Σαν κι αυτόν που χύνει την καρδάρα έτσι και κάποια άρθρα στον αστικό Τύπο, ξεκινούν με άγριες καταγγελίες γι' αυτούς που «πίνουν το αίμα του λαού» και στο διά ταύτα προτείνουν να ιδιωτεύσει ο καθένας μέχρι να βρεθούν νέοι σωτήρες.
Για ένα τμήμα του αστικού Τύπου το πρόβλημα είναι μεγάλο. Εχει ποντάρει στο δήθεν «ακηδεμόνευτο» κίνημα που γρήγορα αποκαλύφθηκε πως κηδεμόνας του είναι η αστική πολιτική, έχει ποντάρει στα «νέα πολιτικά σχήματα» που όμως γρήγορα αποδείχθηκε πως στήθηκαν με υλικά από το παλιατζίδικο του αστικού πολιτικού κόσμου και τώρα βρίσκεται μπροστά σε νέες δυσκολίες, καθώς η λαϊκή οργή όχι μόνο δεν καταλαγιάζει, αλλά και δεν φαίνεται να είναι εύκολα ελεγχόμενη.
Κάνουν έτσι την ανάγκη φιλοτιμία και μιλάνε για «ανυπακοή», αλλά όπως οι ίδιοι ομολογούν η πρότασή τους αφορά σε μια «ανυπακοή» που θα είναι υποταγμένη στην ιδιώτευση.
Ο αστικός Τύπος με το ζόρι μπορεί να κρύψει πως το πρόβλημά του ονομάζεται ΚΚΕ. Γιατί αυτό είναι η μόνη υπαρκτή πολιτική δύναμη που εξαρχής έδειξε τον ένοχο, εξαρχής έδειξε και την διέξοδο. Η δύναμη που είπε ευθέως πως η λύση βρίσκεται στην αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία. Εδειξε, δηλαδή, τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένα κίνημα για να μπορεί να ανταποκριθεί στην ανάγκη των καιρών, να δώσει, δηλαδή, πραγματική διέξοδο υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, σε ευθεία αντιπαράθεση με τον ένοχο, τα μονοπώλια και τις πολιτικές εκφράσεις τους.
Την ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος, που πυρήνας του δεν μπορεί να είναι άλλος από το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, θέλουν να αποφύγουν όσοι υπερασπίζουν το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» και ψάχνουν για ένα σχήμα μαζικής χειραγώγησης του λαού σε μια νέα εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας.
Το γεγονός ότι φτάνουν να αξιοποιούν την αποκάλυψη της σαπίλας στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο ως απόδειξη γενικής κάθαρσης, είναι αποκαλυπτικό τού πώς ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, στην προκειμένη περίπτωση, αποκαλυπτικό της προσπάθειάς τους να ευνουχίσουν τις λαϊκές αντιδράσεις προσφέροντας μια κάθαρση μαϊμού.
Η κρίση αφορά όλον τον καπιταλιστικό κόσμο. Οι διάφορες διαχειρίσεις μπορεί να εκτονώνουν αυτήν ή την άλλη έκρηξη, αλλά την σαπίλα που αναδύει όλο το σύστημα δεν μπορούν πια να τη γιατρέψουν.
Οι απλήρωτοι λογαριασμοί της ΔΕΗ, τα ανεξόφλητα δάνεια των λαϊκών νοικοκυριών στις τράπεζες, οι καθημερινές πλέον ελλείψεις στο τραπέζι κάθε λαϊκής οικογένειας.
Ας το πει όπως θέλει ο υπουργός, το γεγονός είναι ότι η λαϊκή οικογένεια είναι χρεοκοπημένη.
Το μαρτυρούν τα στοιχεία για την ακριβοπληρωμένη υγεία, για τα παιδιά που εγκαταλείπουν το σχολείο, για τα νέα ζευγάρια που τρέμουν να κάνουν παιδί, για τους γέροντες που γίνονται ζήτουλες στα παιδιά τους.
Ολα αυτά δεν δείχνουν ένα μέλλον αντάξιο μιας τάξης που έχει χτίσει τα πάντα γύρω μας και συνεχίζει να παράγει πλούτο που όλο και περισσότερο δεν της ανήκει. Οπως κι αν την ονομάζει την χρεοκοπία ο υπουργός, για την εργατική τάξη είναι όλο και πιο καθαρό πως η πραγματικότητα που βιώνει δεν σηκώνει γιατρειά, σηκώνει μόνο ανατροπή.
Αυτοί γνωρίζουν πως όσο μεγάλο είναι το οικονομικό πρόβλημα τόσο μεγάλο είναι και το πολιτικό πρόβλημα. Το γεγονός ότι όλο και λιγότεροι εμπιστεύονται αυτό το σύστημα παρότι ακόμη δεν έχουν περάσει απέναντι. Οι αστοί γνωρίζουν πως στην ιστορία αρκεί μια στιγμή για να κάνει τη διαφορά. Και μελετάνε στην περίπτωση της Ελλάδας το πολιτικό γεγονός ότι υπάρχει το ΚΚΕ που επιμένει να διακηρύσσει πως δεν υπάρχει σωτηρία σ' αυτό το σύστημα και καλεί σε συσπείρωση για την ανατροπή των συσχετισμών, για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη οικονομία με άλλη εξουσία.
Οι αστοί αναζητούν την πολιτική δύναμη που θα πείσει δήθεν αγανακτισμένα πως υπάρχει λύση μέσα στο σύστημα.
Οι εργάτες έχουν κάθε λόγο να εντείνουν το αδιέξοδο στο σύστημα. Να συσπειρωθούν ακόμα πιο αποφασιστικά γύρω από την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, να δείξουν ότι σ' αυτόν τον πόλεμο είναι αποφασισμένοι να βγουν νικητές αδιαφορώντας παντελώς για τη σωτηρία του συστήματος.
Για ένα τμήμα του αστικού Τύπου το πρόβλημα είναι μεγάλο. Εχει ποντάρει στο δήθεν «ακηδεμόνευτο» κίνημα που γρήγορα αποκαλύφθηκε πως κηδεμόνας του είναι η αστική πολιτική, έχει ποντάρει στα «νέα πολιτικά σχήματα» που όμως γρήγορα αποδείχθηκε πως στήθηκαν με υλικά από το παλιατζίδικο του αστικού πολιτικού κόσμου και τώρα βρίσκεται μπροστά σε νέες δυσκολίες, καθώς η λαϊκή οργή όχι μόνο δεν καταλαγιάζει, αλλά και δεν φαίνεται να είναι εύκολα ελεγχόμενη.
Κάνουν έτσι την ανάγκη φιλοτιμία και μιλάνε για «ανυπακοή», αλλά όπως οι ίδιοι ομολογούν η πρότασή τους αφορά σε μια «ανυπακοή» που θα είναι υποταγμένη στην ιδιώτευση.
Ο αστικός Τύπος με το ζόρι μπορεί να κρύψει πως το πρόβλημά του ονομάζεται ΚΚΕ. Γιατί αυτό είναι η μόνη υπαρκτή πολιτική δύναμη που εξαρχής έδειξε τον ένοχο, εξαρχής έδειξε και την διέξοδο. Η δύναμη που είπε ευθέως πως η λύση βρίσκεται στην αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία. Εδειξε, δηλαδή, τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένα κίνημα για να μπορεί να ανταποκριθεί στην ανάγκη των καιρών, να δώσει, δηλαδή, πραγματική διέξοδο υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, σε ευθεία αντιπαράθεση με τον ένοχο, τα μονοπώλια και τις πολιτικές εκφράσεις τους.
Την ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος, που πυρήνας του δεν μπορεί να είναι άλλος από το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, θέλουν να αποφύγουν όσοι υπερασπίζουν το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» και ψάχνουν για ένα σχήμα μαζικής χειραγώγησης του λαού σε μια νέα εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας.
Το γεγονός ότι φτάνουν να αξιοποιούν την αποκάλυψη της σαπίλας στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο ως απόδειξη γενικής κάθαρσης, είναι αποκαλυπτικό τού πώς ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, στην προκειμένη περίπτωση, αποκαλυπτικό της προσπάθειάς τους να ευνουχίσουν τις λαϊκές αντιδράσεις προσφέροντας μια κάθαρση μαϊμού.
***
Οσο τα αδιέξοδα στο σύστημα αυξάνονται, τόσο περισσότερο τα λαϊκά στρώματα πρέπει να γυρίζουν την πλάτη σ' αυτή την πολιτική.Η κρίση αφορά όλον τον καπιταλιστικό κόσμο. Οι διάφορες διαχειρίσεις μπορεί να εκτονώνουν αυτήν ή την άλλη έκρηξη, αλλά την σαπίλα που αναδύει όλο το σύστημα δεν μπορούν πια να τη γιατρέψουν.
***
Χαρακτηριστικό παράδειγμα διαχείρισης που εμπαίζει ευθέως τα λαϊκά στρώματα είναι οι χτεσινές δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών που χρησιμοποιώντας έναν αγγλικό όρο είπε πως η χρεοκοπία δεν είναι χρεοκοπία αλλά απλά μια επιλογή αξιολόγησης. Την ώρα που ο υπουργός θα εισπράττει για το εμφυολόγημα το χειροκρότημα κάποιου αμφιθεάτρου, ένα θα παραμένει γεγονός:Οι απλήρωτοι λογαριασμοί της ΔΕΗ, τα ανεξόφλητα δάνεια των λαϊκών νοικοκυριών στις τράπεζες, οι καθημερινές πλέον ελλείψεις στο τραπέζι κάθε λαϊκής οικογένειας.
Ας το πει όπως θέλει ο υπουργός, το γεγονός είναι ότι η λαϊκή οικογένεια είναι χρεοκοπημένη.
Το μαρτυρούν τα στοιχεία για την ακριβοπληρωμένη υγεία, για τα παιδιά που εγκαταλείπουν το σχολείο, για τα νέα ζευγάρια που τρέμουν να κάνουν παιδί, για τους γέροντες που γίνονται ζήτουλες στα παιδιά τους.
Ολα αυτά δεν δείχνουν ένα μέλλον αντάξιο μιας τάξης που έχει χτίσει τα πάντα γύρω μας και συνεχίζει να παράγει πλούτο που όλο και περισσότερο δεν της ανήκει. Οπως κι αν την ονομάζει την χρεοκοπία ο υπουργός, για την εργατική τάξη είναι όλο και πιο καθαρό πως η πραγματικότητα που βιώνει δεν σηκώνει γιατρειά, σηκώνει μόνο ανατροπή.
***
Ορισμένα κύρια άρθρα στον αστικό Τύπο προσποιούνται πως δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Ετσι συνεχίζουν να εμφανίζουν σαν λύση κάποιο σχέδιο στήριξης των χωρών της ΕΕ. Το παραμύθι της διαχείρισης είναι αρκετό για να στηρίξει αίτημα για μια αλλαγή κυβέρνησης, δε λύνει το πρόβλημα, κερδίζει χρόνο για τους καπιταλιστές.Αυτοί γνωρίζουν πως όσο μεγάλο είναι το οικονομικό πρόβλημα τόσο μεγάλο είναι και το πολιτικό πρόβλημα. Το γεγονός ότι όλο και λιγότεροι εμπιστεύονται αυτό το σύστημα παρότι ακόμη δεν έχουν περάσει απέναντι. Οι αστοί γνωρίζουν πως στην ιστορία αρκεί μια στιγμή για να κάνει τη διαφορά. Και μελετάνε στην περίπτωση της Ελλάδας το πολιτικό γεγονός ότι υπάρχει το ΚΚΕ που επιμένει να διακηρύσσει πως δεν υπάρχει σωτηρία σ' αυτό το σύστημα και καλεί σε συσπείρωση για την ανατροπή των συσχετισμών, για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη οικονομία με άλλη εξουσία.
Οι αστοί αναζητούν την πολιτική δύναμη που θα πείσει δήθεν αγανακτισμένα πως υπάρχει λύση μέσα στο σύστημα.
Οι εργάτες έχουν κάθε λόγο να εντείνουν το αδιέξοδο στο σύστημα. Να συσπειρωθούν ακόμα πιο αποφασιστικά γύρω από την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, να δείξουν ότι σ' αυτόν τον πόλεμο είναι αποφασισμένοι να βγουν νικητές αδιαφορώντας παντελώς για τη σωτηρία του συστήματος.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου