Διλήμματα, πραγματικά και ψεύτικα

Ποιο είναι, αλήθεια, το πραγματικό δίλημμα, που στέκει σήμερα μπροστά στη χώρα και το λαό; Σε ποιο κρίσιμο ερώτημα, η απάντηση δίνει λύσεις σε όλα όσα βασανίζουν τους εργαζόμενους, αντιμετωπίζει αποφασιστικά την κρίση και διαμορφώνει τους αναγκαίους όρους και προϋποθέσεις για μια ριζικά διαφορετική και ωφέλιμη για το λαό πορεία της χώρας;

Μήπως, το «μέσα ή έξω από την ευρωζώνη», το «ευρώ ή δραχμή» ή τα παρεμφερή του, περί «εθνικά ανεξάρτητης πορείας ή υποτέλειας», «ευρωένωση του νεοφιλελευθερισμού και της γερμανικής ηγεμονίας ή της ανάπτυξης και αλληλεγγύης ισότιμων εταίρων»; Ή, μήπως, διάφορα άλλα του τύπου, «λιτότητα ή ανάπτυξη», «δημόσιος ή ιδιωτικός τομέας», «απελευθέρωση αγορών και τομέων ή όχι», κλπ; Ολ' αυτά, όπως και αρκετά ακόμη, που έρχονται και επανέρχονται στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια, με διάφορες εκδοχές και φορεσιές, δεν έχουν καμιά σχέση με το πραγματικό και κρίσιμο δίλημμα. Αντίθετα, στοχεύουν στην συσκότιση και απόκρυψή του, στην καλλιέργεια αυταπατών και ψεύτικων ελπίδων, στον αποπροσανατολισμό και εγκλωβισμό των λαϊκών συνειδήσεων.
Η τεχνική είναι ίδια και απαράλλαχτη για πολλές δεκαετίες τώρα. Κι όχι μόνο στη χώρα μας. Σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Παίρνουν έναν κόκκο αλήθειας και πάνω σ' αυτόν οικοδομούν έναν πύργο με υλικά διάφορες αντιεπιστημονικές θεωρίες, μπόλικα ψέματα, ακόμη περισσότερες αυταπάτες και υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα. Βασική και κρίσιμη προϋπόθεση, να μπουν στην άκρη η ταξική πραγματικότητα και όλα όσα πραγματικά συνθέτουν τον σύγχρονο καπιταλισμό. Σε τελευταία


ανάλυση, ο βασικός στόχος όλων των προαναφερόμενων, αποπροσανατολιστικών ερωτημάτων και διλημμάτων είναι η η προστασία και διαιώνιση του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της οικονομίας και κοινωνίας. Η με κάθε τρόπο παρεμπόδιση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων να συνειδητοποιήσουν, ότι το πραγματικό και κρίσιμο δίλημμα σήμερα (όπως και για πολλά χρόνια τώρα) βρίσκεται στο «καπιταλισμός ή σοσιαλισμός» ή αλλιώς «μονοπώλια ή λαός». Δίλημμα, το οποίο συμπεριλαμβάνει, σε άρρηκτη μεταξύ τους σχέση, τον δρόμο ανάπτυξης της χώρας (καπιταλιστικός ή σοσιαλιστικός), με τον ταξικό χαρακτήρα και περιεχόμενο της εξουσίας και του κράτους (εργατική εξουσία ή εξουσία της αστικής τάξης).
Οσο οι κεφαλαιοκράτες και τα μονοπώλια κάνουν κουμάντο στην οικονομία και κατέχουν την εξουσία δεν πρόκειται να έρθει άσπρη μέρα για την εργατική τάξη και το λαό. Μόνο βάσανα θα μετράνε. Είτε με τις σημερινές πολιτικές και το λεγόμενο μνημονιακό πρόγραμμα, είτε με όποια άλλη πολιτική διαχείριση της κρίσης. Είτε με παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, είτε εκτός αυτής. Είτε εφαρμόζεται μείγμα πολιτικής λιτότητας - ανάπτυξης, είτε μείγμα ανάπτυξης - λιτότητας. Είτε με τον σημερινό δημόσιο τομέα, είτε με πολύ μικρότερο.
Που στηρίζεται το κρίσιμο αυτό συμπέρασμα; Σε πολλά, με πρώτο και καλύτερο τα όσα σφραγίζουν ανεξίτηλα τον σύγχρονο καπιταλισμό, ως αποτέλεσμα των αντικειμενικών νόμων της λειτουργίας του.
Πρώτον: Η συνεχιζόμενη και σε μεγάλο βαθμό συγχρονισμένη διεθνώς καπιταλιστική κρίση είναι πολύ βαθιά και απαιτεί πολύ μεγαλύτερη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, ενώ οξύνει ακόμη περισσότερο τους διακρατικούς και ενδομονοπωλιακούς ανταγωνισμούς και αντιθέσεις, όπως και την ανισόμετρη ανάπτυξη (πρώτα και κύρια, μεταξύ χωρών), με όλα όσα αυτή συνεπάγεται.
Δεύτερον: Η πολιτική των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων ή, αλλιώς, η κινεζοποίηση συνθηκών και όρων αμοιβής, εργασίας και διαβίωσης των εργαζομένων (συνεχής μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους -μεροκάματα, μισθοί, συντάξεις- αντιδραστικοποίηση εργασιακών σχέσεων και αύξηση βαθμού εκμετάλλευσης, ιδιωτικοποιήσεις και «απελευθερώσεις», μείωση «κοινωνικού κράτους», κλπ, κλπ) αποτελεί, αρκετά χρόνια πριν την τελευταία κρίση, τον μόνο δρόμο των κεφαλαιοκρατών, τόσο για τη διατήρηση – αύξηση των κερδών τους, όσο και στον μεταξύ τους εντεινόμενο ανταγωνισμό. Το ξέσπασμα της κρίσης έκανε ακόμη περισσότερο επιτακτικό τον παραπάνω κεφαλαιοκρατικό μονόδρομο. Γι' αυτό και δεκαετίες τώρα (ξεκινώντας απ' αυτή του 1980, στις ΗΠΑ - Ρίγκαν και τη Μεγάλη Βρετανία - Θάτσερ) η πολιτική αυτή εφαρμόζεται από συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές,  κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Γι' αυτό και αρκετοί εγχώριοι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης έκαναν και κάνουν λόγο για πολιτικές και μέτρα, που έπρεπε να έχουν εφαρμοσθεί από χρόνια (πχ Γ. Παπανδρέου). Γι' αυτό και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται γοργά σε μια σύγχρονη εκδοχή ΠΑΣΟΚ, εγκαταλείποντας μια σειρά θέσεις και συνθήματα, που έλεγε μέχρι τον περασμένο Μάη.
Τι σημαίνουν όλ' αυτά;
Η επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού θα συνεχισθεί και θα κλιμακωθεί, είτε η χώρα είναι μέσα στην ευρωζώνη, είτε όχι. Είτε κυβερνούν οι σημερινοί εταίροι, με το μείγμα της λιτότητας, είτε κάποιοι άλλοι με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και το μείγμα της ανάπτυξης. Η επίθεση θα κλιμακωθεί, επειδή αυτό απαιτεί και, μάλιστα, επιτακτικά, το συμφέρον των εγχώριων κεφαλαιοκρατών και της αστικής τάξης, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους, το φόρτωμα των βαρών της κρίσης στο λαό,  κλπ, κλπ. Αντίθετα, η εφαρμογή φιλολαϊκής πολιτικής συνεπάγεται σύγκρουση και ρήξη με τα μονοπώλια και την ΕΕ. Βάζει αυτομάτως στην ημερήσια διάταξη το θέμα της εξουσίας και του άλλου δρόμου ανάπτυξης.
Το όποιο ενδεχόμενο μετατροπής της ΕΕ σε ένωση ισότιμων εταίρων, αλληλεγγύης και ανάπτυξης αποτελεί αυταπάτη και συνάμα ψέμα πρώτου μεγέθους. Η ΕΕ είναι συνεταιρισμός καπιταλιστικών κρατών. Δηλαδή, αστικών τάξεων, μονοπωλίων και κεφαλαιοκρατών. Την έφτιαξαν για να μεγιστοποιήσουν την εκμετάλλευση και καταλήστευση των λαών (ενιαία αγορά, ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ενιαίο νόμισμα, κλπ). Ακόμη κι έτσι, όμως, οι σχέσεις μεταξύ των χωρών – μελών (δηλαδή, αστικών τάξεων) κάθε άλλο παρά ισότιμες ήταν και είναι. Στον καπιταλισμό ισχύουν ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης και οι νόμοι της αγοράς, δηλαδή, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Ο λυκοσυνεταιρισμός της ΕΕ δεν ήταν ισότιμος, ούτε στις «καλές εποχές» της ανάπτυξης. Πόσω μάλλον, σήμερα, καθώς η κρίση οξύνει πολύ περισσότερο τα βασικά γνωρίσματά του (ανισόμετρη ανάπτυξη, ανταγωνισμοί, αντιθέσεις, κλπ). Τα ίδια ισχύουν, βέβαια, και για μια καπιταλιστική Ελλάδα, η οποία θα είναι εκτός της ευρωζώνης και θα έχει στενότερες οικονομικές σχέσεις με τις ΗΠΑ ή την Ρωσία, την Κίνα, κλπ. Οσο για τα περί εθνικής ανεξαρτησίας, η συμμετοχή της χώρας σε οποιονδήποτε ιμπεριαλιστικό οργανισμό και καπιταλιστική ένωση συνεπάγεται αυτομάτως την περισσότερη ή λιγότερη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Τέλος, τα ψευτοδιλήμματα περί «δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» κλπ, λέγονται και αποσκοπούν -εκτός των άλλων- στην καλλιέργεια και συντήρηση του «διαίρει και βασίλευε». Απόδειξη γι' αυτό, ότι η αντιλαϊκή επίθεση στρέφεται ενάντια σε όλους τους εργαζόμενους και απόμαχους της δουλειάς, ενώ, οι μόνοι ωφελημένοι είναι οι κεφαλαιοκράτες. Οπως και το γεγονός, ότι όλοι όσοι τα λένε (πχ χτεσινοί και προχτεσινοί κυβερνώντες), είναι αυτοί, που δημιούργησαν όσα σήμερα εξορκίζουν (πχ ψηφοθηρία και ρουσφέτια, επιδοματικές πολιτικές, εργατική αριστοκρατία, σχέσεις διαπλοκής, κλπ). Το πραγματικό ερώτημα, βέβαια, δεν βρίσκεται στο «δημόσιος ή ιδιωτικός τομέας». Αυτό αφορά στους κεφαλαιοκράτες, που προσδοκούν σε ακόμη μεγαλύτερη κρατική ενίσχυση, όσο μειώνονται οι κρατικές «κοινωνικές δαπάνες» ή στην εκχώρηση δημόσιων τομέων για άμεση εκμετάλλευση και κερδοσκοπία (πχ Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, Ενέργεια, πλουτοπαραγωγικές πηγές, κλπ). Το πραγματικό ερώτημα βρίσκεται στο ποια τάξη κάνει κουμάντο και έχει την εξουσία, τόσο στον ιδιωτικό τομέα, όσο και στο κράτος.
Αυτή είναι η αλήθεια. Οποια πλευρά της σύγχρονης πραγματικότητας κοιτάξεις και ψάξεις, σε οδηγεί στο ίδια κρίσιμα ερωτήματα: Με το λαό ή τα μονοπώλια; Με τον καπιταλιστικό ή τον σοσιαλιστικό δρόμο ανάπτυξης; Με την σημερινή, αστική ή την εργατική – λαϊκή εξουσία;
Πολύ περισσότερο, καθώς, οι σημερινές συνθήκες έχουν καταστήσει την Ελλάδα σε «αδύνατο κρίκο» της ευρωζώνης. Οχι, βέβαια, επειδή εκτροχιάσθηκε το μνημονιακό πρόγραμμα, δεν υλοποιούνται οι διαρθρωτικές αλλαγές με την επιθυμητή από την τρόϊκα ταχύτητα και το δημόσιο χρέος – έλλειμμα παραμένουν σε υψηλά ποσοστά. Οι πραγματικοί λόγοι βρίσκονται στο γεγονός, ότι στην περίπτωση της Ελλάδας εκδηλώνονται οι συνεχώς εντεινόμενοι μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις, για τον επιμερισμό ζημιών και κερδών από την αναπόφευκτη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίων. Επειδή, αύριο έρχεται η σειρά της Ιταλίας, της Ισπανίας και άλλων χωρών. Επειδή, οι αγιάτρευτες αντιθέσεις του καπιταλισμού, η κρίση και οι εντεινόμενοι συνεχώς ανταγωνισμοί βάζουν σήμερα σε αμφισβήτηση, ακόμη και αυτή την ευρωζώνη. Τουλάχιστον, με την σημερινή της μορφή