Θυσίες για άλλη εξουσία

Δεν είναι η πρώτη φορά, τα τελευταία τρία τουλάχιστον χρόνια, που η κυβέρνηση και τα επιτελεία της προσπαθούν να καλλιεργήσουν την ψευδαίσθηση στο λαό ότι οι θυσίες του πιάνουν τόπο, ότι η ανάκαμψη της οικονομίας είναι προ των πυλών και ότι από αυτή έχει να κερδίσει ο ίδιος. Πριν και μετά από κάθε αντιλαϊκό ορόσημο, είτε αυτό αφορούσε την υπογραφή ενός από τα μνημόνια, είτε τη συνεδρίαση μιας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ με θέμα την κρίση, είτε μια αναθεώρηση του δημοσιονομικού προγράμματος, στο πλαίσιο της συμφωνίας με την τρόικα, τα αστικά επιτελεία οργίαζαν, προσπαθώντας να πείσουν το λαό ότι η έξοδος από τα βάσανα είναι κοντά και πως αν κάνει λίγη υπομονή ακόμα, θα ανταμειφθεί με καλύτερους όρους διαβίωσης. Με δεδομένα τα μέτρα που ετοιμάζουν για το λαό μπροστά και στο μεσοπρόθεσμο του Ιούνη, η προπαγάνδα τους δεν εκπλήσσει.

 

Αυτό που επαληθευόταν κάθε φορά ήταν οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ ότι καμιά διέξοδο προς όφελος του λαού από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση δεν μπορεί να εξασφαλίσει η διαχείριση που ασκεί αυτή, οι προηγούμενες ή μια επόμενη κυβέρνησης, στο βαθμό που αναγνωρίζει την ΕΕ σαν πεδίο διαπραγμάτευσης και τα μονοπώλια σαν όχημα για να έρθει ανάπτυξη. Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Παρά την κυβερνητική δημαγωγία, η κρίση δεν πρόκειται να ξεπεραστεί άμεσα, πολύ περισσότερο που οι προβλέψεις μιλάνε για μεγαλύτερα ζόρια συνολικά στην καπιταλιστική οικονομία της 

 

Ευρωζώνης. Ακόμα όμως κι αν υπάρξει ανάκαμψη, ακόμα κι αν γίνουν οι επενδύσεις που διαφημίζει η κυβέρνηση, ακόμα και αν επιτύχει δημοσιονομικά πλεονάσματα, τίποτα δεν έχει να κερδίσει ο λαός. Αντίθετα, έχει να περιμένει τα χειρότερα.

 

Σε ποιο έδαφος θα γίνουν (αν γίνουν) οι επενδύσεις που λέει η κυβέρνηση; Σ' αυτό των διαλυμένων εργασιακών σχέσεων, των μισθών πείνας για τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νέους, του νέου καθεστώτος φοροασυλίας και φοροαπαλλαγής του κεφαλαίου, της πλήρους ιδιωτικοποίησης στρατηγικών τομέων της οικονομίας, της παραπέρα ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της Υγείας, της Παιδείας και της Πρόνοιας. Αυτή η πραγματικότητα, που διαμορφώνεται χρόνια τώρα σε βάρος του λαού σε όλη την ΕΕ, επιταχύνθηκε όμως σε συνθήκες κρίσης, δεν πρόκειται να αλλάξει, ακόμα κι αν έρθει αναιμική ανάπτυξη. Οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις έχουν στόχο να αντισταθμίσουν τη μείωση του μέσου ποσοστού κέρδους για τα μονοπώλια με την παροχή φθηνότερης εργατικής δύναμης και αυτή η στρατηγική του κεφαλαίου ξεδιπλώνεται κλιμακούμενα τα 20 τουλάχιστον τελευταία χρόνια.

 

Από αυτή την άποψη, δεν μπορεί να είναι λύση για το λαό η «άλλη διαχείριση» που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή κι αυτή θέλει ενίσχυση των μονοπωλίων με χρήμα και κρατικές υποδομές, προκειμένου να γίνει ανάπτυξη. Καμιά κυβέρνηση που θέλει να διαχειριστεί τον καπιταλισμό, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει, δεν μπορεί να αναστείλει, να ματαιώσει τους νόμους του που συντρίβουν τα λαϊκά στρώματα. Μόνο η διακυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας μπορεί να το κάνει, καταργώντας την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια, σχεδιάζοντας κεντρικά την οικονομία, με αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους. Για μια τέτοια εξουσία και διακυβέρνηση παλεύει το ΚΚΕ. Και για την κατάκτησή της, ο λαός δεν πρέπει να λυπηθεί καμιά θυσία.