Στην πρωτεύουσα της Ισπανίας, Μαδρίτη, βρέθηκε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Γιώργο Μαρίνο,
μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ, εκπροσωπώντας το ΚΚΕ σε
πολιτική εκδήλωση που διοργάνωσε το Σάββατο 15/12 το Κομμουνιστικό Κόμμα
των Λαών της Ισπανίας με σύνθημα: «Για την έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ και το ΝΑΤΟ».
Εκτός από το ΚΚΕ, στη συνάντηση συμμετείχε το ΚΚ Ιταλίας
(Κομμουνιστές - Λαϊκή Αριστερά), η Ένωση Επαναστατών Γαλλίας και ο Πόλος
για την Κομμουνιστική Αναγέννηση στη Γαλλία.Παρακάτω δημοσιεύουμε την ομιλία του Γιώργου Μαρίνου:
«Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες
Ευχαριστούμε το ΚΚ των Λαών της Ισπανίας και τους συντρόφους μας από τα άλλα κόμματα. Εκτιμούμε πολύ την οργάνωση της σημερινής συνάντησης και θα προσπαθήσουμε να συμβάλουμε στη συζήτηση για την ΕΕ με τις θέσεις και την πείρα του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ υποστηρίζει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία που κριτήριο έχει τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, την αύξηση της κερδοφορίας του και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του, μέσα από την αύξηση του
βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, την κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων, τη χειροτέρευση της ζωής των λαών.
Είναι διακρατική ιμπεριαλιστική Ένωση που ανοίγει δρόμους για την ελεύθερη δράση του κεφαλαίου σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο . Για την επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων των μεγάλων οικονομικών ομίλων, για την κατάκτηση νέων αγορών και σφαιρών επιρροής, για τη ληστεία των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Ό,τι και να κάνουν οι μηχανισμοί της χειραγώγησης δεν μπορούν να κρύψουν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση μετράει αυτή την ώρα 30 εκατομμύρια ανέργους και άλλα τόσα υποαπασχολούμενους, υπονομεύει το μέλλον της νεολαίας, καταδικάζει σε ακραία φτώχεια περισσότερο από 127 εκατομμύρια ανθρώπους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πάρει μέρος στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν , το Ιράκ, τη Λιβύη, μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, και τώρα πρωτοστατεί στην επέμβαση και τις απειλές κατά της Συρίας και του Ιράν, χρησιμοποιώντας άθλια προσχήματα, ενώ η αλήθεια είναι η κατάκτηση νέων αγορών, η εξασφάλιση πηγών φυσικού αερίου και πετρελαίου.
Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ένωση του αντικομμουνισμού που επιχειρεί να αμαυρώσει την ιστορική προσφορά των κομμουνιστών στην πάλη για την κοινωνική πρόοδο, που συκοφαντεί την καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην ήττα του φασισμού στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και προσπαθεί ανιστόρητα να ταυτίσει τον κομμουνισμό, τον πραγματικό αντίπαλο του κεφαλαίου και του καπιταλισμού με το φασισμό που είναι γέννημα του συστήματος και υπηρέτης του κεφαλαίου.
Η τελευταία 20ετία είναι πολύ διδακτική για τους λαούς.
Πρώτο, αρχές της δεκαετίας του ΄90 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ μπαίνουν οι βάσεις για την προώθηση της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού, εφαρμόζονται οι γνωστές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που καταργούν θεμελιακά εργασιακά, κοινωνικά – ασφαλιστικά δικαιώματα και επιβάλλουν βάρβαρα αντεργατικά μέτρα. Η στρατηγική του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας και της "ΕΕ 2020" υπηρετούν σχεδιασμένα την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών οικονομικών ομίλων με στόχο να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου το οποίο στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης κλιμακώνει την επίθεση, με στόχο την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Δεύτερο, βασικός στόχος της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) της ΕΕ είναι η συγκέντρωση της γης και της παραγωγής σε λίγα χέρια, ώστε να επεκταθούν, να δυναμώσουν οι καπιταλιστικές σχέσεις στην αγροτική παραγωγή, να συγκροτηθούν μεγάλες καπιταλιστικές εκμεταλλεύσεις με υψηλή ανταγωνιστικότητα. Η πολιτική αυτή αποδείχθηκε καταστροφική για τους μικρούς, αλλά και πολλούς μεσαίους αγρότες. Παραδοσιακές καλλιέργειες συρρικνώθηκαν, χτυπήθηκε η κτηνοτροφία, η Ελλάδα κατακλύστηκε από εισαγόμενα αγροτικά προϊόντα, αυξήθηκε το εμπορικό έλλειμμα.
Τρίτο, μέσα από τον αποκαλούμενο χώρο «Ελευθερίας, Ασφάλειας, Δικαιοσύνης» θωρακίζεται σταδιακά το ευρωενωσιακό οικοδόμημα, η πολιτική εξουσία των μονοπωλίων, το καπιταλιστικό σύστημα.
Ενισχύεται η καταστολή και ο αυταρχισμός, ενοχοποιούνται, ποινικοποιούνται οι εργατικοί, λαϊκοί αγώνες, λαμβάνονται σκληρά μέτρα κατά των μεταναστών, δημιουργείται ένας ολόκληρος μηχανισμός παρακολούθησης και δίωξης των εργαζομένων.
Τέταρτο, η "Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας" χρησιμοποιείται ως εργαλείο της ΕΕ στην πολιτικοστρατιωτική επέμβαση σε όλη την υδρόγειο, για τον έλεγχο και την εκμετάλλευση νέων αγορών για λογαριασμό των μονοπωλίων, για την κατάκτηση νέων θέσεων στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Πέμπτο, η Οικονομική Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) που περιλαμβάνει σήμερα 17 κράτη και το κοινό νόμισμα, το ευρώ, έδωσαν ώθηση στην καπιταλιστική ενοποίηση, αλλά όξυναν ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Οι ανάγκες του συστήματος για νομισματική σταθερότητα χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται για την επιβολή σκληρών αντιλαϊκών μέτρων. Στην πραγματικότητα παρά τα βήματα που έχουν γίνει στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής ενοποίησης, η Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένωση κρατών με διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα λόγω της καπιταλιστικής ανισομετρίας και αυτό εκδηλώθηκε έντονα κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης. Οι ίδιοι οι αστοί και απολογητές του καπιταλισμού και της ΕΕ ανησυχούν για το μέλλον της Ευρωζώνης, για την πορεία των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, για την ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων.
Οι νόμοι του καπιταλισμού είναι αδυσώπητοι. Η όξυνση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της οδήγησε στην κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και όχι κρίση χρέους ή κρίση του νεοφιλελευθερισμού όπως υποστηρίζουν σοσιαλδημοκρατικά και οπορτουνιστικά κόμματα.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης, το πρόβλημα επανέρχεται στην Ευρωζώνη η οποία πλήττεται από νέα ύφεση μέσα στο 2012, από νέα συρρίκνωση της παραγωγής και της οικονομίας.
Στις συνθήκες αυτές το κεφάλαιο έχει ανάγκη από μεγαλύτερη κερδοφορία.
Αυτό το στόχο υπηρετεί η λεγόμενη "Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση", δηλαδή το πλαίσιο των οικονομικών και δημοσιονομικών αντιλαϊκών μέτρων, που επιπλέον συνιστά επιτήρηση από το επιτελείο της ΕΕ στα κράτη-μέλη και συνειδητή εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων των αστικών τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων.
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται ο "Ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας" που δημιουργήθηκε για την αντιμετώπιση περιπτώσεων ελεγχόμενης χρεοκοπίας , όπως είναι η περίπτωση της Ελλάδας. Ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται συζήτηση και η αντιπαράθεση για δύο σημαντικές αντιλαϊκές επιλογές που αφορούν: Πρώτο, το "Πολυετές Δημοσιονομικό Πρόγραμμα 2014-2020", για το οποίο εκφράζονται σοβαρές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ανάμεσα στη Γερμανία και στη Γαλλία ή στη Γερμανία και στη Μεγάλη Βρετανία. Και δεύτερο την πρόσφατη πρόταση της Κομισιόν για την "Εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης" για τη θωράκιση της Ευρωζώνης.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η επιθετικότητα της ΕΕ δεν περιορίζεται στη μια ή την άλλη πολιτική. Το βασικό πρόβλημα είναι πως αυτή η καπιταλιστική ένωση δημιουργήθηκε για να υπηρετήσει τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου και πάνω σ' αυτόν το στόχο διαμορφώνεται και εκσυγχρονίζεται η στρατηγική της λυκοσυμμαχίας, εφαρμόζονται οι κατάλληλες αντιλαϊκές πολιτικές. Γι' αυτό απαντάμε αποφασιστικά στα αστικά κόμματα και στις δυνάμεις του οπορτουνισμού και διαφωτίζουμε τους λαούς πως η ΕΕ σαν διακρατική ένωση του κεφαλαίου θα γίνεται συνεχώς και πιο αντιδραστική.
Το τονίζουμε αυτό, αποκαλύπτοντας το ρόλο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), που είναι κόμμα βγαλμένο από τα σπλάχνα της ΕΕ, εφαρμόζει τη στρατηγική και απολογείται σ' αυτή την ιμπεριαλιστική ένωση.
Το ΚΚΕ είναι σε διαρκή αντιπαράθεση με την ΕΕ, η δράση του συνδέεται με πολλές , σημαντικές εργατικές, λαϊκές κινητοποιήσεις που απέκτησαν στην πορεία του χρόνου συνεχώς και πιο ριζοσπαστικούς στόχους πάλης.
Αιχμή των στόχων αυτών είναι η πάλη για την αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ (όπως και το ΝΑΤΟ) και τη μονομερή διαγραφή του χρέους, με εργατική εξουσία και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.
Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Γιατί η αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς συνδέεται με το σοσιαλιστικό δρόμο ανάπτυξης, παίρνοντας υπόψη πως μόνο μέσα σ' αυτόν το δρόμο, μπορεί μια χώρα να ακολουθήσει ανάπτυξη με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και να επιδιώξει τη δημιουργία αμοιβαία επωφελών σχέσεων με άλλα κράτη και λαούς.
Το ΚΚΕ υποστηρίζει πως δεν μπορούν να λυθούν τα λαϊκά προβλήματα και να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες ακόμα και αν αποχωρήσει μια χώρα από την ΕΕ, την Ευρωζώνη και το ευρώ, γιατί θα συνεχίσει να κινείται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, θα διαιωνίζεται το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, θα παραμένει η κυριαρχία του κεφαλαίου, θα διατηρούνται οι προϋποθέσεις για εκδήλωση καπιταλιστικής κρίσης και συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Γι' αυτό θεωρούμε αναγκαία την ένταση των προσπαθειών για την ενδυνάμωση του αντιμονοπωλιακού, αντικαπιταλιστικού αγώνα και τη συσπείρωση ευρύτερων εργατικών, λαϊκών δυνάμεων, τη συγκρότηση ισχυρής λαϊκής συμμαχίας με πρωτοπόρα δύναμη την εργατική τάξη, με κατεύθυνση την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου