Aναδημοσιευση απο Crousma
"..Γιαυτό αναγνώρισα ανοιχτά τον εαυτό μου μαθητή εκείνου του μεγάλου στοχαστή..
Με την μυστικιστική της μορφή η διαλεχτική έγινε γερμανική μόδα, γιατί φαινόταν σα να εξυμνεί αυτό που υπάρχει. Με τη λογική της μορφή είναι για τους αστούς και για τους δογματικούς ιδεολόγους τους σκάνδαλο και φρίκη, γιατί στη θετική αντίληψη αυτού που υπάρχει περικλείνει ταυτόχρονα και την αντίληψη της άρνησης του, του αναγκαίου αφανισμού του, γιατί αντιλαμβάνεται κάθε συντελεσμένη μορφή μέσα στη ροή της κίνησης, επομένως την αντιλαμβάνεται και από την παροδική της πλευρά, γιατί τίποτε δεν μπορεί να της επιβληθεί και γιατί στην ουσία της είναι κριτική και επαναστατική.
Στον πραχτικό αστό, η γεμάτη αντιφάσεις κίνηση της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας γίνεται αισθητή με τον πιο χτυπητό τρόπο στις εναλλαγές του περιοδικού κύκλου που διαγράφει η σύγχρονη βιομηχανία και που το αποκορύφωμά τους είναι η γενική κρίση. Η κρίση ξανάρχεται, αν και βρίσκεται ακόμα στα προστάδιά της και χάρη στην ολόπλευρη έκτασή της καθώς και χάρη στην έκταση της αποτελεσματικότητάς της θα μάθει διαλεχτική ακόμα και στους τυχεράκηδες της νέας αγίας, πρωσσο-γερμανικής αυτοκρατορίας"
(Κ. Μαρξ, επίλογος στη δεύτερη έκδοση του "Κεφαλαίου" Ι τόμος, σελ. 26 )
Οι απόπειρες πολλών "αριστερών αναλυτών" και όχι μόνο, να "εμβαθύνουν" στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, πασχίζοντας να μας πείσουν ότι γενικά τα πολιτικά κόμματα έχουν χρεοκοπήσει, ότι κατάντησαν άχρηστα και "αστικοποιήθηκαν" δηλ., αφομοιώθηκαν από το αστικό πολιτικό σύστημα, οι απόπειρες αυτές αποτελούν τέτοιες ηράκλειες στήλες ανοησίας, που μπροστά τους δεν μπορείς παρά να μείνεις άφωνος.
Στην ουσία, όλη αυτή η προσπάθεια στόχο έχει να κρύψει κάτω από του Ταμτάκου το χαλί που στρώνουν (κομματικοποιημένος συνδικαλισμός, συνδικαλιστές λαμόγια, διάχυσης της ευθύνης χρεοκοπίας της χώρας σ' όλη την κοινωνία, - μόνο αυτό αρκεί για την αυτογελιοποίησή τους - κατασυκοφάντηση ή υποτίμηση των διάφορων μορφών αγώνα, "εμπεριστατωμένη" άποψη ότι η κοινωνία είναι διαιρεμένη σε αριστερά και αριστερά, ποτέ σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, δηλ., σε μια κοινωνία όπου η κύρια αντίθεση που την διαιρεί - για τους "αριστερούς αναλυτές" - δεν είναι η μισθωτή εργασία, που γέννησε και καθορίζει τον καπιταλισμό, αλλά η αντανάκλαση της διαιρεμένης αριστεράς, που μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε ένας μη "φωνακλάς" πολιτικός να την ενώσει στη βάση της ρηξικέλευθης πρότασης για "μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία". Όπως αυτή που "υποσχέθηκε" η συνθήκη του Μάαστριχ, και που με τόση θέρμη ψήφισαν, κυρίως η μειοψηφία που αποσπάστηκε τελευταία από τον Συνασπισμό, με επικεφαλής τον μη "φωνακλά" πολιτικό), την σημασία και την ανάγκη ύπαρξης του κόμματος της εργατικής τάξης, αλλά κυρίως της άρνησης της κομματικής πειθαρχίας. Άρνηση, που για κείνους που καταλαβαίνουν, και πιο πολύ απ' όλους ο οργανωμένος οπορτουνισμός, ότι αυτό ισοδυναμεί με τον ολοκληρωτικό αφοπλισμό της εργατικής προς όφελος της αστικής τάξης.
Περικυκλώνουν την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους με την μικροαστική ιδεολογία, τους διαποτίζουν, τους διαφθείρουν μ' αυτή, προκαλούν συνεχώς μέσα στους εργαζόμενους διασπάσεις, υποτροπές των μικροαστικών ελαττωμάτων: έλλειψης χαρακτήρα, διασποράς, ατομικισμού, περάσματος από τον ενθουσιασμό στην κατάπτωση, και σε κάθε περιοδική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, συμπαραστεκόμενοι στο κλυδωνιζόμενο οικονομικό σύστημα, καταγγέλλουν τη "διεφθαρμένη" εργατική τάξη και το κόμμα της, ως υπεύθυνους για τη χρεωκοπία της χώρας, τουλάχιστον όσο και οι αστοί πολιτικοί. Ποτέ όμως το καπιταλιστικό σύστημα. "Πληρώνουμε σήμερα ότι δεν κάναμε (η γενίκευση) τόσα χρόνια" λένε στους εργαζόμενους και τους καλούν σε άτακτη υποχώρηση από τους όρους και τις ανάγκες του ταξικού αγώνα.
Είναι ιστορία. Από το 1914 όταν ο οπορτουνισμός εξελίχθηκε σε σοσιαλ-σoβινισμό πέρασε οριστικά και αμετάκλητα με το μέρος της αστικής τάξης. Και η έμπειρη αστική τάξη τον εξέλιξε σ' αυτό που βασανίζει, αποδυναμώνει και φρενάρει την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, σήμερα. Και αν αυτή η σχέση "εφοπλιστή και πράκτορα του" στις "ειδυλλιακές" περιόδους της καπιταλιστικής "ανθοφορίας" μπορεί να "θολώνει", έρχεται πάντα η περίοδος της κρίσης, όπως αυτή που ζούμε και τους ξεβρακώνει. Την "εργατική αριστοκρατία" και τους πολιτικούς εκφραστές της, τους αστούς και μικροαστούς διανοούμενους υποστηρικτές τους.
Και σίγουρα θα είχε δίκιο εκείνος που θα έλεγε ότι, είναι η ίδια η κρίση ένας μεγάλος δάσκαλος και για την εργατική τάξη και για το κόμμα της.
"..Γιαυτό αναγνώρισα ανοιχτά τον εαυτό μου μαθητή εκείνου του μεγάλου στοχαστή..Με την μυστικιστική της μορφή η διαλεχτική έγινε γερμανική μόδα, γιατί φαινόταν σα να εξυμνεί αυτό που υπάρχει. Με τη λογική της μορφή είναι για τους αστούς και για τους δογματικούς ιδεολόγους τους σκάνδαλο και φρίκη, γιατί στη θετική αντίληψη αυτού που υπάρχει περικλείνει ταυτόχρονα και την αντίληψη της άρνησης του, του αναγκαίου αφανισμού του, γιατί αντιλαμβάνεται κάθε συντελεσμένη μορφή μέσα στη ροή της κίνησης, επομένως την αντιλαμβάνεται και από την παροδική της πλευρά, γιατί τίποτε δεν μπορεί να της επιβληθεί και γιατί στην ουσία της είναι κριτική και επαναστατική.
Στον πραχτικό αστό, η γεμάτη αντιφάσεις κίνηση της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας γίνεται αισθητή με τον πιο χτυπητό τρόπο στις εναλλαγές του περιοδικού κύκλου που διαγράφει η σύγχρονη βιομηχανία και που το αποκορύφωμά τους είναι η γενική κρίση. Η κρίση ξανάρχεται, αν και βρίσκεται ακόμα στα προστάδιά της και χάρη στην ολόπλευρη έκτασή της καθώς και χάρη στην έκταση της αποτελεσματικότητάς της θα μάθει διαλεχτική ακόμα και στους τυχεράκηδες της νέας αγίας, πρωσσο-γερμανικής αυτοκρατορίας"
(Κ. Μαρξ, επίλογος στη δεύτερη έκδοση του "Κεφαλαίου" Ι τόμος, σελ. 26 )
Οι απόπειρες πολλών "αριστερών αναλυτών" και όχι μόνο, να "εμβαθύνουν" στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, πασχίζοντας να μας πείσουν ότι γενικά τα πολιτικά κόμματα έχουν χρεοκοπήσει, ότι κατάντησαν άχρηστα και "αστικοποιήθηκαν" δηλ., αφομοιώθηκαν από το αστικό πολιτικό σύστημα, οι απόπειρες αυτές αποτελούν τέτοιες ηράκλειες στήλες ανοησίας, που μπροστά τους δεν μπορείς παρά να μείνεις άφωνος.
Στην ουσία, όλη αυτή η προσπάθεια στόχο έχει να κρύψει κάτω από του Ταμτάκου το χαλί που στρώνουν (κομματικοποιημένος συνδικαλισμός, συνδικαλιστές λαμόγια, διάχυσης της ευθύνης χρεοκοπίας της χώρας σ' όλη την κοινωνία, - μόνο αυτό αρκεί για την αυτογελιοποίησή τους - κατασυκοφάντηση ή υποτίμηση των διάφορων μορφών αγώνα, "εμπεριστατωμένη" άποψη ότι η κοινωνία είναι διαιρεμένη σε αριστερά και αριστερά, ποτέ σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, δηλ., σε μια κοινωνία όπου η κύρια αντίθεση που την διαιρεί - για τους "αριστερούς αναλυτές" - δεν είναι η μισθωτή εργασία, που γέννησε και καθορίζει τον καπιταλισμό, αλλά η αντανάκλαση της διαιρεμένης αριστεράς, που μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε ένας μη "φωνακλάς" πολιτικός να την ενώσει στη βάση της ρηξικέλευθης πρότασης για "μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία". Όπως αυτή που "υποσχέθηκε" η συνθήκη του Μάαστριχ, και που με τόση θέρμη ψήφισαν, κυρίως η μειοψηφία που αποσπάστηκε τελευταία από τον Συνασπισμό, με επικεφαλής τον μη "φωνακλά" πολιτικό), την σημασία και την ανάγκη ύπαρξης του κόμματος της εργατικής τάξης, αλλά κυρίως της άρνησης της κομματικής πειθαρχίας. Άρνηση, που για κείνους που καταλαβαίνουν, και πιο πολύ απ' όλους ο οργανωμένος οπορτουνισμός, ότι αυτό ισοδυναμεί με τον ολοκληρωτικό αφοπλισμό της εργατικής προς όφελος της αστικής τάξης.
Περικυκλώνουν την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους με την μικροαστική ιδεολογία, τους διαποτίζουν, τους διαφθείρουν μ' αυτή, προκαλούν συνεχώς μέσα στους εργαζόμενους διασπάσεις, υποτροπές των μικροαστικών ελαττωμάτων: έλλειψης χαρακτήρα, διασποράς, ατομικισμού, περάσματος από τον ενθουσιασμό στην κατάπτωση, και σε κάθε περιοδική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, συμπαραστεκόμενοι στο κλυδωνιζόμενο οικονομικό σύστημα, καταγγέλλουν τη "διεφθαρμένη" εργατική τάξη και το κόμμα της, ως υπεύθυνους για τη χρεωκοπία της χώρας, τουλάχιστον όσο και οι αστοί πολιτικοί. Ποτέ όμως το καπιταλιστικό σύστημα. "Πληρώνουμε σήμερα ότι δεν κάναμε (η γενίκευση) τόσα χρόνια" λένε στους εργαζόμενους και τους καλούν σε άτακτη υποχώρηση από τους όρους και τις ανάγκες του ταξικού αγώνα.
Είναι ιστορία. Από το 1914 όταν ο οπορτουνισμός εξελίχθηκε σε σοσιαλ-σoβινισμό πέρασε οριστικά και αμετάκλητα με το μέρος της αστικής τάξης. Και η έμπειρη αστική τάξη τον εξέλιξε σ' αυτό που βασανίζει, αποδυναμώνει και φρενάρει την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, σήμερα. Και αν αυτή η σχέση "εφοπλιστή και πράκτορα του" στις "ειδυλλιακές" περιόδους της καπιταλιστικής "ανθοφορίας" μπορεί να "θολώνει", έρχεται πάντα η περίοδος της κρίσης, όπως αυτή που ζούμε και τους ξεβρακώνει. Την "εργατική αριστοκρατία" και τους πολιτικούς εκφραστές της, τους αστούς και μικροαστούς διανοούμενους υποστηρικτές τους.
Και σίγουρα θα είχε δίκιο εκείνος που θα έλεγε ότι, είναι η ίδια η κρίση ένας μεγάλος δάσκαλος και για την εργατική τάξη και για το κόμμα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου