Το αβέβαιο μέλλον της ευρωζώνης 7ο μέρος

Για τη γραμμή της λαϊκής αντεπίθεσης

Το βέβαιο είναι ότι η εργατική τάξη σε όλα τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης θα βρεθεί σε δυσμενέστερη κατάσταση, για τους λόγους που ήδη αναπτύξαμε: απαξίωσή της στη διεθνή αγορά, προοπτική νέας εκδήλωσης οικονομικής κρίσης, ίσως και πριν από την ουσιαστική άνοδο. Ετσι, μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης θα έρθουν σε αντίθεση με τις αστικές διαχειριστικές λύσεις που προσπαθούν να ελέγξουν την έκταση απαξίωσης κεφαλαίου, καθώς και την κατανομή της ζημιάς στα διάφορα τμήματά του. Πιο εύκολα μπορεί πλέον να γίνει κατανοητό ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα θα υποστούν θυσίες διαρκείας για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της ΕΕ.
Από καλύτερες θέσεις μπορούμε επίσης σήμερα να αποδείξουμε ότι η ΕΕ με την ενιαία εσωτερική αγορά και η ευρωζώνη δεν αποτελούν μια συνεκτική και σταθερή διαδικασία. Η αύξηση της ανισομετρίας στην ΕΕ και ο αντιδραστικός της χαρακτήρας δυσκολότερα μπορεί να συσκοτιστεί.
Ο κοινοτικός ιμπεριαλισμός και ιδιαίτερα η γερμανική αστική τάξη βρίσκεται σήμερα μπροστά σε σταυροδρόμι. Θα επιλέξει μια στενότερη και πιο συμπαγή νομισματική ένωση,


σε συνδυασμό με ένα πιο αυτοτελές άνοιγμα στη Ρωσία και στην Κίνα ή θα επιχειρήσει βήματα εναρμόνισης πολιτικών για το σύνολο της σημερινής ευρωζώνης;
Η απάντηση δεν καθορίζεται μόνο από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, γιατί οι αντιθέσεις έχουν τη δική τους δυναμική. Οποιαδήποτε επιλογή της αστικής διαχείρισης σε κάθε κράτος-μέλος της ευρωζώνης θα έρχεται σε σύγκρουση με τα εργασιακά και λαϊκά συμφέροντα. Αυτό αφορά τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις από την πιο ισχυρή καπιταλιστική οικονομία της ένωσης, τη Γερμανία, μέχρι την πιο αδύναμη. Επομένως το ζητούμενο είναι η ανεξαρτησία του εργατικού κινήματος από τις επιλογές του κεφαλαίου σε κάθε χώρα και συνολικά στην ΕΕ.
Καθοριστικό ζήτημα είναι να διαμορφωθεί επαναστατική στρατηγική από κάθε κομμουνιστικό κόμμα στη δική του χώρα, να δώσει τη μάχη με τον οπορτουνισμό που σπρώχνει σε «πολιτική ουράς», στήριξης πολιτικής «εξανθρωπισμού» της ΕΕ, με σημαιοφόρο το ΚΕΑ.
Η θέση για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ σε οποιαδήποτε σύνθεση και μορφή της, για την αποδέσμευση από αυτή ως πράξη ρήξης και ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, για απελευθέρωση από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου, αφορά το εργατικό κίνημα και τις συμμαχίες του σε κάθε καπιταλιστικό κράτος, ισχυρότερο ή πιο αδύναμο.
Εχει ιδιαίτερη σημασία να κατανοηθεί ότι οι ανισότιμες σχέσεις και η ανισόμετρη ανάπτυξη είναι σύμφυτες με το ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Να προβληθεί η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων ως αναγκαίος όρος για να λειτουργήσει η αποδέσμευση από την ΕΕ ή η διαγραφή του δημόσιου χρέους υπέρ του λαού. Να γίνει αντιληπτή η συνευθύνη όλων των αστικών τάξεων στην κλιμάκωση της επίθεσης στην εργατική τάξη, αλλά και ο ρόλος των οπορτουνιστικών αντιλήψεων που στοχοποιούν επιλεκτικά και αποπροσανατολιστικά μόνο το ΔΝΤ, την τρόικα, τη Γερμανία κλπ. Να διαλυθεί η αυταπάτη ότι μια καπιταλιστική Ελλάδα ή άλλη καπιταλιστική χώρα εκτός ευρωζώνης μπορεί να διασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία. Τα παραδείγματα της Βρετανίας, της Δανίας, της Σουηδίας δείχνουν ότι παντού εντείνεται η καπιταλιστική επίθεση με στόχο να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσης και να ανασχέσει την τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους.
Το σύνθημα που μπορεί να συσπειρώσει σε επαναστατική κατεύθυνση τους λαούς στους αδύναμους κρίκους είναι: «Αποδέσμευση από την ΕΕ και διαγραφή του χρέους, με λαϊκή εξουσία».
Ο στόχος για αποδέσμευση από την ΕΕ, ενταγμένος σε γραμμή ανατροπής, πρέπει να αποτελέσει στόχο πάλης όλων των ευρωπαϊκών λαών και όχι μόνο στους αδύναμους κρίκους της. Αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για τη συγκέντρωση δυνάμεων απέναντι στο μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Στο βαθμό που το εργατικό-λαϊκό κίνημα στα κράτη της Ευρώπης θα δυναμώνει με προσανατολισμό ενάντια στα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τις εθνικές κυβερνήσεις τους, στο βαθμό που θα εκμεταλλεύεται τις ρωγμές λόγω των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, θα αδυνατίζει η πολιτική ισχύς κάθε αστικής διακυβέρνησης, αλλά και στο σύνολό της, θα αυξάνονται οι δυνατότητες ανατροπής στο επίπεδο της εξουσίας. Η ίδια η ζωή κατέρριψε τον εκβιασμό της «απομόνωσης».
Η ζωή θα καταρρίψει και τον εκβιασμό ότι «οι λαοί δεν μπορούν ν' αλλάξουν το σημερινό συσχετισμό». Είναι ζήτημα ταξικής πάλης. Νέα όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων θα είναι αντικειμενικός παράγοντας για νέο επίπεδο ριζοσπαστικοποίησης των συνειδήσεων.
Το ΚΚΕ πιο ώριμο, διδαγμένο από τη θετική και την αρνητική του πείρα συμβάλλει ήδη με όλες του τις δυνάμεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για να εκπληρώσει η εργατική τάξη την ιστορική της αποστολή, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού. Θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Του
Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
* Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας.