι ήταν τόση η μπόχα που έπρεπε κάπως να ξεπλυθεί. Το ερώτημα παραμένει: Μπορεί να ξεπλυθεί η σαπίλα, αλλάζοντας το ζιβάγκο με ένα μπεζ σακάκι; Οι καταγγελίες της οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ στην Καστοριά για το πώς τους πούλησε ο Πετσάλνικος και σε μια νύχτα πέρασε την εκλογική πελατεία του στον ΣΥΡΙΖΑ, δίνει μια απάντηση.

***

Ασχετο: Θεωρητικά - αν δεχτούμε τις εκτιμήσεις διαφόρων - κανένας ή σχεδόν κανένας από τον αστικό πολιτικό κόσμο δεν θα έπρεπε να ασχολείται με το ΚΚΕ, αφού πλέον δεν είναι τρίτο κόμμα. Εξάλλου, ήδη πολλοί πανηγύρισαν για το γεγονός ότι ένα μέρος των ψηφοφόρων του έκανε άλλη επιλογή στις 17 Ιούνη.
Στο συγκρότημα Λαμπράκη, πάντως, έχουν άλλη γνώμη καθώς κάτι περισσότερο ξέρουν από εξουσία και από το τι απειλεί την εξουσία τους. Ετσι αφιερώνουν ένα ολόκληρο άρθρο στα ΝΕΑ κάποιου Θεοδωρόπουλου για να μειώσουν τη σημασία της εκτίμησης του ΚΚΕ ότι «το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει τάση ανάσχεσης του όποιου ταξικού ριζοσπαστισμού αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης».
Κατανοητό το ενδιαφέρουν τους ακριβώς σ' αυτήν την παράγραφο της απόφασης. Αυτήν έχουν εντοπίσει κι άλλοι «φίλοι του ΚΚΕ». Ακριβώς γιατί κεντράρει σ' ένα σοβαρό πρόβλημα: Στο πώς εργαζόμενοι που είχαν κάνει ένα βήμα μπροστά, έκαναν τώρα βήματα πίσω.
Και με αυτήν την έννοια - η εκτίμηση του ΚΚΕ - δείχνει πού θα συγκεντρώσει το ΚΚΕ την προσοχή του: Να κάνει τα πάντα για να σηκώσει και πάλι κεφάλι ο λαός μέχρι να σπάσει τις ρίζες που τον κρατούν καθηλωμένο. Προοπτική που δικαίως ανησυχεί την αστική τάξη.
Το γεγονός ότι η αστική τάξη και οι «άσπονδοι φίλοι του ΚΚΕ» εστιάζουν στην ίδια θέση μαρτυρά απλά την κοινή επιδίωξη τόσο της αστικής τάξης όσο και των «άσπονδων φίλων του ΚΚΕ».
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς το ενδιαφέρον τους, αυτό θα 'πρεπε να ετεροκαθορίζει και την απάντηση των κομμουνιστών.
Ευτυχώς οι κομμουνιστές λειτουργούν κάπως αλλιώς. Σε πείσμα όσων στήνουν παιχνίδι και περιμένουν στη γωνία να τσιμπήσει το ψάρι, οι κομμουνιστές έχουν κόμμα που λειτουργεί με αρχές. Εχουν κόμμα που έχει πρόγραμμα. Εχουν κόμμα που συζητά εξαντλητικά τα πάντα αλλά όταν βγαίνει στο δρόμο είναι μια γροθιά.
Και ως εκ τούτου τα ωραία είναι μπροστά. Με κόπο; με ζόρια; Ναι. Οπως ακριβώς εξελίσσεται η ταξική πάλη. Που όπως απέδειξε χτες ο βιομήχανος Μάνεσης με την τραμπούκικη επίθεση στους απεργούς χαλυβουργούς, δεν είναι περίπατος, αλλά σκληρή και διαρκής σύγκρουση που δεν παίρνει χαμπάρι από εκλογικές διαδικασίες.
Διά ταύτα: Ασε τα σκυλιά να αλυχτούν. Δουλειά μας εμείς...